Een stukje verderop is een grote stadsspeeltuin en tot grote woede van onze sportfanaat Simon gaan we daar naartoe om rond te kijken. We zijn er nog nooit geweest en het leuke is dat het langs de route ligt die van de stad naar het tenniscomplex loopt. We kunnen mensen kijken.
Heel veel mensen lopen er niet om die tijd. Dus ook daar zijn we snel klaar.
We wandelen naar het Rod Laver Stadion waar de grote wedstrijden worden gespeeld om een glimp op te vangen. Helaas is alles potdicht afgesloten. We zien op afstand mooie restaurants voor bedrijven en klanten, mensen die met grote toegangspassen in en uit lopen, en we horen een band life spelen. Maar zien, helemaal niets. Ik probeer er een vrolijke draai aan te geven door te zeggen dat we nu in ieder geval weten waar de tenniswedstrijden die overal op de wereld te zien zijn, worden gespeeld. Maar het helpt niets. De kinderen zijn boos en teleurgesteld.
De belofte om meteen een ijsje te gaan halen als we met de trein thuiskomen stemt iedereen wat beter.
Ik beloof dat ze thuis naar tennis mogen kijken op de televisie en tot mijn grote geruststelling is al na 10 minuten de lol eraf, stapt Isis met Bink door het huis en zijn de jongens zelf aan het tennissen op de Wii.
En zo wordt het toch nog gezellig :-).
Bink in de stadsspeeltuin
Stiekum hebben ze het toch wel een beetje naar hun zin
Een glimp?
