hart in schoenen

Het eerste project is vandaag "gelaunched". We zijn grootscheeps begonnen met het interviewen van patiënten over hun ervaring in het ziekenhuis. Mijn eerste patiënt bevindt zich op de afdeling brandwonden. Ik vind het vreselijk moeilijk. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. In ieder geval in dit project. Ik heb iedereen getraind om de interviews te doen, alle communicatie geleverd, de vragenlijsten ontwikkeld, de planningen gemaakt, alle staf geïnformeerd. Er zijn mappen, i-Pads om online direct data in te kunnen voeren. We hebben badges, clipboards en extra pennen. Ik heb een evaluatiemodel en analyseraamwerk gemaakt dat als pilot voor het hele ziekenhuis gebruikt gaat worden.
En nu we gaan uitvoeren ben ik onzeker. Onzeker om de patiënt, die ligt te wachten om naar huis te gaan, vragen te stellen. Ik sta er helemaal achter om het te doen. Het is nodig om te weten of veranderingen die we doorvoeren effect hebben op de patiënt tevredenheid. Maar om de mensen op deze manier te zien vind ik niet makkelijk. Morgen heb ik mijzelf ingepland op de eerste hulp afdeling.  En zo gaat het de komende twee weken door. Zoeken naar mensen die klaar zijn om naar huis te gaan van een opnameafdeling of de eerste hulp afdeling. Informatie verzamelen zodat we de dingen beter kunnen maken.
Maar o wat vind ik het moeilijk. Mijn hart zakt in mijn schoenen als ik aan morgen denk.

En als ik de kinderen ophaal en het blijkt Halloween te zijn is het natuurlijk helemaal mis. We hebben geen snoep in huis, er is geen tijd meer om te verkleden en voor de kinderen om langs de huizen te gaan voor een "trick and treat". Isis komt er goed vanaf, die mocht met een vriendin mee. Maar Simon is intens verdrietig. Het is nu de tweede keer dat hij iets niet kan doen omdat ik werk.

Om het allemaal en voor iedereen goed te doen valt niet mee. Toen ik net de was stond te vouwen en de badkamer stond te soppen, de afwas deed en het eten voor Bud klaarzette omdat hij vandaag heel laat is, vroeg ik mij af of dit het is. Het leven waar ik zo naar heb verlangd.

En ik kan niet anders zeggen dan ja.
Want als ik 's ochtend om 6.15u in mijn pak in de trein zit ben ik blij. Als ik om 6.45u in het keukentje vlak bij ons kantoor een kop koffie sta te zetten klopt mijn hart vrolijk en snel. Aan de slag. Dit is wat ik wil. En dat het niet iedere dag makkelijk is, dat hoort er ook bij. Daar leer ik van.

Uiteindelijk gaat het om de patiënt, en dat ik die moet vragen hoe hij het vond in het ziekenhuis, dan is dat helemaal goed. Want ik werk er voor mijzelf, maar ook vooral om het voor de patiënt beter te maken. Dus morgen beter.
Bovendien kan ik natuurlijk best wel eens een keertje wat eerder naar huis. Bijvoorbeeld om er te zijn als het Halloween is. Volgend jaar beter.

engels spreken

Op mijn voicemail van mijn mobiel stat een berichtje. Ik geloof dat het van de makelaar is..."Haigh, Maaark Iddi hea, Aij wanned to shouw tha house to tha sajs tiem tmorraw. Gif mi a call back will ye? Tah"

Omdat ons huis binnenkort geveild wordt, en omdat ons contactpersoon Mark heet, denk ik dat dit bericht van hemis. Ik luister het drie keer af om er zeker van te zijn. Dan ben ik er nog steeds niet achter wat een Sajs Tiem is......
Ik bel Mark terug. Het blijkt dat hij morgen langs wil komen met een Sales Team........ Nu ik hem echt aan de telefoon heb snap ik eindelijk waar hij het over heeft.
Ik heb er moeite mee, het Australisch. Op mijn werk ook. Ik moet wel tien keer vragen "excuse me", als ik het weer eens niet kan verstaan. Hier, waar wij wonen zijn zoveel buitenlanders dat het Nederlandse accent minder opvalt. Bovendien is Engels spreken met een niet Engelstalig iemand altijd makkelijker.
Vroeger dacht ik altijd dat ik een redelijk woordje Engels sprak, tegenwoordig weet ik dat ik er nog best wel wat bij kan leren. En vooral het snappen van Australisch uitgesproken woorden. Vanochtend op kantoor:"did ya haaf a gid weekand? Ye, not too bad tha, how bout yerself? Good, tha weatha was lovely, did ye do anything special? Let's go grap a coffee at the cafe, yeah for me a decaf soj latte please.........En zo voorts.
Ik doe een poging met een grapje. Vaak krijg ik commentaar dat ik al zo vroeg naar huis ga (16.30u) dus vandaag ging ik weg en verkondigde "see ye guys, I'm taking another free afternoon"....waarop iedereen mij bevreemd nakijkt. Grapjes maken in een taal die niet je modertaal is, daar moet je helemaal niet aan beginnen.

Er is nog veel te doen op het Engelse taalgebied, in ieder geval voor mij.

paardrijden

Isis en Simon willen graag paardrijden. Er is niets in de buurt bij ons, maar daar laten wij ons niet door kleinkrijgen. We gaan op zoek. De dichtstbijzijnde manege ligt op 20km rijden afstand en heeft geen plek. De eerstvolgende is 55km rijden bij ons huis vandaan.
Dromen zijn er om waargemaakt te worden dus vanmiddag gaan we er een kijkje nemen. De website is prachtig en doet wonderschone paarden vermoeden, galopperend door sappige weiden. Dit was waarschijnlijk een afbeelding van het paardenparadijs, in realiteit komen we bij een kneuterige ponyclub waar net een kinderfeestje start.  Uiteraard is het te druk voor de baas om ons even te spreken, maar dat vinden we niet erg, we zijn onaangekondigd binnengelopen.
We kijken even rond, zien dat de ponies er goedverzorgd en vrolijk uitzien, de zadels zijn gepoetst, en de hekken zijn heel. Dus dat is goed. Maar of dit de plek is waar we iedere week naartoe willen rijden weten we niet. Gelukkig zijn wij niet de enigen, Isis en Simon zijn ook een beetje teleurgesteld.
De baas heeft mij gevraagd om even te bellen voor een afspraak. Dat ga ik doen. En dan zien we weer verder. We kunnen het in ieder geval een keertje proberen.

Daarna gaan we naar een mysterieus stukje natuur waar we niets over kunnen vinden op internet. Het ligt niet ver bij de manege vandaan, op het randje van het Mornington Peninsula en het "vaste land". Rutherford Creek, een groot moerasgebied met talloze vogels en mangrovebomen. We komen in een vissersdorp zoals we niet eerder gezien hebben. Alles draait hier om vissen en varen. Als we in het haventje staan te kijken wordt er net een vissenkop naar een stel meeuwen gegooid, die zo groot is als een telefoonboek. We zijn onder de indruk. Daar is het de vissers natuurlijk om te doen.....

Er is geen gewone auto te zien, de grote 4WD staan rij aan rij met hun trailers op de uitgevaren boten te wachten. Wij willen ook even parkeren maar moeten ergens anders heen, hier kunnen we niet staan.
Op de parkeerplaats voor gewone mensen zoals wij, is het stil. Je komt hier om te vissen en anders niet.
Het is er prachtig en kleurig. Honderden krabbetjes schieten over het modderige strand langs de mangrovewortels. Het is stil op het gekabbel van het brakke water na. Er gebeurt niets. Heerlijk.

De manegetocht wordt uiteindelijk een vissersdorp tocht. Een leuke verrassing. Hier gaan we nog een keertje terug, en misschien huren we dan een kleine motorboot om het mysterieuze stuk land te kunnen ontdekken. Er is geen toegang toe en op een groot bord staat dat het internationaal beschermd moerasgebied is......hm. Dat gaan wij eens verder uitzoeken.

vrijdag

Morgen is het vrijdag. Gelukkig.
Ik ben moe.
Het is aanpoten.
Gelukkig is het bijna vrijdag. Milieucommissie, naar de ambassade om de paspoorten van mij en Isis te vernieuwen, de makelaar komt om ons huis te fotograferen (het wordt geveild, we gaan toch verhuizen), consultatieburo met Bink, zwemles.
Ik moet nog leren dat op vrijdag niet alles van een week in een dag gepropt moet worden.
Helemaal niet als ik moe ben.
Weet je wat.
Ik ga slapen.
En morgen zie ik wel weer.
Want nu weet ik even niet hoe het allemaal moet gaan passen morgen......

huiswerk

"Nee, nee, nee. Ik wil geen huiswerk doen. Ik heb geen zin. Ik ben moe. Ik heb al gelezen. Ik heb geen boek meegenomen. We hoeven niets te doen vandaag."
Zo gaat het in koor na een lange dag school.
Het valt niet mee om ook nog huiswerk te doen als je naar voorschoolse en naschoolse opvang gaat.
Op mijn voorstel om het dan tijdens de voorschoolse opvang te doen wordt boos gereageerd, dan moet er gespeeld worden natuurlijk! O ja, natuurlijk........
Het compromis is het om de dag te doen. Maandag, woensdag en zaterdag en zondag. Het lijkt een goede afspraak. Vandaag is het al gelukt om ons er aan te houden ;-).

echidna

Phillip Island heeft op ons een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Als we de stad te benauwend vinden zijn we in een oogwenk vertrokken. Picknick achterin, rugdrager ook en vandaag voor iedereen een goede regenjas. In een storm lopen we 7km over het schiereiland van Cape Woolamai.  Langs de rotsen die 360 miljoen jaar geleden ontstonden. Geen van ons kan zich iets voorstellen bij die onvoorstelbare hoeveelheid jaren. En dat wij daar vandaag nog een stukje van kunnen zien is een wonder. Door de storm zien we niet veel dieren, behalve een prachtige jonge echidna die op zoek is naar insecten.
Het is een heerlijke dag. Wendy, onze Nederlandse oppas van de maandagen is mee, en wonder bovenwonder komen we op het verlaten strand andere Nederlandse mensen tegen, die hier nog niet zo lang wonen....... Het stikt van Nederlanders op Cape Woolamai vandaag. Ik vind dat eigenlijk wel gezellig ;-).

 Bink houdt ook van wandelen.

 Stormachtige Woolamai Beach op de achtergrond.

 Isis houdt van wandelen omdat we dan gezellig kletsen en zingen.

 Tom vindt het altijd vreselijk om te gaan wandelen maar is na 10 minuten niet meer te stoppen. 

 360 miljoen jaar oud graniet dat door erosie weer boven is gekomen. 

 Een jonge echidna.

Simon is altijd dol op wandelen als er een kans is beesten te zien onderweg. En anders is hij met geen stok mee te krijgen ;-).

Simon tekent thuis uit zijn hoofd een echidna. 

het menu

In het weekend wordt er gekookt. Zodat we door de week geen zorgen hebben over eten. Het past nauwelijks in het schema om iedere avond te koken. Dus dat doen we in het weekend.
Isis heeft een leuk systeem bedacht. We maken briefjes met welke menu's we allemaal beschikbaar hebben. Die doen we in een pot. Iedere ochtend trekken we er een briefje uit en kijken we wat erop staat. Dat eten we die avond. Als het bevalt mag het briefje in de pot "gelukt". Als het niet bevalt gaat het weg. We hebben nu drie potjes. Een "ideeën" pot, een "menu" pot en een "gelukt" pot. Die laatste is wel nodig. Ik weet niets van van tevoren koken en invriezen. Kan je rijst invriezen bijvoorbeeld? Aardappelpuree? Verse spinazie met feta? Het wordt uitproberen de komende tijd.
De uitdaging is om niet langer dan een uur te koken en 4 gerechten tegelijk te maken. Daarna afwassen en opruimen en te weten dat er door de week geen pannen meer aan te pas komen. Heerlijk!
Bij het doen van de weekboodschappen nemen we tegenwoordig iedereen mee om alles uit de schappen te halen, in de kar te leggen en de tassen allemaal het huis in te dragen ;-). Door de ideeën pot wordt er door iedereen hard meegedacht over wat we kunnen eten de komende week en is boodschappen een feest geworden. Boodschappen doen we nog maar 1 keer per week. We winnen zeeën van tijd.

Het lijkt erop dat het werkt.
Deze week op het menu:

• gevulde groene paprika met versie spinazie en feta
• salade niçoise met gebakken aardappels en een witte vis uit de oven
• kippensoep met soepstengels
• prei-aardappel ovenschotel met gehaktballetjes
• lasagne

Alleen de lasagne komt uit de "gelukt" pot. De rest is nieuw voor de vriezer, de briefjes zitten voor het eerst in de "menu" pot. 

Wij houden ons aanbevolen voor goede, makkelijke en gezonde ideeën :-), de "ideeën" pot is op dit moment leeg......

geur

Morgenochtend gaan we zoals altijd naar zwemles. Bink heeft gevraag of ik een keer met hem in het water wil gaan, in plaats van Bud. Dat is prima. Dus ik pak vast mijn zwempak van de zwemspullenstapel zodat ik morgenochtend niet hoef te haasten, zoeken, stressen.
Een herkenbare lekkere lucht bereikt mijn neus. De geur van het wasmiddel in Luxemburg! Meteen is mijn hoofd vol leuke herinneringen. En ook vol heimwee. Kon ik maar even een kop koffie gaan drinken! Ik snuffel nog even verder door de kast. Is er misschien nog iets dat zo lekker naar thuis ruikt? Ja, een wit hemd dat ik niet meer heb aangehad sinds we terug zijn.
Ik leg het op een aparte plek. Want het zwempak moet ik aan morgen, maar dat witte hemd kan wel even wachten. Daar kan ik dan af en toe even aan ruiken als ik wil denken aan de heerlijke vakantie pasgeleden.......

bink in de watten

We zitten redelijk in het nieuw ritme. In het weekend koken we voor de week, vandaag hoefde ik bij thuiskomen alleen maar de lasagne in de oven te schuiven terwijl de kindjes badderen en ik de lunchboxen afwas zodat ik ze weer kan klaarmaken voor de volgende dag. Het werk is leuk en ik heb veel te doen. De druk is hoog, over twee weken moet ik mijn eerste werk opleveren. Natuurlijk wil ik dat goed doen. Na het wennen aan de pc (ik werk al jaren op een Mac), en het inlezen in de materie, het kennismaken met tientallen mensen en de weg leren kennen moet er nu geleverd worden. Ik werk me drie slagen in de rondte, ga ik het halen?
Over de weg leren kennen wil ik wel even wat vertellen. Dat is geen sinecure in dit ziekenhuis.
Vandaag heb ik het binnen een half uur het had gered op drie verschillende afdelingen te komen. Dat is vermeldenswaardig omdat het ziekenhuis een complexe structuur heeft en het moeilijk is de weg te vinden. Het ziekenhuis is een samenstelling van hele oude, oude, redelijk nieuwe en splinternieuwe gebouwen. Verbonden aan elkaar met trappen, grote klapdeuren, kleine en grote gangen, en "duidelijke" aanwijzingen waar je je bevindt. Zoals, het "Centrum gebouw", of "het Zuidblok", of "het nieuwe IDI Baker gebouw" en het "oude IDI Baker gebouw". Probeer daar maar eens wijs uit te worden. Ik verplaats mij uit het splinternieuwe gebouw waar mijn kantoor is, naar 2 verdiepingen onder de grond in het centrumgebouw, naar de begane grond in het Oost blok, en naar de derde verdieping in het Zuidblok. Achterom, buitenlangs, onder het stoom van de keuken moet ik ook nog even zijn. Daar zit de afdeling CPU (Clinical Performance Unit) verstopt. Ze zijn helemaal verbaasd dat er iemand bij hun langskomt, en het gevonden heeft......
Geen wonder dat ik het gevoel heb het druk te hebben, de helft van de tijd ben ik bzig mijn weg te vinden.

Terwijl de kinderen mopperen als ik ze voor 18u ophaal, is Bink dolblij. Hij is de enige die het vreselijk vindt dat hij niet meer thuis is. 's Ochtends, voor Bud hem wegbrengt schreeuwt en huilt hij van verdriet en wanhoop. Hij wil niet. Bud moet hem naar binnen dragen en hem stevig vasthouden. Want bij iedere mogelijkheid die hij ziet vlucht hij weg. Tot mijn opluchting hebben de leidsters vandaag foto's gemaakt om te laten zien dat hij ook zonnige momenten kent. Afgezien van het wegbrengen gaat het iedere dag iets beter. We komen er wel met z'n allen.

Maar waar ik een beetje grappen maak over werk, de jongens niet opgehaald willen worden van naschoolse opvang, en Bud vaak op tijd thuis is, heeft Bink het zwaar. Ik heb het met hem te doen, we zullen hem extra in de watten leggen deze tijd.......

voor als we een keer verdwalen........

Op het feest van Simon en Isis in Nederland kregen ze soort survivalhandleiding voor kinderen, aan een hanger. Die hanger is bedoeld om de handleiding aan je broek te hangen, zodat je hem altijd bij je hebt in tijden van onverwachte nood.
Het is echt een geweldig ding.

Simon was er vandaag druk mee in de weer. Eerst wilde hij kijken of hij sneeuw kon maken. Dit om drinkwater te krijgen uit sneeuw als. Een lastig project, dus al snel koos hij voor iets haalbaars.
Een schuilhut bouwen. Dat kan als de beste bij ons in de tuin.

Dus, Tom, Isis en Simon gaan aan de slag. Het is de hele middag een drukte van belang om takken te vlechten, bladeren te knippen, planken op maat te zagen en om vervolgens het geheel om te vormen tot een hut.

Het lukt. De halve straat moet komen kijken. Ze zijn apetrots. Het volgende project is nu het maken van een veldbed in de hut. Dat staat volgende week op het programma......

Simon zegt stralend voor hij naar bed gaat, dat hij zijn gids altijd meeneemt met wandelen. Als we dan verdwalen kan hij zorgen dat we onderdak hebben en lekker zacht kunnen slapen :-).

drie boterhammen en diep ademhalen

Mijn werk is ontzettend inspirerend en vooral uitdagend. Ik heb het reuze naar mijn zin. Mijn verantwoordelijkheid is om de zorg in het ziekenhuis te bekijken vanuit het perspectief van de patiënt. Of de familie en vrienden van de patiënt. Hoe kunnen zorgprocessen zodanig worden opgezet dat de patiënt een positieve(re) ervaring heeft in het ziekenhuis.
Het eerste project speelt zich af op de eerste hulp afdeling. Een grote afdeling waar dit ziekenhuis bekend om is. Het ziekenhuis waar ik werk is een belangrijk trauma centrum in Victoria.
Ook ik moet nu bekend worden met de eerste hulp afdeling. Een drukke afdeling waar van alles gebeurt, helikopters en ambulances voortdurend binnenkomen, continue piepjes en belletjes gaan. In het hart van de afdeling is de plek waar alle verpleging, artsen en computers vandaan werken. Dat heet in het ziekenhuis "flightdeck", het controlecentrum.

Ik loop er ook rond. Vanwege mij functie en rol heb ik daar wat te zoeken. De grote deuren naar deze afdeling zwaaien open als ik mijn personeelskaart door de kaartlezer haal.
Voor ik ga eet ik drie boterhammen, drink ik een groot glas water en begin vast met ademhalingsoefeningen. Rondlopen op een trauma- en eerste hulp afdeling van een groot ziekenhuis is niet niks. En ik ben niet zo'n held die alle vreselijke dingen, en ook minder vreselijke dingen rustig en kalm kan benaderen. Mijn respect voor de mensen die dat kunnen, en goed ook, groeit met de minuut.

Tot nu toe gaat het goed. De deur naar buiten voor frisse lucht is in de buurt. De mensen zijn geconcentreerd en aardig. Drie boterhammen en een glas water zijn genoeg voor stabiliteit. Ik ben redelijk gewend. En dat moet ook, want dit is wat ik wil.
Maar als ik na zo'n bezoek in het kantoor zit, achter de computer om een plaatje te maken van een proces, of om een vraag uit een vragenlijst aan te passen haal ik opgelucht adem. Dit is wat ik kan.

Het geeft veel energie. Ik kan een verschil maken voor dit ziekenhuis en de patiënt. Veel beter kan het niet worden op dit moment. De grootste uitdaging voor de komende tijd is om wat ik kan en wat ik wil met elkaar te combineren......

het schema

Het schema loopt goed. Zonder schema zijn wij nergens. We hebben een agenda, een weekplanner en een heleboel in ons hoofd.
Gisteren is het nieuwe schema ingegaan. Voorlopig oppas op maandag, en vanaf dinsdag voorschoolse opvang, naschoolse opvang en kinderdagverblijf voor Bink.
Bud doet het ochtendprogramma, ik verlaat om 6.15u het huis. Bud brengt de kinderen naar hun plekken, waar ze ook kunnen ontbijten tot hun grote vreugde en plezier.
Ik haal iedereen weer op. Op de fiets want ik haal het niet om de afstand naar Bink te lopen, helemaal niet op hakken, zelfs al zijn ze laag.
Vandaag ga ik eerder weg van mijn werk omdat het de eerste dag is voor Bink, en voor de kindjes. Bink is dolblij, hij heeft het zwaar gehad vandaag en was vaak verdrietig geweest. Aan mij vertelde hij dat hij heel leuk had gespeeld met de waterbak en dat ze spaghetti hadden gegeten tussen de middag. Hij heeft mij zelfs de kinderstretchers laten zien waar alle 2-jarigen een middagdutje op doen. Ik denk dat het wel goed komt met Bink.
Bij de jongens was ik niet zo welkom. Ik ben te vroeg naar hun zin. Ze begonnen juist met basketbal en er zou nog een leuk bingospel gespeeld worden. Met geen stok krijg ik ze uit het naschoolse programma mee naar huis. Ze vinden het fantastisch. Laten we hopen dat het zo blijft.
Iedere avond kook ik voor de volgende avond. We ruimen op. Draai wassen die in de nacht aan de lijn hangen. De lunchboxen staan op dit moment al klaar in de koelkast. Het pakje brood van mij en van Bud ook. Alleen voor Bink is het makkelijk, hij hoeft alleen een hoed mee voor de zon en een drinkfles. De rest wordt allemaal verzorgd bij het kinderdagverblijf.

Na twee dagen het schema te hebben toegepast zijn we tevreden. We denken dat het allemaal gaat lukken. Het is zelfs leuk! En ik geniet enorm van de regelmaat en van de baan zelf. Het is nog zoeken naar mijn rol en mijn plek. Maar dat gaat wel lukken. Bud vindt het ook leuk. Hij is al twee dagen thuis geweest met het eten, een ongekende luxe. De kinderen zijn vrolijk en blij. Het huis blijft overdag keurig dus zoveel hoeft er niet gedaan te worden.

Over drie maanden (nadat mijn proeftijd over is) doen we een herevaluatie.

So far so good.......

de verandering

We bereiden voor. Op verandering.
Met Bink ga ik vrijdag naar zijn nieuwe kinderdagverblijf zodat hij vast kan wennen. Hij vindt het niet leuk en is verdrietig. Bah. Maar ik weet zeker dat hij het leuk gaat vinden. Natuurlijk had ik gehoopt dat hij meteen stralend de zandbak in zou springen. Niet dus.
Daarna doen we de laatste boodschappen. Nu het nog kan. Alsof het vanaf komende week niet meer kan denk ik bij mij zelf.....maar toch. Liever nu alles klaar dan komende week stress.
En dan snel de tassen pakken want we gaan een weekend weg. Naar het beuken van de oceaan luisteren. Reflecteren. Bezinnen. En de verjaardag van Bink vieren natuurlijk. Ook een verandering. Hij wordt 2. Vandaag om precies te zijn.
We vieren het gisteren. Want dan hebben we de hele dag om er aandacht aan te besteden. Hij is blij en gelukkig met de slingers, met de taart die gebakken moest worden zonder weegschaal, ovenschaal of mixer. Hij is dolblij met de kado's, zijn ogen worden ronder en ronder als hij zijn schatten uitpakt. We maken een lange wandeling door een voorjaarsachtig natuurgebied, lunchen knus in het vakantiehuis terwijl het buiten giet van de regen. Isis en ik gaan nog even naar het strand terwijl Bink rust, en de jongens de open haard aanmaken. En dan is er chips, kinderchampagne en op bestelling van Bink maken we pizza's. En de perfecte afsluiting voor Bink als hij ons vraagt om buiten even met hem te voetballen terwijl de andere drie een filmpje kijken. Hij straalt zoveel plezier en lol uit dat wij er helemaal vrolijk van worden.
Vandaag gaan we naar Dinosaur Bay en hebben geluk dat er een ranger is die net een rondleiding geeft. We vinden na 4 jaar eindelijk de dinosaurus voetafdruk, we zien waar er vouwen zijn in aardplaten, waar vulkanen zijn uitgebarsten en uit welke rotspoel er ieder jaar duizenden fossielen van dino's en van oude zoogdieren opduiken. 115 miljoen jaar oud. Op de vlakte van rotsen die grenzen aan de oceaan zien we versteende boomstronken. We mogen meezoeken naar bepaald soort stenen waar een hoge kans is dat er een botje in zit. We vinden een steen met een stukje schildpaddenschild er, naast een stukje steenkool.
We vonden het hier altijd al prachtig. Maar na deze openbaring van schatten waar wij al vaak langsliepen maar nooit zagen, zijn we diep diep diep onder de indruk.
Als we an het eind van de middag weer thuiskomen is het moeilijk weer in ons ritme te komen. De kinderen moeten de laatste hand aan hun huiswerk leggen, de presentaties van Isis en Simon moeten af.  Tom heeft nog allemaal plannen voor zijn huiswerk die op deze dag en deze tijd allang niet meer haalbaar zijn. Waarom kwam hij daar niet eerder mee? Ik heb het wel dertig keer gevraagd deze afgelopen week, en nu vind ik het toch sneu......
Nu is onze oppas Wendy er al. Zij gaat morgen op Bink passen terwijl ik en Bud aan het werk gaan. We beginnen de week dus een beetje rustig aan.

 Isis wandelt met mij langs het strand.

 Venus Bay, Beach #1

 Gevonden stenen laten beoordelen.

Pootafdruk van drietenige dino

Spannend. De zenuwen hebben toegeslagen.
Een nieuwe fase. Zijn we er klaar voor? Ik houd jullie op de hoogte ;-).

contrast

Vandaag haal ik de foto's van mijn camera die er nog op staan. Het blijkt dat die van afgelopen vrijdag, onze laatste ochtend in Luxemburg, er ook nog op staan.
Ze staan naast de foto's die ik gisteren en vandaag nam. Het is een wereld van verschil.
Luxemburg herfstig, mistflarden, fris, de geur van natte bladeren hangt in de lucht samen met de geur die hoort bij een boerendorp. Mest, gras, hooi, een haardvuurtje. De kleuren zijn overwegend groen, oranje, bruin. Wij nog steeds in vakantiesfeer, door en door verwend. Geen hand hebben we hoeven uitsteken.
De laatste foto van het verlof is genomen vlak voor we wegrijden, bedrukte gezichten. Blijkbaar had ik ook een waas voor mijn ogen want de foto is niet scherp ;-).

Het is een schril contrast met Melbourne waar het er eindelijk op lijkt dat de lente is begonnen. Het is stralend weer, de hoeden moeten weer op en er moet flink gesmeerd worden. De zon brandt op ons vel en we knijpen onze ogen dicht tegen het felle licht. De kinderen eten een ijsje, doen eindelijk al hun schoolwerk en werken hun holiday journals bij. Met als beloning, echt alleen als het helemaal af is, naar het lokale strand dat hier op 100 meter vandaag ligt.  De verwennerij is afgelopen, aan de slag.
Als we naar het strand lopen kijken we naar de kleuren. Overwegend blauw, groen, wit en kleuren van de bloemen. Een gele lijn van smog over de kustlijn. Het ruikt naar eucalyptus, ti tree, de gebakken kip van de Charcoal Chicken en naar de zee.

Langzaam maar zeker wennen we er weer aan dat we nu weer hier zijn. En het voelt als een voorrecht om twee werelden van zo dichtbij mee te kunnen maken.

Luxemburg afgelopen vrijdag

Melbourne gisteren en vandaag

jet lag

Allemaal hebben we er last van. Een Jet lag.

Deze kant op is het een stuk moeilijker om te wennen aan het nieuwe ritme dan richting Europa vliegen. Zondagnacht wordt iedereen om 12.30u wakker. Honger. Niet kunnen slapen. Heimwee. Dus ik geef ze de vrije hand. Bud moet weer werken maandag en wij willen heel graag slapen.
Ze mogen het van mij regelen met z'n vieren. Zak chips, drinken, aan de grote tafel. Uiterlijk tot 01.30u. Ik hoor ze op de achtergrond babbelen, voor elkaar zorgen en om klokslag 01.30u gaan ze weer naar bed. Wat overigens niet betekent dat ze dan ook meteen slapen ;-).
Ik slaap nog uren niet, er is zoveel om aan te denken.

Bud staat gewoon om 8.00u klaar om naar zijn werk te gaan. Ik schrik wakker, zeg dag. Bud geeft nog aan dat er koffie voor mij klaarstaat, maar dat is het laatste dat ik hoor. Ik slaap weer verder. Om 10u staan Isis en Bink op, ik hoor ze in de verte. Isis geeft Bink cornflakes en een schone luier. Om 11u hoor ik de stemmen van Simon en Tom, met z'n allen zijn ze de tuin aan het versieren. Gewoon, omdat het leuk is om weer thuis te zijn. Overal hangen kleurige vlaggetjes. Tot chagerijn van de tuinman die het gras komt maaien. Dat is waar ik uiteindelijk van wakker word. De maaimachine van de tuinman. Om 12u! Vier kinderen aan de rand van mijn bed. Mam mam je MOET nu echt opstaan!
In de koffiepot zit een laagje olie, toch drink ik het op. De zwarte wallen onder mijn ogen verdwijnen als sneeuw voor de zon na een warme douche en een verse kop koffie. Buiten schijnt de zon. Het is heel licht, het echte Australische licht. Daar knapt zelfs de ergste jet lag van op.

Eindelijk check ik mijn achterstallige mail. Bekijk de foto's van de vakantie. Ga weer aan de slag met de apothekerscursus, donderdag moet ronde drie af zijn. Ik ben er bijna. Isis bakt zelfstandig cakejes en gaat dan spelen bij een vriendin die van vreugde in huilen uitbarst als ze Isis ziet.

Vandaag gaat het al een stuk beter. Bijna iedereen is voor 8.30u op. Alleen Simon ligt nog te slapen, die had het zwaar vannacht en heeft uren gehuild van heimwee en verdriet. Zelfs onze heimwee beer hielp niet dit keer. Ik heb hem uitgelegd dat ook als wij in Europa zouden wonen, wij gewoon in ons eigen huis zouden zijn. Dat we niet altijd vakantie kunnen hebben. Niemand trouwens. En dat daarom vakantie juist zo leuk is. Dat helpt.

Vandaag doen we nog een dag rustig aan. De kinderen moeten hun huiswerk afmaken zodat ze de rest van de week vrij kunnen zijn. Voor de verjaardag van Bink heb ik een huisje gehuurd aan de oceaan.

Om te genieten van de mooie dingen van het leven. Bink wordt alweer 2. Waar blijft de tijd.