engels

Deze week had ik op school bij Isis het eerste gesprek over hoe het gaat. Het gaat goed met Isis op school. Ze moet alleen vloeiender Engels leren lezen. O, zeg ik verbaasd.

Isis leest in het Engels en thuis vaak in het Nederlands en heeft soms moeite om de zinnen vloeiend uit te spreken. Tegen de juf heeft ze gezegd dat ze het Engels soms verwarrend vindt, de juf denkt dat ze haar voor de gek houdt. En dat kan ik mij voorstellen, want Isis spreekt beter Engels dan Bud en ik. Ik leg de juf uit wat de lastige dingen zijn in de twee talen. En dat er een verschil is tussen lezen en spreken. De C ("Cat") in het Engels en de K ("Kat") in het Nederlands bijvoorbeeld. Het gebruik van de SCH in het Nederlands, onbekend in het Engels. De zichtbare maar onhoorbare H in het Engels (in bijvoorbeeld "light"). De onuitspreekbare G van het Nederlands, die in het Engels niet voorkomt.

En dan de cijfers, dat is bij Isis en Simon nu het lastigste probleem. In het Nederlands zeg je voor 29, "negenentwintig". Je begint met het tweede cijfer. In het Engels begin je altijd met het eerste cijfer, dus 29 is "twentynine" (letterlijk vertaald twintignegen).

Er gaat een wereld voor de juf open. Ze is net 21 en spreekt geen andere taal dan Engels. Ze moedigt tweetaligheid aan en staat erachter dat we thuis Nederlands spreken. Maar ze had zich nooit gerealiseerd dat er verwarringen zouden kunnen zijn bij een kind dat leert lezen, schrijven en rekenen. Isis heeft haar niet voor de gek gehouden, maar geprobeerd uit te leggen waar de moeilijke dingen zitten. Juf en ik gaan opgelucht uit elkaar, we allebei tevreden over het gesprek.

Simon kampt met andere taaluitdagingen. Hij leert veel Engelse woorden terwijl hij ook het Nederlands nog aan het verrijken is. Het zegt dingen als "iedere tijd" (in het Engels "every time") als hij "altijd" bedoelt. En vanavond vergiste hij zich met "welterusten" zeggen. Hij zei "goede nacht" (in het Engels "good night"). En zo zijn er nog veel meer kleine voorbeelden die wij nauwelijks opmerken maar waaraan we zien dat het Engels in de taal begint te sluipen. En Tom kent een aantal Nederlandse woorden niet en de Engelse wel. Dat zijn met name creche gerelateerde woorden zoals "stempel". Hij kent alleen het woord "stamp" en moet diep nadenken als hij op het Nederlandse woord wil komen. Net als het woord "art". Bestaat daar eigenlijk wel een Nederlandse vertaling voor?

We lachen ook om de uitspraak van het Engels. Isis vertelde gisteren heel voorzichtig aan tafel hoe iedereen haar achternaam uitstpreekt "Ven Moek" in plaats van Van Mook. We hebben met z'n allen gebruld van het lachen om die gekke Australische uitspraak. Ze was ontzettend opgelucht dat het niet gek is. Bud en ik hadden geen idee dat ze zich daar mee bezig hield.

Het was meteen een mooie aanleiding om wat verschillen tussen het UK Engels en het Australische Engels te bespreken. "Water" bijvoorbeeld wordt hier uitgesproken als "Wotah". "Pepper" als "Peppah". Er zijn eindeloze voorbeelden te noemen en het valt op de de kindjes zo taalgevoelig beginnen te worden dat ze haarscherp de verschillen in de Engelse uitspraak kunnen herkennen.

Ook het gemak waarmee ze accenten overnemen is opvallend. Het feit dat Cees en Mientje hier 4 weken waren zorgde ervoor dat ze een aantal typische Brabantse uitspraken gingen overnemen als ze met Cees en Mientje spraken, maar niet met mij of Bud. Zouden alle kinderen dat doen of komt het omdat ze door tweetaligheid gevoeliger worden voor taalverschillen? Dat moet ik eens uitzoeken.

Isis krijgt bijvoorbeeld op school Italiaans van een Italiaanse juf, ge-assisteert door een jongen die geen woord Engels spreekt en net uit Italie is gekomen. Accentloos (zo klinkt het in mijn ongetrainde oren) babbelt ze wat Italiaanse zinnetjes met hem.

Om terug te komen op het gesprek met de juf. Wij vinden het een voorrecht dat de kinderen tweetalig beginnen te worden. Ookal heeft het wat struikelblokken natuurlijk. Maar uiteindelijk weegt het voordeel van de twee talen op tegen het nadeel dat het wat langer duurt om foutloos in het Engels te kunnen lezen.

Er is vanavond een borrel in de stad omdat het Koninginnedag is. Georganiseerd door de Nederlandse vereniging, of zoiets. We waren het helemaal vergeten dat het koninginnedag is, en we gaan er niet naartoe. We zijn nu tenslotte in Australie. Dus om deze week vol met Engelse uitdaging af te sluiten zijn we aan het eind van de dag naar de favoriete speeltuin gereden in Mordialloc. Het was er prachtig.

Koninginnedag: Onze grootste boef of toch piraat, dol op "art"

Mordialloc Pier eind van de middag

De lucht

Verstoppertje

Dorst! En een beetje oranje.

de ambassade geeft antwoord

Uiteindelijk had ik de drie uur aan de telefoon niet hoeven te besteden. Een simpel antwoord van de ambassade in Australie geeft uitsluitsel over de geldigheid van het paspoort, uiteraard wel nog met een slag om de arm ;-)

Quote:

Hi Marit,

To travel to the Netherlands, you will most likely fly via either an Asian country or the USA. The Asian countries and the USA require for passports to be valid for at least 6 months.

However, I recommend you to check with your airline company first and see what they say as it is up to them to accept you on the flight or not.

De luchtvaartmaatschappij heeft aangegeven dat ik mag vliegen, maar dat ik het wel eerst bij de ambassade nog even moet checken..... Een vicieuze circel..... Ik heb besloten dat ik gewoon kan vliegen, helemaal omdat we in Azie in transit zijn en niet het land in gaan.

Dan nu het goede nieuws. Ik heb geboekt! Op 11 mei kom ik met de kindjes aan in Luxemburg, en daarvandaan vertrek ik weer op 27 mei. Tussendoor zal ik natuurlijk ook Nederland bezoeken en waarschijnlijk in het huisje bij mijn zus Inne logeren. Bud kijkt of hij ook een paar dagen vrij kan nemen voor een bezoek, maar met het hele beperkte aantal vrije dagen dat hij heeft, en een deadline in de eerste week van juni, maakt het waarschijnlijk niet mogelijk.

Wij kijken er allemaal enorm naar uit om weer even ondersteboven te lopen aan de andere kant van de wereld en de lente mee te maken terwijl hier de dagen langzaam donkerder, kouder en grijzer worden.

Nu aan de slag om alle zwem- en circuslessen, oppasdagen, clubjes, werk, school ed te informeren en inhaallessen te regelen. Voor Isis zullen we een soort lesprogrammaatje maken zodat ze de drie weken school die ze mist niet te ver achter komt. Ze vindt het leuk om te komen, maar ze is diepbedroefd dat ze dan niet in de milieucommissie kan blijven waar ze net in is benoemd. Dus ik zal al mijn onderhandelingstechnieken moeten gebruiken om te vragen of ze een tijdelijke vervanger kunnen aanstellen voor de drie weken dat ze haar taken niet kan uitvoeren. En of ze als compensatie een aantal voorbeelden van het Luxemburgse recyclesysteem mag presenteren als ze terug is.

Ik ga maar eens de lessen van vliegen met kinderen opzoeken die in in de blog begin september vorig jaar hebt opgeschreven. Gek hoe snel je dat weer vergeet.

De pechtige beloften die de kinderen hebben gemaakt dat we op reis voor elkaar gaan zorgen, eigen tassen dragen en niet keten zijn vastgelegd met plechtige "High Five" klappen. Tom zegt "als ik een zacht klapje doe betekent het dat ik het nog niet helemaal zeker weet". Ik zeg "Een high five is een high five, zacht of hard, en wat je belooft moet je doen. Vijf minuten later is hij eruit. Hij doet ook een high five. Gelukkig. Want als Tom niet meewerkt dan kan het nog een leuke reis worden.....

google geeft antwoord op al je vragen

Meestal wel. Bijna alles kan ik vinden op internet, van het aantal schoolverlaters dat op hun 16e met school stopte in Australie, het aantal vluchtelingen dat in 1971 naar Australie kwam tot het telefoonnummer van de creche, het adres van het restaurant waar ik vanavond met onze eerste boekenclub bijkomst heb afgesproken of de laatste videobeelden van de IJslandse vulkaan. En nog duizenden andere dingen.

Maar op een ding heeft Google mij niet naar een antwoord kunnen leiden.

De vraag? Als ik naar Nederland wil reizen en weer terug, wat zijn dan de eisen voor mijn paspoort? Moet het nog 6 maanden geldig zijn?

Toen wij Nederland verlieten twee jaar geleden moesten onze paspoorten minimaal 6 maanden geldig zijn na de datum van aankomst in Australie. Automatisch passen wij die regel toe op de validiteit van onze paspoorten. Met als gevolg dat Bud keurig zes maanden voor de verloopdatum van zijn paspoort, een nieuw paspoort aan heeft gevraagd.

Een nieuw paspoort aanvragen duurt gemiddeld 6 weken. Bovendien moet je een afspraak maken op de ambassade midden in het centrum van de stad, en dat kan alleen tussen 10u-14u. Je moet er persoonlijk langs om een paspoort aan te vragen, en ook weer om hem op te halen. Uitstekend geregeld voor mensen met een voltijdsbaan die niet in het centrum van de stad werken........ Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Wij zijn natuurlijk als de dood dat we het land niet kunnen verlaten als het een keer echt moet, dus zijn we meer dan bereid alles tijdig te regelen en "stand-by" te zijn.

Maar daar gaat dit verhaal eigenlijk niet over.

Wij popelen nu om naar Europa te komen om op kraambezoek te gaan bij Wendy en om even hallo te komen zeggen. We hebben onze opties bekeken en zelfs op korte termijn vluchten gevonden.

En toen.

Toen kwam ik erachter dat het paspoort van Simon in oktober dit jaar verloopt. Dat is binnen zes maanden. En we willen het liefst al binnen twee weken vliegen. Met de ervaringen van Bud op het gebied van nieuwe paspoorten is dat absoluut niet haalbaar. Help! Op onderzoek uit dus om antwoorden te krijgen op onze brandende vragen. Kan ik een paspoort versneld aanvragen? Geldt de 6 maanden grens ook voor een gewoon vakantiereisje? Waar staat die 6 maanden regel eigenlijk?

Drie uur lang ben ik bezig geweest om op de officiele websites te zoeken naar de vereisten van reisdocumenten voor Nederlanders die in Australie wonen en een trip naar Nederland en weer terug maken.

In Australie draait alles om geldige visa, daar zijn boekwerken over geschreven. Maar over een paspoort zeggen ze alleen dat het geldig moet zijn op datum van aankomst. Wat de criteria voor "geldigheid" zijn, is nergens te vinden. Vier telefoonnummers heb ik gebeld, van Nationaal buro van toerisme, naar de immigratiedienst tot het ministerie van internationale handelsbetrekkingen. Overal kreeg ik bandjes waar ik in keuzemenu's, ingesproken met blikkerige stemmen, mijn weg moest vinden.

Computer: "Name your country of destination NOW".

Terwijl ik op mijn duidelijkst "Netherlands" zeg slaat Tom op de triangel waar hij mee aan het spelen is.

Computer: Sorry, I could not understand the country.....please listen to the menu again. "Name your country of destination NOW".

Ik doe een nieuwe poging: NETHERLANDS!!!! schreeuw ik in de telefoon in mijn vloeiendste Engels terwijl Simon op dat cruciale moment roept wanneer ik nu eindelijk klaar ben met bellen.

Computer "Sorry, I STILL could not understand the country.....please listen to the menu again....."

Ik: &%$**!!@@#$#%^.

Computer (wanhopig): "Sorry, I STILL could not understand the country.....plea......"

Ik geef op.

Nu bel ik de immigratiedienst.

Computer: Please press one if you want to report a suspected employee Please press two if you want to have your family here on a sponsored visa, Please press three if you have an enquiry about your visa Please press four if you want to apply for a new Australian passport Please press si......

Ik: %$#&^???!!!@#$#......

Natuurlijk heb ik ook de Nederlandse ambassade in Sydney, Canberra en Melbourne gebeld. Waar ik overal een voicemail kreeg, en dat voor de sluitingstijd van 14u........Door het tijdsverschil kon ik de Australische ambassade in Nederland niet bellen en was mijn inspiratie voor nog meer informatieve websites opgedroogd

Op dat moment is mijn oor roodgloeiend, de computer overspannen, de computers van de overheid witheet en Simon hangt lamlendig over tafel met zijn kwartetspel van wilde dieren dat hij een uur geleden al keurig heeft klaargelegd omdat ik "zo klaar zou zijn met bellen, ik heb maar 1 vraagje".

Om de huisvrede te bewaren, de computer te sparen en de telefoon af te laten koelen stop ik ermee. Blijkbaar is het een onzinnige vraag die ik beantwoord wil hebben.

Ons altijd hulp- en slagvaardige hulpfront in Luxemburg is inmiddels ook aan een zoektocht naar de gewenste informatie begonnen. En belt de Nederlandse ambassade in Luxemburg. Die weten ook niet precies hoe het zit, maar bellen de marechaussee in Nederland voor meer informatie. Inmiddels weet de hele Nederlandse en Australische douane dat wij naar Nederland willen komen maar dat er "iets" is met een paspoort. Als nu niet alle toeters en bellen gaan rinkelen als we bij een douane staan......;-)

Ook naar tickets wordt naargeestig gezocht. We zijn inmiddels expert op het gebied van betalingslimieten, online bankieren, telefoongesprekken, callcenters, wisselkoersen. Door de vele uren die Karin achter de telefoon doorbrengt kent ze helpdesk meisjes bij de naam, heeft ze het nieuwe meisje bij de bank op haar eerste werkdag bijna door de telefoon getrokken en loopt Wendy, afgelopen vrijdag bevallen, met haar kraamvisite door de tuin terwijl ze de kinderen van de kraamvisite paard leert rijden en de katten de beschuit met muisjes opeten.

Ik spreek net Karin even. Ik zit nog met de discussie over het dramatische boek dat we hebben besproken met de boekclub in mijn hoofd. Karin wacht met klotsende oksels aan de telefoon op een van meiden van een helpdesk, Marloes heet ze. De tranen lopen over onze wangen. Van het lachen. Want het is wel een hele humoristische situatie.....en dat om een paar tickets.......

casper

Wendy (mijn jongste zus) en Jorrit (haar man) hebben een kindje gekregen! Al vanaf de minuut dat ik het weet wil ik het wereldkundig maken, maar dat kan natuurlijk niet. Afgelopen vrijdag, vroeg in de middag is hij geboren. Geen rustige minuut hadden we hier in huis tot het telefoontje uit het ziekenhuis kwam, van Wendy zelf. Casper is er! En alles is goed. We zijn zoooo trots en zo blij voor Wendy en Jorrit. Dat gevoel blijft altijd hetzelfde, waar je ook bent in de wereld. We beginnen zelfs te wennen aan het gemis van een aanraking of knuffel, de webcam doet zijn werk uitstekend om wat dichterbij te kunnen zijn. Zelfs al is het 5.45u in de ochtend en de telefoon gaat "Zijn jullie al wakker, kan je even de computer aanzetten?" Ik probeer mijn stem zo wakker mogelijk te laten klinken: Ja Wen, natuurlijk zijn we wakker, helemaal als het voor jou, Jorrit en Casper is. Geef mij even vijf minuten...."

Hier een foto. Welkom in de wereld Casper!!

de bijna perfecte herfstdag

De lach van de Kookaburra maakt alles een feest.

Het is de tweede keer dat we de herfst meemaken in Victoria. Wij vinden het het mooiste seizoen van het jaar. De lucht is fris en helder, de vogels zijn aktief, de kakatoes zitten overal in de velden terwijl de loofbomen langzaam van groen naar goud veranderen. In de herfst snakken we ernaar om erop uit te gaan. Dus bellen we Mark en Emma om te vragen of ze zin hebben in een dagje buiten de stad. En tot ons grote plezier besluiten ze het te doen. We rijden al vroeg de stad uit richting het Lerderberg State Forest, een groot bos dat 100km rijden bij ons vandaan ligt.

Goudzoeker. Zijn we in 2010?

Door het prachtige licht van de herfst heeft alles een zachte kleur. We hebben geen zonnebrandcreme of zonnebril meer nodig.

We beginnen de herfstige dag met een wandeling langs oude goudmijnen en een goudhoudende kreek, aan de rand van een plaatsje met de naam "Blackwood". De lucht is schoon en helder en het is fris, we vertrekken bij 13 graden. Dat zijn we nauwelijks meer gewend en het voelt goed. De kinderen tellen honderden paddestoelen en merken er niets van dat ze een paar kilometer moeten stijgen en dalen. We kijken vanuit de hoogte naar twee goudzoekers die met een pan in de kreek stenen en zand zeven op zoek naar goudsplinters. Het enige verschil met 150 jaar geleden is dat ze ultramoderne rugzakken bij zich hebben en een waterdichte broek. We zoeken stokken, bladeren en alles wat met de herfst te maken heeft. Bud, Simon en Tom lopenvoorop, zij willen het snelste zijn. Wij kuieren er rustig keuvelend achteraan en bekijken iedere paddestoel van dichtbij, vol verwondering over zoveel kleur en variatie.

Voor ons het ultieme gevoel van vrijheid. Met de auto's overal naartoe kunnen rijden.

Na 2,5 uur komen we terug bij het vertrekpunt waar we picknicken langs de kreek. Mark komt net op tijd voor de lunch, hij heeft de hele ochtend jacht gemaakt op zij portomonnee die hij op weg naar Blackwood verloren is. Helaas wordt die niet teruggevonden en moet hij alle kaarten blokkeren. Gelukkig laat hij zijn dag er niet door verpesten.

Voor de rest is de dag perfect. De kinderen doen hardloopwedstrijden tot we verder gaan. Uitgeput slapen ze in de auto terwijl wij een mooie 4X4 route rijden door het state forest. We rijden bijna voortdurend over de heuvelruggen waardoor we een prachtig uitzicht hebben. Het bos ruikt naar eucalyptus. En tussen de korte buien door schijnt veel zon.

Mabel en Isis.

Bud loopt met de jongens voorop.

Dit soort huisjes zie je hier veel.

Als hier geen kabouter onder woont.....

We kunnen er niet genoeg van krijgen. Emma legt er weer een vast.

Tegen de tijd dat al het jonge spul weer wakker is rijden we naar de appelboomgaard waar ons een aantal weken geleden Pink Ladies zijn beloofd. Helaas zijn die alweer bijna op, maar wij plukken appels dat het een lieve lust is. Er zijn nog voldoende Granny Smiths en we vinden zelfs nog wat Pink Ladies die wat hoger in de bomen hangen.

Als we nog even naar de speeltuin gaan en afsluiten bij de McDonalds is de dag compleet. Om 19.30u komen we rozig, opgefrist en vol energie thuis. Op de portomonnee na een perfecte herfstdag. Doe er ons nog maar een paar.

een half uur in de speeltuin

Het zit er op.

Cakejes voor de laatste keer koffie

De speeltuin tegenover ons huis is goed voor alles. Ontluchten van de kinderen als ze teveel energie hebben, afspreken met andere mensen om een kop koffie te drinken terwijl de kinderen spelen, oefenplaats om te leren fietsen, picknickplaats voor een late zondaglunch. En vandaag is het de plaats om nog even een half uurtje de zenuwen uit te laten razen en de tijd aktief door te brengen in plaats van wachten op de taxi. In de speeltuin lijkt een half uur een kwartier. Thuis lijkt een half uur een uur.....

De laatste hand aan het afscheidsplakboek

De taxi komt zo om Cees en Mientje naar het vliegveld te brengen. Omdat we niet met koffers en iedereen in de auto passen, en omdat we verwachten dat het ontzettend druk is op het vliegveld door alle vliegachterstanden van de afgelopen week, rijden wij er rustig met de auto achteraan. Cees en Mientje kunnen voor de deur uitstappen en meteen in de rij, terwijl wij parkeren ed. Het zit er weer op. Ik ruim nu vast de koffiekopjes van de tafel op, niets geeft zo'n leeg gevoel als een achtergebleven kopje dat nog op tafel staat bij thuiskomst. Goede reis Cees en Mientje! Tot de volgende keer! Het was een voorrecht om jullie bij ons te gast te hebben.

Oversteken naar de speeltuin. Nog even genieten!

en waar slaapt isis?

Ja natuurlijk slaapt Isis ook ergens, het staat alleen niet zo duidelijk in de blog. Isis heeft een grote twijfelaar van oud ijzer, en haar ijzeren babybed dat binnen 5 minuten veranderd kan worden in een romantisch bankje. Dus Isis is verhuisd naar de zogenaamde "master bedroom" en heeft de grootste kamer, 4 grote inbouwkasten en een eigen badkamer. Op de vraag of zij dat nu allemaal voor zichzelf mag gebruiken hebben we helaas ontkennend moeten antwoorden. een kleine teleurstelling maar niet onoverkomelijk. Ze wil er toch blijven ;-). Wij verhuizen vanaf morgen naar boven waar het bed van Cees en Mientje gewoon blijft staan. Net zo makkelijk voor de volgende gasten.

Wat nu nog als hoge prioriteit moet gebeuren? Isis heeft leuke kussensloopjes besteld bij mij, zelf te maken op de naaimachine....kreun......Ik denk dat ik maar weer gewoon aan het werk ga met mijn computer en telefoon en mijn huishoudelijke oprispingen weer even laat rusten, veel te ingewikkeld!

het plezier van verhuizen binnen huis

Gek werd ik ervan. Een kamer die niet gebruikt kon worden. Bud en ik op de kamer van Isis. Tom en Simon ketend bij elkaar op een kamer. En de arme logees op de werkkamer helemaal boven met een open toegang tussen de woonkamer en de trap naar de tweede verdieping. Slaapt er iemand rustig in dit huishouden?

Vanaf vandaag wel. Vanochtend heb ik de computer uitgezet, de jongens aan het werk gezet en Cees en Mientje hadden een ochtend "vrij" en waren aan het shoppen in de shopping mall. Bud aan het werk en Isis op school. Geen afspraken. Aan het werk.

Alles is omgegooid. In de kamer die sinds een paar dagen weer vloerbedekking heeft slaapt nu Simon. Helemaal gelukkig met een eigen plek. Hij heeft zijn Feyenoord dekbed uitgekozen, de legodoos helemaal voor zichzelf alleen neergezet en het bedlampje getest. Hij heeft samen met mij zijn bed uit de andere kamer getild en door de deuropeningen heengewurmd. Ik ben vol bewondering over de kracht en het inzicht van deze 4,5 jarige. Tom gaat naar de kamer waar wij met Isis sliepen, dus alle bedden worden omgewisseld. Alle inhoud van de kasten wordt verplaatst. Tom loopt met stapels t-shirten en laat overal wat vallen. Ik besteed meer tijd aan het oprapen van een toenemende hoeveelheid rondslingerende kleren dan aan het echte opruimwerk...... Al het speelgoed moet worden omgeruild. Ik doe mijn gewone kleren in dozen, alle positiekleding ligt al sinds Cees en Mientje er zijn op 2 stapels die ik voortdurend gebruik en waar iedereen zijn nek over breekt. Nu eindelijk niet meer.

Naarmate de dag vordert begin ik steeds opgewekter te worden. Het is heerlijk om de onoverzichtelijke bende tot een halt te roepen en te doen alsof we verhuizen. Het voelt bijna hetzelfde. Twee grote zakken met kleding gaan naar de container voor hergebruik. Een zak met zooi in de vuilnisbak. Een berg met stof verdwijnt in de stofzuiger. Cees en Mientje helpen in de middag in de race tegen de klok om iedereen weer een gezellige, opgeruimde en schone slaapplek te geven. En het lukt! Er is zelfs kastruime vrij waar ik de babyspulletjes kan gaan opruimen.

Een opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd. Ookal is het met het huis nog niet helemaal zover, het hoofd is vrij! Nu kan ik eindelijk met mijn kadootjes gaan spelen. Gaan lezen in de nieuwe boeken, luisteren naar de nieuwe cd's, flaneren met mijn nieuwe sieraden en kleren, sporten met mijn nieuwe schoenen, fietsen met mijn nieuwe helm, met een zakcentje in mijn portomonee naar de winkel. Het is de slagroom op de taart. Ik laat alles door mijn handen gaan en denk aan iedereen. Ik voel mij rijk, opgelucht en blij. En de kinderen, die zijn in de wolken met hun nieuwe kamers. Voor het eerst in weken gaan ze meteen slapen na het voorlezen. Ze doen zelf hun lampjes uit. Er is rust. Het is een plezier om binnen je eigen huis te verhuizen. Voor iedereen.

europa nauwelijks bereikbaar

Vandaag heb ik verschillende mensen gesproken die niet naar hun werk, familie of vrienden kunnen omdat er zoveel vluchten gecancelled zijn. Wat is Europa nu onbereikbaar geworden. Het voelt heel raar. Maar zolang er een risico is dat je uit de lucht valt ben ik blij dat er strenge restricties zijn. We zijn benieuw of Cees en Mientje vrijdag richting huis kunnen vertrekken......

vergeet alles wat je geleerd hebt

Niemand heb ik nog kunnen bedanken voor de telefoontjes, kaarten en kadootjes. Het zijn hektische dagen en sinds donderdagnacht 4u in de ochtend ben ik in totaal drie uur thuis geweest. Cees en Mientje hebben drie dagen lang bijna fulltime op de kindjes gepast en ik word ongerust dat ze uitgeput in plaats van uitgerust naar huis gaan over een week.....

Terug uit Brisbane neem ik de taxi terug naar huis. Waar we mijn verjaardag vieren met een taartje en uiteraard gezang. We kunnen maar kort vieren want Bud en ik moeten al snel weer op pad, we gaan een cursus 4X4 rijden doen en die begint met een avond theorie.

Vanochtend vroeg, de "onder de motorkap inspectie"

Vandaag om 8.00u staan we klaar voor de praktijkdag.

We hebben vandaag leren auto rijden. Echt leren auto rijden. We leren vergeten wat we over asfalt rijden hebben geleerd. Wat we in ons leven hebben gedaan is een beetje aan het stuur draaien, gas geven en remmen. Vandaag hebben we geleerd dat auto rijden keihard werken is. Dat er trucs zijn die het schijnbaar onmogelijke mogelijk maken. Dat het eigenlijk afbreuk aan onze auto doet dat we hem 80% op het asfalt gebruiken.

Bud rijdt hier zo steil mogelijk omhoog.

We leren te remmen met onze linker voet terwijl we gas geven met onze rechter. "Driving through the brakes" heet dat en is de ultieme methode om steile en moeilijke afdalingen te doen. We leren hoe ver we de auto scheef kunnen laten hangen zonder om te kiepen. We leren om rechtstreeks vanuit een rivier een haakse modderige bocht steil omhoog soepel kunnen maken. Wat je moet doen als je met een wiel in de lucht hangt. Of met twee. Onze auto heeft veel meer mogelijkheden dan we hadden kunnen dromen. Het lijkt niet alleen speelgoed voor mensen die volwassen proberen te worden, het is het ook. We leren hoe we wielen en assen onafhankelijk van elkaar kunnen laten werken. Hoe we assen kunnen koppelen. Hoe je zonder te remmen de motor in een keer uit moet zetten om een noodstop op een extreem steile helling te maken, tot drie moet tellen en dan pas de rem in mag drukken. Ik kan jullie vertellen, dan zijn drie tellen heel lang.

Omgeving van de oefenbaan

Hoe scheef kan ik gaan zonder om te vallen? Nog veel schever!

Marit gaat hier zwetend en zwoegend naar beneden. Grensverleggend, adrenaline verhogend maar gelukt!

Het was een heerlijke dag. Zonnig, een prachtige omgeving, Bud en ik een dagje samen. De auto is vies en stoffig, de wielen modderig, de roo-bar heeft wat krasjes door een iets te snelle bijna loodrechte afdaling (oeps) waaardoor de auto met de neus in het stof kwam. We hebben onze certificaten nog niet gekregen omdat de schriftelijke vragen nog nagekeken moeten worden. Ik denk dat we het hebben gehaald. Onze volgende cursus wordt "kettingzagen" zodat we omgevallen bomen die we onderweg tegenkomen kunnen wegzagen zodat de weg weer gebruikt kan worden. We blijven voorlopig van de straat!

een prijs

South Bank Brisbane

We hebben de kaarsen van Bud zijn verjaardagstaart nog maar nauwelijks uitgeblazen of er is weer een nieuwe spannende dag aangebroken.

Vandaag ben ik met 321 Water in Brisbane voor het presenteren van 321 Water in een competitie van een investeerdersprijs voor een bedrijf met het meest creatieve product en business met een goede kans van slagen. En we hebben gewonnen! Onder de tropische bries van Brisbane, in de futuristische State Libary doet Gretha haar "Pitch" terwijl ik uit de stoel in de zaal voor souffleur speel. Het is een spannende dag met sterke competitie, artistieke ideeen en gepassioneerde mensen met startende bedrijven. Een internationale jury beoordeeld de al eerder ingeleverde business plannen en de presentaties. Ze weten duidelijk van wanten. De prijsuitreiking is 's avonds bij een galadiner in het superhippe kunstcentrum "the Edge". Dresscode is eclectisch en elegant. Ik worstel met een jurk want met een zwanger lijf in deze fase van de zwangerschap is het een uitdaging om eclectisch en elegant te zijn.

Het is spannend. Het is een lange dag. We zijn al om 4.00am van huis vertrokken om het vliegtuig van 6.00u te halen. We hebben de hele dag geoefend en genetwerkt. Zijn we goed genoeg? De jury is vrolijk en ontspannen, de zaal lacht en knikt instemmend tijdens het verhaal. Het voelt goed, maar is het goed genoeg?

Als eindelijk de prijsuitreiking is zijn we gespannen.We babbelen wat aan tafel over de filmindustrie, de impact van sociale media en creatieve businessmodellen. Gelukkig is degene die de prijs uitreikt, de man die het Australische succesvolle Wotif heeft opgericht in 2000, kort van stof. Hij komt meteen tot het resultaat en we kunnen het nauwelijks geloven. Het is gelukt! Gretha staat de stralen in de schijnwerpers. Ik sta te stralen langs de kant. We hebben een winnend bedrijf met een winnend product. Het is een grote investeringsprijs. Dit is geweldig voor de business. Het is geweldig nieuws voor het milieu. We zijn zo trots!

Ruth Drinkwater houdt een verhaal

verjaardagsweek

Zondag is de eerste regenachtige en koude herfstdag in Melbourne. Een dag voor binnenblijven. Wij doen dat natuurlijk niet maar gaan naar de stad. Tenminste, dat dien de dames. De mannen gaan naar het IMAX theater om naar een drie dimensionale dinosaurusfilm te bekijken en daarna opnieuw een bezoek aan het museum te brengen. De film is zo levensecht dat Tom zijn handen voor zijn ogen slaat als er een paleontoloog uit de film een schep zand bijna de recht de camera in gooit...... De mannen zijn erg onder de indruk.

De mannen gaan naar de film.

En de dames ook van de stad. Melbourne is zoals altijd groot en rommelig. Het is niet makkelijk je weg te vinden in de grote brede drukke winkelstraten. We zijn op zoek naar babyspullen en het valt niet mee, het is pas de derde keer dat ik in het centrum ben en waar de babyspullen verkocht worden, tja.... We slagen toch in het oudste winkelcentrum van de stad, de Royal Arcade. Het begin was koud en nat, maar aan het eind van de ochtend zijn we warm van het shoppen en energiek van de heerlijke koffie en lunch die we in een Frans aandoend cafe hebben gehad.

De dames gaan shoppen.

En nu is het weer zover. Er is alweer een jaar voorbij. Deze week zijn Bud en ik allebei jarig. Bud morgen, ik vrijdag. Het is leuk om jarig te zijn. Vooral hier, want langzaam druppelen de kadootjes en de kaarten binnen. Gedurende de week komt er iedere dag wel een felicitatie via de mail, de post of in een pakketje. Iedere dag is deze week een klein feestje. Bud moet morgen werken dus op ernstig verzoek van de kindjes moet er al om 7.00u morgenochtend taart zijn. Simon heeft vanmiddag de versierselen aangeschaft. Parapluutjes en kaarsen in de vorm van voetballen. Hij wilde er ook een paar van zijn lievelingsvruchten op dekoreren maar daar heb ik een stokje voor kunnen steken. Rambutans in hun die harige schillen op de taart leek mij niet echt een aantrekkelijk idee. Na lang getreuzel en gesnuffel aan allerlei fruit heeft hij uiteindelijk gekozen voor de laatste aarbeien van het seizoen. De meringue taart staat nu in de oven zodat we morgenochtend om 7.00u kunnen serveren. Of iemand dan ook al een stukje taart neemt is de vraag.... We moeten trouwens opschieten met het ochtendfeest want om 8.00u staat de vloerbedekkingman op de stoep om eindelijk onze slaapkamer van vloerbedekking te voorzien. Het kon mij niet meer schelen wanneer of op welke tijd hij kon komen, als hij maar kon komen want we hebben heel hard die kamer nodig.

Mochten we het taarteten niet op tijd afkrijgen hoeven we ons geen zorgen te maken. Wat het belangrijkste bezoek moet dan nog komen. Cees en Mientje komen uiteraard langs om er een feestelijke dag van te maken.

Ik kreeg vandaag een kadootje van mijn vriendin Emma. Ik was ontroerd door het feit dat ze aan mij heeft gedacht. Emma en ik zijn op dezelfde dag jarig en zouden dat dit jaar samen met de mannen vieren met een lunch. Echter ik ben voor werk op pad naar Brisbane (http://creative3.com.au) en kom vrijdag in de loop van de middag pas terug. Een lunch ga ik dus niet halen. Toch kreeg ik al een kadootje. Thanks Emma, you're such a lovely friend.

Kadootje van Emma.

australie en europa in een dag

Als ik vroeger had geleefd, zou ik altijd op de bok zitten!

Als je Ned Kelly en wat erover geschreven is moet geloven was het in de tijd van de vroege immigraten (eind 19e eeuw) een ruig, zwaar, armoedig, corrupt en agressief leven. Als we op Churchill Island proberen terug te gaan de tijd zien we vooral vriendelijkheid, schoonheid en rijkdom. Welk verhaal klopt is nietvolledig te achterhalen maar dat het niet makkelijk was geldt voor de meeste mensen die in de tijd leefden. Wat zijn we blij dat we in deze tijd leven en niet 200 jaar geleden.

Zwaluw bij de Heritage Farm op Phillip Island

Waar gaan we heen?

Ik ben dol op paarden!

Via een tussenstop op een regenachtig Cape Woolamai, het strand dat er al 150 jaar onveranderd bij ligt, rijden we met ons moderne vervoersmiddelg in 2 uur 150km van Philip Island naar Bayside , en ga ik daarna met de trein binnen een kwartier naar Europa. Calais om precies te zijn. Samen met Lindy en haar moeder die hier op bezoek is, ga ik naar een Europese film, "Welcome. Een indringende film over een Irakeze vluchteling die via Calais naar Dover wil komen. Het gaat over liefde, passie en machteloosheid. Een prachtig en droevig verhaal. Wat zijn we blij dat wij niet als illegale en ongewenste vluchtelingen een plek op deze wereld hoeven te vinden.

Cape Woolamai

Thuis warm ik een kopje soep op terwijl Bud Isis bij Cees en Mientje ophaalt. Ze is in tranen en wil naar huis. Ze wil niet logeren. Onverwacht eignlijk want ze heeft er al dagen zin in. Thuisgekomen zegt ze, "mam, ik wil overal slapen dat maakt me niets uit, maar ik voel mij fijn waar jullie zijn en daar wil ik ook zijn".

Na een dag van met geschiedenis, plezier en contrasten is heerlijk om weer thuis te zijn. Even geen contrasten en moeilijke vraagstukken. Wat zijn we blij dat we gewoon lekker met z'n allen thuis kunnen zijn!

dinosaurussen en potvissen

Melbourne Museum, Dinosaur Walk

Simon heeft bijna de hele dag met open mond rondgelopen. Isis en Tom lopen verstomd mee. We gaan vandaag met opa en oma een dagje naar het Melbourne Museum. Altijd bovenaan de verlanglijst van dingen die de kinderen willen doen. Er is een dino expositie en het is een hit. De kinderen zijn er niet weg te slaan. We kijken naar skeletten, houden versteende dinosauruspoep in onze handen, voelen aan de kartelrand van een gefossileerde tand van een Tyrannosaurus Rex. We kijken naar filmpjes over dinosaurussen en zijn zelf net zo verwonderd als de kinderen. Echter de meeste indruk maakt een filmpje uit de hedendaagse tijd die in een expositie van het zeeleven rond de kust van Victoria te zien is. Er is te zien hoe een potvis op 1,5 kilometer diepte in de Tasmaanse zee een reuzen inktvis (5 meter lang) vangt door het uitstralen van lichtflitsen en geluidsgolven. Een voorbeeld van een reuzeninktvis ligt in een grote glazen bak op sterk water, een voorbeeld van de schedel van een potvis hangt er boven. Er is geen voorstellingsvermogen nodig. Het is levensecht. Ze kunnen er niet genoeg van krijgen en zijn diep diep onder de indruk. Als daarna een Aboriginal verhaal wordt verteld en in een dans wordt uitgebeeld, waarin ze zelf mogen meedansen, zijn ze stil.

De potvis grijpt de reuzeninktvis......

We lassen een pauze in voor we naar de speeltuin gaan waar we ons verdiepen in aardsere zaken als hoelahoepen, bliklopen en springtouwen.

Spanning van alle belevenissen afreageren met het springtouw.

Ik weeg al iets mee dan een babywombat....., Simon

Plezier!

Samen bliklopen, Tom en Cees

Even rusten, Tom

Als de kindjes tot slot in de museumwinkel een dinosaurusaandenken mogen uitkiezen van Cees en Mientje is de dag compleet. Thuis wordt er nog uren nagepraat, tot ruzie aan tafel toe over wie er het eerst mag vertellen is en wie daarna over het leukste, het mooiste, het engste........

Na het avondeten pakt Tom zijn logeerrugzak en tussen Cees en Mientje in wandelt hij weg om een nachtje te gaan logeren. "Tot over een paar daagjes mam", roept hij uit de verte. Als hij maar niet droomt over potvissen en dinosaurustanden denk ik bezorgd....maar de kleine man maakt zich nergens zorgen over en is intens tevreden over de dag en zijn zelfstandigheid, en vooral dat hij mag genieten van nog meer aandacht van opa en oma.

Een familieportret maken met drie wilde en vrolijke kinderen valt niet mee.....bedankt voor de gezellige dag!

2 gum nuts in ruil voor een tekening

Vandaag zijn Isis en ik thuis. Isis is ziek en krijgt van de dokter huisarrest, een dag volledige rust, flink wat paracetamol tegen de koorts en een stevige dosis antibiotica. De combinatie van rust en medicijnen moeten haar binnen de kortste keren weer helemaal de oude maken. Terwijl de jongens met Cees en Mientje de hele dag het strand voor de deur onveilig maken, keuvelen wij dus thuis.

Het huis is een chaos, er ligt zoals bijna altij een berg was en zelfs het ontbijt staat nog op het aanrecht. En het is al 12.30u in de middag..... Het geeft niets, Isis wil graag een spelletje doen en omdat ze ziek is geef ik toe. Tijdens het spel keuvelen we wat en hoor ik van alles over school. Blijkbaar voelt ze zich wat beter want ze vertelt honderduit. En zo kom ik te weten dat er een heel betaalsysteem op school bestaat in ruil voor diensten. Zo kan je voor twee gumnuts een tekening met een gliitterpen laten maken op je hand. Of voor 1 gumnut mag je 1 keer op een whoopy kussen zitten. Voor 4 gumnuts krijg je een tattoo op je arm. En voor 3 gumnuts loopt er iemand een rondje op haar handen. Er is een enorme handel gaande. Echter, het is onschuldige handel. Een gumnut is een grote bruine noot die van een eucalyptus boom afvalt. Het schoolplein ligt er vol mee.

De jongens komen aan het eind van de middag voldaan terug van het strand. Simon pakt zijn tas en gaat dan vol vetrouwen en verwachting mee met Cees en Mientje, hij is uitgenodigd om een nachtje te logeren en hij heeft er heel veel zin in. Tom is een ander kind als Simon weg is. Bij gebrek aan rivaliteit is hij vrolijk en gezellig en geeft hij na het eten een street dance performance. "Jullie mogen best klappen hoor zegt hij als hij probeert op zijn handen te staan en een been in de lucht te gooien. Dat doen we natuurlijk vol overgave.

Het is gek dat Simon er niet is en wat is het rustig en makkelijk om twee kindjes in bed te krijgen! Ik ben benieuwd of er nog iemand van het kleine volkje zin heeft de komende dagen te gaan logeren!

zijn het possums of zijn het spoken?

Herfst brengt de spinnen met zich mee, Diggings Walk, Hepburn Springs. Deze spin heet een "Golden Orb Weaver" en is na de Huntsman, een van de grootste spinnen van Australie met een web zo sterk dat er zelfs vogels in vast kunnen komen te zitten. Het lijf van deze spin is ca. 5cm groot, met poten is het een gigant.

Het is tijd dat we erop uit gaan. Op een van de drukste weekenden van het jaar. Gelukkig betekent dat in Melbourne dat je 15 minuten langer onderweg bent dan normaal. De grote uittocht op donderdag valt mee. Dat komt ook omdat we inmiddels de sluipdoor en kruipdoor routes beginnen te kennen ;-).

We hebben een huis gehuurd in Daylesford, groot genoeg voor 11 personen en de verwachtingen zijn hooggespannen. Daylesford ligt op ongeveer 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Het is een populair plaatje dat vooral in de winter druk bezocht wordt. Het ziet er mooi en authentiek uit, maar als je iets verder doorloopt, of in de straatje achteraf kijkt zie je armoede en verval. Zoals je dat hier overigens heel veel ziet in de dorpen. Ons huis ligt ca. 200m meter buiten het centrum, een prettige afstand, we hebben nergens last van. Het is een groot huis. En voor de rest is het vooral oud. Gaten in de banken waar keurige plaids overheen hangen. Het gas lekt, een kraan loopt steeds door en we moeten de glazen eerst afwassen voor we ze gebruiken. Het is een oud Victoriaans huis, opgeknapt in de 70-tiger jaren, daarna is er niets meer aan gedaan. Maar de bedden zijn schoon, de douche is warm, de tuin is een klein paradijs voor kinderen en we zitten op loopafstand van het centrum. Dus na de eerste schok zien we de versletenheid niet meer en maken we gebruik van alles wat het huis wel heeft.

Vooraanzicht van ons huis "op het eerste gezicht denkt u dat het slechts een oud Victoriaans huis is, daarna wordt u aangenaam verrast door de zee van ruimte" vertelt de informatie over het huis.....

Wat als eerste opvalt in het gastenboek dat ik vluchtig doorblader, is dat iedereen het heeft over het spook dat er in het huis schijnt te wonen. Eind 19e eeuw is er een brute moord gepleegd op de plek waar het huis staat en dat heeft gevolgen die vandaag nog voelbaar zijn. Tenminste, voor anderen, want wij merken er niets van. We horen wel iedere avond gerommel op het golfplaten dak maar dat zijn de possums, daar is iedereen van overtuigd. Wat ik heb gelezen in het gastenboek verklap ik aan niemand, we willen wel een beetje uitgerust terugkomen van dit weekend.

Veel huizen zijn vervallen. Je kan nog zien hoe ze hier 100 jaar geleden leefden, al was het maar door de oude meubels die her en der door de tuin verspreid staan. Mijn handen jeuken als ik een heel oud houten kinderbedje zie dat verlaten in een tuin staat weg te rotten. Maar ik laat het staan. ALs ik het mee zou nemen zou het stelen zijn.

We houden een heel rustig lang weekend. We wandelen wat in het National Park, lezen een boek op de veranda, voetballen in de tuin en lopen af en toe naar het gezellige en overvolle dorp. We bezoeken een farmers market en zitten een uur te genieten midden op het veld terwijl de kindjes in het zand spelen en wij naar de kraampjes kijken die hun, vooral biologische, producten verkopen. Isis is nog steeds snipverkouden en nu is ook Mientje voortdurend aan het snotteren. Dus we houden ons gedeisd.

De kindjes hebben een wensenlijstje gemaakt voor dit weekend en daar staat op dat ze een keer in een restaurantje willen eten (alle drie), beesten willen zoeken in het bos (Simon), Paaseieren willen versieren (Tom) en met de bal overgooien in de tuin (Isis). We doen alles. We eten pizza in het dorp bij een pizzeria alias take away (ideaal met kinderen!), het huis ligt vol glitters, de footybal valt in een rozenstruik en is meteen lek, de paaseierenverf bevindt zich nog steeds ergens in een doos tussen Nederland en Australië. Het enige dier dat we spotten is een enorme spin in het bos. Een kniesoor die daar op let. Het huis en de tuin zijn gevuld met gelach en gestoei. Het is prachtig herfstig weer, zonnig en fris. De openhaard gaat twee keer aan, misschien wel de mooiste gebeurtenis van het weekend. Tom en Simon slepen driftig met houtjes terwijl Bud uit alle macht probeert ze op veilige afstand van het vuur te houden. Cees en Mientje spelen onvermoeibaar met het kleine volk en als dat volk ligt te slapen in de middag wandelen ze naar het dorp. Ze maken kennis met de Hot Cross Buns, de paasbolletjes die hier worden gebakken voor Pasen. We kopen zelfs een brood dat iets wegheeft van een Paasbrood. Op de radio wordt de Mattheus Passion uitgezonden. Het is echt Pasen, inclusief de spanning en het plezier om het zoeken van de paaseieren. En worden door de kinderen zoveel chocolade eieren gegeten voor het ontbijt dat we net zo goed niet de tafel hadden hoeven dekken.....

Vandaag willen we nog wandelen in een ander National Park op de route naar huis, maar als we aankomen bij vertrekpunt ligt het jonge volk de ronken in hun stoelen. Dan maar niet wandelen. Isis heeft een excuus, die is de halve nacht opgeweest vanwege heftige oorpijn. Bovendien viel haar glas limonade waarin de paracetamol was opgelost in het bed. Isis en ik hebben we uit pure frustratie in een kletsnat bed Tetris op de gsm gespeeld om de nacht een beetje door te komen.

Dus wandelen is misschien toch niet een goed idee. We rijden door naar de tweede activiteit van de dag, appels plukken in Baccus Marsh. Een op eerste gezicht onooglijke plaats onder de rook van de stad. Baccus Marsh is echter de plaats waar het grootste deel van de seizoensgroenten en fruit vandaan komt voor de stad Melbourne. Het is er vol fruitboomgaarden en velden met groenten. Wij gaan naar de boomgaarden waar we zelf appels kunnen plukken. De Fuji's zijn helaas al op, de Pink Ladies zijn pas over een twee weken klaar, maar als we van Granny Smiths houden kunnen we ons hart ophalen. We plukken in een mum van tijd 16 kilo appels en het ligt aan het gebrek aan plek in de auto dat we niet met meer thuiskomen. Aan het eind van de week hebben wij waarschijnlijk allemaal een groene uitstraling en een steeltje op ons hoofd. Om met 4 volwassenen en 3 kinderen 16 kilo appels weg te werken, daar zullen we ons best voor moeten doen. Dat hebben we er graag voor over, over twee weken zijn we weer in Baccus Marsh om 16kg Pink Ladies te plukken.

De tocht naar een plaats aan de baai gaat niet door. De mevrouw bij de appelboomgaard vertelt dat er een leuke speeltuin in de buurt is, en aangezien de kinderen vloeiend Engels spreken weten ze al voor ons waar die speeltuin is en wat je er allemaal kan doen. Geen ontsnappen meer mogelijk, het wordt de speeltuin.

En aangezien Cees en Mientje alles leuk vinden als het maar met de kinderen is, komen we Baccus Marsh niet meer uit tot we naar huis rijden na een heerlijk weekend. En het spook, daar hebben we niet van gehoord....tenzij het toch de possums niet waren op het dak van het Victoriaanse huis. Wie zal het zeggen?

We kopen bloemen uit de onbewaakte bloemenkraam bij de buren. We doen 5 dollar in een emmertje, zoeken een bosje versgeplukte herfstbloemen uit en zetten die op tafel. Zo mooi krijg je ze in de winkel niet.

dag huis

Vandaag, en het is geen grap, gaat ons huis over in nieuwe handen. Ik heb net nog even naar foto's van het huis gekeken en het gaat ons allemaal aan ons hart dat het nu echt zo ver is. Gelukkig heeft onze buurvrouw de gordijnen, die blijven een beetje in de buurt.

Het was een heerlijke plek waar we heel veel leuke en bijzondere dingen beleefd hebben. Maar het is ook tijd dat anderen er nu van kunnen gaan genieten. Wat heb je aan deze kant van de wereld aan een huis in Zeist.

Ik weet nog hoe we het huis kochten. Op een vrijdag in april 2003 hebben we het huis gezien. Het was liefde op het eerste gezicht. Op zaterdag waren we aan het wandelen in het bos in Luxemburg en hebben we besloten het te doen. Dat is exact 7 jaar geleden. We belden de makelaar vanaf een houten bankje midden in het bos en we waren er zo blij mee. In november 2003 zijn we erin gaan wonen, Isis was toen 6 weken oud. Gek dat je aan een huis zo gehecht kan raken, terwijl het toch gewoon een gebruiksvoorwerp is. Niet meer dan dat. Maar het voelt niet zo.

En nu gaat er weer een gezin wonen. We hopen dat ze er net zo blij zullen zijn als wij er waren.

Dag huis, bedankt voor de mooie jaren!