de schoolraad

Ik zit in de ouderraad van de school. En vandaag was ik uitgenodigd om ook eens de schoolraad vergadering bij te wonen. Om de school te ondersteunen.
Er is namelijk een tweedeling op school.

Mensen die het traditionelere systeem aanhangen waarbij de kinderen op hun stoelen zitten, netjes aan hun tafel en hun lees-, reken-, teken-, schrijf- en onderzoekswerk doen.
En mensen die het schoolsysteem aanhangen dat en waarin een meer open leerstructuur wordt gebruikt en er evenveel wordt geconcentreerd op de uitkomst, als op de weg ernaar toe.  Het huidige systeem.

Ik ga jullie niet vermoeien met de details.

Wij hebben makkelijk praten want onze kinderen zijn blij en gelukkig op school en doen het goed. Wij zien de voordelen van een systeem waarin de kinderen vaardigheden leren die handig zijn voor nu, later en voor hun academische prestaties. Wij zijn voor het meer creatieve leersysteem.

De school heeft moeite om uit te leggen welk schoolsysteem ze hebben gekozen, waarom en hoe dat eruit ziet. En daar maken de mensen die het anders willen, gebruik van. Ze gaan in de aanval. En hard. Persoonlijke voorbeelden worden de waarheid.

Er bestaat niet 1 "het beste" systeem. Niet in mijn ogen. Ieder mens is anders, ieder kind ook.

Het is zo makkelijk om zoveel oordelen te hebben als ouders. Zulke hoge verwachtingen van je kind. Ik voel mij vanavond van een andere planeet.

Ik wil het liefste dat de kinderen leren hoe ze op zoek kunnen gaan naar het geluk, en het kunnen zien als het aan hun voeten ligt. Ik wil graag dat ze worden wie ze willen zijn. Dat ze kunnen vertrouwen in zichzelf, in een ander. Dat ze kunnen denken in oplossingen, en niet in problemen. In risico's en niet in drempels. Dat ze durven dromen. Liefhebben. Voor iemand kunnen zorgen, en voor zichzelf. Dat ze tolerant zijn.
Kunnen genieten. Van de kleine dingen. En soms de grote.

De rest komt dan vanzelf. Dat denk ik.

En daarom snap ik een avond als vanavond helemaal niet. Het gaat langs mij heen. Als de school bijdraagt aan alles wat een kind de bagage geeft om een gelukkig leven te kunnen leiden, wat wil je nog meer?

Daarom was dit een onbegrijpelijke avond. Punt.

het lokale strand

Picknick op het lokale strand bij het vallen van de avond na een veel te drukke dag.

de waslijn

Over het algemeen is bij ons de waslijn vol. Een continue stroom van wasgoed komt en gaat. Niet vanzelf helaas. Gelukkig heeft onze wasmachine in de afgelopen kleine 6 jaar maar een keer de brui eraan gegeven, en dat bleek een playmobiel poppetje te zijn die zich had verschanst achter de trommel.
Onze waslijn is een indicator voor hoe het ervoor staat in ons huishouden. Leeg = goed  :-)

Eigenlijk verrassend. Het wisselen van baan heeft de werkdruk niet bepaald minder gemaakt. Daartegenover staat dat het plezier in werken terug is gekomen en daarmee de energie en zelfs de vrolijkheid. Automatisch gaan andere dingen dan vanzelf beter. De was bijvoorbeeld. Achterstand wegwerken. Weer eens een kaartje sturen. Bloemen in huis.

Wat niet wil zeggen dat het er hier fantastisch uitziet. Vandaag bijvoorbeeld verliet ik het huis met het ontbijt nog op tafel. En kwam ik aan het eind van de middag terug, en stond het ontbijt, inmiddels ingedroogd, nog steeds op tafel. Daartussen hebben Bink en ik onze vrije dag ontzettend prettig besteed. De markt, koffie in het cafe met een taartje voor de verjaardag van mijn vader, een bezoek bij een vriendin, mijn creditcard blokkeren (die ben ik gisteravond ergens in de stad verloren), shoppen in de mall in voorbereiding op het bezoek van Cees en Mientje, de ouders van Bud.

Al maanden ben ik niet meer in de shopping mall geweest. Wel voor de weekboodschappen natuurlijk, maar niet echt, zoals je gaat kijken naar leuke dingen en zelfs iets koopt dat je niet van tevoren had bedacht. Het is alsof ik jaren ben weggeweest. Overal is kleur, het is versierd voor Pasen, de mensen zijn aardig en Bink kiest een paar nieuwe schoenen. Zijn voeten zijn twee maten gegroeid in de afgelopen 6 maanden. Hij straalt, kiest wat hij zelf het mooiste vindt en omhelst de verkoper als blijkt dat het een ZuidAfrikaan is die Afrikaans spreekt met Bink. Bink vraagt achteraf wel aan mij of die meneer nu "Frans" of "Nederlands" sprak.

Ik koop een kleurig nieuw dekbedovertrek. Een paar paasversieringen. En een klein kadootje voor de kinderen, die vandaag voor het eerst alleen naar school zijn gelopen.

Na de zwemles rijden we met z'n allen naar de stad om Bud op te halen om om hamburgers te eten bij de Macca (McDonalds). Met kleverige gezichten van het ijs, moeie koppies, een tas vol natte zwemkleren in de gang, ontbijtborden en bakjes inmiddels op het aanrecht, lunchboxen nog in de in de gang gesmeten schooltassen, gaat hier om 20.30u het licht uit. Weekend.

thuiskomen

Thuiskomen na een drukke dag is altijd heerlijk. Iedereen ploft de tassen in de gang. Schoenen gaan uit. Deuren en ramen open. Zuchten van verlichting en de standaard vraag "wat eten we vandaag?".
Gisteren was het extra leuk om thuis te komen. Er is een megapak afgeleverd. Het staat op de porch. Het is een verjaardagskado voor Tom. Een afstand bestuurbare helicoper, voor leeftijd 14+. Zijn grote droom. Al twee jaar heeft hij het erover, maar van mij mocht het niet …..

Hij valt bijna flauw van geluk. Letterlijk.
Als de batterij is opgeladen kan hij aan de slag. Vliegen. Ik sta doodsangsten uit voor alle electriciteitsdraden boven de weg, de enkele auto die langsrijdt, Tom zijn eigen veiligheid. De ongerustheid is van korte duur. In minder dan een minuut hangt de helicopter ondersteboven in een boom, een straat verderop. Tom ziet grijs van ellende. Bink roept uit alle macht dat het goedkomt omdat we pas een ladder hebben gekocht.

Dus daar gaat moe. In haar werkpak, nog op hoge hakken, gewapend met ladder en een bezem om een hysterisch knipperende helicopter uit een hoge boom te vissen. Gelukkig is het rustig op straat.

Na dit incident doen we het voorzichtiger. De afspraak is dat ze hem alleen laag mogen laten vliegen en eerst moeten leren sturen en landen. Ik geef Tom en Simon een oefenruimte van 1 bij 2 meter. Als ze daar binnen kunnen manouvreren zonder ongelukken gaan we dit weekend naar een veld voor het echte werk.

Toys for boys.
Thuiskomen was nog nooit zo leuk.

vliegtuig

We denken steeds aan de mensen in het vermiste vliegtuig van Malaysian Airlines. Bink en ik steken een kaarsje aan voor ze. Dan neem ik Bink mee naar een klein vliegveld in de stad, hier 10km vandaan. Er is een klein vliegtuigmuseum waar we nog nooit geweest zijn. 

Het is een belevenis. Piepklein, maar een groot aantal oude kisten. Het museum wordt gerund door een aantal oude heren die hun hart hebben verknocht aan vliegtuigen. Liefdevol raken ze de kisten even aan, pakken hier en daar een boek op om door te bladeren. Doen voor ons de lichten aan in de hangaar. We zijn de eerste bezoekers van vandaag, en ik vermoed ook de laatste.  

Er staat een oude Douglas DC2, geschilderd in de kleuren van de KLM. Ik denk aan de verhalen van mijn opa. Over vliegen en avonturen die vaak goed, maar soms ook niet goed afliepen. 

Bink zit een half uur in een oude cockpit en bedient de panelen als een volleerd piloot. Hij straalt en vraagt verlangend wanneer we weer gaan en of de jongens dan ook mee mogen. 

Om het bezoek af te sluiten gaan we nog even naar het echte vliegveld. Daar is aan de rand van het hek een grote speeltuin en staan picknicktafels. Wat een leuk idee! We zijn nog geen 5 minuten in de speeltuin of we worden benaderd door een dame van het management van het vliegveld. We krijgen een prachtig houten vliegveld om mee te spelen en informatie. Het is deel van een promotieactie om wat meer mensen geïnteresseerd te krijgen. De plezierluchtvaart doet het niet zo goed…….

Ik kijk snel op internet of er meer nieuws is over het vermiste vliegtuig. Niets. Dat het vroeger, in de tijd dat mijn opa vloog, moeilijk was om een vermist vliegtuig te vinden kan ik goed begrijpen. Maar dat dat nu, in deze tijd nog mogelijk is, dat had ik nooit gedacht. 

Aan het eind van de dag loop ik nog even naar het strand. Het begint te stormen. De herfst zet echt in, het wordt koud. Passend weer. 

goede moed

"Mam er is post" roept Bink als hij van de fiets afstapt. Een kaart. Van mijn moeder. Alleen voor mij. Ik word even kind. Het is een hele lieve kaart.

Iedereen geniet mee van mijn blije humeur. Er wordt klarinet gespeeld, huiswerk gemaakt, zelfs de borden worden netjes leeggegeten en de borden naar de keuken gebracht. 

"Je kinderen zijn de spiegel van je ziel"zeg ik vaak. Vanavond zie ik het ook echt gebeuren. Mijn vrolijke stemming, goede moed en energie steekt iedereen aan. 

Het gaat ons goed :-). 

koken

Zondag vandaag. Er is een verjaardag in de familie en terwijl ik aan het koken ben voor de week besluiten Tom en Bink dat zij cake gaan bakken.

Van onder tot boven zit de keuken vol met beslag, meel en plakkerig eiwit.
Maar lekker zijn ze, de cakejes! Met het weekkoken kan ik wel stoppen. Genoeg te vinden op de vloer om de hele week mee door te kunnen :-).

water

Nadat ik gisteren bij de zwemles met werkkleren, hoge hakken en parels en al het zwembad in moest springen om Bink te redden dacht ik wel even dat ik het gehad had met water. Of in ieder geval Bink.
Nee. Integendeel.
We gaan vandaag eindelijk het verjaardagsfeestje van Isis vieren, paardrijden en naar het strand. Degene die het vroegste bij mijn bed staat is Bink. Zwembad in zijn ene hand, joggingbroek in de andere. Hij is er klaar voor.

Isis heeft drie vriendinnen gevraag om mee te gaan en Simon en Bink zijn ook uitgenodigd. Tom en Bud mochten uiteraard ook mee maar die hadden zin in een dag thuis.

We laden een picnic in de auto, vlaggetjes en een kroon en om 9 uur zijn we luid zingend onderweg. Plastic zakken klaar voor iedereen die mogelijk wagenziek kan worden.

Na een gemiste afslag, twee keer draaien en een flinke regenbui komen we aan op bestemming waar het paardrijavonuur kan beginnen. De grote kinderen krijgen les en maken een buitenrit, Bink mag een half uurtje rondjes wandelen. Hij schreeuwt van plezier. En dan van boosheid omdat hij niet mee mag met de buitenrit. Gelukkig is het snel over en terwijl de kinderen zich vermaken in het bos, vermaken Bink en ik ons op de manage.

Terwijl Tom en Bud thuis staan te cricketen in de tuin, rijden wij naar het zwarte strand een stukje verderop voor een picnic en een bezoek aan Elephant Rock. De kinderen vinden het prachtig en ook een beetje gek. Picnicken midden op een pad met vlaggen aan een struik. Neus snuiten in een theedoek omdat we geen tissues hebben. Smeerkaas met een lepel op je bolletje smeren omdat ik een mes vergeten ben….

Het enige dat ze daarna van het strand kan wegslaan is de naderende onweersbui in de verte. We zijn ver in de middag pas weer thuis. We dekken de tafel feestelijk buiten op het overdekte terras, maar moeten al snel naar binnen vluchten vanwege een enorme onweersbui die met elkaar praten onmogelijk maakt en de koude wind die wordt veroorzaakt door de regen blaast de kaarsjes steeds uit.

We gaan naar binnen. Ieder beladen met een bord en een glas kinderchampagne. Bink redt alle minivaasjes met bloemen, Simon denkt aan de tacochips, Isis zorgt voor de kaarsjes.

Na het grand dessert is iedereen eindelijk moe. Bud brengt de meiden naar huis en ik kijk naar de chaos. De afwasmachine is stuk en het aanrecht staat volgestapeld met borden, bakjes, pannen en een picnick uitrusting….

Ik zet de muziek aan en ga aan de slag. Wat is tenslotte een afwas als je het afweegt tegen het plezier van de dag. Een peulenschil. :-)

kamer met uitzicht

Echt veel heb ik er nog niet van kunnen genieten. Maar het is wel heel luxe. Ik heb een kamer met uitzicht. En een raam dat open kan. Twee dagen in mijn nieuwe baan. Het is enorm hard werken. Mijn hersens draaien overuren om te begrijpen wat er wordt verwacht en wat ik moet doen. Maar ik denk dat het gaat lukken. Ik ben blij.

een lang weekend

Een lang weekend zorgt ervoor dat we wat ruimte in het drukke schema kunnen nemen om er een dag op uit te gaan. Met de oceaan vlakbij, prachtig weer en een tas vol boards hebben we zonder veel moeite een heerlijke dag. Zinnen verzetten. 

Morgen aan de slag in een nieuwe baan. Spannend. 

bezoek

Vrijdag. Voor het eerst sinds tijden gaan we weer eens naar het strand. Het is het eind van de dag. Aan de rand van de stad verschijnen lichtjes terwijl het donker wordt en wij fish en chips eten aan de rand van de zee. Iedereen is moe. Moe van de week. Zwemles met kleren, speelafspraken, volleybal toernooien, cricket. De zeelucht doet ons goed.

Een beetje rust hebben we nodig want we hebben bezoek dit weekend. Twee wandelende takken. Wat een speciale dieren. Isis verdedigt ze met hand en tand, anders waren ze waarschijnlijk al doodgeknuffeld. Zelfs met een aaibaarheidsfactor die niet echt hoog is…..

Huisgenoot Spiky

Bud moet werken vanochtend. Wij gaan langs circusschool, werken in de tuin, doen de was. 

Aan het eind van de dag ga ik naar de stad met en vriendin. We voelen ons jong en vrolijk als we door kleurig Prahran lopen. 

 Wat is het toch met schoenen aan electriciteitsdraden in Melbourne?

 Colonel Tan, een van de kleurigste restaurants die ik in Australie heb gezien.

Als ik thuiskom hoor ik van het vermiste vliegtuig van Malaysian Airlines. We kennen altijd zoveel mensen die daarmee vliegen. Ik denk aan de mensen in het vliegtuig, de familie, de vrienden. Dat dit nog kan gebeuren, in deze tijd. Vreselijk…….

laatste dag aan het werk

Vandaag is het de laatste dag in mijn huidige baan. Ik zie er als een berg tegenop maar het moet gebeuren. Overdracht, nog een paar laatste vergaderingen, buro opruimen en een afscheidslunch.
Ik begin vroeg om er zeker van te zijn dat alles af komt.

 Prahran Station

The Alfred (het ziekenhuis waar ik werk) in de hele vroege morgen

Het begint hier steeds later licht te worden, Prahran en het ziekenhuis liggen er stil bij.

De dag verloopt voorspoedig. Het valt best mee. Sleutels inleveren, papier filen, laden leegmaken. Ik ben een beetje verdrietig maar ook blij. Iedereen is aardig, ik krijg een lieve kaart en prachtige afscheidskado's van de mensen op de afdeling waar ik heb gewerkt.

Als ik aan het eind van de dag wegga ziet mijn buro er leeg en verlaten uit. Er staat een grote papieren tas onder mijn buro…..dat zijn de spullen die ik meeverhuis. Dinsdag verhuis ik van de begane grond naar de vierde verdieping. In een ander gebouw. Aan de slag in mijn nieuwe baan.

Met een licht hart verlaat ik het ziekenhuis. Ik heb zin in de nieuwe start. "Bring it on…." als manager medical education word ik verantwoordelijk voor de opleiding van de "junior medical staff". Dat zijn arts assistenten en de artsen in opleiding. Het begin met het definiëren van een visie en een strategie voor de toekomst. Ik heb er heel veel zin in!

muziek

Onverwacht lijkt ons huishouden een muziekschool te worden. Afgelopen weekend kochten we een digitale piano en sindsdien is het iedere avond een kakofonie van muziek in huis. Isis oefent op de klarinet, Simon of Tom rammelen op de piano en Bink zingt en speelt op de gitaar. Zelfs de televisie blijft uit, en dat is een wonder :-). Ik krijg zelf ook zin om te spelen.

Morgen mijn laatste werkdag in mijn huidige baan. Ik ben bijna klaar met de overdracht. Het is hard werken. Ik hoor er al niet echt meer bij. Niet de makkelijkste week van mijn leven. Ik heb een afscheidspicknick met twee mensen in het park. Morgen een afscheidslunch met collega's in een cafe in de buurt. En dan nog een laatste vergadering om 16.30u……

En dan lig ik om 20u in bed! Met of zonder muziek ;-)

huiswerk

Geen dag is compleet tegenwoordig zonder huiswerk. Isis is pas op schoolkamp geweest en moet deze week Australische uitdrukkingen leren uit de tijd van de goudzoekers. We leren allemaal gretig mee :-)

• New chum/ A new person to the Goldfields
• Jeweller/ A person who has a lucky strike. 
• Eureka/ An expression people used to say when they found gold.
• Dedicate it to the queen/ What you do with a hole in a mine where there is no decent gold
• Duffer/ A thief who would go out at night to steal gold from the mines
• Claim jumping/ Pinching someone else's hole
• Nigh fossickers/ Thiefs who raid other people's claimes (gold) at night
• Blanks/ Unsuccessful holes

Maar voor we de Engelse les begonnen hadden we een heerlijke dag. Tom straalt en is blij. Hij geeft een feest zoals hij het wil. En geniet intens.

blij als een kind

Al maanden ben ik aan het kijken naar een nieuwe camera. Al heel lang leg ik iedere maand een beetje geld opzij om te sparen voor iets wat ik echt heel leuk vindt. En vandaag is het zover. Ik heb een nieuwe camera gekocht! En ik ben als een kind zo blij. De body heb ik, en de lenzen zijn besteld. Ik heb een uur onderhandeld over de prijs. En ben daardoor binnen budget gebleven.
Ik kan niet wachten tot ik mijn eerste foto's kan gaan maken!

Terwijl ik dit schrijf staat de cake voor Tom in de oven. Morgen Gaat hij zijn verlate verjaardag vieren en hij heeft een echte taart besteld ("niet weer zo'n verhuistaart mam"). Mijn doel voor de avond is de planeet Uranus te maken. De zevende planeet vanaf de zon. Gelukkig, zoals jullie weten, verloopt het bakproces zoals altijd gesmeerd……  Het prachtige effenblauwe glazuur dat ik mij had voorgesteld wil maar niet gelijkmatig kleuren. Met een studie van Uranus op verschillende internet sites ben ik er inmiddels achter dat de planeet ook helemaal niet effen blauw is!  Een beetje gemarmerd zelfs……perfect…..

En tot slot. De herfst is hier vandaag officieel begonnen. Er hangt een frisse ondertoon in de lucht. Het licht begint te veranderen. We verheugen ons stiekem een beetje op gezellige dagen in ons knusse huis. Een kaarsje aan. Muziek. Bloemen op tafel.

We komen bij. Heerlijk.