de ontmoeting

Roos en Anouk zijn weer terug op onze oprit. Vannacht om 2u kwamen ze aan na een hele dag tennisavontuur op de tribunes van de Australian Open. Vanochtend om 7.30u zitten de meiden alweer vrolijk aan de koffie om op onze kinderen te passen als wij ons in moeten gaan schrijven voor de Engelse test die we volgende week zaterdag moeten doen in verband met onze visum aanvraag.
Als Bud en ik weer thuiskomen gaan Anouk en ik op pad.

We gaan wandelen in een National Park dat dichtbij de stad ligt. We praten zoveel dat ik twee keer verkeerd rij op een route die ik zou moeten kunnen dromen. Na wat rondtoeren door de heuvels en de varenbossen arriveren we dan toch bij het begin van de wandeling die we voor ogen hebben. De wandeling is niet lang, en erg mooi. Het allermooiste is de ontmoeting die we hebben. We zien lyrebirds, prachtige vogels die je vaak hoort maar slechts zelden tegenkomt. We zien ze niet alleen, ze zingen. De tranen staan in mijn ogen. De lyrebird is namelijk een vogel die als geen ander geluiden kan nadoen. Deze lyrebird zingt de longen uit zijn lijf. We horen de magpie, de kookaburra, een kakatoe, vinkjes en een groep rosella's. Af en toe zingt hij ook zijn eigen zuivere roep. Het is ongelooflijk. We hebben net het filmpje dat we maakten een aantal keer bekeken om alle vogels die hij nazingt te kunnen benoemen. Onze dag kan niet meer stuk. We zijn er vol van.

Thuisgekomen bereiden we ons voor op de laatste avond van de vakantie voor de meiden. We gaan een echte Ozzie Barbie doen, in de tuin.
Nu zit iedereen onderuit op de bank, tennis te kijken, Heel vertrouwd, heel gezellig. Ik probeer het moment vast te houden. Het is heerlijk.