woensdag 31 juli 2013

verschil

De een heeft er zin in en gaat er helemaal in mee
De andere heeft er een grote hekel aan en vind het pas leuk als het achter de rug is
De derde vindt het matig maar volgt serieus en vol aandacht iedere danspas
De vierde zit te swingen op zijn stoel

Het grote schoolconcert is geweest.
Gisteravond.
We beleefden het allemaal op een andere manier.
En vonden het allemaal leuk.
Het was me een avondje wel.
We zijn zo trots!



zondag 28 juli 2013

aandacht


Zondagochtend. Muziek. Tom is blij. 


We zijn weer begonnen met het invoeren van 1 op 1 aandacht. We merken dat de kindjes behoefte hebben aan tijd met ons, maar dan helemaal alleen. Gisteren was Tom aan de beurt. Hij heeft zijn rapportgeld uitgegeven en we hebben koffie gedronken. In de shoppingmall.  Dat wilde hij het liefste. En vanochtend heeft hij zich uitgeleefd met zijn muziek. 

Vandaag zijn Isis en ik erop uit geweest. We hadden kaarten voor Cavalia, een circus met acrobatiek, muziek en paarden. Een heerlijke middag in een artistiek en regenachtig Melbourne. 
Tot slot samen uit eten in een eetcafé. Daar kunnen we weer heel lang op teren. 

Volgende keer Simon and Bink. :-)

 We zijn er klaar voor. 

Onze reflectie in een raam. Zien jullie ons?

Wat een mooie mensen bij Cavalia!

 In de stad op de terugweg. Het is kleurig en artistiek in de omgeving van Docklands. 


vrienden

Het lastige met vrienden maken hier is dat ze zo vaak weer vertrekken. Vanavond was ik op een afscheidsfeestje van iemand die ik heel aardig vindt. En nu gaat ze alweer weg. Na 19 maanden.
Het is een deel van het leven hier. Je ontmoet steeds nieuwe mensen, maar je weet nooit hoe lang ze blijven.

Vriendschappen hier zijn een beetje zoals de bloemen in onze tuin vandaag.

 Ze komen....

.....en ze gaan.

Maar het is altijd mooi.

woensdag 24 juli 2013

clowntje piet

Voor het eerst in zijn leven mag Bink officieel verkleed naar school. Al de hele week vertelt hij mij dat hij als "snowman" verkleed wil gaan. Maar ik krijg het niet voor elkaar een snowman pak in elkaar te zetten deze week. Dus hij mag als clown verkleed. Als hij het pak ziet, is hij de snowman binnen een tel vergeten.

Gelukkig en trots gaat hij als clown verkleed naar school. Hij noemt zichzelf "clowntje Piet" van het liedje van een kinder-cd die wij hebben.
Als ik hem ophaal met de fiets zet hij zijn mutsje af en houdt het stevig in zijn vuist geklemd. Het wappert in de wind.
Thuisgekomen klimt hij op de kruk, zet zij clownsmuts weer op en vraag verlegen, "mam, wil je van mij een foto maken?"

Dat wil ik!

dinsdag 23 juli 2013

giechelen

De zon schijnt weer hier in huis.

Simon leest op dit moment het Guinness Book of Records. Daar staan allemaal wetenswaardigheden in waarvan ik niet precies weet hoe ik ze moet uitleggen aan een jongen van 7 .....

Er is er een waar hij ontzettend bij moet giechelen. Het werkt aanstekelijk. Het is het record "aantal bh's losmaken met 1 hand in 1 minuut". Het record is 20. Simon giechelt het allerhardst als hij mij in mijn oor fluistert "en het was zelfs een man die het deed!".

:-)

maandag 22 juli 2013

zo'n dag is het

Wat een rare dag vandaag.
Ik heb hoofdpijn.
Kan niet eens op de fiets naar kantoor.
Red het met moeite tot het eind van de middag.
Zit stil in de trein.
Ik haal de kindjes op van school.
En doe de nodige dingen.
Schrijf een briefje voor Simon en Tom van de tooth fairy.
Ze hebben allebei een tand verloren.
Ruim op. Zoals altijd.
Ik voel mij koud. Word niet warm vandaag.
En dan...
Ga ik naar bed.

Was ik maar even thuis in Europa.
Al was het maar een uurtje.
Een knuffel en een kus.
Is wat ik nodig heb.
Zo'n dag is het.

Ik mis jullie.

zondag 21 juli 2013

nooit een excuus om te blijven liggen

Het is 6.30u in de ochtend. Van uitslapen komt zoals gewoonlijk niets. De eerste die erbij kruipt is Bink en binnen 10 minuten liggen we met z'n zessen in het grote bed en wordt er gevochten om de beste plekken.

Bink kijkt tevreden om zich heen en wat hij zegt komt uit recht uit zijn hart.
"Marit is mijn vriend, Bud is mijn vriend, Tom is mijn vriend, Isis is mijn vriend, Simon is mijn vriend. Ik ben samen met al mijn vrienden!" Hij geeft iedereen een knuffel en een dikke kus.

En dan stapt hij uit bed om als eerste koffie te gaan zetten. Voordat Tom de kans krijgt, die dat natuurlijk ook wil.

Koffiezetten bij ons in huis in de vroege ochtend is een sport geworden. Dat komt omdat ik in het weekend altijd grappend zeg dat ik alleen uit bed kom als de koffie klaar is. Dat leidt er toe dat ik nooit kan blijven liggen, iedereen staat in de rij om koffie te zetten en mij uit bed te sleuren nog voor de laatste druppel uit het filter in de pot is geland. Al in de gang op weg naar de slaapkamer wordt geroepen, "mam mam Marit, ruik je het, de koffie is klaar, opstaan! " 

Je kan het op twee manieren bekijken.
:-(  nooit een excuus om te blijven liggen, of
:-)  altijd verse koffie bij het opstaan

Vanochtend voelt het een beetje als optie :-(. En niet omdat we tot laat vrienden over de vloer hebben gehad, of de lange film hebben gekeken die we hadden gehuurd. Integendeel, de vrienden kwamen keurig vandaag in middag en de film deed het niet op onze dvd speler. Het was omdat ik tot heel laat in de avond de blaren op mijn handen stond te vouwen en te strijken om de berg was de baas te worden.

Toch vind ik vroeg opstaan niet erg. Want een begin als vandaag en verse koffie, slaap ik graag een uurtje minder.

zaterdag 20 juli 2013

zaterdag




Zaterdag.
Regen.
Heerlijk.
Zwemspullen op het droogrek.
Circusschool achter de rug.
Kamillethee bij een vriendin.
Weekboodschappen in huis.
Mozart aan.
Huiswerk af.
Molen gebouwd.
Film gehuurd voor vanavond.
Kaarsjes aan.
Ik heb geen zin om te koken.
Dus we eten kippensoep.
Het staat al op het fornuis.
En kookt zichzelf.
Samen met brood en dukkah.
Makkelijk.
Lekker.
Rust.
Zaterdag.

donderdag 18 juli 2013

5 jaar


Vandaag zijn we 5 jaar in Australië. 

Ik ga terug naar de andere jaren en kijk wat we deden. Ik vraag mij af of 5 jaar een mijlpaal is. Zijn we nu meer Australisch dan Nederlands? Bud en ik niet, wij worden nog steeds geconfronteerd met de verschillen op allerlei gebied. Isis en Simon? Isis doet voortdurend projecten over Nederland, Simon wil graag in Nederland gaan wonen als hij 18 is. Ze doen erg hun best om goed Nederlands te blijven spreken. Maar in heel veel dingen zien we de Australische invloed. Tom en Bink? Dat zijn echte aussies. Zij vinden Nederland erg leuk omdat daar de mensen wonen waarvan ze houden. Maar echt kennen doen ze het niet, behalve van de verhalen en de herinneringen aan de heerlijke vakantie afgelopen September.

Vijf jaar klinkt heel lang. Toch is het heel snel gegaan. Toch zijn we nog steeds op bezoek. Althans, zo voelt het. De kindjes niet, die zijn hier helemaal ingeburgerd.
Wat nooit veranderd? Het gemis van de mensen waarvan we houden. De grote afstand die een oog in oog praatje onmogelijk maakt.
Zijn we gelukkig? Ja. Missen we jullie? Ja
Het blijft lastig, de twee werelden. Jullie daar en wij hier.

Terugkijken op de blogs:

4 jaar: 18 juli 2012. "We kennen mensen. Hebben vrienden. Mensen kennen ons. Dat is een rijk en feestelijk gevoel. Een mooi kado op een dag als vandaag. Het is vier jaar later. En we voelen ons fijn."

3 jaar: 18 juli 2011 zijn we in Darwin aan het eind van onze reis van Perth naar Darwin. We hebben het naar ons zin.

2 jaar: 18 juli 2010: vieren we onze twee jaar met vrienden die op dezelfde dag aankwamen als wij in 2008. We gaan naar Hanging Rock in de Macedon Ranges.

1 jaar:  ..."Is het een jaar? We kunnen het bijna niet geloven, zo snel is het gegaan. Wat kan je veel doen in een jaar, maar wat lijkt het tegelijkertijd ook kort. Een jaar geleden zaten we op deze tijd in het vliegtuig, opgelucht dat het moment daar was, vol spanning over wat we zouden gaan beleven. Met het landen op Tullamarine in Melbourne landden wij ook op aarde "Wat hebben we gedaan? Het is gelukt!"
Nu vinden we het alweer heel normaal om hier te zijn. Zoals ik wel eens door de telefoon zeg "het is net het echte leven".".....

Australië 18 juli 2008: "Met het landen in Melbourne landden wij op "aarde".  We zijn verhuisd! We nemen deel aan een ander leven. En toch hetzelfde, want ook hier sta je boodschappen te doen en viel een van de kindjes van een trapje bij het huis en sta je te troosten. En draai je een was. En baal je als de afwasmachine nog brakker is dan de oude studentenfiets die we afgelopen zaterdag naar de stort hebben gebracht….."

schijn bedriegt

De trein rijdt vandaag door gietende regen storm en wind naar huis en is omgeven door druppels, rondvliegende bladeren. Het ruikt naar natte kleren, natte kranten en stress in de trein.

Gelukkig is dit Melbourne en tegen de tijd dat de trein aankomst is het droog en wordt het station verlicht door een waterige zon en een grote regenboog.  Ik ren naar school om de jongens op te halen. Het schoolplein ziet er bedrieglijk mooi en licht uit.

Er schijnen een paar zonnestralen op de deur waar Tom en Simon zo naar buiten komen. Maar als ik omhoog kijk zie ik dreigende zwarte wolken.

Schijn bedriegt......

Nog nooit zijn we zo snel thuisgekomen. Droog :-).


 Het natte station

Bij school

woensdag 17 juli 2013

een bosje bloemen

Simon en ik hebben vaak onenigheid de laatste tijd.
Gisteravond lag hij al in bed toen hij vroeg of ik nog even wilde komen.
Hij gaf mij een dikke knuffel en zei "mam, ik houd van jou".
Mijn hart word warm.

Vandaag koop ik een bosje bloemen voor hem.
Om hem te laten weten hoe ik het waardeer.
Dat het een groot kado is als iemand zoiets tegen je zegt.
Simon zet ze zelf in een vaas.

Op een plek waar de bloemen een schaduw op de muur werpen.
Nu heb ik zelfs twee bossen bloemen zegt hij tevreden.
En vertelt mij dat er maar weinig mensen zijn.
Die bloemen kopen omdat iemand van ze houdt.

Dat hij dat heel lief vindt.

Ik denk dat Simon en ik weer op goede voet staan :-)




dinsdag 16 juli 2013

nadenken

Voor nadenken heb ik tijd nodig. Anders zit mijn hoofd vol onafgemaakte gedachten en ideeën en daar word ik onrustig van. Vandaag had ik uren voor mijzelf en mijn gedachten.
In de auto, door rustgevend landschap met niets anders dan mijn muziek, af en toe een koffie en mijn ogen op de weg.
Het is een ongekende luxe.
Tevreden, opgeladen en gelukkig kom ik 9 uur na vertrek vanuit Adelaide thuis aan in Melbourne. Waar iedereen mij tegemoet komt rennen en zelfs de deur voor mij openhoudt.
Wat ben ik een onvoorstelbare bofkont.

Mijn jeukende voeten zijn even tot rust gekomen. Voorlopig blijven we weer thuis :-).

Trein Terminal in Adelaide, helemaal links komt net the Indian Pacific binnen, met de auto :-)

Coonalpyn , alles is hier een beetje vergaan, zelfs de roos bij de kerk zit vol oude knoppen.

 Coonalpyn (SA)



 Lokale kunst in een looptunneltje ("Tunnelvision")

 Het grootste deel van de weg gaat langs het spoor.

 Een tussenstop in Kaniva (VIC)

 De luchten!

Nhill

Nhill station

maandag 15 juli 2013

de bank

English readers, please you the translator tool, I'm writing in Dutch again....

Om na meer dan twee weken vrijheid weer in een kantoor te zitten met een rapport dat af moet maar dat ik eigenlijk niet wil schrijven valt niet mee.

De vrijheid roept.

En ik antwoord ;-) en neem het vliegtuig naar Adelaide om de auto op te halen. De reis verloopt niet helemaal soepel. In de bus naar het vliegveld is geen zitplek dus ik sta tussen de koffers ingepropt te wiebelen in alle bochten. Ik ben vroeg en dat is fijn, maar ik ben net 6 minuten te laat om nog in te kunnen checken voor een vlucht eerder.

Op zich is dat niet heel erg. Zonder kinderen om mij heen heb ik tijd om rond te kijken. Er is veel te zien. Families met kinderen in hun pyjama's, een groep tieners met enorme tassen donuts, een paar boeddhistische monniken, zakenmensen en mensen zoals ik waarvan het niet duidelijk is wat ze gaan doen. Een Sikh. Een man met een trui uit begin tachtiger jaren. Iemand die zo dronken is dat hij niet mee mag. Ik kijk mijn ogen uit.

De vlucht is prima, ik houd de hand vast van een mevrouw die naast mij zit en die vreselijk bang is. Eigenlijk wil ik nog werken, maar een hand vasthouden en een laptop bedienen gaat moeilijk samen. Ik heb voor ogen dat ik vanavond nog kan werken.

Echter, de bank gooit roet in het eten. Het computersysteem van onze bank ligt eruit. Ik kan nog net de 21 dollar van de taxi betalen. Dat had ik nog cash. Maar dan kom ik niet verder dan de receptie van het hotel. Ik baal. Geen van de kaarten werkt. Het voelt alsof ik de boel voor de gek houd.

Ik word vriendelijk verwezen naar de gokhal twee straten verderop, daar staat een pin automaat. Ik mag cash betalen en ik word weggekeken. Voor de de gokhal heb gevonden, en vooral de pin automaat verscholen achter een morsige bar, ben ik alweer een half uur verder. En zonder geld, geen cent komt eruit.

Terug in het hotel stel ik voor het geld over te maken. Dat mag. Natuurlijk doet ook internet bankieren helemaal niets. Ik heb rode wangen en het zweet staat op mijn rug. De bank communiceert nauwelijks op internet over de problemen, de twitter account is een uur geleden voor het laatst ge-update met het laatste nieuws. Andere mensen komen en gaan en betalen luchtig en met gemak.

Uiteindelijk kan ik de receptie overtuigen dat het goed komt en ik geef mijn rijbewijs af, dan weten ze zeker dat ik terugkom.

Ik ben mij bewust van de afhankelijkheid van systemen en banken. Je komt tegenwoordig nergens meer zonder........

zondag 14 juli 2013

day 16 - from Perth to Melbourne - the end

This is the last blog on our trip.
Early this morning we dropped the car at the Indian Pacific where a friendly driver drove it on the car wagon of the train. The car left Perth before we did.

Travelling in Perth this morning after we dropped the car was challenging as all the centre stations were  closed for rail works. On the other hand, it gives us lots of opportunity to see different suburbs from the view of a bus window.

The children are happy but tired. I'm not sure if it is supposed to be like that when you just finished your holiday. We talked about the best things we did and already we all have different vivid memories of the adventures. Simon's favourite was the climb to Frenchman's Peak in Cape Le Grand National Park. Isis's moment was when we watched all the whales and having dinner in the cosy camp kitchen of Fraser Ranges Sheep Station. Tom loved the playgrounds in Adelaide and Ceduna best, and driving through the rain puddles. Bink especially loved the violin player we saw this morning in Perth City Centre. He danced intensely on the music of this street musician bringing smiles to many people's faces who stood still and watched. Bud's favourite moment was when we watched the whales splash about and the climb with the boys to Frenchman's peak.

And I? I loved travelling with the tribe through the unknown and vastness of the country. The amazing feeling of freedom. My favourite part of the journey were the plains between Eucla and Madura with their majestic Wedgetailed eagles. My favourite walk the one in the Fraser Ranges and my favourite rock Pildappa Rock in Minippa. But most favourite of all was having such a wonderful time with the six of us.

I have not talked about the little disasters. How I almost burned down the holiday house because the old fashioned oven set the tea towel on fire. The very musty room we had in one of the road houses. How I had to eat two minute noodles with Simon and Tom because they were fighting so much they could not go to the restaurant. All the toy cars that Bink hid in every motel room so that we have none left. The people that scolded the children when we visited the Eucla Telegraph Station. The tortured dead fox and dead cat that were left hanging on a road sign near Cactus Beach.....

Today I'm writing my 1000th blog and most of them are happy ones. On the 18th of July we have lived in Australia for 5 years. We are so lucky.

Tomorrow we're back to normal. School, work, routine stuff. Writing in Dutch again.
 Car on the Indian Pacific.

 Bink is ready to go. 

 Disruptive train services make travelling through Perth an interesting experience.

Coffee time.  

I'll fly to Adelaide to pick up the car on Tuesday morning and drive it back to Melbourne. So I have one more day.......

day 15 - Fremantle and Perth


From: Fremantle (WA)
To: Fremantle (WA)
Via: Perth City Centre
Distance: 48km
High: Dolphins in the Swan River
Low: Many drunk people, also in the bus we took
Quote of the day: A guy in the bus next to us "I've had my mats for 5,5 years now, but this morning I realised I have to do something about them, they're all falling off...... "
Animals: Galah's (7), Doves (many), Dolphins (3), Pelicans (4), Small parrots (12), Dogs (9)
Colours: Colourful!
Cars: NA
Weather: morning 17C sunny, afternoon 22C cloudy


 Hotel Wentworth, 1928

 What year are we in?

 Lines and curves.

 Bell Tower. 

 Bell Tower. 

 Love locks. 

 Art in a bus station. 

 It is nice to wait for a bus in such a colourful environment. 

Fun.  

Back in Freo. Blue. 

 The Maritime Museum, action. 

Practicing how to sail. A wind machine experiment. 

The museum is very beautiful. 

 Victoria Quay.

 Look at the lines and curves on this boat. It amazes me. 

Victoria Quay. 

Perth and Freo struck me as a place of lines and curves. Perth is an amazing city. It is not only the light that makes it special, but also the way it is built. The colours, the lines, the combination of old and new, the space. 

Bud takes Tom and Simon to play chess and table tennis on King's Square again while I take to bus to Perth City Centre with Isis and Bink. The train that we wanted to take does not ride, because this weekend the rails and some platforms that have been renovated are re-connected. The replacement bus is a pleasure to take though and not only because it is free..... We drive through some of the beautiful suburbs of Perth. We like what we see. 

We approach the city without a map. Which is maybe not very smart as distances are considerable and Bink's little legs can walk far, but not that far (and the holes in his shoes are getting bigger too ;-)). We find that there are maps on almost every street corner so we do find our way pretty quick. We explore the centre, have lunch on the ferry jetty, see dolphins in the river and enjoy ourselves. The people that walk through Perth are very diverse. From tourists, to busy shoppers to alternative hippies. We also see many drunk and homeless people. 

Taking the bus back is an experience as there are a few very drunk and therefore interesting people on board...... Isis looks enquiringly at me while Bink sleeps through it. Isis is learning a lot today. 

Back in Freo we visit the Maritime Museum. I can't get enough of the light, the building style and the way the museum is set up. And I'm not even very interested in boats! 

The day is over before I know it. Everybody is in bed exhausted. We packed the car. Little hand luggage backpacks are ready to go. Tomorrow morning we take the car to the train and we fly back. I find it hard to believe that on Monday we will be back into the normal routine.

zaterdag 13 juli 2013

day 14 - From Hyden to Fremantle


From: Hyden (WA)
To: Fremantle, Perth (WA)
Via: Mulka's Cave, Hyden
Distance: 382km
High: Driving through big puddles of water on the road during the huge rain we had. 
Low: Fitting the car in the car lift to park it in the basement of the apartment in Fremantle. 
Quote of the day: Bink "I think I must vomit" while turning green in the car.
Animals: Gala's (at least 50), Cows (many), Sheep (many), Horses (28), Crows (many), Dead Kangaroos (2), Dead fox (1), Lorikeets (8), Birds of prey (2)
Colours: Grey and green and more towards Perth the colours of houses. 
Cars: 7/ hour up to the outskirts of Perth
Weather: morning 11C lots of rain, afternoon 13C lots of rain, end of the afternoon 21C and sunny


 Water everywhere.

 All colours are different. 

 The tribe dry in the car. 

 On the way to Mulka's cave. 

 Windscreen. 

 Drops everywhere. The smell of the forest is fantastic. 

 Mulka's cave is dripping with water.

 Our stop in wheat town Brookton. This is the opshop. 

Stretching legs at the war memorial (and play ground)


Brookton is colourful. 

 Arriving in sunshine in Fremantle. 

The colours are very intens. 

 The evening light. 

 It's getting late in the afternoon.

 Playing table tennis on the square.

Our apartment. The photo art on the walls gives me inspiration. Very arty. But why did they not put them on the wall straight??

It is a restless night with huge thunder storms passing and continuous rain hammering on the roof of the motel. I love the sound of rain, especially if I'm safe and warm in my bed. But the children are less happy. 

Everywhere we look we see smiling and happy faces. Every-one was desperate for the rain and the farmers can't take the huge grin from their face. We meet a farmer's wife and she explained the stages of the dying crops in such emotional detail that I have tears in my eyes. But with today's rain the crops will be surviving so the story has a happy ending. 

After that we visit Mulka's cave and read the legend of the person who once lived there. The cave is full of hand prints. A spiritual and interesting place, especially in the rain with the silence, the smell of the forest and the story in our minds. The hand prints are actually really big.......

Legend of Mulka's Cave
The name Mulka comes from an Aboriginal legend associated with the cave. Mulka was the illegal son of a woman who fell in love with a man with whom marriage was forbidden according to their law.
It was believed that as a result of breaking these rules she bore a son with crossed eyes. Even though he grew to be an outstandingly strong man of colossal height, his crossed eyes prevented him from aiming a spear accurately and becoming a successful hunter.
Out of frustration it is said Mulka turned to catching and eating human children, and he became the terror of the district. He lived in Mulka's cave, where the imprints of his hands can still be seen, much larger and higher than that of an ordinary man.
Apparently, his mother became increasingly concerned about him. When she scolded him for his anti-social behaviour he turned on his own mother and killed her. This disgraced him even further and he fled his cave, heading south.
The Aboriginal people of the area, outraged by Mulka's behaviour, then tracked down this man who had flouted all the rules. They caught him near Dumbleyung, 156km south west of Hyden, where they speared him to death. Because he did not deserve a proper ritual burial, they left his body to the ants: a grim warning to those who break the law.

The highlight of the day's trip is the driving through the big water puddles on the road. We change seats so all the boys can have a seat in the front to see the water sprays. Good fun. 

We pass through Brookton, a town in the heart of the wheat belt and functioning as a logistics center for wheat delivery to the port of Perth. Twice a day big wheat trains pass Brookton in the direction of Perth to deliver to the big ships. 

We arrive in Perth in bright sunshine. We have driven more than 4000km. The same distance as from Madrid in Spain to Moscow, Russia.  I does not feel that far though. 

How we love Perth. It has a tropical look and feel. Fremantle, where we stay, is colourful and breaths atmosphere. After getting the apartment sorted and some groceries for dinner, we play table tennis in the evening light on the square of Fremantle. 

Very much enjoying ourselves. I wish we were not so close to the end of our holiday.