electriciteit

Hoe afhankelijk we van electriciteit zijn hebben we vandaag gemerkt. Vanochtend om 5u is er hier vlakbij een grote transformator doorgebrand waardoor we vanochtend niet door de wekker werden wakker gemaakt, maar door enorm lawaai van sirenes van brandweer en politie.

Het gevolg van het doorbranden was natuurlijk dat we geen electriciteit hadden.

Meteen merken we hoe afhankelijk we zijn. Omdat we geen i-phone hebben, of androide of iets wat daar op lijkt zijn we meteen afgesneden van internet en skype. We kunnen ook niet zien wat er aan de hand is....

We douchen bij kaarslicht, gelukkig hebben we warmwatervoorziening door middel van gas. We ontbijten ook bij kaarslicht, is dan eindelijk de romatiek terug in ons leven vraag ik aan Bud. Waarop Tom 5 minuten later vraagt of we nog meer "romantieken" op tafel zullen zetten. Daarmee bedoelt hij natuurlijk de kaarsen, het duurt even voor we dat doorhebben :-).
Koffie zetten we met onze koffiefilters met water dat we in een pannetje koken. Voor het eerst kunnen we onze favoriete toaster niet gebruiken en eten we als ontbijt ijskoude boterhammen die nog niet keurig een avond van tevoren uit de vriezer waren gehaald. De koelkast en vriezer houden we dicht, op de boterhammen na dan. We halen onze opwindbare zaklampen tevoorschijn voor extra licht, en de mobiele telefoon kunnen we opladen in de auto. Zelfs met de tijd komt het goed, we zetten zolang Simon's St Kilda klok op batterijen in de kamer. De wasmachine kan niet aan, maar er is hier toch een voortdurende wasachterstand, dus dat maakt niet uit. Het enige probleem is werk. Ik moet een aantal documenten voor werk versturen maar uiteraard doet zonder stroom de modem het niet.

Vanmiddag, 10 uur na het begin van de storing, is eindelijk de electriciteit weer aan. Ik zit op het vinkentouw want die documenten moeten weg, ik kan mij geen vetraging veroorloven.
En de batterij van mijn laptop is leeg, dus ik kan en kon niets doen. En dan maak ik een domme fout. Ik hang de laptop vast aan de oplader aan het stopcontact. Zodat hij meteen gaat opladen als we weer stroom hebben.

De electriciteit gaat aan met zulk grof geweld dat alle beveiligde stoppen eruit vliegen. En mijn laptop oplader, die niet aan een beveiligd stopcontact hangt, doorbrandt. Zucht.

We zijn inmiddels weer voorzien van alle luxe die electriciteit met zich meebrengt. Kunnen weer zien hoe het in de wereld is.
Maar mijn laptop doet het niet meer, eigen schuld.
Mijn laptop is mijn breinextensie, ons communicatiemiddel, ons fotoarchief, mijn kantoor. Vandaag bleek dat we eigenlijk alles zonder stroom kunnen redden voor een poosje. Maar die laptop, juist die kunnen we eineglijk niet missen.
Tot ik een oplader heb is er weinig anders dan e-mail uit dit deel van de wereld van ons te verwachten. Zelfs skypen kan niet meer, want bellen via de pc gaat niet omdat de microfoon stuk is.

Vandaag leerde ik twee dingen
1) Stopcontacten uitzetten bij een stroomstoring of de stekkers eruit halen
2) Ik moet toch maar eens uit op nieuwere communicatiemiddelen. Want ookal roep ik altijd dat dat helemaal niet nodig is, het tegendeel blijkt waar. "Meegaan met de tijd" noemt men dat. Ik noem het "Te afhankelijk van een computer".

We gaan er aan werken.