Het is een belevenis. Piepklein, maar een groot aantal oude kisten. Het museum wordt gerund door een aantal oude heren die hun hart hebben verknocht aan vliegtuigen. Liefdevol raken ze de kisten even aan, pakken hier en daar een boek op om door te bladeren. Doen voor ons de lichten aan in de hangaar. We zijn de eerste bezoekers van vandaag, en ik vermoed ook de laatste.
Er staat een oude Douglas DC2, geschilderd in de kleuren van de KLM. Ik denk aan de verhalen van mijn opa. Over vliegen en avonturen die vaak goed, maar soms ook niet goed afliepen.
Bink zit een half uur in een oude cockpit en bedient de panelen als een volleerd piloot. Hij straalt en vraagt verlangend wanneer we weer gaan en of de jongens dan ook mee mogen.
Om het bezoek af te sluiten gaan we nog even naar het echte vliegveld. Daar is aan de rand van het hek een grote speeltuin en staan picknicktafels. Wat een leuk idee! We zijn nog geen 5 minuten in de speeltuin of we worden benaderd door een dame van het management van het vliegveld. We krijgen een prachtig houten vliegveld om mee te spelen en informatie. Het is deel van een promotieactie om wat meer mensen geïnteresseerd te krijgen. De plezierluchtvaart doet het niet zo goed…….
Ik kijk snel op internet of er meer nieuws is over het vermiste vliegtuig. Niets. Dat het vroeger, in de tijd dat mijn opa vloog, moeilijk was om een vermist vliegtuig te vinden kan ik goed begrijpen. Maar dat dat nu, in deze tijd nog mogelijk is, dat had ik nooit gedacht.
Aan het eind van de dag loop ik nog even naar het strand. Het begint te stormen. De herfst zet echt in, het wordt koud. Passend weer.
