zand

Niets zo heerlijk als een dag naar de oceaan. We halen om 8u een vriendje van Simon op en dan rijd ik met 5 kinderen achterin naar Woolamai Beach op Phillip Island, ons allerfavorietste strand.
Nadat ik gisteren een reportage zag over de mishandeling en martelingen van kinderen in Syrie bekijk ik de kindjes met andere ogen. Wat een geluk dat ze hier zijn en niet daar. Zij beseffen zich dat niet, maar ik des te meer. We genieten 100%. We zijn vijf en een half uur aan het strand, lang voor onze doen. We hebben het geluk dat het de hele ochtend bewolkt is dus we kunnen wat langer blijven zonder een overdosis zonnestralen te krijgen. Van de 5,5 uur zijn de kinderen 5 uur in het water. Met moeite krijg ik ze op een kleedje voor de lunch.
Op de terugweg slaapt op Simon na de hele auto. Dat is wat de oceaan met je doet. Het doet nog meer.
Zand.

Tom omarmt de oceaan

Overal is zand. In de auto, in huis, in de tassen, in de kleren. In de tuin na het afspoelen van alle boards, in mijn omgeslagen spijkerbroek. Nu ook in de sportschool waar ik de pijpen van die broek weer netjes wilde doen.... Het ligt inmiddels ook in de bedden van al het zand dat op de vloer lag en inmiddels weer is vastgeplakt aan schoongewassen voeten.
Even wil ik gaan mopperen maar dan laat ik het. Het is het niet waard. Het is een mooie herinnering aan een heerlijke dag.