Donderdagochtend wandel ik door de stad naar het ziekenhuis. Ik geniet van de 1,5e uur die ik voor mijzelf heb voor ik mij moet melden. Ik koop een boek en kijk naar moderne gebouwen en ouderwetse trams.
Laat ik de vraag meteen beantwoorden. De koffie in het ziekenhuis was werkelijk verschrikkelijk. Maar dat was dan ook het enige dat niet goed was aan het verblijf in het ziekenhuis de afgelopen twee dagen. Alles is uitstekend verlopen, ik ben heel goed verzorgd en heb genoten van een hele vrijdag helemaal niets doen. Ik heb een heel boek gelezen dat ik donderdagochtend nog snel even had gekocht. Ik heb de krant uitgeplozen, gewerkt en zelfs nog 5 minuten televisie gekeken in mijn splinternieuwe kamer met uitzicht op de stad, helemaal voor mij alleen. Te weten dat de kinderen in goede handen zijn en dat verder alles geregeld is maakt het verblijf natuurlijk alleen maar aangenamer. Dank jullie wel Cees, Mientje en Bud!
Vandaag word ik opgehaald door alle jongens. Van Bink krijg ik een stralende lach, Tom is erg opgelucht als hij ziet dat mijn benen niet afgezaagd zijn zoals hij dacht, en Simon deelt met mij de pijn door zijn voet met grote blaar ook op een kussen te leggen. Thuis word ik onthaald als de koningin, met bloemen, taartjes, tekeningen en verrukkelijke koffie.
Ik ben blij dat deze onderhoudsbeurt achter de rug is. Geen lekkende vaten meer en ander ongemak in mijn benen. Nu nog even herstellen van ingreep en narcose en dan ben ik weer helemaal als nieuw!
Loop ik wel door Melbourne? De diversiteit van de stad blijft mij verbazen.
Uitzicht vanaf mijn kamer in het ziekenhuis.
De tekeningen maken de koffie goed. In een tekening van Simon ben ik erbij op het stand, maar wel in mijn ziekenhuisbed.
