Rustig aan pakken heeft voordelen. Geen stress, ge-organiseerd, spullen naar de op shop (opportunity shop = tweedehands recycle winkel), de vuilnisbak puilt niet uit. En waarschijnlijk zijn we op tijd klaar. Het grote nadeel is dat we er continue mee bezig zijn. Pakken pakken pakken. Een gezin met zes mensen heeft nogal wat in te pakken. Het is niet te geloven. Tussendoor doen we ook leuke dingen. Bud ging gisteren met de jongens naar het cricket. Ik ging met Isis en Bink naar Brighton om te lunchen in hun lievelingscafé. 's Avonds uit eten in de stad met een collega. Leuk, maar het gevoel dat we bezig moeten zijn met verhuizen voert de boventoon. Dus vandaag maken we meters. De logeerkamer staat vol met ingepakte dozen. De kamers van Isis en Simon zijn op bedden en kleding na, leeg. De kerstboom in de woonkamer staat nog, de vraag is hoe lang.
Bud heeft twee van zijn werkpakken weggedaan waarover we ons verbaasden dat hij ze ooit pasten. Hij verdrinkt erin. Hopelijk loopt er vandaag iemand anders blij mee weg.
Mijn taak vandaag is de kast met mappen en administratie. Maar ik verkies andere klusjes en een uurtje sporten boven de mappen en papieren uit de kast. Bink heeft de i-pad weten te blokkeren en het kost wat tijd om dat op te lossen en alles opnieuw in te stellen.
Gelukkig vinden de kindjes genoeg te doen en heeft Isis een vriendin in de straat. Ze vermaken zich wel.
Ik zal blij zijn als we er klaar voor zijn. 12 januari heb ik de verhuizers besteld........
We hebben er zin in.
Eerst nog even oud en nieuw vieren. De kookboeken zijn al ingepakt, dus ik hoop dat internet uitkomst gaat bieden voor het beste oliebollenrecept.....
zaterdag 29 december 2012
dinsdag 25 december 2012
kerstbellen
Dat is weer eens wat anders dan kerstballen. Kerstbellen.
We hebben een heerlijke vrolijke dag. De zon schijnt, de stemming is feestelijk. Het plan is simpel. Ontbijt, spelen, taart bakken, taart eten en koffie drinken, fietsen en speeltuin, speeltuin, koken, spelletjes en chips, eten met kaarsen aan en buffet. Behalve dat ik twee dingen van de eetwensen was vergeten (echt waar!) verloopt alles zoals gehoopt. En vooral het ochtenddeel in de tuin is een nieuw avontuur waar iedereen heel lang mee zoet is. We zoeken een recept op voor bellenblaas en gaan kerstbellen blazen.
Onze kerstdag 2012.
We hebben een heerlijke vrolijke dag. De zon schijnt, de stemming is feestelijk. Het plan is simpel. Ontbijt, spelen, taart bakken, taart eten en koffie drinken, fietsen en speeltuin, speeltuin, koken, spelletjes en chips, eten met kaarsen aan en buffet. Behalve dat ik twee dingen van de eetwensen was vergeten (echt waar!) verloopt alles zoals gehoopt. En vooral het ochtenddeel in de tuin is een nieuw avontuur waar iedereen heel lang mee zoet is. We zoeken een recept op voor bellenblaas en gaan kerstbellen blazen.
Onze kerstdag 2012.
Sop maken.
Het werkt!
Iedereen heeft de smaak te pakken.
We worden steeds beter.
De bellen zweven nog lang rond.
Dan nog even fietsen met Isis en Tom.
Het strand is verlaten, de baai ook.
Daar komen de anderen., die willen ook een speeltuin zien.
Altijd een lastig moment als we weer naar huis moeten.
Kerstkunst aan de muur bij de eettafel....
....en natuurlijk Christmas Crackers.
Bij ons zit het er weer op. Tot de volgende blog!
maandag 24 december 2012
kerstkransjes
De schuim kerstkransjes zijn gebakken. We hebben gedanst. De kaarsjes zijn aan. Buiten waait het en is het warm. Binnen staan de eerste dozen gepakt in voorbereiding op de verhuizing. Maar ook de kleurige boom, kersttekeningen en kaarten.
Morgen doen we alleen maar spelletjes. Iedereen heeft een favoriet gerecht gekozen en het meeste staat klaar voor het diner. We doen een lopend buffet met tussendoor disco op de knipperende kerstverlichting. Het is kerst.
Wij wensen iedereen gezellige dagen. Dikke kus van ons allemaal.
Helaas zijn we met de kaartjes niet verder gekomen dan school......
De tafel vandaag.
Onze boom vanavond.
vrijdag 21 december 2012
zomervakantie
Terwijl Bink uitgeput een paar uur slaapt vanochtend, maak ik snel mijn werk af achter de computer. Het ontbijt staat nog op tafel, ingedroogde havermoutpap in de bakjes. De koffie staat langzaam af te koelen in de thermosfles. De tafel is bezaaid met onafgemaakte kerstkaartjes, lintjes en chocolade bolletje die aan de kaarten moeten. Het is een chaotisch geheel. Maar het werk komt af, ik doe een spelletje met Bink als hij wakker wordt en samen gaan we om 13u de kinderen van school halen. Het is vakantie en iedereen is in opperbeste stemming. We eten snel een tosti, de kinderen kleden zich om en Dirk Scheele liedjes zingend in de auto rijden we naar mijn werk, om de kindjes te laten zien waar mijn kantoor is en wie mijn collega's zijn. Het is een succes. De enige teleurstelling is dat de trauma helicopter niet op het platform staat, en ik probeer uit te leggen dat dat juist een goed teken is. Het slaat niet aan..... Na veel "Merry Christmas", cakejes en een wandeling door het ziekenhuis is iedereen tevreden. Isis gaat naar zwemles, wij halen ijsjes zo groot als grapefruits en bakken pizza's voor het avondeten. "Nu alleen nog chocolademousse en dan zou het perfect zijn" verzucht Simon. Om 19u is het huis stil, iedereen slaapt en is begonnen met bijkomen. Ik ga nog even naar de sportschool voor het geval ik morgen geen tijd heb. Bud wast af en hangt een was op en ploft dan op de bank.
De wereld vergaat niet. Dat hadden we ook niet verwacht.
Er is rust.
We hebben vakantie.
Zalig.
Morgen beginnen we met inpakken voor de aankomende verhuizing :-).
De wereld vergaat niet. Dat hadden we ook niet verwacht.
Er is rust.
We hebben vakantie.
Zalig.
Morgen beginnen we met inpakken voor de aankomende verhuizing :-).
woensdag 19 december 2012
de kracht van een compliment
Vanavond kreeg ik een compliment. Via de mail. Van een directeur waar ik deze week wat werk voor heb gedaan. Ik glim. Ik doe gewoon mijn werk en ik vind het heel erg leuk. En dat anderen daarmee geholpen zijn, dat vind ik nog leuker. Want daar doe ik het voor. Voor de toegevoegde waarde die ik kan leveren, samen met collega's. Want natuurlijk doe ik het niet alleen.
Ik ben uit het veld geslagen door het effect dat het compliment op mij heeft. Ik word er blij van. Iemand vindt het goed wat ik doe. Ik kan het nauwelijks geloven.
De kracht van het compliment. Morgen vlieg ik naar werk in plaats van te lopen.
En ik had het al zo naar mijn zin....
Wat ik er van leer is dat ik ook vaker complimenten moet gaan gebruiken. Het geeft zoveel positief gevoel, het is zo effectief, dat het ongetwijfeld beter werkt dan mopperen als iets niet gaat zoals gehoopt. Meer complimenten, minder mopperen. Dat is goede voornemen. Ik begin er meteen mee in dit huishouden.
Ik ben uit het veld geslagen door het effect dat het compliment op mij heeft. Ik word er blij van. Iemand vindt het goed wat ik doe. Ik kan het nauwelijks geloven.
De kracht van het compliment. Morgen vlieg ik naar werk in plaats van te lopen.
En ik had het al zo naar mijn zin....
Wat ik er van leer is dat ik ook vaker complimenten moet gaan gebruiken. Het geeft zoveel positief gevoel, het is zo effectief, dat het ongetwijfeld beter werkt dan mopperen als iets niet gaat zoals gehoopt. Meer complimenten, minder mopperen. Dat is goede voornemen. Ik begin er meteen mee in dit huishouden.
maandag 17 december 2012
carols
Gejaagd ren ik de trein uit, spring op mijn fiets en race naar het kinderdagverblijf van Bink. Oh nee, ik had nog even geld moeten halen. Vergeten. Kunnen ze dan wel een worstje kopen op school en een blikje limonade? Ze kijken er al weken naar uit. Het lukt. Met 11 dollar redden we precies drie worstjes en twee blokjes lemonade. Een feest. En dan is het zingen. Van De Kookaburra in de Gum tree, de Rusty Holden Ute, en natuurlijk 3 white boomers. Kerstmis Ozzie style. Zoals het hoort.
Christmas Carols avond.
Op school.
In de avondzon.
Christmas Carols avond.
Op school.
In de avondzon.
Isis bedekt de oren van Bink, voor het geval het geluid te hard is.
Rendiergeweien zijn erg populair dit jaar.
Simon heeft het naar zijn zin.
Tom vindt het ook leuk, maar ook een beetje spannend.
Thuis gaan meteen de kerstlampjes in de boom aan. We zijn helemaal in de stemming.
zaterdag 15 december 2012
christmas bugs
Anoplognathus pallidicollis is a relatively large beetle of the family Scarabaeidae, native to Australia. It grows up to 20 mm in length. Adults are common in the summer months, particularly aroundChristmas, resulting in the common name of Christmas beetle for the species (and also for other members of its genus).
Ik heb het even opgezocht want inderdaad weten wij dat Kerst dichterbij komt door de enorme hoeveelheden Christmas Bugs die rondvliegen en in onze tuin verblijven. Het zijn er duizenden en iedere dag komen er meer.
Het is een welkome afwisseling om deze beestjes te bestuderen in de tuin, na een drukke week.
Een week waarin Tom zijn eerste tand wisselde en zijn diploma voor Prep heeft gehaald; Isis het maximaal aantal feestje bezoekt dat fysiek mogelijk is, waaronder een paardrijfeest en poolparty; Simon zijn hart verloor aan onze nieuwe i-pad mini; Bink beter Engels begint te spreken dan Nederlands en al zijn kerstliedjes ook in het Russisch kan zingen; Bud op zijn tandvlees loopt, zelfs na het vinden van een paar liter diesel (een levering van 800 liter); en ik mijn evaluatie had en mijn proeftijd van drie maanden heb doorstaan, ik mag blijven.
Met de duizenden Christmasbugs in de tuin is het de hoogste tijd dat ook wij in de kerstsfeer komen. Morgen halen we de doos met spullen tevoorschijn om te gaan versieren
Maar nu eerst een overzicht van het leven van de Anoplognathus pallidicollis in onze tuin.
Ik heb het even opgezocht want inderdaad weten wij dat Kerst dichterbij komt door de enorme hoeveelheden Christmas Bugs die rondvliegen en in onze tuin verblijven. Het zijn er duizenden en iedere dag komen er meer.
Het is een welkome afwisseling om deze beestjes te bestuderen in de tuin, na een drukke week.
Een week waarin Tom zijn eerste tand wisselde en zijn diploma voor Prep heeft gehaald; Isis het maximaal aantal feestje bezoekt dat fysiek mogelijk is, waaronder een paardrijfeest en poolparty; Simon zijn hart verloor aan onze nieuwe i-pad mini; Bink beter Engels begint te spreken dan Nederlands en al zijn kerstliedjes ook in het Russisch kan zingen; Bud op zijn tandvlees loopt, zelfs na het vinden van een paar liter diesel (een levering van 800 liter); en ik mijn evaluatie had en mijn proeftijd van drie maanden heb doorstaan, ik mag blijven.
Met de duizenden Christmasbugs in de tuin is het de hoogste tijd dat ook wij in de kerstsfeer komen. Morgen halen we de doos met spullen tevoorschijn om te gaan versieren
Maar nu eerst een overzicht van het leven van de Anoplognathus pallidicollis in onze tuin.
Voor we naar buiten kunnen moeten de jongens eerst losgerukt worden van de iPad.
"Je hoeft niet bang te zijn Bink, ik ben bij je..."
Daar zitten er een paar....
...en daar nog meer.....
...en hier moet je maar niet meer lopen op blote voeten.....
Met een vork eropaf.
Durven we er een op te pakken?
Gelukt!
dinsdag 11 december 2012
diesel
De auto staat stil.
Alle diesel in heel Melbourne is op. Door een enrome storm afgelopen week is een deel van de raffinaderij gesloten en zit heel Melbourne zonder diesel. Wij dus ook. Bud heeft net nog even gebeld naar een aantal tankstations. Een van de mannen gaf als antwoord dat zijn baas aan het kijken was of hij wat Diesel interstate kan krijgen. Nu pas! Nadat het al 3 dagen op is.......en het gaat nog een paar dagen duren.
Bud loopt te mopperen en te tieren. Het schema loopt in de war, zo kan hij de kinderen niet wegbrengen. Hoopvol zeg ik dat we de fiets toch hebben, maar daar neemt hij geen genoegen mee.
Op straat is het significant rustiger. Er zijn minder vrachtwagens. Niet heel veel mensen hebben last van het probleem, er zijn maar weinig personenauto's die op diesel rijden. Behalve wij dus. Maar wie had dat dan ook gedacht. Morgen verdelen we de taken. Ik breng Bink weg op de fiets, Bud loopt met de kinderen naar school. Dan moeten we maar iets later beginnen.
Een gouden tijd voor het milieu deze paar dagen :-).
Alle diesel in heel Melbourne is op. Door een enrome storm afgelopen week is een deel van de raffinaderij gesloten en zit heel Melbourne zonder diesel. Wij dus ook. Bud heeft net nog even gebeld naar een aantal tankstations. Een van de mannen gaf als antwoord dat zijn baas aan het kijken was of hij wat Diesel interstate kan krijgen. Nu pas! Nadat het al 3 dagen op is.......en het gaat nog een paar dagen duren.
Bud loopt te mopperen en te tieren. Het schema loopt in de war, zo kan hij de kinderen niet wegbrengen. Hoopvol zeg ik dat we de fiets toch hebben, maar daar neemt hij geen genoegen mee.
Op straat is het significant rustiger. Er zijn minder vrachtwagens. Niet heel veel mensen hebben last van het probleem, er zijn maar weinig personenauto's die op diesel rijden. Behalve wij dus. Maar wie had dat dan ook gedacht. Morgen verdelen we de taken. Ik breng Bink weg op de fiets, Bud loopt met de kinderen naar school. Dan moeten we maar iets later beginnen.
Een gouden tijd voor het milieu deze paar dagen :-).
maandag 10 december 2012
foto
En denk eraan, van binnen ben ik 25!
zondag 9 december 2012
praktisch
Vandaag schrijf ik het wekelijkse stukje voor de milieucommissie op school. Ik heb net de uitkomsten bekeken van het online onderzoek dat we hadden opgezet. Het bestond uit 8 vragen die je kon beantwoorden, allemaal over projecten die we hebben gedaan, informatievoorziening en ideeën voor volgend jaar. Zoals dat gaat met deze dingen was de respons laag.
Ik maak een samenvatting van een aantal uitkomsten en stuur een voorstel voor het stukje tekst uit. Als antwoord krijg ik, oh leuk, maar hoe moeten we de planten in de schooltuin water geven deze zomer?
Ik ben even stil.
En dan ben ik blij met het antwoord. Het gaat helemaal niet om het plan, de uitvoering en de evaluatie. Het gaat erom of we praktische dingen kunnen doen, die direct iets opleveren. Zichtbaar, uitvoerbaar met direct resultaat. Daar houden de mensen van.
Met deze les op zak kijk ik weer anders tegen de wereld aan.
Praktisch is het toverwoord.
Ik het onderzoek helemaal niet nodig om tot die conclusie te komen. Praktisch zal het zijn volgend jaar, in alles wat we doen. En de schooltuin zal groeien en bloeien (of is dat een doel dat een plan vereist......).
Ben nu al benieuwd naar de respons op het evaluatie onderzoek aan het eind van 2013. Beter?
Ik maak een samenvatting van een aantal uitkomsten en stuur een voorstel voor het stukje tekst uit. Als antwoord krijg ik, oh leuk, maar hoe moeten we de planten in de schooltuin water geven deze zomer?
Ik ben even stil.
En dan ben ik blij met het antwoord. Het gaat helemaal niet om het plan, de uitvoering en de evaluatie. Het gaat erom of we praktische dingen kunnen doen, die direct iets opleveren. Zichtbaar, uitvoerbaar met direct resultaat. Daar houden de mensen van.
Met deze les op zak kijk ik weer anders tegen de wereld aan.
Praktisch is het toverwoord.
Ik het onderzoek helemaal niet nodig om tot die conclusie te komen. Praktisch zal het zijn volgend jaar, in alles wat we doen. En de schooltuin zal groeien en bloeien (of is dat een doel dat een plan vereist......).
Ben nu al benieuwd naar de respons op het evaluatie onderzoek aan het eind van 2013. Beter?
zaterdag 8 december 2012
volmaakt
De hele dag ben ik gelukkig.
Het feest was een succes. Op het eieren lopen na dan, maar dat hoort er nu eenmaal bij ......... Het was de eerste mogelijkheid om mensen een beetje beter te leren kennen. En de ontdekking dat het hele leuke en warme persoonlijkheden zijn maakt mij zo blij. Het weer was prachtig, de mensen leuk, de muziek vrolijk, het eten heerlijk, het toetje (waar ik voor verantwoordelijk was) gelukt. Alle zenuwen voor niets. Ik voel mij helemaal op mijn plek.
Ik ga weg als het feest nog in volle gang is en de wijn wel ver, maar nog niet helemaal op is. Ik heb genoten.
De zaterdag verloopt vrolijk. Ik sta er van versteld hoe mijn humeur en gevoel van vrolijkheid overslaat op de rest. 's middags krijgen we vrienden op bezoek die we al tijden niet hebben gezien. De tijd vliegt, we praten en praten terwijl de kindjes spelen en de tuin onveilig maken. Dat het eten niet perfect was voorbereid geeft niets. Ik begin te leren dat het niet allemaal perfect hoeft te zijn om het gezellig te hebben. Het is zelfs makkelijker. Met z'n allen maken we eten, dekken we tafel en terwijl de temperatuur daalt van 38 graden naar 18 terwijl we zitten te eten, en er een storm opsteekt waardoor de bloemen van tafel vliegen, voelen we ons jong en blij.
Het bezoek vertrekt, de kindjes rollen in bed en Bud en ik werken een enorme berg afwas weg. De rest van de avond luisteren we naar favoriete muzieknummers. En verder niets.
Mijn favoriete nummer van deze avond : Snowpatrol met "Chasing Cars" en de Pixies "Where is my mind", dat van Bud moet nog komen vertelt hij net. Ben benieuwd wat het wordt.
Wij zijn volmaakt gelukkig.
donderdag 6 december 2012
sinterklaas
Al dagen zijn we er druk mee. Sinterklaas komt ook in Australië, ieder jaar weer. De kindjes kijken er erg naar uit, wij ook. We bakken pepernoten en voor het eerst sinds we in Australië zijn ga ik niet op school bakken. Er is niemand meer op kleuterschool en op de crèche mag het niet vanwege strenge regels over eten bereiden. Niet getreurd, mijn collega's hebben er wel oren naar. En zo komt het dat ik dinsdagavond na het sporten nog tot laat in de avond pepernoten sta te bakken. Het hele huis ruikt ernaar.
Woensdag halen we vroeg de kinderen op van school. Ik race naar huis om de muziek aan te zetten en de tafel klaar te maken, Bud haalt de kindjes op van naschoolse opvang en de crèche.
Redelijk op tijd zitten we allemaal bij elkaar en dan wordt er keihard op de deur gebonkt. Onze Australische buurvrouw heeft strikte instructies en die voert ze tot in de puntje uit. Pepernoten strooien, en zakken kado's wegzetten. De kindjes zijn helemaal onthand. Ze kunnen het nauwelijks geloven.
Het uitpakken is het hoogtepunt van de avond. Bink loopt met een kinderbasgitaar op zijn buik te headbangen door de kamer, Simon breekt bijna zijn nek op zijn skateboard, Isis kan niet kiezen of ze vast in Black Beauty wil lezen of toch nog bij tafel wil blijven. En Tom wil alle kado's tegelijk.
Het is erg gezellig maar eindigt in tranen. Iedereen is moe, natuurlijk is er geen tijd meer op met het nieuwe Wii spel te spelen. Simon is overstuur omdat het feest maar zo kort was en hij weer 365 dagen moet wachten.....Bink ligt inmiddels op zijn gitaar op de bank terwijl ik nog gedichten aan het voorlezen ben. Sinterklaas in het midden van de week doen we niet meer, vieren natuurlijk wel.
Vandaag is iedereen helemaal blij en speelt met zijn spullen. We lezen de prachtige gedichten nog een keer en snoepen een pepernoot uit de pot. Het was weer fijn om in gedachten bij iedereen in de buurt te zijn. En Sint, die mag volgend jaar alleen in het weekend komen.
Morgen meteen richting kerst, want dan heb ik kerstfeest met mijn werk..............
Woensdag halen we vroeg de kinderen op van school. Ik race naar huis om de muziek aan te zetten en de tafel klaar te maken, Bud haalt de kindjes op van naschoolse opvang en de crèche.
Redelijk op tijd zitten we allemaal bij elkaar en dan wordt er keihard op de deur gebonkt. Onze Australische buurvrouw heeft strikte instructies en die voert ze tot in de puntje uit. Pepernoten strooien, en zakken kado's wegzetten. De kindjes zijn helemaal onthand. Ze kunnen het nauwelijks geloven.
Het uitpakken is het hoogtepunt van de avond. Bink loopt met een kinderbasgitaar op zijn buik te headbangen door de kamer, Simon breekt bijna zijn nek op zijn skateboard, Isis kan niet kiezen of ze vast in Black Beauty wil lezen of toch nog bij tafel wil blijven. En Tom wil alle kado's tegelijk.
Het is erg gezellig maar eindigt in tranen. Iedereen is moe, natuurlijk is er geen tijd meer op met het nieuwe Wii spel te spelen. Simon is overstuur omdat het feest maar zo kort was en hij weer 365 dagen moet wachten.....Bink ligt inmiddels op zijn gitaar op de bank terwijl ik nog gedichten aan het voorlezen ben. Sinterklaas in het midden van de week doen we niet meer, vieren natuurlijk wel.
Vandaag is iedereen helemaal blij en speelt met zijn spullen. We lezen de prachtige gedichten nog een keer en snoepen een pepernoot uit de pot. Het was weer fijn om in gedachten bij iedereen in de buurt te zijn. En Sint, die mag volgend jaar alleen in het weekend komen.
Morgen meteen richting kerst, want dan heb ik kerstfeest met mijn werk..............
Sinterklaaspapier maken
Buiten bloeien de rozen
Op tafel.
Paard van Sint heeft zich verstopt.
Uitpakken!
De gitaar van Bink
zondag 2 december 2012
voorbereiding voor kerst
In de sporstschool
Marit "Hi how are ye?" tegen de vader van een kindje uit de klas van Tom. "are ye training for something special?" De vader "Yeah, getting fit for drinking beer with Christmas...."
Marit "Hi how are ye?" tegen de vader van een kindje uit de klas van Tom. "are ye training for something special?" De vader "Yeah, getting fit for drinking beer with Christmas...."
vrijdag 30 november 2012
het twee na lekkerste
Na het zwemmen van Isis vanavond laat ik de boodschappen die thuis klaarstaan voor wat ze zijn, en stel ik voor om bij de McDonalds te gaan eten. De kinderen vallen bijna flauw van ultiem geluk. Ze vinden het een fantastische verrassing. Ik moet even aan mijzelf denken, toen wij nog op Curacao woonden en we zegeltjes spaarden voor de McDonalds. Daar gaan eten was ontzettend bijzonder, en dus ook extra leuk. Zouden onze kinderen zich dit ook gaan herinneren?
De dichtstbijzijnde McDonalds is in de shoppingmall Southland en maakt onderdeel uit van de foodcourt, het "eetplein". In het midden van de ruimte staan allemaal tafels en stoelen, eromheen een grote diversiteit aan afhaalrestaurants. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Frans, Chinees, Japans, Mediterranees, Health food, Fast food, Koffiebars, Juicebars, broodjes en wraps.
Ik doe de bestelling en de kinderen zijn binnen een tel verdwenen om een tafel te zoeken in het midden van het plein. Als ik even later met een dienblad vol met frieten, chicken nuggets en fanta kijk waar ze zijn gebleven hoor ik Simon en Bink roepen en ik zie ze zwaaien "MAM MAM WE ZITTEN HIER, ER IS OOK EEN STOEL VOOR JOU!!!!". Mijn hart maakt een sprongetje, wat zijn ze al groot en wat zijn ze blij.
Even later is het stil aan onze tafel. Wat ik zie als slappe kleffe en te zoute frietjes, en sponsachtig rubber, vinden de kindjes heerlijk. Tom verzucht dat het lang geleden is dat hij zo lekker gegeten heeft. Dit is het twee na lekkerste eten dat hij kent zegt hij. Natuurlijk vraag ik hoopvol wat dan het allerlekkerste is. Hij denkt geen seconde na. "Pizza natuurlijk" roept hij schaterend uit......
Het is een groot succes.
Als iedereen in bed ligt eet ik thuis de noedels die over waren van van de week.
Bud is naar het kerstfeest van zijn werk.
Buiten is het 26 graden en giet het van de regen.
Ik heb een kop koffie gezet. Klaar om de kinderopvang voor de zomervakantie te regelen. Van de 6 weken zomervakantie hebben wij 10 dagen vrij. Voor de rest van de tijd moeten de kindjes onder de pannen zijn, het liefst met iets wat ze leuk vinden. Er is zoveel keuze dat het een avondvullend programma is om alles te bekijken, te berekenen en te beslissen. Wordt het op maandag de beach party, op dinsdag een tennis clinic en op woensdag een culturele reis? Of gaat Isis een dans en theaterworkshop doen van 4 dagen? Simon en Tom een cricket clinic van vier dagen? Hoe moeten we iedereen brengen en halen? Kan ik ook op tijd zijn voor Bink in die weken? Hoe duur is het eigenlijk allemaal..... dat zijn vragen die mij op dit moment bezighouden.
Een ding is in ieder geval duidelijk. Het wordt niet de culinaire workshop. Met de ervaring van vandaag denk ik niet dat ik ze daar een plezier mee doe.....tenzij er pizza gemaakt wordt ;-)
De dichtstbijzijnde McDonalds is in de shoppingmall Southland en maakt onderdeel uit van de foodcourt, het "eetplein". In het midden van de ruimte staan allemaal tafels en stoelen, eromheen een grote diversiteit aan afhaalrestaurants. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Frans, Chinees, Japans, Mediterranees, Health food, Fast food, Koffiebars, Juicebars, broodjes en wraps.
Ik doe de bestelling en de kinderen zijn binnen een tel verdwenen om een tafel te zoeken in het midden van het plein. Als ik even later met een dienblad vol met frieten, chicken nuggets en fanta kijk waar ze zijn gebleven hoor ik Simon en Bink roepen en ik zie ze zwaaien "MAM MAM WE ZITTEN HIER, ER IS OOK EEN STOEL VOOR JOU!!!!". Mijn hart maakt een sprongetje, wat zijn ze al groot en wat zijn ze blij.
Even later is het stil aan onze tafel. Wat ik zie als slappe kleffe en te zoute frietjes, en sponsachtig rubber, vinden de kindjes heerlijk. Tom verzucht dat het lang geleden is dat hij zo lekker gegeten heeft. Dit is het twee na lekkerste eten dat hij kent zegt hij. Natuurlijk vraag ik hoopvol wat dan het allerlekkerste is. Hij denkt geen seconde na. "Pizza natuurlijk" roept hij schaterend uit......
Het is een groot succes.
Als iedereen in bed ligt eet ik thuis de noedels die over waren van van de week.
Bud is naar het kerstfeest van zijn werk.
Buiten is het 26 graden en giet het van de regen.
Ik heb een kop koffie gezet. Klaar om de kinderopvang voor de zomervakantie te regelen. Van de 6 weken zomervakantie hebben wij 10 dagen vrij. Voor de rest van de tijd moeten de kindjes onder de pannen zijn, het liefst met iets wat ze leuk vinden. Er is zoveel keuze dat het een avondvullend programma is om alles te bekijken, te berekenen en te beslissen. Wordt het op maandag de beach party, op dinsdag een tennis clinic en op woensdag een culturele reis? Of gaat Isis een dans en theaterworkshop doen van 4 dagen? Simon en Tom een cricket clinic van vier dagen? Hoe moeten we iedereen brengen en halen? Kan ik ook op tijd zijn voor Bink in die weken? Hoe duur is het eigenlijk allemaal..... dat zijn vragen die mij op dit moment bezighouden.
Een ding is in ieder geval duidelijk. Het wordt niet de culinaire workshop. Met de ervaring van vandaag denk ik niet dat ik ze daar een plezier mee doe.....tenzij er pizza gemaakt wordt ;-)
nieuwe mensen
Al twee avonden ben ik op pad. Eten met de moeders van de klas van Isis. En vanavond met een vriendin die jarig is. Ik had haar al tijden niet gezien. Zij is arts in de eerstehulp afdeling van het ziekenhuis waar ik werk. Het was zo leuk. Er ging nog een vriendin mee, die net haar boek heeft gepubliceerd over juristen in de 21ste eeuw. Het was een animerende avond met felle discussies over wereldpolitiek, het rechtssysteem, de achterstelling van Aboriginals, de zin en onzin van prive scholen en de gemakken en ongemakken van ouder worden. Ik zag er voor het eerst een keer niet tegenop. Had vandaag de juiste dresscode onder de knie. Werd aangesproken in het restaurant door mensen die mij kennen maar die ik nog nooit had gezien......
Ik voel mij blij en warm van binnen. En dat komt niet alleen omdat het vandaag 40 graden was :-).
Komt het omdat ik het gevoel heb ook langzaam maar zeker een plekje te krijgen op deze plek van de wereld?
Morgen is het mijn vrije dag. Dan aan de slag, antwoorden sturen op mails en sms-jes, dingen regelen, opruimen........en misschien even sporten als er tijd over is. Want ik ben weer begonnen met fit worden. Ik heb allang in de gaten dat het anders niet vol te houden is het leven in dit razendsnelle tempo vol te houden. Genoeg te doen dus.
En nu eerst snel een centje onder het kussen van Simon leggen. Want die heeft weer een tand gewisseld vandaag :-)
dinsdag 27 november 2012
niet slapen
Ik kan niet slapen.
Dat komt omdat Isis op schoolkamp is.
Ze slaapt in een tent vanavond, in de dierentuin.
Maar ik weet hoe ze is.
Ze wil alles doen en vindt alles leuk.
Behalve 1 ding.
Niet bij ons slapen.
Dus nu ben ik onrustig.
Het zal toch wel goed gaan?
Heeft ze het wel naar haar zin?
Ik heb haar verteld dat ze altijd in mijn hart is.
En ook in het hart van Bud.
En de jongens hebben haar een dikke knuffel gegeven bij de bus.
Bink heeft een traan gelaten.
We denken allemaal aan haar, dus ze is niet alleen.
Als ze dat nu maar weet!
Morgen ben ik vrij.
Dan haal ik haar op.
Ik kan niet wachten tot de bus aankomt.
Moedergevoel......
Dat komt omdat Isis op schoolkamp is.
Ze slaapt in een tent vanavond, in de dierentuin.
Maar ik weet hoe ze is.
Ze wil alles doen en vindt alles leuk.
Behalve 1 ding.
Niet bij ons slapen.
Dus nu ben ik onrustig.
Het zal toch wel goed gaan?
Heeft ze het wel naar haar zin?
Ik heb haar verteld dat ze altijd in mijn hart is.
En ook in het hart van Bud.
En de jongens hebben haar een dikke knuffel gegeven bij de bus.
Bink heeft een traan gelaten.
We denken allemaal aan haar, dus ze is niet alleen.
Als ze dat nu maar weet!
Morgen ben ik vrij.
Dan haal ik haar op.
Ik kan niet wachten tot de bus aankomt.
Moedergevoel......
vrijdag 23 november 2012
paspoorten
Isis, Bink en ik gaan vandaag naar de stad. Om de paspoorten van mij en Isis te vernieuwen bij het Nederlandse consulaat.
Een impressie.
chocopasta
Vrijdagochtend.
Begint meteen goed.
Bink en ik brengen de kinderen naar school.
Daarna hang ik de was op.....
....terwijl Bink binnen vast de pot met chocopasta leeg eet.
Met zijn handen.
Een lekker begin.
;-)
Begint meteen goed.
Bink en ik brengen de kinderen naar school.
Daarna hang ik de was op.....
....terwijl Bink binnen vast de pot met chocopasta leeg eet.
Met zijn handen.
Een lekker begin.
;-)
donderdag 22 november 2012
genoeg
Donderdag. Mijn weekend is begonnen.
Vroeg vandaag, want school belt dat ik Tom moet ophalen. Niets ernstigs, maar hij wil naar huis. Ik bel Bud, die heeft een aantal sollicitatiegesprekken met mensen dus die kan niet weg. Dus ik verzet een afspraak, ren om de trein te halen en sta 45 minuten later op het schoolplein. Gelukkig heb ik heel veel uren gewerkt de afgelopen weken en kan ik dus wel voor een keer twee uur minder werken. De kinderen gaan voor.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om de andere kindjes ook vroeg op te halen. Bink al om 15u, hij straalt als ik binnenkom en gaat niet weg voor hij zijn fruit op heeft. Dan de twee andere kindjes. We halen een cake bij de bakker en doen net of het een klein feestje is. Een zee van tijd ligt voor ons. Het is 16u als we allemaal al thuis zijn. Ik hoef zelfs niets uit de vriezer te halen, we eten vers gekookt. Heerlijk. Buiten schijnt de zon. Aan het eind van de middag zoemen de cicaden hun luide lied.De zomer is begonnen.
We merken dat het eind van het jaar nadert. De rapportgesprekken voor de kinderen zijn gepland. Simon heeft die van hem al gehad. Hij gaat een jaar overslaan voor rekenen, hij heeft een test gedaan waaruit blijkt dat hij veel verder is dan het nivo waarop hij werkt. Hij vindt het spannend maar we denken dat het hem goed zal doen. Isis en Tom moeten nog maar we weten al dat ze allebei weer over gaan. We zijn trots, ze hebben alledrie hard gewerkt.
Natuurlijk is Sinterklaas ook aangekomen en hebben we gisteravond onze eerste lading pepernoten gebakken. Met de felle zon, de bloeiende bomen en het geruis van de zee op de achtergrond is het moeilijk in de stemming komen. Maar de geur van pepernoten, de eerste pakketjes in de kamer, het Sinterklaasjournaal en kadootjes in de schoenen zorgen ervoor dat we ondanks de zomer, aardig de smaak te pakken krijgen. Bink snapt er niets van, die is vooral bezig met het voorbereiden van de kerstvoorstelling en het versieren van de kerstboom op zijn schooltje.
Op mijn werk gaat het goed. Vandaag zat ik met mijn baas te overleggen in een cafe twee blokken verderop. Echt op z'n Melbourne's. Piepklein cafe, een beetje smoezelig, een divers publiek en heel erg leuk. Een Soj Latte voor mijn baas, een extra hot long black voor mij. Zo gaat dat soms met vergaderen hier. Veel beter kan het niet :-). Langzaam maar zeker kom ik op mijn plek. Ik denk dat ik mijn proeftijd van drie maanden wel doorkom. Of dat na ons afdelingskerstfeest ook nog zo is weet ik niet. Zoals het hoort wordt er nu al gesproken over de hoeveelheden drank die genuttigd gaan worden en wie zijn karaoke machine meeneemt. Mijn karaoke competenties laten ernstig te wensen over, net zoals mijn alcohol inname kpi......
Bud werkt zoals altijd hard. Thuis draait hij veel meer mee. We zien hem meer door de week. Het is een fijne verandering. Voor ons allemaal.
Nu ga ik gauw naar bed. De administratie is gedaan. De afwas staat voor het eerst deze week nog op het aanrecht. Ik laat het maar even. Het was of dat, of een stukje schrijven. Ik koos voor het laatste. Een mens kan nu eenmaal niet alles. Maar wel veel. En dat is genoeg.
Vroeg vandaag, want school belt dat ik Tom moet ophalen. Niets ernstigs, maar hij wil naar huis. Ik bel Bud, die heeft een aantal sollicitatiegesprekken met mensen dus die kan niet weg. Dus ik verzet een afspraak, ren om de trein te halen en sta 45 minuten later op het schoolplein. Gelukkig heb ik heel veel uren gewerkt de afgelopen weken en kan ik dus wel voor een keer twee uur minder werken. De kinderen gaan voor.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om de andere kindjes ook vroeg op te halen. Bink al om 15u, hij straalt als ik binnenkom en gaat niet weg voor hij zijn fruit op heeft. Dan de twee andere kindjes. We halen een cake bij de bakker en doen net of het een klein feestje is. Een zee van tijd ligt voor ons. Het is 16u als we allemaal al thuis zijn. Ik hoef zelfs niets uit de vriezer te halen, we eten vers gekookt. Heerlijk. Buiten schijnt de zon. Aan het eind van de middag zoemen de cicaden hun luide lied.De zomer is begonnen.
We merken dat het eind van het jaar nadert. De rapportgesprekken voor de kinderen zijn gepland. Simon heeft die van hem al gehad. Hij gaat een jaar overslaan voor rekenen, hij heeft een test gedaan waaruit blijkt dat hij veel verder is dan het nivo waarop hij werkt. Hij vindt het spannend maar we denken dat het hem goed zal doen. Isis en Tom moeten nog maar we weten al dat ze allebei weer over gaan. We zijn trots, ze hebben alledrie hard gewerkt.
Natuurlijk is Sinterklaas ook aangekomen en hebben we gisteravond onze eerste lading pepernoten gebakken. Met de felle zon, de bloeiende bomen en het geruis van de zee op de achtergrond is het moeilijk in de stemming komen. Maar de geur van pepernoten, de eerste pakketjes in de kamer, het Sinterklaasjournaal en kadootjes in de schoenen zorgen ervoor dat we ondanks de zomer, aardig de smaak te pakken krijgen. Bink snapt er niets van, die is vooral bezig met het voorbereiden van de kerstvoorstelling en het versieren van de kerstboom op zijn schooltje.
Op mijn werk gaat het goed. Vandaag zat ik met mijn baas te overleggen in een cafe twee blokken verderop. Echt op z'n Melbourne's. Piepklein cafe, een beetje smoezelig, een divers publiek en heel erg leuk. Een Soj Latte voor mijn baas, een extra hot long black voor mij. Zo gaat dat soms met vergaderen hier. Veel beter kan het niet :-). Langzaam maar zeker kom ik op mijn plek. Ik denk dat ik mijn proeftijd van drie maanden wel doorkom. Of dat na ons afdelingskerstfeest ook nog zo is weet ik niet. Zoals het hoort wordt er nu al gesproken over de hoeveelheden drank die genuttigd gaan worden en wie zijn karaoke machine meeneemt. Mijn karaoke competenties laten ernstig te wensen over, net zoals mijn alcohol inname kpi......
Bud werkt zoals altijd hard. Thuis draait hij veel meer mee. We zien hem meer door de week. Het is een fijne verandering. Voor ons allemaal.
Nu ga ik gauw naar bed. De administratie is gedaan. De afwas staat voor het eerst deze week nog op het aanrecht. Ik laat het maar even. Het was of dat, of een stukje schrijven. Ik koos voor het laatste. Een mens kan nu eenmaal niet alles. Maar wel veel. En dat is genoeg.
zondag 18 november 2012
op de vierde verdieping
De kerstgekte is begonnen. Als ik boodschappen wil gaan doen op zaterdag vind ik gen plekje op de megaparkeerplaats van Southland, de shopping mall bij ons in de buurt. Mensen rijden ge-agiteerd rondjes en slaan elkaar bijna de hersens in om een parkeerplek te krijgen. Ik bedenk mij geen moment en rijd door naar de dakverdieping van het complex. De vierde etage. Het is er uitgestorven. Blijkbaar is het te lastig voor mensen dat je alleen met een lift naar binnen en buiten kan.
Ik ga met de lift naar beneden en kom in het hart van de shopping mall uit. Het is een overweldigend gevoel. Top drukte. Stromen met mensen. Kerstmuziek. Een DJ die keiharde dansmuziek draait in een net geopende winkel. Huilende kinderen in karren. Rijen bij kassa's. Plastic tassen gevuld met grote, grotere en grootste kado's. Dringen bij de gratis chocola. Duwen in de Apple winkel.
Ik haal diep adem en begeef mij in de stroom.
Vier uur later kom ook ik met kadootjes en de weekboodschappen weer boven drijven. Letterlijk. Ik voelde mij ondergedompeld in de drukte en snak naar adem en frisse lucht.
Als ik het parkeerdek weer oploop sta ik stil bij de rand en kijk over de stad. Recht vooruit ligt de skyline van Melbourne, in de verte liggen de Brisbane Ranges en het vliegveld. Links zie ik de baai liggen, rechts in de verte de heuvels van de Dandenongs. Daartussen alle suburbs. Het is een prachtig uitzicht. De zon schijnt. De lucht is felblauw. Het is 17.15u en ik knap helemaal op.
Thuisgekomen wil ik geen eten meer koken. Dus we halen fish and chips en lopen naar de speeltuin vlak bij het strand. We spelen 1,5 uur in de avondzon. Het is heerlijk.
De vierde verdieping heeft mij laten zien wat we hebben en dat we er meer gebruik van kunnen maken. Dank zij de shopping mall. Zo was de top drukte toch nog ergens goed voor.
Ik ga met de lift naar beneden en kom in het hart van de shopping mall uit. Het is een overweldigend gevoel. Top drukte. Stromen met mensen. Kerstmuziek. Een DJ die keiharde dansmuziek draait in een net geopende winkel. Huilende kinderen in karren. Rijen bij kassa's. Plastic tassen gevuld met grote, grotere en grootste kado's. Dringen bij de gratis chocola. Duwen in de Apple winkel.
Ik haal diep adem en begeef mij in de stroom.
Vier uur later kom ook ik met kadootjes en de weekboodschappen weer boven drijven. Letterlijk. Ik voelde mij ondergedompeld in de drukte en snak naar adem en frisse lucht.
Als ik het parkeerdek weer oploop sta ik stil bij de rand en kijk over de stad. Recht vooruit ligt de skyline van Melbourne, in de verte liggen de Brisbane Ranges en het vliegveld. Links zie ik de baai liggen, rechts in de verte de heuvels van de Dandenongs. Daartussen alle suburbs. Het is een prachtig uitzicht. De zon schijnt. De lucht is felblauw. Het is 17.15u en ik knap helemaal op.
Thuisgekomen wil ik geen eten meer koken. Dus we halen fish and chips en lopen naar de speeltuin vlak bij het strand. We spelen 1,5 uur in de avondzon. Het is heerlijk.
De vierde verdieping heeft mij laten zien wat we hebben en dat we er meer gebruik van kunnen maken. Dank zij de shopping mall. Zo was de top drukte toch nog ergens goed voor.
vrijdag 16 november 2012
verhuizen
We hebben een nieuw huis gevonden, uiteindelijk is het heel snel gegaan.
We gaan verhuizen. Vanaf begin januari gaan we een paar huizen verderop wonen, in een huis van mensen die naar Nederland gaan voor een of twee jaar. Het is een kleine wereld want zij gaan er heen omdat de man gaat werken in Zeist...... Hoe is het mogelijk.
Het huis heeft een zwembad en is een oud Beach House. Heel leuk. We hebben er heel veel zin in. Mijn handen jeuken om aan de slag te gaan. Nu we niet alleen maar verhuisklaar moeten zijn, maar we ook weten wanneer we gaan verhuizen, is er vast weer veel te doen.
De week die we vrij hebben met kerst gaan we dus niet op vakantie, dat is wel een beetje jammer, maar het komt ook heel goed uit. Het wordt een leuke verhuizing, in alle rust.
Intussen heeft Isis met mij samen bekeken of ze het wel eens is met alles wat op het internet gezet wordt over haar op de blog. We hebben foto's gezocht, en haar naam gegoogled. Ze heeft mij verteld dat we je eenmaal op internet zet, er nooit meer af kan. Ze is gerustgesteld over de informatie die er te vinden is, en we hebben afspraken gemaakt over wat er wel en wat er niet op mag. En, heel volwassen, heeft ze mij haar vertrouwen gegeven om toch te blijven schrijven, ook over haar.
Ik blijf de blog schrijven, maar ik zet de knop uit dat je de blog kan vinden op internet. Zo wordt de kans dat iemand die de blog niet kent, deze kan vinden.
We gaan verhuizen. Vanaf begin januari gaan we een paar huizen verderop wonen, in een huis van mensen die naar Nederland gaan voor een of twee jaar. Het is een kleine wereld want zij gaan er heen omdat de man gaat werken in Zeist...... Hoe is het mogelijk.
Het huis heeft een zwembad en is een oud Beach House. Heel leuk. We hebben er heel veel zin in. Mijn handen jeuken om aan de slag te gaan. Nu we niet alleen maar verhuisklaar moeten zijn, maar we ook weten wanneer we gaan verhuizen, is er vast weer veel te doen.
De week die we vrij hebben met kerst gaan we dus niet op vakantie, dat is wel een beetje jammer, maar het komt ook heel goed uit. Het wordt een leuke verhuizing, in alle rust.
Intussen heeft Isis met mij samen bekeken of ze het wel eens is met alles wat op het internet gezet wordt over haar op de blog. We hebben foto's gezocht, en haar naam gegoogled. Ze heeft mij verteld dat we je eenmaal op internet zet, er nooit meer af kan. Ze is gerustgesteld over de informatie die er te vinden is, en we hebben afspraken gemaakt over wat er wel en wat er niet op mag. En, heel volwassen, heeft ze mij haar vertrouwen gegeven om toch te blijven schrijven, ook over haar.
Ik blijf de blog schrijven, maar ik zet de knop uit dat je de blog kan vinden op internet. Zo wordt de kans dat iemand die de blog niet kent, deze kan vinden.
woensdag 14 november 2012
veiligheid op internet
Op school is er deze avond een presentatie over cyber safety. Het veilig gebruik maken van internet door kinderen. En ik ben enorm geschrokken.
Aan de ene kant ben ik lij dat wij nog niet volledig zijn geïntegreerd in de cyber wereld. Aan de andere kant besef ik mij hoe belangrijk het is dat we weten hoe onze kinderen opgroeien met internet en alle multimedia mogelijkheden eromheen. Overal loert gevaar. Voor je het weet gaat een tekst of foto viraal. Een foto van je kind op internet zetten is helemaal uit den boze. Wat er eenmaal opstaat kan er nooit meer af. Weten wij wel wat onze kinderen allemaal doen op internet, met hun i-pods, ds-en, i-pads. Als ik het goed begrip spelen alle kinderen tegenwoordig spelletjes en chatten ze met bekende of onbekende vrienden, terwijl ze uit eten gaan. Zodat vader en moeder rustig kunnen praten. De meest ruige schietspellen worden online gespeeld met denkbeeldige vrienden waarvan je geen idee hebt wie het is achter de andere computer. Er bestaan lieve internet clubs en forums waar ik nog nooit van gehoord heb maar die allemaal doelgroepen bereiken van kinderen in de leeftijd van Simon en Isis. Tachtig procent van de kinderen in die leeftijdsgroep is er lid van.
Het is tijd voor bezinning. En voorbereiding op wat er komen gaat op cyber gebied. Voor ons en voor de kinderen. Maar ik moet zelf ook nadenken over de blog bijvoorbeeld. En facebook.
Moet ik ook stoppen met foto's en blogs waarin kleine verhaaltjes staan over ons dagelijks leven? Gaat het het even van onze kinderen later negatief beïnvloeden? Of zal ik eens kijken hoe ik het kan afschermen, zodat niemand er op kan kijken zonder dat ik daar toestemming voor geef. Ik denk dat ik dat laatste doe. Zodra er tijd is.
We leven in een nieuwe tijd. We moeten er maar gauw aan wennen. Ik zal Bink zijn eerste i-pad zo snel mogelijk aan moeten schaffen want nu al loopt hij achter....... en dat Tom nog geen smart phone heeft, dat is werkelijk een schande....
Aan de ene kant ben ik lij dat wij nog niet volledig zijn geïntegreerd in de cyber wereld. Aan de andere kant besef ik mij hoe belangrijk het is dat we weten hoe onze kinderen opgroeien met internet en alle multimedia mogelijkheden eromheen. Overal loert gevaar. Voor je het weet gaat een tekst of foto viraal. Een foto van je kind op internet zetten is helemaal uit den boze. Wat er eenmaal opstaat kan er nooit meer af. Weten wij wel wat onze kinderen allemaal doen op internet, met hun i-pods, ds-en, i-pads. Als ik het goed begrip spelen alle kinderen tegenwoordig spelletjes en chatten ze met bekende of onbekende vrienden, terwijl ze uit eten gaan. Zodat vader en moeder rustig kunnen praten. De meest ruige schietspellen worden online gespeeld met denkbeeldige vrienden waarvan je geen idee hebt wie het is achter de andere computer. Er bestaan lieve internet clubs en forums waar ik nog nooit van gehoord heb maar die allemaal doelgroepen bereiken van kinderen in de leeftijd van Simon en Isis. Tachtig procent van de kinderen in die leeftijdsgroep is er lid van.
Het is tijd voor bezinning. En voorbereiding op wat er komen gaat op cyber gebied. Voor ons en voor de kinderen. Maar ik moet zelf ook nadenken over de blog bijvoorbeeld. En facebook.
Moet ik ook stoppen met foto's en blogs waarin kleine verhaaltjes staan over ons dagelijks leven? Gaat het het even van onze kinderen later negatief beïnvloeden? Of zal ik eens kijken hoe ik het kan afschermen, zodat niemand er op kan kijken zonder dat ik daar toestemming voor geef. Ik denk dat ik dat laatste doe. Zodra er tijd is.
We leven in een nieuwe tijd. We moeten er maar gauw aan wennen. Ik zal Bink zijn eerste i-pad zo snel mogelijk aan moeten schaffen want nu al loopt hij achter....... en dat Tom nog geen smart phone heeft, dat is werkelijk een schande....
dinsdag 13 november 2012
een bosje bloemen
Er gebeurde iets bijzonders op kantoor.
Een mevrouw met een grote pot bloemen in haar armen klopte op de deur.
Ze noemde de naam van mijnbaas en vroeg of die er was.
"Nee, helaas niet", antwoordde ik haar, "maar ze komt zo."
"Nou dan zet ik de bloemen vast neer, ik ben haar moeder en kom even succes wensen voor het grote project dat morgen start..........."
Mijn hart maakt een sprongetje. Wat ontzettend bijzonder. Een moeder die persoonlijk een pot bloemen komt brengen voor haar dochter, op kantoor, om haar succes te wensen.
Echt ongebruikelijk. En daarom extra leuk.
Een mevrouw met een grote pot bloemen in haar armen klopte op de deur.
Ze noemde de naam van mijnbaas en vroeg of die er was.
"Nee, helaas niet", antwoordde ik haar, "maar ze komt zo."
"Nou dan zet ik de bloemen vast neer, ik ben haar moeder en kom even succes wensen voor het grote project dat morgen start..........."
Mijn hart maakt een sprongetje. Wat ontzettend bijzonder. Een moeder die persoonlijk een pot bloemen komt brengen voor haar dochter, op kantoor, om haar succes te wensen.
Echt ongebruikelijk. En daarom extra leuk.
zondag 11 november 2012
kansloos of glansrijk
Het is gebeurd.
Op onze zondagmiddag zwemmiddag bij de Fitness First.
Ik ben verslagen. Ik was kansloos.
De kinderen hebben gewonnen, glansrijk.
Isis raced mij gemoedelijk voorbij in borstcrawl. Simon kan ik nog net voorblijven.
Maar dan de race met het plankje.
We houden de plank vast en trappelen zo hard mogelijk met onze benen.
Isis schiet vooruit. Simon gaat er vlak achter. Dan komt Tom. En uiteindelijk kom ik. Zwoegend in het water. Ik trap mij een ongeluk maar kom nauwelijks vooruit.
De kinderen stralen. Een grote overwinning.
Ik vind het leuk dat ze zo goed zijn in techniek. Het blijkt dat je dus vreselijk hard kan zwemmen met techniek, en een beetje kracht. Ik dacht altijd dat je ook heel hard kon zwemmen met kracht, een een beetje techniek. Dat laatste klopt dus helemaal niet. En dat heb ik aan den lijve ondervonden. De vier jaar zwemles begint zijn vruchten af te werpen.
Tom wint daarna "wie blijft het langst op de zwemnoedel zitten". Ook dat vereist veel techniek, maar ook een paar ijzersterke benen. Tom is tevreden met het resultaat en beslist dat dit onderdeel volgende keer weer op het programma komt te staan.
Gelukkig kan ik ook nog iets beter dan de andere drie. Onderwaterzwemmen.
Maar voor hoelang? Ik vraag het mij af. Ik zal stiekem vaak gaan oefenen. Want ik ben nog niet bereid alles uit handen te geven. Nog niet ;-).
Op onze zondagmiddag zwemmiddag bij de Fitness First.
Ik ben verslagen. Ik was kansloos.
De kinderen hebben gewonnen, glansrijk.
Isis raced mij gemoedelijk voorbij in borstcrawl. Simon kan ik nog net voorblijven.
Maar dan de race met het plankje.
We houden de plank vast en trappelen zo hard mogelijk met onze benen.
Isis schiet vooruit. Simon gaat er vlak achter. Dan komt Tom. En uiteindelijk kom ik. Zwoegend in het water. Ik trap mij een ongeluk maar kom nauwelijks vooruit.
De kinderen stralen. Een grote overwinning.
Ik vind het leuk dat ze zo goed zijn in techniek. Het blijkt dat je dus vreselijk hard kan zwemmen met techniek, en een beetje kracht. Ik dacht altijd dat je ook heel hard kon zwemmen met kracht, een een beetje techniek. Dat laatste klopt dus helemaal niet. En dat heb ik aan den lijve ondervonden. De vier jaar zwemles begint zijn vruchten af te werpen.
Tom wint daarna "wie blijft het langst op de zwemnoedel zitten". Ook dat vereist veel techniek, maar ook een paar ijzersterke benen. Tom is tevreden met het resultaat en beslist dat dit onderdeel volgende keer weer op het programma komt te staan.
Gelukkig kan ik ook nog iets beter dan de andere drie. Onderwaterzwemmen.
Maar voor hoelang? Ik vraag het mij af. Ik zal stiekem vaak gaan oefenen. Want ik ben nog niet bereid alles uit handen te geven. Nog niet ;-).
zaterdag 10 november 2012
to sell or not to sell
Het ene moment doen we niets anders dan naar huizen zoeken.
Het volgende moment belt de huisbaas dat hij toch nog even blijft en niet gaat verkopen.
Wat exact de achterliggende reden is weten we niet, maar hij wil liever zelf bouwen en dan pas verkopen. Wij vermoeden dat het huis en de grond toch niet zoveel opleveren als hij had gehoopt.
Dat geeft ons wat meer tijd voor we gaan verhuizen.
En het is heerlijk dat er niet twee keer in de week mensen over de vloer komen om het huis te bezichtigen.
We hebben plotseling een zee van tijd, en rust.
De Ozzie manier, ieder dag kan weer heel anders zijn.
No worries.
Het volgende moment belt de huisbaas dat hij toch nog even blijft en niet gaat verkopen.
Wat exact de achterliggende reden is weten we niet, maar hij wil liever zelf bouwen en dan pas verkopen. Wij vermoeden dat het huis en de grond toch niet zoveel opleveren als hij had gehoopt.
Dat geeft ons wat meer tijd voor we gaan verhuizen.
En het is heerlijk dat er niet twee keer in de week mensen over de vloer komen om het huis te bezichtigen.
We hebben plotseling een zee van tijd, en rust.
De Ozzie manier, ieder dag kan weer heel anders zijn.
No worries.
donderdag 8 november 2012
thuis
Vandaag kwam een collega van drie gebouwen verderop mij spontaan halen voor een kop koffie. Ergens anders kwam ik een Nederlandse bekende tegen, die ook net koffie ging halen. En op een opname afdeling kwam ik een vriendin van mijn zus Wendy tegen, uit Luxemburg. Een van de verplegingshoofden kwam voor iemand anders vragen of ik de moeder van Tom ben.
Ik geloof dat ik mij thuis begin te voelen in mijn nieuwe werkomgeving.
Fijn.
Ik geloof dat ik mij thuis begin te voelen in mijn nieuwe werkomgeving.
Fijn.
dinsdag 6 november 2012
green moon
Helemaal onverwacht wint vandaag het paard Green Moon, de Melbourne cup. Vanochtend om 8.30u zitten er al mensen in de trein om deze grote race bij te wonen. De mooiste jurken hebben ze aan, en onvoorstelbare hoedjes op hun hoofd. Het is naast de grote paardenrace ook het grote uitgaansevenement van het jaar, en de belangrijkste mode bijeenkomst. Zien en gezien worden, daar gaat het om. Op deze dag is iedereen vrij.
De kinderen en Bud beleven de race voor de televisie.
Ik ben aan het werk in het ziekenhuis, er moeten patiënten ge-interviewed worden, en dat gaat gewoon door, ook op een vrije dag als vandaag. Het gaat al veel beter, vandaag heb ik binnen de eerste hulp afdeling 12 patiënten ge-interviewed, ik ben niet een keer flauwgevallen.... zelfs niet een beetje. En dat terwijl ik alles zie, hoor en van een afstandje meemaak. Misschien ben ik toch geschikt voor dit vak?
Moe maar voldaan kom ik thuis.
Thuis is iedereen aan de chips, wordt de Wii gebruikt en heeft Isis geld verdiend met balonnen en bloemen verlopen in de straat.Het bruist van het leven.
Nu is het huis is weer helemaal netjes voor de inspectie morgen, het krat met de gevouwen schone was proppen we even in een kast achter een deur. Die ga ik niet meer opruimen.
Morgen eer een dag :-)
De kinderen en Bud beleven de race voor de televisie.
Ik ben aan het werk in het ziekenhuis, er moeten patiënten ge-interviewed worden, en dat gaat gewoon door, ook op een vrije dag als vandaag. Het gaat al veel beter, vandaag heb ik binnen de eerste hulp afdeling 12 patiënten ge-interviewed, ik ben niet een keer flauwgevallen.... zelfs niet een beetje. En dat terwijl ik alles zie, hoor en van een afstandje meemaak. Misschien ben ik toch geschikt voor dit vak?
Moe maar voldaan kom ik thuis.
Thuis is iedereen aan de chips, wordt de Wii gebruikt en heeft Isis geld verdiend met balonnen en bloemen verlopen in de straat.Het bruist van het leven.
Nu is het huis is weer helemaal netjes voor de inspectie morgen, het krat met de gevouwen schone was proppen we even in een kast achter een deur. Die ga ik niet meer opruimen.
Morgen eer een dag :-)
zondag 4 november 2012
toch goed
We hebben een weekend waarin we huizen bezichtigen, waarin ons huis wordt bezichtigd en een feest. Verder hebben we vrij en genieten we in de tuin van de 30 graden die het vandaag was.
Een prima weekend, veel te kort, maar is dat wel eens anders met een weekend?
We zijn blij over Bink. Op het feest waar we waren heeft hij niet een keer gejammerd of aan mijn been gehangen. Hij het gespeeld, rondgelopen, zelf een worstje van de BBQ gehaald. Als we vroeg in de avond naar huis gaan roept hij het hardste NEE NEE NEE. Het komt tch goed met de kleine Bink.
Het kinderdagverblijf heeft zichtbaar effect. Een positief effect. Wat zijn we blij voor hem, en voor onszelf.
De volgende dag.
In de tuin worden manieren bedacht om geld te verdienen. Isis wil koekjes en limonade gaan verkopen langs de weg, terwijl ze aandacht trekt met circuskunsten. Tom en Simon moeten ook meedoen. Er wordt vlijtig ge-oefend.....
Een prima weekend, veel te kort, maar is dat wel eens anders met een weekend?
We zijn blij over Bink. Op het feest waar we waren heeft hij niet een keer gejammerd of aan mijn been gehangen. Hij het gespeeld, rondgelopen, zelf een worstje van de BBQ gehaald. Als we vroeg in de avond naar huis gaan roept hij het hardste NEE NEE NEE. Het komt tch goed met de kleine Bink.
Het kinderdagverblijf heeft zichtbaar effect. Een positief effect. Wat zijn we blij voor hem, en voor onszelf.
De volgende dag.
In de tuin worden manieren bedacht om geld te verdienen. Isis wil koekjes en limonade gaan verkopen langs de weg, terwijl ze aandacht trekt met circuskunsten. Tom en Simon moeten ook meedoen. Er wordt vlijtig ge-oefend.....
Isis begeleidt Simon.
Tom probeert ook.
Isis - 1 - VOORBEREIDING
Isis - 2 - GOOI
Isis - 3 - PAS OP!!
De boom zit weer in de bladeren. We hopen dat hij mag blijven als hier gebouwd gaat worden.
vrijdag 2 november 2012
te koop
Gisteren werd er een reuzenbord voor ons huis geplaatst.
Te koop.
Ons huis.
Op 24 november wordt het geveild.
Eigenlijk wordt ons huis niet geveild, maar de grond met een plan.
Het huis op zich is niet goed genoeg om op de foto te zetten.
Ze zijn bang dat anders geen hond het wil hebben.
Het gaat mij toch een beetje aan mijn hart.
Want ookal is het oud en afgeleefd, wij zijn van dit huis gaan houden.
Kijk voor de grap even op de website http://www.hodges.com.au/sale/4638627/17simsstreetsandringham.html
Om te zien wat er verkocht wordt.
Je gelooft je ogen niet.
Dat is niet het ergste.
Wij vertrekken zo snel mogelijk.
Door een regel in de verkooptekst.
Het zegt dat er al mensen in dit huis wonen.
"....at the very least, this already tenanted home will pay its way while you plan."
Lees: "Hoe heerlijk het is als je je plannen maakt voor geweldige nieuwbouw, dat er iemand in dit krot wil wonen en intussen de kosten van je hypotheek dekt."
Mooi niet dus.
Daar pass ik voor, wij allemaal.
We verhuizen zo snel mogelijk. Als er morgen iets vrijkomt zijn wij weg. En anders overmorgen.
Te koop.
Ons huis.
Op 24 november wordt het geveild.
Eigenlijk wordt ons huis niet geveild, maar de grond met een plan.
Het huis op zich is niet goed genoeg om op de foto te zetten.
Ze zijn bang dat anders geen hond het wil hebben.
Het gaat mij toch een beetje aan mijn hart.
Want ookal is het oud en afgeleefd, wij zijn van dit huis gaan houden.
Kijk voor de grap even op de website http://www.hodges.com.au/sale/4638627/17simsstreetsandringham.html
Om te zien wat er verkocht wordt.
Je gelooft je ogen niet.
Dat is niet het ergste.
Wij vertrekken zo snel mogelijk.
Door een regel in de verkooptekst.
Het zegt dat er al mensen in dit huis wonen.
"....at the very least, this already tenanted home will pay its way while you plan."
Lees: "Hoe heerlijk het is als je je plannen maakt voor geweldige nieuwbouw, dat er iemand in dit krot wil wonen en intussen de kosten van je hypotheek dekt."
Mooi niet dus.
Daar pass ik voor, wij allemaal.
We verhuizen zo snel mogelijk. Als er morgen iets vrijkomt zijn wij weg. En anders overmorgen.
woensdag 31 oktober 2012
hart in schoenen
Het eerste project is vandaag "gelaunched". We zijn grootscheeps begonnen met het interviewen van patiënten over hun ervaring in het ziekenhuis. Mijn eerste patiënt bevindt zich op de afdeling brandwonden. Ik vind het vreselijk moeilijk. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. In ieder geval in dit project. Ik heb iedereen getraind om de interviews te doen, alle communicatie geleverd, de vragenlijsten ontwikkeld, de planningen gemaakt, alle staf geïnformeerd. Er zijn mappen, i-Pads om online direct data in te kunnen voeren. We hebben badges, clipboards en extra pennen. Ik heb een evaluatiemodel en analyseraamwerk gemaakt dat als pilot voor het hele ziekenhuis gebruikt gaat worden.
En nu we gaan uitvoeren ben ik onzeker. Onzeker om de patiënt, die ligt te wachten om naar huis te gaan, vragen te stellen. Ik sta er helemaal achter om het te doen. Het is nodig om te weten of veranderingen die we doorvoeren effect hebben op de patiënt tevredenheid. Maar om de mensen op deze manier te zien vind ik niet makkelijk. Morgen heb ik mijzelf ingepland op de eerste hulp afdeling. En zo gaat het de komende twee weken door. Zoeken naar mensen die klaar zijn om naar huis te gaan van een opnameafdeling of de eerste hulp afdeling. Informatie verzamelen zodat we de dingen beter kunnen maken.
Maar o wat vind ik het moeilijk. Mijn hart zakt in mijn schoenen als ik aan morgen denk.
En als ik de kinderen ophaal en het blijkt Halloween te zijn is het natuurlijk helemaal mis. We hebben geen snoep in huis, er is geen tijd meer om te verkleden en voor de kinderen om langs de huizen te gaan voor een "trick and treat". Isis komt er goed vanaf, die mocht met een vriendin mee. Maar Simon is intens verdrietig. Het is nu de tweede keer dat hij iets niet kan doen omdat ik werk.
Om het allemaal en voor iedereen goed te doen valt niet mee. Toen ik net de was stond te vouwen en de badkamer stond te soppen, de afwas deed en het eten voor Bud klaarzette omdat hij vandaag heel laat is, vroeg ik mij af of dit het is. Het leven waar ik zo naar heb verlangd.
En ik kan niet anders zeggen dan ja.
Want als ik 's ochtend om 6.15u in mijn pak in de trein zit ben ik blij. Als ik om 6.45u in het keukentje vlak bij ons kantoor een kop koffie sta te zetten klopt mijn hart vrolijk en snel. Aan de slag. Dit is wat ik wil. En dat het niet iedere dag makkelijk is, dat hoort er ook bij. Daar leer ik van.
Uiteindelijk gaat het om de patiënt, en dat ik die moet vragen hoe hij het vond in het ziekenhuis, dan is dat helemaal goed. Want ik werk er voor mijzelf, maar ook vooral om het voor de patiënt beter te maken. Dus morgen beter.
Bovendien kan ik natuurlijk best wel eens een keertje wat eerder naar huis. Bijvoorbeeld om er te zijn als het Halloween is. Volgend jaar beter.
En nu we gaan uitvoeren ben ik onzeker. Onzeker om de patiënt, die ligt te wachten om naar huis te gaan, vragen te stellen. Ik sta er helemaal achter om het te doen. Het is nodig om te weten of veranderingen die we doorvoeren effect hebben op de patiënt tevredenheid. Maar om de mensen op deze manier te zien vind ik niet makkelijk. Morgen heb ik mijzelf ingepland op de eerste hulp afdeling. En zo gaat het de komende twee weken door. Zoeken naar mensen die klaar zijn om naar huis te gaan van een opnameafdeling of de eerste hulp afdeling. Informatie verzamelen zodat we de dingen beter kunnen maken.
Maar o wat vind ik het moeilijk. Mijn hart zakt in mijn schoenen als ik aan morgen denk.
En als ik de kinderen ophaal en het blijkt Halloween te zijn is het natuurlijk helemaal mis. We hebben geen snoep in huis, er is geen tijd meer om te verkleden en voor de kinderen om langs de huizen te gaan voor een "trick and treat". Isis komt er goed vanaf, die mocht met een vriendin mee. Maar Simon is intens verdrietig. Het is nu de tweede keer dat hij iets niet kan doen omdat ik werk.
Om het allemaal en voor iedereen goed te doen valt niet mee. Toen ik net de was stond te vouwen en de badkamer stond te soppen, de afwas deed en het eten voor Bud klaarzette omdat hij vandaag heel laat is, vroeg ik mij af of dit het is. Het leven waar ik zo naar heb verlangd.
En ik kan niet anders zeggen dan ja.
Want als ik 's ochtend om 6.15u in mijn pak in de trein zit ben ik blij. Als ik om 6.45u in het keukentje vlak bij ons kantoor een kop koffie sta te zetten klopt mijn hart vrolijk en snel. Aan de slag. Dit is wat ik wil. En dat het niet iedere dag makkelijk is, dat hoort er ook bij. Daar leer ik van.
Uiteindelijk gaat het om de patiënt, en dat ik die moet vragen hoe hij het vond in het ziekenhuis, dan is dat helemaal goed. Want ik werk er voor mijzelf, maar ook vooral om het voor de patiënt beter te maken. Dus morgen beter.
Bovendien kan ik natuurlijk best wel eens een keertje wat eerder naar huis. Bijvoorbeeld om er te zijn als het Halloween is. Volgend jaar beter.
maandag 29 oktober 2012
engels spreken
Op mijn voicemail van mijn mobiel stat een berichtje. Ik geloof dat het van de makelaar is..."Haigh, Maaark Iddi hea, Aij wanned to shouw tha house to tha sajs tiem tmorraw. Gif mi a call back will ye? Tah"
Omdat ons huis binnenkort geveild wordt, en omdat ons contactpersoon Mark heet, denk ik dat dit bericht van hemis. Ik luister het drie keer af om er zeker van te zijn. Dan ben ik er nog steeds niet achter wat een Sajs Tiem is......
Ik bel Mark terug. Het blijkt dat hij morgen langs wil komen met een Sales Team........ Nu ik hem echt aan de telefoon heb snap ik eindelijk waar hij het over heeft.
Ik heb er moeite mee, het Australisch. Op mijn werk ook. Ik moet wel tien keer vragen "excuse me", als ik het weer eens niet kan verstaan. Hier, waar wij wonen zijn zoveel buitenlanders dat het Nederlandse accent minder opvalt. Bovendien is Engels spreken met een niet Engelstalig iemand altijd makkelijker.
Vroeger dacht ik altijd dat ik een redelijk woordje Engels sprak, tegenwoordig weet ik dat ik er nog best wel wat bij kan leren. En vooral het snappen van Australisch uitgesproken woorden. Vanochtend op kantoor:"did ya haaf a gid weekand? Ye, not too bad tha, how bout yerself? Good, tha weatha was lovely, did ye do anything special? Let's go grap a coffee at the cafe, yeah for me a decaf soj latte please.........En zo voorts.
Ik doe een poging met een grapje. Vaak krijg ik commentaar dat ik al zo vroeg naar huis ga (16.30u) dus vandaag ging ik weg en verkondigde "see ye guys, I'm taking another free afternoon"....waarop iedereen mij bevreemd nakijkt. Grapjes maken in een taal die niet je modertaal is, daar moet je helemaal niet aan beginnen.
Er is nog veel te doen op het Engelse taalgebied, in ieder geval voor mij.
Omdat ons huis binnenkort geveild wordt, en omdat ons contactpersoon Mark heet, denk ik dat dit bericht van hemis. Ik luister het drie keer af om er zeker van te zijn. Dan ben ik er nog steeds niet achter wat een Sajs Tiem is......
Ik bel Mark terug. Het blijkt dat hij morgen langs wil komen met een Sales Team........ Nu ik hem echt aan de telefoon heb snap ik eindelijk waar hij het over heeft.
Ik heb er moeite mee, het Australisch. Op mijn werk ook. Ik moet wel tien keer vragen "excuse me", als ik het weer eens niet kan verstaan. Hier, waar wij wonen zijn zoveel buitenlanders dat het Nederlandse accent minder opvalt. Bovendien is Engels spreken met een niet Engelstalig iemand altijd makkelijker.
Vroeger dacht ik altijd dat ik een redelijk woordje Engels sprak, tegenwoordig weet ik dat ik er nog best wel wat bij kan leren. En vooral het snappen van Australisch uitgesproken woorden. Vanochtend op kantoor:"did ya haaf a gid weekand? Ye, not too bad tha, how bout yerself? Good, tha weatha was lovely, did ye do anything special? Let's go grap a coffee at the cafe, yeah for me a decaf soj latte please.........En zo voorts.
Ik doe een poging met een grapje. Vaak krijg ik commentaar dat ik al zo vroeg naar huis ga (16.30u) dus vandaag ging ik weg en verkondigde "see ye guys, I'm taking another free afternoon"....waarop iedereen mij bevreemd nakijkt. Grapjes maken in een taal die niet je modertaal is, daar moet je helemaal niet aan beginnen.
Er is nog veel te doen op het Engelse taalgebied, in ieder geval voor mij.
zondag 28 oktober 2012
paardrijden
Isis en Simon willen graag paardrijden. Er is niets in de buurt bij ons, maar daar laten wij ons niet door kleinkrijgen. We gaan op zoek. De dichtstbijzijnde manege ligt op 20km rijden afstand en heeft geen plek. De eerstvolgende is 55km rijden bij ons huis vandaan.
Dromen zijn er om waargemaakt te worden dus vanmiddag gaan we er een kijkje nemen. De website is prachtig en doet wonderschone paarden vermoeden, galopperend door sappige weiden. Dit was waarschijnlijk een afbeelding van het paardenparadijs, in realiteit komen we bij een kneuterige ponyclub waar net een kinderfeestje start. Uiteraard is het te druk voor de baas om ons even te spreken, maar dat vinden we niet erg, we zijn onaangekondigd binnengelopen.
We kijken even rond, zien dat de ponies er goedverzorgd en vrolijk uitzien, de zadels zijn gepoetst, en de hekken zijn heel. Dus dat is goed. Maar of dit de plek is waar we iedere week naartoe willen rijden weten we niet. Gelukkig zijn wij niet de enigen, Isis en Simon zijn ook een beetje teleurgesteld.
De baas heeft mij gevraagd om even te bellen voor een afspraak. Dat ga ik doen. En dan zien we weer verder. We kunnen het in ieder geval een keertje proberen.
Daarna gaan we naar een mysterieus stukje natuur waar we niets over kunnen vinden op internet. Het ligt niet ver bij de manege vandaan, op het randje van het Mornington Peninsula en het "vaste land". Rutherford Creek, een groot moerasgebied met talloze vogels en mangrovebomen. We komen in een vissersdorp zoals we niet eerder gezien hebben. Alles draait hier om vissen en varen. Als we in het haventje staan te kijken wordt er net een vissenkop naar een stel meeuwen gegooid, die zo groot is als een telefoonboek. We zijn onder de indruk. Daar is het de vissers natuurlijk om te doen.....
Er is geen gewone auto te zien, de grote 4WD staan rij aan rij met hun trailers op de uitgevaren boten te wachten. Wij willen ook even parkeren maar moeten ergens anders heen, hier kunnen we niet staan.
Op de parkeerplaats voor gewone mensen zoals wij, is het stil. Je komt hier om te vissen en anders niet.
Het is er prachtig en kleurig. Honderden krabbetjes schieten over het modderige strand langs de mangrovewortels. Het is stil op het gekabbel van het brakke water na. Er gebeurt niets. Heerlijk.
De manegetocht wordt uiteindelijk een vissersdorp tocht. Een leuke verrassing. Hier gaan we nog een keertje terug, en misschien huren we dan een kleine motorboot om het mysterieuze stuk land te kunnen ontdekken. Er is geen toegang toe en op een groot bord staat dat het internationaal beschermd moerasgebied is......hm. Dat gaan wij eens verder uitzoeken.
Dromen zijn er om waargemaakt te worden dus vanmiddag gaan we er een kijkje nemen. De website is prachtig en doet wonderschone paarden vermoeden, galopperend door sappige weiden. Dit was waarschijnlijk een afbeelding van het paardenparadijs, in realiteit komen we bij een kneuterige ponyclub waar net een kinderfeestje start. Uiteraard is het te druk voor de baas om ons even te spreken, maar dat vinden we niet erg, we zijn onaangekondigd binnengelopen.
We kijken even rond, zien dat de ponies er goedverzorgd en vrolijk uitzien, de zadels zijn gepoetst, en de hekken zijn heel. Dus dat is goed. Maar of dit de plek is waar we iedere week naartoe willen rijden weten we niet. Gelukkig zijn wij niet de enigen, Isis en Simon zijn ook een beetje teleurgesteld.
De baas heeft mij gevraagd om even te bellen voor een afspraak. Dat ga ik doen. En dan zien we weer verder. We kunnen het in ieder geval een keertje proberen.
Daarna gaan we naar een mysterieus stukje natuur waar we niets over kunnen vinden op internet. Het ligt niet ver bij de manege vandaan, op het randje van het Mornington Peninsula en het "vaste land". Rutherford Creek, een groot moerasgebied met talloze vogels en mangrovebomen. We komen in een vissersdorp zoals we niet eerder gezien hebben. Alles draait hier om vissen en varen. Als we in het haventje staan te kijken wordt er net een vissenkop naar een stel meeuwen gegooid, die zo groot is als een telefoonboek. We zijn onder de indruk. Daar is het de vissers natuurlijk om te doen.....
Er is geen gewone auto te zien, de grote 4WD staan rij aan rij met hun trailers op de uitgevaren boten te wachten. Wij willen ook even parkeren maar moeten ergens anders heen, hier kunnen we niet staan.
Op de parkeerplaats voor gewone mensen zoals wij, is het stil. Je komt hier om te vissen en anders niet.
Het is er prachtig en kleurig. Honderden krabbetjes schieten over het modderige strand langs de mangrovewortels. Het is stil op het gekabbel van het brakke water na. Er gebeurt niets. Heerlijk.
De manegetocht wordt uiteindelijk een vissersdorp tocht. Een leuke verrassing. Hier gaan we nog een keertje terug, en misschien huren we dan een kleine motorboot om het mysterieuze stuk land te kunnen ontdekken. Er is geen toegang toe en op een groot bord staat dat het internationaal beschermd moerasgebied is......hm. Dat gaan wij eens verder uitzoeken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
