Simon wordt door een vriend van ons, door ons ook wel eens "Paul de racefietser" genoemd, uitgenodigd om samen met hem een eindje te gaan racefietsen. Daar heeft Simon wel oren naar, hij is tenslotte een sportfanaat en laat geen mogelijkheid voorbij gaan om te kunnen sporten. Dus met een fles water, twee mueslirepen en dextro energie op zak, fietshandschoenen aan en banden opgepompt gaat hij op weg. Bud mag ook mee. Simon straalt en kijkt heel serieus, ik zie aan hem dat hij ervoor gaat. Bud fluister ik in het oor dat hij wel op moet letten of hij het volhoudt, Simon verbruikt veel energie en is niet de dikste. En als hij iets in zijn hoofd heeft, dan is er niets dat hem daarvan af brengt. Totdat hij vanzelf neervalt door vermoeidheid en energiegebrek.
Ze fietsen 20 kilometer waarvan 10 met wind tegen. Simon moet twee keer stoppen. Niet omdat hij moe is, maar omdat hij zijn mueslirepen en suiker nodig heeft om niet met fiets en al om te gaan. Zo hard foetst hij en zo erg doet hij zojn best om er helemaal bij te horen en het goed te doen. Hij geniet. Als hij thuiskomt loopt hij naast zijn schoenen van trots. Voor het eerst in al die tijd dat hij een fiets heeft legt hij zijn helm keurig op de plek waar hij hoort. Handschoenen ernaast. En dan ploft hij neer aan tafel waar van alles staat uitgestalt. We horen hem 10 minuten niet. Nadat hij genoeg heeft gegeten en gedronken zucht hij tevreden.
"Zo. Dat was fijn. Zullen we dan nu nog snel even een potje cricket spelen?" Bud en ik kijken elkaar aan. Hier kunnen we niet tegenop. Maar cricket spelen dat doen we niet meer, Simon moet ook een beetje tegen zichzelf beschermd worden......
Ook zonder cricket heeft hij een heerlijke middag gehad. Bud ook. En Paul de racefietser ook.
En dus het thuisfront ook :-)
Als we dan ook nog Wendy spreken die vrolijk "tot zaterdag" door de telefoon roept kan onze dag niet meer stuk. Wij zijn volmaakt tevreden.
