de grote test

Deze week staat allles in het teken van de grote Engelse test die we aanstaande zaterdag moeten doen. Iedere avond zitten Bud en ik achter de computer te ploeteren met Engelse proefexamens luisteren, schrijven, lezen en spreken. Ik vind het ontzettend spannend. Een held in grote examens ben ik nooit geweest, of ik de leerstof nu wel- of niet goed ken. Zodra er hoge druk wordt uitgeoefend en er veel van een examen afhangt laat mijn brein het afweten. Een soort loskoppeling van wat ik hoor en zie en wat ik erbij moet bedenken. Maar ik vind dat ik voor dat soort onzin nu te oud ben, dus niet zeuren, goed oefenen en er lekker vaak aan denken. En zaterdag gewoon het juiste aantal punten scoren dat nodig is om een visum te kunnen krijgen.

Ondertussen concentreren wij ons ook op andere dingen. 

Bink is voor het eerst naar twee ochtenden kinderopvang geweest en wordt daar verscheurt door het gevoel dat hij wil spelen en het gevoel dat hij ons mist. Maar dat komt wel goed. Het is even wennen voor ons allemaal. 

 

 Bink vanochtend op weg naar zijn schooltje. Hij rijdt de kar er zelf naartoe.

Afgelopen zondag zijn voor de de ontspanning naar Woolamai Beach geweest. Uitwaaien en zwemmen om de stapels papieren die ons om de oren wapperen te ontvluchten. Bovendien ben ik in een dipje door het vertrek van Anouk en Roos. Afscheid nemen valt mij zwaar, helemaal als ik weet dat zij zondagavond weer op een plek zijn die zo dichtbij onze lieve familie en vrienden is.

 De rotsen van Cape Woolamai vanaf een uitzichtpunt op de Cape.

 In de verte het drukbezochte strand. Zoek onze strandtent........(wij zijn het tweede blauwe tentje rechts van de lifesavers tent).

Het vertrek van Anouk en Roos na een uitgebreid afscheidsontbijt op Ricket's Point. 

De laatste week van de zomervakantie is inmiddels volop bezig.
Isis is gaan logeren bij een vriendinnetje. Morgen gaan we op school de bestelde dozen met schoolspullen halen. Schriften, pennen, kleurpotloden, scharen, alles. Dat wordt flink sjouwen want drie dozen wegen heel wat. Tom is nerveus. Hij heeft helemaal geen zin om naar school te gaan volgende week.Met de Engelse test aanstaande zaterdag kan ik mij helemaal invoelen in zijn onrust en onzekerheid.

Dan maakt het niet uit of  iedereen zegt dat het leuk is en makkelijk. Dat kan hij alleen door ervaring uitvinden. We gaan ons niet concentreren op school maar op zijn verjaardag. Dit weekend wordt hij alweer 5!

de ontmoeting

Roos en Anouk zijn weer terug op onze oprit. Vannacht om 2u kwamen ze aan na een hele dag tennisavontuur op de tribunes van de Australian Open. Vanochtend om 7.30u zitten de meiden alweer vrolijk aan de koffie om op onze kinderen te passen als wij ons in moeten gaan schrijven voor de Engelse test die we volgende week zaterdag moeten doen in verband met onze visum aanvraag.
Als Bud en ik weer thuiskomen gaan Anouk en ik op pad.

We gaan wandelen in een National Park dat dichtbij de stad ligt. We praten zoveel dat ik twee keer verkeerd rij op een route die ik zou moeten kunnen dromen. Na wat rondtoeren door de heuvels en de varenbossen arriveren we dan toch bij het begin van de wandeling die we voor ogen hebben. De wandeling is niet lang, en erg mooi. Het allermooiste is de ontmoeting die we hebben. We zien lyrebirds, prachtige vogels die je vaak hoort maar slechts zelden tegenkomt. We zien ze niet alleen, ze zingen. De tranen staan in mijn ogen. De lyrebird is namelijk een vogel die als geen ander geluiden kan nadoen. Deze lyrebird zingt de longen uit zijn lijf. We horen de magpie, de kookaburra, een kakatoe, vinkjes en een groep rosella's. Af en toe zingt hij ook zijn eigen zuivere roep. Het is ongelooflijk. We hebben net het filmpje dat we maakten een aantal keer bekeken om alle vogels die hij nazingt te kunnen benoemen. Onze dag kan niet meer stuk. We zijn er vol van.

Thuisgekomen bereiden we ons voor op de laatste avond van de vakantie voor de meiden. We gaan een echte Ozzie Barbie doen, in de tuin.
Nu zit iedereen onderuit op de bank, tennis te kijken, Heel vertrouwd, heel gezellig. Ik probeer het moment vast te houden. Het is heerlijk.

strand strand strand

Wat we nog nooit gedaan hebben lijkt nu te gebeuren. Iedere dag zitten we even op het strand in de baai. We kiezen steeds een ander strand en fietsen er door weer (heet, heter of heetst) en wind (hard, harder of hardst) naartoe. De benen van de kindjes zijn gespierder dan ooit. Ik voel mij inmiddels het pakpaard met het toppunt vanochtend. Ik lopend met Bink in de kar, alle handdoeken, flessen water en een picknick onderop de kar, twee boogy boards en de strandtent op mijn rug. Het is 35 graden. De kindjes fietsen de drie kilometer met gemak, ik loop er zwetend en zwoegend achteraan. Maar dan heb je ook wat. Een heerlijke ochtend op het strand wat het populairste strand blijkt te zijn. De kinderen komen voortdurend vriendjes en klasgenoten tegen, ik heb er geen omkijken naar. Ze springen van een hoge pier in het water, zwemmen als ratten. Zelfs Tom is niet meer bang en moet ik herhaaldelijk terugroepen omdat ik vind dat hij te ver weg in het water is. Ik moet om 12u iedereen letterlijk van het strand sleuren, de zon brandt ongenadig met de hoogste UV factor op ons neer.

De rest van de dag blijven we thuis. Iedereen gaat in de douche, we maken een schaal met zomerfruit en een grote kan water. En vanaf 14.30u mag de Wii aan. Het huis is potdicht. De warmte laten we buiten, binnen is het koel en donker.

We doen verder niets. We hebben afgesproken dat we extra vroeg eten en dat ik vanavond extra lang ga voorlezen. We hebben een nieuw boek van Dolfje Weerwolfje en dat ligt al sinds zondag te blinken op de kast.

We vieren nog steeds volop vakantie. Zes februari is het voorbij, dan begint het echte leven weer. Tot dan gaan we vast nog meer naar het strand. Nu nemen we even een dag strandpauze, teveel zon is niet goed voor ons, zelfs niet met factor 30, zwem t-shirts, petten en een strandtent. Het is wel met moeite, er staan nog drie stranden op onze verlanglijst die we willen bezichtigen.  Ik had nooit van ons gedacht dat we strandmensen zouden worden.......

gold grass

Vandaag komen Anouk, mijn nicht, en Roos, haar vriendin, naar Melbourne. Ze hebben twee weken vakantie van werk, gezinnen en de dagelijkse dingen en houden die vakantie in Australie, en gelijk hebben ze. Met kleine ogen en stralende hoofden staan ze bij de band op het vliegveld van Melbourne hun tassen op te wachten. Het was erg gezellig in Sydney, dat is te zien.
We halen de camper op die splinternieuw en groot staat te glimmen. Pogingen om toch nog een kleinere te krijgen mislukken, het wordt deze. De cd wordt gekeken, de strikvraag "waar is het tafelblad verstopt" succesvol beantwoord. Ze zijn er klaar voor. Ik rijd voorop, Anouk aan het stuur, Roos ernaast.
Toevallig is het de drukste zondag van deze zomer, met prachtig strandweer en heel veel mensen op de been om van het strand te genieten. Anouk en Roos hebben dus veel tijd om de baai te bekijken terwijl we langzaam in een rij van auto's naar huis sukkelen. We komen heelhuids aan. Wapperend met hun rijbewijs B parkeren de dames zelfstandig de wagen op onze oprit. Zo, die staat.
Het is heerlijk om ze op bezoek te hebben. Roos gaat even naar het strand, Anouk en ik pakken de fiets om alvast een toeristisch rondje te maken. De badhuisjes van Brighton. Isis en Simon fietsen mee. Ze vinden het fantastisch dat het bezoek er is en doen hun uiterste best om te helpen en vooral heel goed Nederlands te spreken.

 Roos en Anouk

Onderweg!

De omgeving bezichtigen. Anouk in Brighton. 

De tijd vliegt. Thuisgekomen moet er als een haas een picknicktas gepakt worden, we gaan met z'n drieën naar de Moonlight Cinema in de Botanische tuinen. Een openlucht bioscoop. We lopen het halve park door voor we het hebben gevonden, ik probeer dat natuurlijk te verkopen als een toeristische wandeling ha ha ha. Als we eindelijk zitten is het perfect. Wijn, warm, hapjes, een lekkere zitzak in het gras. Het zit zo lekker dat binnen 5 minuten nadat de is begonnen de ogen langzaam dichtvallen. Terwijl honderden vleermuizen piepend over ons heen vliegen en de film zich voor ons op groot scherm ontvouwt slapen de meisjes als rozen. Het ultieme vakantiegevoel. En dat op Gold Grass. Ik geniet. En zij ook. 

 Loungen in Gold Grass. De film J Edgar draait vanavond. 

Vleermuizen en de planeet Venus kijken op ons neer. 

geen glimp

We moeten in de stad zijn vandaag. Tom zijn paspoort is bijna verlopen en moet vernieuwd worden. We gaan met z'n allen met de trein en ontmoeten Bud bij het Nederlandse Consulaat in het hartje van de stad. Het is een werkje van niets en we staan al snel weer buiten. Omdat de stad vol is van de Australian Open besluiten we dat we gaan proberen een glimp op te vangen van het tennisspektakel. We lopen naar Federation Square om op het grote scherm te kijken. Simon vindt het prachtig, maar de rest (inclusief ikzelf) vinden het matig. Er zitten mensen op de grond, en je kan ligstoelen en parasollen huren. Die zijn allemaal al bezet. Het is heel zonnig dus het scherm is eigenlijk nauwelijks te zien.

Een stukje verderop is een grote stadsspeeltuin en tot grote woede van onze sportfanaat Simon gaan we daar naartoe om rond te kijken. We zijn er nog nooit geweest en het leuke is dat het langs de route ligt die van de stad naar het tenniscomplex loopt. We kunnen mensen kijken.
Heel veel mensen lopen er niet om die tijd. Dus ook daar zijn we snel klaar.

We wandelen naar het Rod Laver Stadion waar de grote wedstrijden worden gespeeld om een glimp op te vangen. Helaas is alles potdicht afgesloten. We zien op afstand mooie restaurants voor bedrijven en klanten, mensen die met grote toegangspassen in en uit lopen, en we horen een band life spelen. Maar zien, helemaal niets. Ik probeer er een vrolijke draai aan te geven door te zeggen dat we nu in ieder geval weten waar de tenniswedstrijden die overal op de wereld te zien zijn, worden gespeeld. Maar het helpt niets. De kinderen zijn boos en teleurgesteld.

De belofte om meteen een ijsje te gaan halen als we met de trein thuiskomen stemt iedereen wat beter.
Ik beloof dat ze thuis naar tennis mogen kijken op de televisie en tot mijn grote geruststelling is al na 10 minuten de lol eraf, stapt Isis met Bink door het huis en zijn de jongens zelf aan het tennissen op de Wii.
En zo wordt het toch nog gezellig :-).

Bink in de stadsspeeltuin 

 Stiekum hebben ze het toch wel een beetje naar hun zin 

Een glimp? 

zand

Niets zo heerlijk als een dag naar de oceaan. We halen om 8u een vriendje van Simon op en dan rijd ik met 5 kinderen achterin naar Woolamai Beach op Phillip Island, ons allerfavorietste strand.
Nadat ik gisteren een reportage zag over de mishandeling en martelingen van kinderen in Syrie bekijk ik de kindjes met andere ogen. Wat een geluk dat ze hier zijn en niet daar. Zij beseffen zich dat niet, maar ik des te meer. We genieten 100%. We zijn vijf en een half uur aan het strand, lang voor onze doen. We hebben het geluk dat het de hele ochtend bewolkt is dus we kunnen wat langer blijven zonder een overdosis zonnestralen te krijgen. Van de 5,5 uur zijn de kinderen 5 uur in het water. Met moeite krijg ik ze op een kleedje voor de lunch.
Op de terugweg slaapt op Simon na de hele auto. Dat is wat de oceaan met je doet. Het doet nog meer.
Zand.

Tom omarmt de oceaan

Overal is zand. In de auto, in huis, in de tassen, in de kleren. In de tuin na het afspoelen van alle boards, in mijn omgeslagen spijkerbroek. Nu ook in de sportschool waar ik de pijpen van die broek weer netjes wilde doen.... Het ligt inmiddels ook in de bedden van al het zand dat op de vloer lag en inmiddels weer is vastgeplakt aan schoongewassen voeten.
Even wil ik gaan mopperen maar dan laat ik het. Het is het niet waard. Het is een mooie herinnering aan een heerlijke dag.

de keuring

Al heel vroeg liggen we allemaal in bed op zondagavond. Na een lange dag van dozen ruimen die al 1,5 jaar ingepakt in de schuur staan vullen we de laatste formulieren in die we nodig hebben voor de Grote Gezondheidskeuring  van vandaag. Een belangrijke test die we nodig hebben voor de aanvraag van onze permanente verblijfsvergunning.

Al vroeg zit iedereen in de auto. Drie rugzakken hebben we bij ons, het lijkt alsof we op reis gaan. Een rugzak voor alle papieren, 1 rugzakje voor proviand en een rugzakje met Nintendo's en tekenmateriaal. Wij zijn op alles voorbereid.
We zijn allemaal een beetje zenuwachtig. De lijsten die we hebben gezien met alles wat er gekeurd moet worden zijn lang. Bud en ik moeten bloed laten prikken en een röntgenfoto laten maken van onze longen om tuberculose uit te sluiten.

We zijn ruim op tijd vertrokken. Maar het is druk op weg naar de stad en we kunnen niet meteen de parkeergarage vinden die we op oog hadden. We moeten dus verder weg parkeren dan geplanned. En sneller doorlopen. Het is al 30 graden, Isis stoot haar teen. We hadden er 15 minuten voor de afspraak moeten zijn. We zijn er 11 minuten voor de afspraak. We hopen dat dat geen slechte indruk maakt.......

Als we aankomen op de vierde verdieping van een gebouw midden in de stad kijken we onze ogen uit. We moeten een nummertje trekken zoals in een postkantoor. De wachtzaal is een verouderde versie van een vliegtuigvertrekhal nadat je bent ingechecked. De balie is lang. De tientallen mensen die al zitten te wachten zijn veelzijdig en veelkleurig. Van Indiase jurken tot Midden-Amerkiaanse Poncho's, van niet Engels sprekende oude mensen met stok en hun kinderen, tot pasgeboren babies en jeugdige studenten, en alles wat daartussen zit. Het is er doodstil, ondanks de aantallen mensen. Alleen het omroepen van de nummers die aan de beurt zijn is te horen, en het oproepen van de namen van mensen die door kunnen naar de keuring. De afspraken die we hebben gemaakt gaan niet op tijd maar op nummer. De 5 minuten die we te laat zijn maken niet uit. Niemand die het merkt.

Na 20 minuten is ons nummertje aan de beurt. Mijn rugzak met papierwerk, paspoorten, kersverse pasfoto's en bewijsmateriaal over van alles en nog wat sjouw ik naar de balie. Alwaar ik meteen 30 minuten aan het werk gezet wordt om alle onderdelen van de formulieren die wij niet zelf mochten invullen, alsnog in te vullen. "Als het in het bijzijn van het personeel is mag dat" wordt mij vriendelijk medegedeeld. Alle pasfoto's krijg ik weer terug. "Bedankt voor de moeite, die maken we hier" (a 18 dollar per pasfoto......). 
Als ik ook nog 6 adreslabels heb geschreven zodat de resultaten van de onderzoeken naar ons worden gestuurd ben ik eindelijk klaar.
Dan gaan we de efficiënte keuringsmolen door. Alles is hier duidelijk gestuurd door het proces, niet door de mens. We zijn een nummer dat door het proces loopt.

We plassen in een styreen bekertje dat we discreet door een luikje moeten duwen. Bij de kinderen staan de voornamen erop, bij ons Mum en Dad. De wc krijgen we tijdelijk toegekend, alleen voor ons. De Nintendo doet wonderen, de kinderen gedragen zich voorbeeldig en Bink roept tegen iedereen "dag" en "bye bye" omdat hij maar eens wens heeft, zo snel mogelijk wegwezen. Tom is boos omdat hij de oogtest niet mag doen, hij is te jong. Iedereen gaat als een lammetje op de weegschaal en laat zich meten. Onze instructies dat het belangrijk is om goed mee te werken lijken effect te hebben.

Een arts komt ons allemaal halen voor de rest van de keuring. Het gaat razendsnel en routinematig. Bij iedereen houdt hij exact hetzelfde praatje. Stempel hier (en dat 6 keer), handtekening daar (weer 6 keer) en klaar. Het ziet er allemaal goed uit zegt hij. Dan moeten we nog even voor de röntgenfoto. Vier kleedkamers worden aan de lopende band toegekend aan de mensen die zitten te wachten. Het maken van de foto duurt nog geen minuut. Inademen, foto maken, uitademen, klaar. Er wordt geen woord teveel gesproken, geen actie teveel gedaan. Hier worden honderden mensen per dag verwerkt. Dat is heel duidelijk.

Na de foto kunnen we gaan. Het geheel heeft in totaal 2,5 uur geduurd en een berg dollars gekost. Het proces loopt als een trein. Wij als mens zijn niets, een nummer, een van de velen.  Mij maakt het niet uit, het is achter de rug. Ik haal opgelucht adem en heb hoofdpijn als we naar buiten lopen. We drinken een koffie in het cafe op de benedenverdieping van het grote gebouw. Om te ontstressen. We zijn allemaal in feeststemming. Nu is het afwachten of we zijn "Goedgekeurd om aan de Australische hoge gezondheidsstandaard te kunnen voldoen"......

Als we thuiskomen liggen de Australische politieverklaringen van goed gedrag in de brievenbus. Ik haast mij om ze eruit te halen voor onze pitbull slakken eraan beginnen en essentiële stukken tekst opknabbelen.

Terug naar de auto, je ziet aan Tom en Simon dat ze opgelucht zijn. 

Het gaat goed. Nu alleen nog wachten op verklaringen uit Nederland die al op de post zitten, een nieuw paspoort voor Tom en alle certificeringen van kopieën van een veelvoud aan documenten die we in moeten leveren. En dan kunnen we indienen. We zijn er bijna. En dat begint het Grote Afwachten.

lief

Vandaag zette Bink twee stappen. Hij is trots als een pauw en roept iedereen om te komen kijken hoe hij los staat. Sisi (Isis), Simo (Simon), Too (Tom), Buu (Bud) en Hit (Marit). Daarna zet hij geen stap meer en roept tegen iedereen die binnen een straal van een meter komt Ha Ha (Hand geven).
In plaats van lopen vecht hij met Tom omdat hij ook de afstandbestuurbare auto wil besturen. Se Doe (Zelf doen). Als hij het onderspit delft raced hij op handen en knieën naar een bal (Ba) en is uren zoet met ballen gooien en rollen. Ondertussen moet ik weer eens tot drie tellen als een van de andere kindjes iets moet doen en dat niet van plan is... Ik zeg "een, twee" en dan hoor ik vanachter de bal heel hard DIE en een gegrinnik waar ik ondanks mijn bozige bui door moet lachen. Iedereen trouwens.
De conversatie aan tafel vandaag is ontzettend lollig. We eten pannenkoeken (Koe), Tomatensoep (Soe) en Wortels met een Dip (Woe) en er staan druiven (Duif) op tafel. Bink heeft alles in de gaten en dirigeert zijn eigen eten. Hij wil alles, Soe, Koe, Woe en Duif. Vooral wil hij Doe, en dat betekent dat hij het zelf wil doen. Als wij zijn woorden niet allemaal begrijpen kijkt hij boos, steekt een vinger uit en wijst naar wat hij bedoelt terwijl hij hard DIE roept. Zijn tweede favoriete woord is Geva (Gevallen), dat is de berg eten die naast zijn mond is gegaan en op de grond ligt........
Na het eten gaan we dansen (Da) en hij weet precies wat hij moet doen. Hij houdt mijn hand vast terwijl hij op mijn zij meezwiert op de muziek. Isis kreeg vroeger Mozart. De arme Bink staat met Isis en Tom mee te headbangen op Hole terwijl Simon de teksten meezing met de cd en Bud en ik wanhopig proberen de danspassen van de Running Dance te doen. Dat is helemaal hip hier en dat leren wij van Isis en Simon.
Dan is het bedtijd. Bink roept heel hard Nee Nee Nee maar is om als hij zijn popje met speen in zijn bed ziet liggen. Natuurlijk moeten we eerst Poe (tanden poetsen), Vogel (naar de vogel op het schilderijtje kijken), Kno (Op de knop van het licht drukken) en dan Go en Fis (Schoon en Fris, dit is een luier verschonen). Natuurlijk doen we dan nog even Oor (oor), Og (Oog), Han (Hand), Neu (Neus), Mo (Mond), Voet (Voet) spel en in bed kietelen we nog even. O wee als dat laatste overgeslagen wordt, dan huilt hij lang en hartverscheurend. Vijf minuten na het kietelen is de kleine man onder zeil.
Morgen beginnen we weer opnieuw.
We hebben reuzenlol met hem. Hij is zo lief.

...billy...

We zijn er pas 1000 keer geweest. Puffing Billy. Vandaag was de 1001ste keer voor ons, de eerste keer voor Bink. Eigenlijk hadden we vandaag op Woolamai Beach moeten zitten op Philip Island, maar het normaal zo zomerse weer laat het afweten. Hagelstenen dik als knikkers komen uit de lucht gewaaid en suizen met de wind mee in het rond. Het stormt en is koud.

 Een vriendje van Simon zou meegaan, samen met zijn vader. Omdat de plannen wijzigen, en de vader en het vriendje niet van plan zijn thuis te blijven vragen ze ons om mee te gaan naar Puffing Billy. Ze hebben nog een voucher en die moet gebruikt worden.

We gaan. Een auto met 5 zingende kinderen, een cafeïne verslaafde vader die nog geen koffie op heeft en ik, in dik vest en tuckerbag met picnic. 

Bink is als de dood voor de stomende en luid puffende trein. In het begin zit hij aan mij vast gekleefd op schoot en durft zijn hoofd nauwelijks op te tillen. Echter, als ondanks al mijn protesten iedereen met benen door het raam naar buiten zit, gilt hij om het hardst dat hij ook in het raam in de rook van de stoomtrein wil zitten. 

De grappen en grollen over Puffing en Billy zijn niet van de lucht. De serieuze Japanse en Chinze toeristen die van deze historische treinrit proberen te genieten kijken geïrriteerd naar de vrolijke en onbezorgde gezichten. De kindjes trekken er zich uiteraard niets van aan.

In de gietende regen bezoeken we de speeltuin in Emerald, halen we koffie bij de bakker die ons al begint te kennen en moet ik de kindjes dwingen eerst een boterham te eten voor alle chips al eerste op zijn. 

Het hoogtepunt van de reis is als we weer op het perron staan, te wachten op de trein terug. De vader (een Zwitser en een man van de tijd) roept Billy die al 2 minuten laat is. Keihard. En als Billy niet meteen aan komt puffen roept hij nog een keer, en weer en weer.  De kinderen rollen bijna van het perron van het lachen. 

Billy!!!!

De terugreis is zo voorbij. Het is zoals altijd een prachtige rit. Boomvarens, groene weilanden, en heel in de verte in het dal de stad. Ik had het niet gedacht, maar weer was Puffing Billy een groot succes. 

 De trein in een bocht

 Vrienden

Boomvarens

het kriebelgen

Mijn oma, de moeder van mijn moeder, had wat ik noem "het kriebelgen". Ze was dol op kriebelen, vooral onder haar voeten. Voor zover ik weet was tot nu toe de enige dat dat kriebelgen van haar heeft geërfd mijn nicht Anouk, de dochter van de zus van mijn moeder. Misschien zijn er meer in mijn familie met het gen, eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig.
Ik heb het in ieder geval niet, als er iemand al naar mijn voeten wijst ren ik gillend weg. Drie van onze kinderen hebben het gen ook niet, maar een wel. Daar kwam ik afgelopen week achter. Nu pas, na bijna 5 jaar.
Tom vraagt mij heel regelmatig of ik zijn nagels wil knippen. Nu ben ik erachter waarom, "dan worden zijn voeten zo lekker gekriebeld mam". Vandaag kriebelde ik zijn voeten zomaar voor de lol, voor hij naar bed ging. Hij viel bijna in katzwijm, zo fijn vond hij dat.
Ik ben zo trots dat het kriebelgen van mijn oma, die allang niet meer onder ons is, weer teruggekomen is in ons gezin. Het is net alsof ze er een beetje bij is.

bijna!

Een fijn weekend was het.
Simon sjouwt overal zijn gewonnen tennistrofee van de tennis clinic naartoe.
Ik heb een heel goed netwerkgesprek terwijl de kinderen in het zwembad bij iemand thuis zwemmen.
Bink loopt bijna, hij wandelt door het huis aan een hand en staat zelf. De eerste stap durft hij nog niet te zetten, maar hij is er bijna......
We hebben alles wat we nodig hebben voor ons nieuwe visum onder controle en wat we nog niet hebben ligt klaar om aangevraagd te worden. Heel ouderwets gaat Mirjam voor ons naar het loket van de gemeente Zeist met een berg papier onder haar arm zodat wij, in de vorm van haar, "persoonlijk" onze Verklaring Omtrent het Gedrag" kunnen aanvragen. Dank je Mirjam!
Het grootste struikelblok is dat de paspoort van Tom over een aantal weken verloopt en dat terwijl we het nu nodig hebben voor het visum, de gezondheidstesten die we moeten doen en vooral voor de vlucht naar Europa in augustus die ik deze week wilde boeken.....
Morgen heb ik een waslijst van dingen die ik moet doen, halen en instanties die ik moet bellen om de molen voor het visum en Tom's paspoort in gang te zetten. Ik kijk er nu al naar uit met 4 gezellige helpers op de achtergrond die altijd graag willen meewerken in dit soort situaties...
Onze Franse vrienden waren er een hele zaterdagmiddag in vrolijke stemming. Zij hebben hunn hele hebben en houden van de hand gedaan om met hun 3 jonge kinderen een jaar door Azië te reizen op zoek naar het antwoord op de vraag wat ze in de volgende fase van hun leven willen gaan doen. Leuk en inspirerend, maar ook een beetje verdrietig dat ze weggaan. Aan de andere kant, ze hebben zoveel van hun spullen aan ons gegeven dat het hier weer een vrolijke uitdragerij is, net nadat ik zelf alle overbodige spullen naar de Opshop (= super populaire tweedehands winkel) had gebracht.
Onze Engelse vrienden van twee blokken verderop gaan een tafeltennistafel kopen zodat we binnenkort grootse toernooien kunnen gaan spelen (in de airco in hun woonkamer ha ha ha).
Ik heb een upgrade gekregen van mijn fitness abonnement, ik ben nu goud. Het betekent dat ik in de weekenden gratis mensen mee mag nemen om te sporten. Vandaag was de eerste keer en het was hartstikke leuk.  
Maar vooral, bijna(!) is mijn nieuwe computer klaar voor gebruik.  En kunnen we eindelijk weer normaal bellen zonder geluidshaperingen en beeldvervormingen. Hij is druk aan het werk gezet :-).

lang leve de vakantie

Het is nu volop zomervakantie. De kinderen zijn uitgeruster en vrolijker. Ze doen een tennis clinic van 4 halve dagen en zijn in alle staten van geluk. Ze vinden het fantastisch, de combinatie van tennis met spellen, een grappen en grollen dag, een "crazy day" (vandaag) en een verkleeddag (morgen). Inmiddels slaan ze de ballen al stevig over het net en zijn ze plotseling geinteresseerd in The Australian Open. Volgende week gaan we een dagje naar Federation Square, een plein in het centrum van de stad waar het tennis life op grote schermen te volgen is.
Omdat ze 's ochtends tennissen zijn ze de rest van de dag vrolijk en energiek. We zijn voortdurend in de weer. Picnicken in de speeltuin, vandaag gaat Simon tennissen en zwemmen bij een vriendje thuis, daarna maken we een fietstocht en gaan we kitesurfers kijken in de baai. Zelfs Bink heeft de energie te pakken en sleurt te pas en te onpas de fietshelm door de woonkamer of de tuin omdat hij erop uit wil. Omdat iedereen vrolijk is, en omdat ik niet de druk heb van school om voortdurend diensten te draaien is de sfeer ontspannen en komen we aan veel meer toe dan normaal.
Ik kom er eindelijk aan toe om de tuin te doen, en te werken aan de tweede fase van de aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning. Wat een papierwinkel! We moeten opschieten want in april verloopt ons huidige visum. We gaan er vanuit dat het lukt, maar stel je voor dat.......daar hebben we eigenlijk geen rekening mee gehouden. Het visum heeft nu hoge prioriteit en daar zullen heel wat avonden aan gespendeerd worden. Een daarvan is in ieder geval om mijn nieuwe laptop met de gegevens van de oude aan de praat te krijgen. Dat staat dit weekend op het programma. Als er tijd voor is ;-).
Ondertussen houd ik vakantie met de kindjes, ben weer begonnen met netwerken en kijk ik uit naar het bezoek dat we binnenkort krijgen. Mijn nicht Anouk komt met een vriendin langs, al over 3 weken!

 Vanmiddag, een uurtje aan het strand.

code red

Zes dagen verbleven wij in een klein stukje aarde dat lijkt op het paradijs. Dit stukje ligt 5 uur rijden vanaf Melbourne, vlakbij het plaatsje Casterton.

Als ik de kindjes vraag wat ze het leukste vonden krijg ik een unaniem antwoord. Zorgen voor Porky de Shetlander die naast het huisje staat, kano-en op de Glenelg River in het bos en de eenden en kippen voeren. Ze genieten en hebben verder niets nodig. De dag naar het National Park en de oceaan hebben ze gedaan voor ons, maar ze waren blij dat we weer in het huisje waren. Alleen voor het lokale zwembad of een tochtje 4 WD rijden wilden ze weg.

Bud gaat iedere avond met de auto het bos in om  platypus te zien die in de bocht van de rivier een hol hebben. Helaas ziet hij ze niet een keer. Maar het deert hem niet. De stilte en rust van het donker wordende bos, de dieren die wel zichtbaar zijn en de spanning van de mogelijkheid Red Copperheads of Tigersnakes tegen te komen geven maken het goed. En natuurlijk de honderden kangoeroes, een emoe familie en een grote groep krijsende kaketoes die op het landgoed woont. Dat er met een zachte plof af en toe een spin uit een boom valt zorgt er voor dat hij op tijd weer thuis is :-).


We genieten van de rust, de gebakken eitjes van de kippen, de wilde spinazie en tomaten uit de moestuin. De rivier is heerlijk om in te zwemmen en te kano-en en de omgeving is landelijk en Australisch. We kunnen er niet over uit hoe heerlijk het hier is.

Vandaag zien we op het nieuws dat de Code Red is gegeven in het deel van Victoria waar we tot gisteren waren Dat betekent de hoogste brandgevaar waarschuwing met een "Total Fireban". Geen vonkje mag er ontsnappen ergens of de bossen gaan in de fik. Het is 42 graden en er waait een harde wind. Nu ben ik blij dat we weer in de veilige stad zijn. Ik geloof niet dat hoe heerlijk het er ook is, wij daar zouden willen wonen.

Isis zwemt in het diepe "waterhole" in de Glenelg River

De picnic die voor ons werd gemaakt op 31 december, we vieren de laaste dag van 2011 in stijl.

De kano en de jongens, onlosmakelijk verbonden. Glenelg River.

Kangoeroes gezien vanuit het huis, avond.

Een trip naar Nelson. Dit is het strand. In Nelson komt de Glenelg River in de oceaan uit.

Nog een dagtrip naar Penola in South Australia, in het Coonawarra wijngebied.

Bink heeft ook plezier. 

Porky gaat rijden. Hier heeft hij nog de kerststrik in zijn manen.

Met z'n allen aan het werk.

De Gelenlg River in het Glenelg National Park, 65km verderop.

Het vallen van de nacht in het donkere bos.....

Groenten en fruit uit de moestuin. lekker!

Nu hebben we de airco aan, dat gebeurt ongeveer 2 x per jaar. Het is bloedheet. Ik vind het heerlijk, maar om te gaan slapen is het voor de kleine mensen onder ons erg warm. Ze zijn vroeg naar bed vandaag want morgen gaan ze voor het eerst tennissen en ze willen topfit zijn. Alsof ze nog twijfelen aan hun fitheid na een week werk- en zwemkamp op de boerderij ;-).

gelukkig 2012

Wij wensen jullie een gelukkig 2012!!

We zijn net terug van een weekje vakantie op een boerderij in de omgeving van het dorpje Casterton. Morgen de verhalen. Nu eerst het belangrijkste. Voor jullie allemaal een gezond en gelukkig 2012 gewenst! Veel liefs van ons allemaal.
Bud, Tom, Isis, Simon, Marit en Bink.