Een keer helpen op school is hartstikke leuk. Ik weet het, ik doe het voor een deel ook zelf. Ga je bij de een helpen, dan staat de andere ook te dringen. Mam, kom je ook een keer bij mij in de klas? Ga je mee op excursie? Wanneer ga je mee in de bus om mee naar zwemmen te gaan?
In ons huishouden proberen we iedereen gelijk te behandelen dus als ik ga helpen met de taalles bij Tom, dan ook met de onderzoeksles bij Simon en natuurlijk op excursie met Isis.
Vrijdag gingen de vier derde klassen (de klas waar Isis in zit) op pad naar een prachtig ecocentrum ten noorden van de stad. CERES heet het. Ik ben gevraagd om mee te gaan. Isis is in alle staten van geluk.
Helaas mag ik niet mee in de bus. Ik heb Bink bij mij en peuters mogen niet in de bus, dat is niet veilig. Ik laat mij daar niet klein door krijgen en stap op de trein, en nog een trein en dan de tram. Een uur en een kwartier later ben ik op bestemming in een suburb die de naam "East Brunswick" draagt. De studentenbuurt van Melbourne. Ik zie inderdaad veel intellectueel uitziende jonge mensen in de tram.
Bij het eindstation van de tram, dat is waar ik moet zijn, zijn alle intellectuelen verdwenen....... Het is er eenzaam, koud en winderig. In de stromende regen stap ik uit, midden in een hoop afgeweekte poster die van een bekladde muur is komen vallen. Bink stapt er ook midden in en vindt al die soppige viezigheid prachtig. Binnen de kortste keren zit hij, en dus ook ik, onder de zwart met groene smurrie.
We houden de moed erin. Op naar het ecocentrum.
Koud en nat komen we aan. En we zien alles, behalve de klas die ik moet meehelpen begeleiden.... Een kwartier later ontdek ik ze, ze leren een Ghanese dans in de Afrikaanse tent. Het blijkt dat we eigenlijk niets in de ecotuin gaan doen, maar dat we internationale workshops hebben. Ook goed. Het is in ieder geval droog binnen.
De Ghanese dansworkshop is erg leuk, vind ik. De kinderen denken e anders over. Ze slaan elkaar de hersens in met de stokjes waarmee ze de maat moeten aangeven. En als er een rollenspel wordt gedaan waarbij er twee kinderen een Ghanees huwelijk moeten uitbeelden, compleet in jurken, hoofdtooien en Yamwortels, breekt de anders zo keurige klas uit in gejoel en geschreeuw. De juf kijkt koel toe, de hulpjuf die alles nog moet leren schuift stilletjes haar stoel steeds verder uit zicht. Ik kan het niet aanzien en herverdeel kinderen in de groep en spreek een paar apengeluiden makende jongens streng toe.
Aan het eind van de workshop heb ik hoofdpijn. Bink ook denk ik want die begint te mopperen, iets dat hij maar zelden doet.
We hebben een korte pauze. De kinderen rennen naar hun tassen die keurig onder een afdak in rijen staan. In de blubber, want het giet nog steeds. Een appel rolt door de modder, iemand anders laat een doosje crackers vallen. Bink vertrapt intussen mijn vlijtig gemaakte boterhammen met kaas onder zijn nieuwe, hele vieze schoenen. Op een of andere manier heeft hij onze gedeelde lunchbox open weten te breken.
De tweede workshop is India. Het zou echt heel leuk moeten zijn. Maar door de regen moeten we zonder schoenen op een betonnen vloertje zitten, ijskoud. We gaan een mantra doen en wat yoga om weer energie te krijgen. Midden in de sessie gaat de smartphone van de instructrice.....Oeps, sorrie mompelt ze. De betovering is verbroken en voor ik het weet vliegen de zelfgemaakte armbandjes door de lucht, vraagt een jongen aan de Indiase vrouw of dit haar huis is......en spoelen alle hand henna schilderingen weg in de stromende regen.
De juf van Isis kijkt het nog steeds koel aan. De hulpjuf eet hulpeloos en snoepslang. En ik sta met het schaamrood op mijn kaken de Indiase dame te bedanken voor haar inspanningen.
Net als ik denk dat we koffie gaan drinken, en dat de kinderen gaan lunchen, komt de juf van Isis aanlopen met een mededeling. We gaan weer terug naar school.
Ik kijk haar verbijsterd aan. We gaan toch nog Aboriginal schilderen en Bush Tucker koken? Maar nee, ze is onverbiddelijk. Het is te nat, te koud en te modderig. De kinderen gaan op school lunchen. Ze biedt aan dat ik natuurlijk nog even verder mag rondkijken in het centrum, maar dat voor school de dag voorbij is. Isis kijkt mij treurig aan, ze is echt teleurgesteld dat het al voorbij is. Ik ben ook teleurgesteld. Ik loop nog even langs de kruidentuin, maar eigenlijk vind ik er niets meer aan.
Isis wachtend tot ze weer in de bus gaat.
De kruidentuin.
Ik zwaai naar de twee grote bussen die binnen 10 minuten na de aankondiging van het vertrek wegrijden. Ik zwaai naar Isis. Bink ook. En dan wandelen we modderig en koud weer naar het eindstation van de tram. Dat nu het beginstation is. Bink slaapt intussen.
Modderig loop ik rond lunchtijd door het centrum van de stad naar het treinstation. Alle kantoormensen gaan lunchen in de mooie moderne café's. Ik ben plotseling jaloers op deze mensen, hun banen, hun strakke pakken en dat ze iets nuttigs aan het bijdragen zijn. Althans, zo lijkt het aan de buitenkant. Ik voel mij vies en armoedig met de natte buggy, modderige broek en rugzakje met verpieterde lunch op mijn rug.
Weer thuis voel ik mij beter. Een sterke kop koffie, nieuwe boterhammen met kaas, een uitgeruste en vrolijke Bink. En als ik hoor van de vluchtelingen die met hun boot zijn gekapseisd bij Christmas Island schaam ik mij voor mijn jaloezie.
Toch denk ik dat dit de laatste excursie is van dit jaar die ik doe. Vandaag heb ik nog met Bink, Simon en Isis het schoolplein schoongemaakt en de schooltuin geharkt samen met een heleboel andere ouders. Wij hebben onze bijdrage van dit jaar wel geleverd. En er zijn nog zoveel andere dingen te doen. In een ernstig gesprek met Bud heb ik net besloten dat ik moet gaan leren prioriteiten te stellen. Dus aan de slag met prioriteit 1. Deze blog schrijven :-).
