Isis en Simon willen graag paardrijden. Er is niets in de buurt bij ons, maar daar laten wij ons niet door kleinkrijgen. We gaan op zoek. De dichtstbijzijnde manege ligt op 20km rijden afstand en heeft geen plek. De eerstvolgende is 55km rijden bij ons huis vandaan.
Dromen zijn er om waargemaakt te worden dus vanmiddag gaan we er een kijkje nemen. De website is prachtig en doet wonderschone paarden vermoeden, galopperend door sappige weiden. Dit was waarschijnlijk een afbeelding van het paardenparadijs, in realiteit komen we bij een kneuterige ponyclub waar net een kinderfeestje start. Uiteraard is het te druk voor de baas om ons even te spreken, maar dat vinden we niet erg, we zijn onaangekondigd binnengelopen.
We kijken even rond, zien dat de ponies er goedverzorgd en vrolijk uitzien, de zadels zijn gepoetst, en de hekken zijn heel. Dus dat is goed. Maar of dit de plek is waar we iedere week naartoe willen rijden weten we niet. Gelukkig zijn wij niet de enigen, Isis en Simon zijn ook een beetje teleurgesteld.
De baas heeft mij gevraagd om even te bellen voor een afspraak. Dat ga ik doen. En dan zien we weer verder. We kunnen het in ieder geval een keertje proberen.
Daarna gaan we naar een mysterieus stukje natuur waar we niets over kunnen vinden op internet. Het ligt niet ver bij de manege vandaan, op het randje van het Mornington Peninsula en het "vaste land". Rutherford Creek, een groot moerasgebied met talloze vogels en mangrovebomen. We komen in een vissersdorp zoals we niet eerder gezien hebben. Alles draait hier om vissen en varen. Als we in het haventje staan te kijken wordt er net een vissenkop naar een stel meeuwen gegooid, die zo groot is als een telefoonboek. We zijn onder de indruk. Daar is het de vissers natuurlijk om te doen.....
Er is geen gewone auto te zien, de grote 4WD staan rij aan rij met hun trailers op de uitgevaren boten te wachten. Wij willen ook even parkeren maar moeten ergens anders heen, hier kunnen we niet staan.
Op de parkeerplaats voor gewone mensen zoals wij, is het stil. Je komt hier om te vissen en anders niet.
Het is er prachtig en kleurig. Honderden krabbetjes schieten over het modderige strand langs de mangrovewortels. Het is stil op het gekabbel van het brakke water na. Er gebeurt niets. Heerlijk.
De manegetocht wordt uiteindelijk een vissersdorp tocht. Een leuke verrassing. Hier gaan we nog een keertje terug, en misschien huren we dan een kleine motorboot om het mysterieuze stuk land te kunnen ontdekken. Er is geen toegang toe en op een groot bord staat dat het internationaal beschermd moerasgebied is......hm. Dat gaan wij eens verder uitzoeken.