koude vingers

Het is koud buiten. Mooi, maar koud. Met het contract dat ik heb getekend met een Nederlands bedrijf heb ik een deadline en moet ik binnenkort werk afleveren. Dus ik zit langer achter de computer dan normaal. Als Bink naar de creche is, en de rest van de meute op school heb ik meestal de deuren open en een dikke trui aan. Ik houd van frisse lucht, vooral als ik aan het werk ben. Vandaag is het echter koud. Ook in huis. Ik kom daar pas achter als mijn vingers nauwelijks meer het toetsenbord kunnen raken. Bink ligt inmiddels heerlijk in de kar buiten onder een boom te slapen, die heeft mij ook niet uit mijn concentratie gehaald. Mijn vingers zijn wit en gevoelloos.

...momentje....even de spiegel vasthouden, er is een kleine aardbeving.....

Waar was ik.
O ja.
Even voor ik de kinderen van school haal wil ik koken. Vandaag is de "na-school-voetballen- en-zwemmen-dag". We zijn dus pas laat thuis en dan is iedereen moe en hongerig.
Helaas. Mijn vingers zijn te koud. Ik krijg geen uit gesneden, geen zak met pasta geopend. De schaar kan ik nauwelijks vasthouden.  Dan maar niet. De kachel in de auto zet ik op 26 graden, de blazer maximaal. De kinderen kunnen nauwelijks instappen vanwege de hete orkaan die door de auto waait.

Inmiddels lukt het om de kinderen uit de auto, in sportkleren, met een stuk muesli koek, weer in de auto te krijgen. We zijn maar 1 minuut te laat voor de voetbaltraining.  Ookal kan ik mijn handen weer gebruiken, mijn vingers zijn nog steeds dood. Weer de blazer aan als ik Isis tussendoor naar zwemles breng. Maar omdat ik ook meteen weer terug moet, en het voetbalveld op om het einde van de training af te wachten ontdooien mijn vingers niet.

Als we tegen 17.45u weer in de auto zitten begint er een beetje beweging in mijn handen te komen. Maar om nu nog voor iedereen te gaan koken zie ik niet meer zitten. We halen Fish en Chips tot grote vreugde van de kinderen.

Als we thuiskomen met voor acht dollar chips en twee grote vissen voelt het huis ijskoud. Met 1 gaskachel is dat ook niet zo snel goed te maken. We besluiten te picnicken in de kamer, op kussens, rond de kachel. We hebben het enorm naar onze zin. En helaas voor Bud hebben de kinderen zo'n honger dat de 8 dollar chips, verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Inmiddels zijn mijn handen opgewarmd. Ik heb mij dan ook niet meer dan een meter bij de kachel vandaan begeven. Het was in ieder geval ergens goed voor. Picnicken bij de kachel op een doordeweekse donkere koude dinsdag. Andes hadden we dat nooit gedaan. Heerlijk!
Zie hier een foto.

En de aardbeving? Het epicentrum was hier 118 km vandaan (bij het plaatsje Moe), het epicentrum op 9.9km diepte. Een kracht van 5.2. Behalve een rammelende spiegel, een ratelende gaskachel en een wiebelende strijkplank is er bij ons in huis verder niet veel gebeurd....