bink in de watten

We zitten redelijk in het nieuw ritme. In het weekend koken we voor de week, vandaag hoefde ik bij thuiskomen alleen maar de lasagne in de oven te schuiven terwijl de kindjes badderen en ik de lunchboxen afwas zodat ik ze weer kan klaarmaken voor de volgende dag. Het werk is leuk en ik heb veel te doen. De druk is hoog, over twee weken moet ik mijn eerste werk opleveren. Natuurlijk wil ik dat goed doen. Na het wennen aan de pc (ik werk al jaren op een Mac), en het inlezen in de materie, het kennismaken met tientallen mensen en de weg leren kennen moet er nu geleverd worden. Ik werk me drie slagen in de rondte, ga ik het halen?
Over de weg leren kennen wil ik wel even wat vertellen. Dat is geen sinecure in dit ziekenhuis.
Vandaag heb ik het binnen een half uur het had gered op drie verschillende afdelingen te komen. Dat is vermeldenswaardig omdat het ziekenhuis een complexe structuur heeft en het moeilijk is de weg te vinden. Het ziekenhuis is een samenstelling van hele oude, oude, redelijk nieuwe en splinternieuwe gebouwen. Verbonden aan elkaar met trappen, grote klapdeuren, kleine en grote gangen, en "duidelijke" aanwijzingen waar je je bevindt. Zoals, het "Centrum gebouw", of "het Zuidblok", of "het nieuwe IDI Baker gebouw" en het "oude IDI Baker gebouw". Probeer daar maar eens wijs uit te worden. Ik verplaats mij uit het splinternieuwe gebouw waar mijn kantoor is, naar 2 verdiepingen onder de grond in het centrumgebouw, naar de begane grond in het Oost blok, en naar de derde verdieping in het Zuidblok. Achterom, buitenlangs, onder het stoom van de keuken moet ik ook nog even zijn. Daar zit de afdeling CPU (Clinical Performance Unit) verstopt. Ze zijn helemaal verbaasd dat er iemand bij hun langskomt, en het gevonden heeft......
Geen wonder dat ik het gevoel heb het druk te hebben, de helft van de tijd ben ik bzig mijn weg te vinden.

Terwijl de kinderen mopperen als ik ze voor 18u ophaal, is Bink dolblij. Hij is de enige die het vreselijk vindt dat hij niet meer thuis is. 's Ochtends, voor Bud hem wegbrengt schreeuwt en huilt hij van verdriet en wanhoop. Hij wil niet. Bud moet hem naar binnen dragen en hem stevig vasthouden. Want bij iedere mogelijkheid die hij ziet vlucht hij weg. Tot mijn opluchting hebben de leidsters vandaag foto's gemaakt om te laten zien dat hij ook zonnige momenten kent. Afgezien van het wegbrengen gaat het iedere dag iets beter. We komen er wel met z'n allen.

Maar waar ik een beetje grappen maak over werk, de jongens niet opgehaald willen worden van naschoolse opvang, en Bud vaak op tijd thuis is, heeft Bink het zwaar. Ik heb het met hem te doen, we zullen hem extra in de watten leggen deze tijd.......