Al vroeg zit iedereen in de auto. Drie rugzakken hebben we bij ons, het lijkt alsof we op reis gaan. Een rugzak voor alle papieren, 1 rugzakje voor proviand en een rugzakje met Nintendo's en tekenmateriaal. Wij zijn op alles voorbereid.
We zijn allemaal een beetje zenuwachtig. De lijsten die we hebben gezien met alles wat er gekeurd moet worden zijn lang. Bud en ik moeten bloed laten prikken en een röntgenfoto laten maken van onze longen om tuberculose uit te sluiten.
We zijn ruim op tijd vertrokken. Maar het is druk op weg naar de stad en we kunnen niet meteen de parkeergarage vinden die we op oog hadden. We moeten dus verder weg parkeren dan geplanned. En sneller doorlopen. Het is al 30 graden, Isis stoot haar teen. We hadden er 15 minuten voor de afspraak moeten zijn. We zijn er 11 minuten voor de afspraak. We hopen dat dat geen slechte indruk maakt.......
Als we aankomen op de vierde verdieping van een gebouw midden in de stad kijken we onze ogen uit. We moeten een nummertje trekken zoals in een postkantoor. De wachtzaal is een verouderde versie van een vliegtuigvertrekhal nadat je bent ingechecked. De balie is lang. De tientallen mensen die al zitten te wachten zijn veelzijdig en veelkleurig. Van Indiase jurken tot Midden-Amerkiaanse Poncho's, van niet Engels sprekende oude mensen met stok en hun kinderen, tot pasgeboren babies en jeugdige studenten, en alles wat daartussen zit. Het is er doodstil, ondanks de aantallen mensen. Alleen het omroepen van de nummers die aan de beurt zijn is te horen, en het oproepen van de namen van mensen die door kunnen naar de keuring. De afspraken die we hebben gemaakt gaan niet op tijd maar op nummer. De 5 minuten die we te laat zijn maken niet uit. Niemand die het merkt.
Na 20 minuten is ons nummertje aan de beurt. Mijn rugzak met papierwerk, paspoorten, kersverse pasfoto's en bewijsmateriaal over van alles en nog wat sjouw ik naar de balie. Alwaar ik meteen 30 minuten aan het werk gezet wordt om alle onderdelen van de formulieren die wij niet zelf mochten invullen, alsnog in te vullen. "Als het in het bijzijn van het personeel is mag dat" wordt mij vriendelijk medegedeeld. Alle pasfoto's krijg ik weer terug. "Bedankt voor de moeite, die maken we hier" (a 18 dollar per pasfoto......).
Als ik ook nog 6 adreslabels heb geschreven zodat de resultaten van de onderzoeken naar ons worden gestuurd ben ik eindelijk klaar.
Dan gaan we de efficiënte keuringsmolen door. Alles is hier duidelijk gestuurd door het proces, niet door de mens. We zijn een nummer dat door het proces loopt.
We plassen in een styreen bekertje dat we discreet door een luikje moeten duwen. Bij de kinderen staan de voornamen erop, bij ons Mum en Dad. De wc krijgen we tijdelijk toegekend, alleen voor ons. De Nintendo doet wonderen, de kinderen gedragen zich voorbeeldig en Bink roept tegen iedereen "dag" en "bye bye" omdat hij maar eens wens heeft, zo snel mogelijk wegwezen. Tom is boos omdat hij de oogtest niet mag doen, hij is te jong. Iedereen gaat als een lammetje op de weegschaal en laat zich meten. Onze instructies dat het belangrijk is om goed mee te werken lijken effect te hebben.
Een arts komt ons allemaal halen voor de rest van de keuring. Het gaat razendsnel en routinematig. Bij iedereen houdt hij exact hetzelfde praatje. Stempel hier (en dat 6 keer), handtekening daar (weer 6 keer) en klaar. Het ziet er allemaal goed uit zegt hij. Dan moeten we nog even voor de röntgenfoto. Vier kleedkamers worden aan de lopende band toegekend aan de mensen die zitten te wachten. Het maken van de foto duurt nog geen minuut. Inademen, foto maken, uitademen, klaar. Er wordt geen woord teveel gesproken, geen actie teveel gedaan. Hier worden honderden mensen per dag verwerkt. Dat is heel duidelijk.
Na de foto kunnen we gaan. Het geheel heeft in totaal 2,5 uur geduurd en een berg dollars gekost. Het proces loopt als een trein. Wij als mens zijn niets, een nummer, een van de velen. Mij maakt het niet uit, het is achter de rug. Ik haal opgelucht adem en heb hoofdpijn als we naar buiten lopen. We drinken een koffie in het cafe op de benedenverdieping van het grote gebouw. Om te ontstressen. We zijn allemaal in feeststemming. Nu is het afwachten of we zijn "Goedgekeurd om aan de Australische hoge gezondheidsstandaard te kunnen voldoen"......
Als we thuiskomen liggen de Australische politieverklaringen van goed gedrag in de brievenbus. Ik haast mij om ze eruit te halen voor onze pitbull slakken eraan beginnen en essentiële stukken tekst opknabbelen.
Terug naar de auto, je ziet aan Tom en Simon dat ze opgelucht zijn.
Het gaat goed. Nu alleen nog wachten op verklaringen uit Nederland die al op de post zitten, een nieuw paspoort voor Tom en alle certificeringen van kopieën van een veelvoud aan documenten die we in moeten leveren. En dan kunnen we indienen. We zijn er bijna. En dat begint het Grote Afwachten.
