Als ik Simon aan het eind van de dag weer zie is hij vol energie en zijn ogen stralen. Zijn lunchbox zit nog helemaal vol, hij heeft geen tijd gehad om iets te eten, zo geweldig was het.....hij wil het allemaal aan de hand van zijn werkboek aan mij gaan uitleggen.
Groot is dan ook het verdriet als hij erachter komt dat zijn werkboek van vandaag niet in zijn tas zit. Als daarna ook nog blijkt dat we de transitie van Venus langs de zon hebben gemist vanochtend, en dat ze dat niet nog een keer in hun leven mee kunnen maken (over 105 jaar is de volgende....) verandert ons huis in een tranendal. Simon is niet te troosten.
Op zulke momenten ben ik zo blij dat we in deze tijd leven, waar de computer en tientallen webcams over de wereld verspreid het mogelijk maken de gehele transitie toch nog te kunnen zien. Vast van plan dit natuurwonder niet te missen, houden Isis, Simon en Tom het 30 minuten vol om naar het nauwelijks bewegende puntje van Venus te kijken. Ze zijn tevreden.
Morgen wil Simon met zijn nieuw geleerde technieken gaan berekenen hoe snel de transitie was en hoe de Aarde en Venus zich verhouden tot de zon.
Het effect van de workshop is nu al te zien. Het hiaat tussen de kennis die hij heeft en die wij hebben begint te groeien. Binnenkort zullen wij zelf een workshop moeten gaan volgen ;-).
