"one of the most picturesque swimming beaches.."

We zijn in Perth om het leven hier te onderzoeken. Is er mogelijk een toekomst voor ons hier? Willen wij nog een aantal jaar op een andere plek in Australie op avontuur? We hebben een paar dagen vakantie en dat vieren we. Maar we kijken ook met andere ogen.
Stipt als de kinderen altijd zijn staan ze vanochtend om 4 uur aan ons bed. "We kunnen niet meer slapen". In Perth is het 2 uur vroeger als in Melbourne en dat zullen we weten.
Het voordeel is dat we al om 6.30u vrolijk onderweg zijn naar het zuiden, we zien de zon opgaan terwijl we de Swan River oversteken om de stad uit te rijden. Roeiers zijn in de kou aan het trainen, de stad oogt ultramodern en de talloze nieuwbouw woonwijken waar we langsrijden gloeien rood in het ochtendlicht. Het is een surrealistisch gezicht.
Onze ontdekkingstocht naar het zuiden is een openbaring. Kilometers lang rijden we langs de kust door een aaneenschakeling van plaatsen aan de Indische oceaan. De huizen zijn vooral nieuw en staan in grote wijken bij elkaar. Enorme huizen, vooral gebouwd uit lichtgeel zandsteen, vlak naast elkaar, geen tuin. Onze eerste stop is in Rockingham. Wij weten niet dat deze plaats beschreven staat in de folders als de plaats met de meest pittoreske zwemstrand in de omgeving van Perth. Daar zijn we ook echt verbaasd over want ondanks het feit dat het er heerlijk is om 7.30u in de ochtend zien wij vooral de enorme olieraffinaderij die daar aan de kust ligt. Als het hier geregend heeft wordt afgeraden te gaan zwemmen, het water langs de kust is hier dan te vervuild.
Na een stop, een wandeling op een schiereiland rijden we door naar een hele leuke en drukke kustplaats, Mandurah. De snelstgroeiende en meest moderne stad van Australie. Het is er mooi en gezellig, vooral voor Australische begrippen. We gaan naar de haven waar een aantal cafe's naast elkaar zitten en waar je echt leuk koffie kan drinken. Het is nog steeds vroeg, we zien een dolfijn in de haven spelen en we zijn heel tevreden. De afspraak is dat we thuis gaan lunchen en dat er daarna gezwommen kan worden in het zwembad bij ons vakantiehuis.
Voor we het weten is het 13u. We hebben dan al een heleboel gezien en gedaan, en we weten dat het ten zuiden van Perth langs de kust mooi wordt vanaf Mandurah.
Inmiddels is het prachtig weer. Groepen zwarte kaketoes vliegen schreeuwend over terwijl de kinderen in het ijskoude zwembad plezier maken voor 10. We plukken tientallen mandarijnen uit de boom in de tuin en ook een berg citroenen.
Als iedereen onder een warme douche heeft gestaan om weer warm te worden rijden we naar Hillarys Harbour, 5 minuten rijden bij ons huis vandaan. Het is een populair oord. Er liggen tientallen plezierboten aangemeerd, er zijn restaurantjes, winkeltjes en er is kindervertier. Er is zelfs een stadsstrand, aan de oceaan. Zo iets raars heb ik nog nooit gezien, het is meteen ook het drukste strand van Perth. In ieder geval vandaag :-).  We eten wat op de kade in de late zon, rijden toch nog even naar een echt strand om de zon onder te zien gaan en om 18u is het in ons huis doodstil. Iedereen is in bed gevallen en direct onder zeil.
Wij vinden Perth echt bijzonder om te zien. Alles is vlakbij. De national parks, de eindeloze oceaanstranden, de winkels en winkeltjes. Het is ook een beetje vreemd. De woonwijk waar wij zitten is modern, ruim opgezet en op iedere hoek van de straat is een park en een speeltuin. Het is uitgestorven. Huizen staan huis aan huis. Ieder huis is anders. De tuinen zijn klein. De huizen zijn groot. In de zomer is het hier gloeiend heet en leeft iedereen binnen. De straten zijn breed, de grasstroken ook. De parken door de stad heen zijn enorm. Alles is gericht op de stranden. Er is een prachtig historisch en smaakvol deel van de stad rond de monding van de Swan River. Fremantle is daar een voorbeeld van, maar er is nog veel meer. De treinen zijn ultramodern, de gebouwen ook. Zo modern dat het moeilijk is om te zien hoe sommige gebouwen in elkaar zitten. Het is hier erg duur. De mijnindustrie maakt een explosieve groei door, waardoor er een gebrek aan woonruimte is ontstaan en huren of kooprijzen erg hoog zijn.

Het is hier heerlijk. Het is hartje winter en prachtig weer. En wat het mooiste zwemstrand betreft, daar hebben we nog niet genoeg kilometers strand voor beoordeeld....... De kinderen zijn er wel uit. Het stadsstrand in Hillarys harbour ;-).

 De raffinaderij van Rockingham

 De Esplenada van Rockingham. Er lopen 's ochtends vroeg tientallen goed verzorgde mensen met hun kinderen, hun hond of gewoon te wandelen. 

De winterse bloeiende bomen die je hier overal ziet. 

De haven van Mandurah.

Simon in het zwembad van ons vakantiehuis.

Citroenen in de tuin.  

Voor Bink is het zwembad te koud, maar hij weet zich prima te vermaken.  

Tom aan de juice.  

Hillarys Harbour

 Isis bij de zonsondergang op het oceaanstrand van Hillary

Het strand langs de noordelijke suburbs

stad

 Gisteren heel koud in Melbourne. Bink.

Vandaag in een zonnetje in Fremantle, WA. Bink. 

Een heerlijk lang weekend. We rijden in een "gouden" auto, slapen in een huurhuis in een Suburb op een kilometer afstand van de oceaan. We bezoeken de oude en prachtige plaats Fremantle. Iedereen geniet. We hebben nauwelijks iets bij ons. We koken niet. Doen makkelijk. Genieten met z' n zessen. Wij zijn allemaal dol op reizen.Dit keer een paar dagen in een stad, Perth. Weer eens iets anders.
Dag 1 is uitstekend bevallen :-).

rapport

We zijn halverwege het jaar. De kortste dag is alweer geweest. Wij vieren al bijna ons 4-jarig jubileum. Dat valt allemaal in het niet bij een van de twee grote dagen in het jaar. Rapport dag. Volgende week begint de 2 weken durende wintervakantie. Dat is ook de tijd dat de rapporten mee naar huis komen. Vandaag is het zo ver. De rapporten zitten in een keurig dichtgeplakte envelop in de schooltas. Isis haalt het er meteen uit en kijkt mij verwachtingsvol aan. Alle detail moet aandachtig bekeken en besproken worden. Ze is heel trots en heel blij met de resultaten van een half jaar hard werken. Tom interesseert het wat minder. Maar hij heeft dan ook gisteren nog straf gehad van de juf..... ik denk dat hij bang is dat dat terug te zien is in het rapport. Dat is natuurlijk niet het geval, ook hij is blij en heeft het goed gedaan het eerste half jaar dat hij op school zit. Toch is hij niet helemaal tevreden met zijn resultaten. Het is een openbaring voor hem dat je verschillende "cijfers" hebt, afhankelijk van het nivo waarop je zit. Dat hij niet voor alles een A (de hoogste waardering) heeft valt hem heel erg tegen van hemzelf. Hij is vastberaden dat te veranderen in het komende halve jaar ;-).
Simon was een dagje ziek vandaag en heeft zijn rapport dus nog niet gehad. Ik weet zeker dat hij morgen helemaal beter is, want als er rapporten zijn te krijgen staat hij vooraan in de rij.

Ik ben blij voor de kindjes dat het zo goed gaat. Ze hebben er hard voor gewerkt.

Simon is een dagje thuis en zit op het bed in de tuin in de zon. 

op excursie

Al eerder schreef ik over school. En wat er van ouders verwacht wordt bij te dragen. Er zijn genoeg mensen die niet naar school komen om te helpen. Omdat ze werken, omdat ze geen zin hebben, omdat ze druk zijn met andere dingen.

Een keer helpen op school is hartstikke leuk.  Ik weet het, ik doe het voor een deel ook zelf.  Ga je bij de een helpen, dan staat de andere ook te dringen. Mam, kom je ook een keer bij mij in de klas? Ga je mee op excursie? Wanneer ga je mee in de bus om mee naar zwemmen te gaan? 

In ons huishouden proberen we iedereen gelijk te behandelen dus als ik ga helpen met de taalles bij Tom, dan ook met de onderzoeksles bij Simon en natuurlijk op excursie met Isis.

Vrijdag gingen de vier derde klassen (de klas waar Isis in zit) op pad naar een prachtig ecocentrum ten noorden van de stad. CERES heet het. Ik ben gevraagd om mee te gaan. Isis is in alle staten van geluk.

Helaas mag ik niet mee in de bus. Ik heb Bink bij mij en peuters mogen niet in de bus, dat is niet veilig. Ik laat mij daar niet klein door krijgen en stap op de trein, en nog een trein en dan de tram. Een uur en een kwartier later ben ik op bestemming in een suburb die de naam "East Brunswick" draagt. De studentenbuurt van Melbourne. Ik zie inderdaad veel intellectueel uitziende jonge mensen in de tram.
Bij het eindstation van de tram, dat is waar ik moet zijn, zijn alle intellectuelen verdwenen....... Het is er eenzaam, koud en winderig. In de stromende regen stap ik uit, midden in een hoop afgeweekte poster die van een bekladde muur is komen vallen. Bink stapt er ook midden in en vindt al die soppige viezigheid prachtig. Binnen de kortste keren zit hij, en dus ook ik, onder de zwart met groene smurrie.

We houden de moed erin. Op naar het ecocentrum.

Koud en nat komen we aan. En we zien alles, behalve de klas die ik moet meehelpen begeleiden.... Een kwartier later ontdek ik ze, ze leren een Ghanese dans in de Afrikaanse tent. Het blijkt dat we eigenlijk niets in de ecotuin gaan doen, maar dat we internationale workshops hebben. Ook goed. Het is in ieder geval droog binnen.

De Ghanese dansworkshop is erg leuk, vind ik. De kinderen denken e anders over. Ze slaan elkaar de hersens in met de stokjes waarmee ze de maat moeten aangeven. En als er een rollenspel wordt gedaan waarbij er twee kinderen een Ghanees huwelijk moeten uitbeelden, compleet in jurken, hoofdtooien en Yamwortels, breekt de anders zo keurige klas uit in gejoel en geschreeuw. De juf kijkt koel toe, de hulpjuf die alles nog moet leren schuift stilletjes haar stoel steeds verder uit zicht. Ik kan het niet aanzien en herverdeel kinderen in de groep en spreek een paar apengeluiden makende jongens streng toe.
Aan het eind van de workshop heb ik hoofdpijn. Bink ook denk ik want die begint te mopperen, iets dat hij maar zelden doet.

We hebben een korte pauze. De kinderen rennen naar hun tassen die keurig onder een afdak in rijen staan. In de blubber, want het giet nog steeds. Een appel rolt door de modder, iemand anders laat een doosje crackers vallen. Bink vertrapt intussen mijn vlijtig gemaakte boterhammen met kaas onder zijn nieuwe, hele vieze schoenen. Op een of andere manier heeft hij onze gedeelde lunchbox open weten te breken.

De tweede workshop is India. Het zou echt heel leuk moeten zijn. Maar door de regen moeten we zonder schoenen op een betonnen vloertje zitten, ijskoud. We gaan een mantra doen en wat yoga om weer energie te krijgen. Midden in de sessie gaat de smartphone van de instructrice.....Oeps, sorrie mompelt ze. De betovering is verbroken en voor ik het weet vliegen de zelfgemaakte armbandjes door de lucht, vraagt een jongen aan de Indiase vrouw of dit haar huis is......en spoelen alle hand henna schilderingen weg  in de stromende regen.
De juf van Isis kijkt het nog steeds koel aan. De hulpjuf eet hulpeloos en snoepslang.  En ik sta met het schaamrood op mijn kaken de Indiase dame te bedanken voor haar inspanningen.

Net als ik denk dat we koffie gaan drinken, en dat de kinderen gaan lunchen, komt de juf van Isis aanlopen met een mededeling. We gaan weer terug naar school.
Ik kijk haar verbijsterd aan. We gaan toch nog Aboriginal schilderen en Bush Tucker koken? Maar nee, ze is onverbiddelijk. Het is te nat, te koud en te modderig. De kinderen gaan op school lunchen. Ze biedt aan dat ik natuurlijk nog even verder mag rondkijken in het centrum, maar dat voor school de dag voorbij is. Isis kijkt mij treurig aan, ze is echt teleurgesteld dat het al voorbij is. Ik ben ook teleurgesteld. Ik loop nog even langs de kruidentuin, maar eigenlijk vind ik er niets meer aan.

 Isis wachtend tot ze weer in de bus gaat. 

 De kruidentuin.

Ik zwaai naar de twee grote bussen die binnen 10 minuten na de aankondiging van het vertrek wegrijden. Ik zwaai naar Isis. Bink ook. En dan wandelen we modderig en koud weer naar het eindstation van de tram. Dat nu het beginstation is. Bink slaapt intussen.

Modderig loop ik rond lunchtijd door het centrum van de stad naar het treinstation. Alle kantoormensen gaan lunchen in de mooie moderne café's. Ik ben plotseling jaloers op deze mensen, hun banen, hun strakke pakken en dat ze iets nuttigs aan het bijdragen zijn. Althans, zo lijkt het aan de buitenkant. Ik voel mij vies en armoedig met de natte buggy, modderige broek en rugzakje met verpieterde lunch op mijn rug.

Weer thuis voel ik mij beter. Een sterke kop koffie, nieuwe boterhammen met kaas, een uitgeruste en vrolijke Bink. En als ik hoor van de vluchtelingen die met hun boot zijn gekapseisd bij Christmas Island schaam ik mij voor mijn jaloezie.

Toch denk ik dat dit de laatste excursie is van dit jaar die ik doe. Vandaag heb ik nog met Bink, Simon en Isis het schoolplein schoongemaakt en de schooltuin geharkt samen met een heleboel andere ouders. Wij hebben onze bijdrage van dit jaar wel geleverd. En er zijn nog zoveel andere dingen te doen. In een ernstig gesprek met Bud heb ik net besloten dat ik moet gaan leren prioriteiten te stellen. Dus aan de slag met prioriteit 1. Deze blog schrijven :-).

een dag vol kunst

Ontroerd kijk ik vanmiddag naar de voorstellingen van de kinderen die ze in de ochtend hebben voorbereid. Ik heb de workshop "Rubbish Rap" helpen begeleiden, maar er waren nog zeker 10 andere kunst workshops. Hoeden maken, boom versieren, boerendans, poppenkastpoppen maken en poppenkast spelen, film, muziekinstrumenten maken.......

Wat ik ongelooflijk vind is dat de kinderen allemaal een ochtend hebben, in de middag moeten de voorstellingen worden gegeven. En het lukt. De boom is versierd en op de takken zitten kleurige vogels, mijn groep heeft kostuums gemaakt van op school verzameld plastic afval en kan er ook bij rappen, er is een hoedenparade en een waterdans met echte choreografie.

Een hele dag aan school besteden is lang. Maar als ik de zoekende blikken van de kinderen in de zaal zie, en hun stralende trotse lach als ze mij zien staan gloei ik van trots en blijdschap. Het is leuk, leerzaam en de kinderen kunnen al zoveel. Ik wil steeds helpen met oplossingen verzinnen, en ideeeen aandragen, maar dat is helemaal niet nodig. Oplossingen en creativiteit zijn op deze school aan de orde van de dag. Mijn hulp bestaat uit hepen kostuums ophangen, gaten in flessen maken, afval opspelden op plekken waar de kinderen niet bij kunnen. Over mijn benedenmaatse rapkwaliteiten hoef ik mij ook geen zorgen te maken, mijn taak is het om te zorgen dat er iets komt, wat het is, dat weten de kinderen zelf het beste.

Aan het eind van de schooldag rennen we naar huis. Er gaan onverwacht twee vriendinnen mee. We moeten haasten want om 17u moeten we weer terug zijn voor de exposities. In mijn hart heb ik geen zin meer, maar ik kan er niet onderuit. In het donker op school zijn dat is het grootste avontuur dat de kindjes zich kunnen voorstellen. Als een haas kook ik wat, we eten in 10 minuten en dan zijn we alweer op de terugweg om naar exposities en voorstellingen te kijken. Het is een groot feest en de kinderen lopen naast hun schoenen.

Kapot komen we terug. Ik zet nog een kopje thee voor de kindjes, we nemen nog wat lekkers en dan is het echt op.

 Gekleurde vogels

 Isis en de rubbish rap voorstelling

Ik heb zo'n respect voor de leraren van school die dag in dag uit met het jonge volk op zo'n intensieve manier bezig zijn. Vandaag was anders, maar geen uitzondering op de manier hoe er met de kinderen wordt omgegaan. Petje af.

imago

Wie dacht dat Australië het land van eeuwige zonneschijn en kangoeroes is, heeft het helemaal mis. Vanochtend gaan de kinderen de deur uit met dikke dassen en handschoenen, er waait een ijzige Zuidpool wind. Geen kangoeroe te bekennen in de hele stad. Nooit trouwens.
Ik ga nu ook, we hebben een dag van kunst en muziek op school en ik help mee om de kunstprojecten in elkaar te zetten. Aangezien ik de hele dag buiten ben, samen met Bink hebben wij ons warm gekleed. Bij dezen, een foto zoals ik erbij zit terwijl ik dit tik...... :-)

koude vingers

Het is koud buiten. Mooi, maar koud. Met het contract dat ik heb getekend met een Nederlands bedrijf heb ik een deadline en moet ik binnenkort werk afleveren. Dus ik zit langer achter de computer dan normaal. Als Bink naar de creche is, en de rest van de meute op school heb ik meestal de deuren open en een dikke trui aan. Ik houd van frisse lucht, vooral als ik aan het werk ben. Vandaag is het echter koud. Ook in huis. Ik kom daar pas achter als mijn vingers nauwelijks meer het toetsenbord kunnen raken. Bink ligt inmiddels heerlijk in de kar buiten onder een boom te slapen, die heeft mij ook niet uit mijn concentratie gehaald. Mijn vingers zijn wit en gevoelloos.

...momentje....even de spiegel vasthouden, er is een kleine aardbeving.....

Waar was ik.
O ja.
Even voor ik de kinderen van school haal wil ik koken. Vandaag is de "na-school-voetballen- en-zwemmen-dag". We zijn dus pas laat thuis en dan is iedereen moe en hongerig.
Helaas. Mijn vingers zijn te koud. Ik krijg geen uit gesneden, geen zak met pasta geopend. De schaar kan ik nauwelijks vasthouden.  Dan maar niet. De kachel in de auto zet ik op 26 graden, de blazer maximaal. De kinderen kunnen nauwelijks instappen vanwege de hete orkaan die door de auto waait.

Inmiddels lukt het om de kinderen uit de auto, in sportkleren, met een stuk muesli koek, weer in de auto te krijgen. We zijn maar 1 minuut te laat voor de voetbaltraining.  Ookal kan ik mijn handen weer gebruiken, mijn vingers zijn nog steeds dood. Weer de blazer aan als ik Isis tussendoor naar zwemles breng. Maar omdat ik ook meteen weer terug moet, en het voetbalveld op om het einde van de training af te wachten ontdooien mijn vingers niet.

Als we tegen 17.45u weer in de auto zitten begint er een beetje beweging in mijn handen te komen. Maar om nu nog voor iedereen te gaan koken zie ik niet meer zitten. We halen Fish en Chips tot grote vreugde van de kinderen.

Als we thuiskomen met voor acht dollar chips en twee grote vissen voelt het huis ijskoud. Met 1 gaskachel is dat ook niet zo snel goed te maken. We besluiten te picnicken in de kamer, op kussens, rond de kachel. We hebben het enorm naar onze zin. En helaas voor Bud hebben de kinderen zo'n honger dat de 8 dollar chips, verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Inmiddels zijn mijn handen opgewarmd. Ik heb mij dan ook niet meer dan een meter bij de kachel vandaan begeven. Het was in ieder geval ergens goed voor. Picnicken bij de kachel op een doordeweekse donkere koude dinsdag. Andes hadden we dat nooit gedaan. Heerlijk!
Zie hier een foto.

En de aardbeving? Het epicentrum was hier 118 km vandaan (bij het plaatsje Moe), het epicentrum op 9.9km diepte. Een kracht van 5.2. Behalve een rammelende spiegel, een ratelende gaskachel en een wiebelende strijkplank is er bij ons in huis verder niet veel gebeurd....

criminaliteit

In onze straat stonden vanochtend twee auto's met een kapot zijruit. Dat is hier hoogst ongebruikelijk, de hele straat is in rep en roer. Niemand heeft iets gehoord of gezien. Of er wat gestolen is weet ik eigenlijk niet. Onze auto is gelukkig nog helemaal heel.
Toevallig had ik mij dit weekend verbaasd over hoe weinig criminaliteit wij eigenlijk tegenkomen in onze buurt. Ik liep in het zwembad waar de kindjes les krijgen en zag overal autosleutels liggen, telefoons en hier en daar een portefeuille. Niemand denkt er blijkbaar aan dat die dingen gestolen kunnen worden.
Hierdoor worden wij ook makkelijker. Niet dat ik ooit mijn geld of telefoon ergens zou laten slingeren, maar ik laat ook wel eens mijn fiets zonder slot buiten staan omdat vergeten ben hem binnen te zetten. De keren dat het is gebeurd stond hij de volgende ochtend nog rustig op dezelfde plek te wachten. De grootste (bekende) recente diefstal uit onze buurt was het levensgrote plastic paard bij een tuinmeubelwinkel, dat in de nacht was verdwenen. Een paar weken later is het paard teruggevonden op het balkon van een groot huis. Welke straf de dief heeft gekregen weet ik niet, maar het paard staat inmiddels weer op zijn vertrouwde plek, aan kettingen overigens.
Ondanks die grote diefstal voelen wij ons hier veilig en beseffen ons dat dat een groot goed is. Laten we hopen dat de twee ingeslagen autoruiten niet het begin is van een verandering......

ganzenbord

In september gaat Isis een dagje naar een Nederlandse school. Het project dat ze doet om van haar reis naar Nederland wat op te steken heet "International Buddies". Ze gaat naar Utrecht om daar in de klas van Jannes mee te lopen. Jannes en zijn broer Mink zijn de kinderen van goede vrienden van ons. In voorbereiding op het bezoek bellen Reina en ik gisteren even. Letterlijk "Even" want we krijgen geen kans. Isis , Simon, Jannes en Mink, nemen direct over. Gehuld in bananenpakken, Ganzenbordspel onder hun arm wordt er gekeet dat het een lieve lust is. Dan wordt het ganzenbord spel opengevouwen. Isis rent naar haar kamer om een dobbelstenen te halen, en alsof het de normaalste zaak van de wereld is rollen ze een uur lang de dobbelstenen terwijl Jannes en Mink precies vertellen wie er in de put of gevangenis is gekomen, en wat de kansen zijn om nog te winnen :-).
Zo simpel kan het zijn om vrienden te maken op afstand. Zelfs als je 8 en 6 bent.

lol met de computer camera

Wat een lol vanmiddag met het foto programma van de Mac. Van huiswerk is het bij Simon en Isis niet meer gekomen. Geschaterd hebben ze om alle verschillende foto's die ze hebben gemaakt van hun gezichten. De fotovervormers van de computer hebben de meest waanzinnige effecten. Hier zijn er twee.

weekend weg

Zondagochtend beslissen we dat we heel veel zin hebben in een frisse neus. Het is maandag (vandaag) Koninginnedag in Australie. We zoeken een huisje, bellen en om 9u 's ochtends zegt de man van het huisje dat we kunnen komen als we er voor 12u zijn. Met de cornflakes vlokken nog op tafel rennen we met beddengoed, iedereen een zelfgepakt rugzakje, twee preien, een pak melk en een zak chips de deur uit. We gaan naar een piepklein huisje in de bush. 

Het is alles wat we nodig hebben. Rust, ruimte, vrijheid, plezier, en een houtgestookt kacheltje. Bells Beach, het beroemde surfstrand, op 10 minuten rijden afstand. Paarden binnen bereik zodat we een uur met Isis en Simon door het bos kunnen rijden. Patatjes en vis met een ijsje toe in een dorp in de buurt. Want prei alleen is natuurlijk niet te eten ;-). 

We wandelen, tekenen, doen een spelletje, stoken een vuurtje. Zoeken schelpen op het strand en kijken met respect en ontzag naar de surfers die de metershoge golven bedwingen.

Een beetje verbrand, modderig en intens tevreden komen we vanavond weer terug. 

Schoon van de douche, met een warme kruik, en rode buitenwangen gaan bij de 4 kindjes de luiken al snel toe. Bij ons ook. 

Buggut. Aboriginal vor Austral Grass Tree die we zien op een Aboriginal wandeling. Hier heeft de natuur de sprieten verwoven tot een prachtig matje. 

 We dachten dat we kabouters zouden zien als we deze paddestoel van onderen zouden fotograferen....zien jullie wat?

 Bink speelt met stenen op het strand van Point Addis. 

Deze twee honden op Bells Beach houden haarscherp hun baasjes in de gaten die een heel eind verderop door de golven surfen. 

iedere dag een feest

Het is de dag dat de public schools in Victoria staken. De kinderen blijven thuis.
Als we het ochtendprogramma achter de rug hebben is de vraag wat we gaan doen. De een wil naar het Melbourne Museum, de tweede naar de Botanische Tuinen, nummer drie wil naar het Kunsthuis en nummer vier is toe aan een middagdutje. Voor ik het weet is er een heftige ruzie over waar we heen zullen gaan.
Nergens dus. We blijven thuis.
We gaan een tuin verkleed/ schmink/ circusfeest geven.
Voor onszelf.
Direct is het tij gekeerd. De vlaggen komen tevoorschijn, ballonnen worden opgeblazen, het terras geveegd. Isis legt alle ballen in het doel voor de doelschietkunsten, Simon trapt ze er allemaal weer uit. Isis hangt de vlaggen hoog, Tom hangt ze laag. Bink tekent ondertussen met de whiteboard stiften op tafels en stoelen.
Iets later dan gepland zijn we dan toch klaar voor het feest. De jongens van de overkant komen langs, Sandra neemt een dienblad vol cake mee. Een vriendin van Isis komt, en die neemt haar moeder ook mee. Het is een dolle boel. Ollie van bijna 3, vraagt steeds waar de jarige is. Bink staat alleen maar te dansen in de kamer op harde gitaarmuziek die Simon heeft opgezet.
De tafel is in een oogwenk leeggegeten.
Ieder goede dag is eigenlijk een feestdag. Vandaag hebben we het eindelijk een keer gevierd :-).

 Bink danst, Ollie volgt op de achtergrond

 Sandra en Claudia

 Grace en Isis

 Julius, Simon en Tom

Tom

workshop

Twee maanden geleden kregen wij een brief dat Simon werd uitgenodigd voor een workshop over wiskunde. Het is een apart programma waar een aantal kinderen van verschillende scholen aan me mogen Kinderen die het heel leuk vinden om te goochelen met cijfers. Het dagprogramma vindt plaats buiten school. In het begeleidende schrijven staan 3 workshops beschreven, een gaat over "non repeating tasselation patterns" die ze zelf mogen maken met als voorbeeld ge-ordende niet repeterende tegel patronen uit de Islamitische kunst. De tweede workshop gaat over het belang van vermendigvuldigen van getallen nu en in de geschiedenis, en worden vermenigvuldings strategieen besproken. De derde workshop leert de kinderen te rekenen met een "abacus", een rekenliniaal.
Als ik Simon aan het eind van de dag weer zie is hij vol energie en zijn ogen stralen. Zijn lunchbox zit nog helemaal vol, hij heeft geen tijd gehad om iets te eten, zo geweldig was het.....hij wil het allemaal aan de hand van zijn werkboek aan mij gaan uitleggen.
Groot is dan ook het verdriet als hij erachter komt dat zijn werkboek van vandaag niet in zijn tas zit. Als daarna ook nog blijkt dat we de transitie van Venus langs de zon hebben gemist vanochtend, en dat ze dat niet nog een keer in hun leven mee kunnen maken (over 105 jaar is de volgende....) verandert ons huis in een tranendal. Simon is niet te troosten.

Op zulke momenten ben ik zo blij dat we in deze tijd leven, waar de computer en tientallen webcams over de wereld verspreid het mogelijk maken de gehele transitie toch nog te kunnen zien. Vast van plan dit natuurwonder niet te missen, houden Isis, Simon en Tom het 30 minuten vol om naar het nauwelijks bewegende puntje van Venus te kijken. Ze zijn tevreden.

Morgen wil Simon met zijn nieuw geleerde technieken gaan berekenen hoe snel de transitie was en hoe de Aarde en Venus zich verhouden tot de zon.

Het effect van de workshop is nu al te zien. Het hiaat tussen de kennis die hij heeft en die wij hebben begint te groeien. Binnenkort zullen wij zelf een workshop moeten gaan volgen ;-).

groen

Het is World Environment Day vandaag. Op school wordt dat gevierd door in groene kleren naar school te gaan. Uiteraard wordt er ook een gold coin donation verwacht ;-). Eigenlijk was ik er niet voor. Maar een dag verkleden zonder donatie was geen optie. Dus ik, met mijn milieucommissiepet op, heb gezegd dat ik het alleen doe als we het geld aan een doel toekennen. Zomaar geld inzamelen om het inzamelen, daar heb ik een enorme hekel aan, en zelfs aversie tegen.
Dus we gaan inzamelen voor een weerstation op school. Een plek waar de kinderen van dag tot dag de seizoenen kunnen volgen. Er zijn heel wat goldcoins binnengekomen.  Dat weerstation gaat er komen :-). En het allerbelangrijkste is dat iedereen op school weer een beetje meer over het milieu heeft nagedacht.

Tom en Isis. Isis haar "Go Green" bord wappert in de storm. 

staken

Op donderdag gaan de scholen hier staken. De kinderen mogen wel naar school, maar ze krijgen geen les. Er zijn een paar leraren aanwezig die op de kinderen letten. Meer niet.
Het is grappig om te zien hoe de kinderen reageren. Tom z'n ogen twinkelen ondeugend, "ik ga lekker naar school" zegt hij. Hij voorziet grootse avonturen als er geen les wordt gegeven. Isis wil ook gaan, die vindt het reuzegezellig zo'n dagje op school zonder zware lesprogramma's. Simon niet, die blijft lekker thuis. Hij wil gezellige dingen gaan doen met mij en Bink.
Ik heb net de formulieren getekend dat ik weet dat er een staking is.
En ik denk dat ik iedereen thuis houd (als dat lukt) en dat we er een gezellige dag van maken. Zomaar een donderdag door de week, dat wordt een feest!

schrijvers

Deze week is het in Melbourne het "Emerging Writers Festival".  Ik heb een kaartje gekocht en ga er samen met Emma, mijn vriendin en inmiddels hele goede kinderboeken reviewer (www.mybookcorner.com.au), heen. Het is midden in het centrum van Melbourne, in het schijvershart van de stad.

We luisteren naar de Pitches van editors. Een pitch is een kort en krachtig verhaal om uit te leggen waarom een schrijver met een goed verhaal, fictie of non fictie,  naar hun moet komen en aan welke eisen zo'n verhaal moet voldoen. Er zijn grote en kleine uitgevers aanwezig. Van literaire tijdschriften zoals Island Magazine, tot grote uitgevers zoals Penguin of Textpublisher.

Als ik hoor hoeveel ingestuurde stukken de uitgevers ontvangen en welk percentage daar uiteindelijk van gepubliceerd wordt zinkt je de moed in de schoenen. Je moet wel echt heel goed zijn om ergens door te dringen. Aan de andere kant, er wordt altijd gezocht naar nieuwe mensen, nieuwe creativiteit, nieuwe ideeen. Het is een interessante business.

De belangrijkste reden dat ik er was is omdat ik een beetje in mijn maag zit met mijn boekje. Dat valt binnen de categorie "reizen". Wat moet ik ermee doen? Moet ik proberen het via een uitgever te publiceren?  Het kan test zijn of het idee goed is. Aan de andere kant, het proces is eindeloos. Dat heb ik vanmiddag geleerd. Ik kan het ook zelf laten publiceren, de markt benaderen en het boekje online verkopen. Ik heb tenslotte al een lijst met mensen die het meteen willen hebben. Zij kunnen, als het boek bevalt, het ook weer laten weten aan ander geïnteresseerden. 
Het antwoord heb ik niet gekregen deze middag. Natuurlijk wil het panel dat er zit dat je altijd via een uitgever publiceert. 
Wat ik wel heb gekregen is een enorme bron aan inspiratie, energie en plezier. Via een literair café, en een inmiddels regenachtig, bruisend en kleurig Melbourne, lopen Emma en ik verrijkt terug naar Flinders Station. 
Een heerlijke literaire middag in de stad. Dat zou vaker moeten kunnen :-)

Het Pitchers panel van editors

Het literaire café

Melbourne vandaag, vroeg in de avond