Herfst brengt de spinnen met zich mee, Diggings Walk, Hepburn Springs. Deze spin heet een "Golden Orb Weaver" en is na de Huntsman, een van de grootste spinnen van Australie met een web zo sterk dat er zelfs vogels in vast kunnen komen te zitten. Het lijf van deze spin is ca. 5cm groot, met poten is het een gigant.
Het is tijd dat we erop uit gaan. Op een van de drukste weekenden van het jaar. Gelukkig betekent dat in Melbourne dat je 15 minuten langer onderweg bent dan normaal. De grote uittocht op donderdag valt mee. Dat komt ook omdat we inmiddels de sluipdoor en kruipdoor routes beginnen te kennen ;-).
We hebben een huis gehuurd in Daylesford, groot genoeg voor 11 personen en de verwachtingen zijn hooggespannen. Daylesford ligt op ongeveer 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Het is een populair plaatje dat vooral in de winter druk bezocht wordt. Het ziet er mooi en authentiek uit, maar als je iets verder doorloopt, of in de straatje achteraf kijkt zie je armoede en verval. Zoals je dat hier overigens heel veel ziet in de dorpen. Ons huis ligt ca. 200m meter buiten het centrum, een prettige afstand, we hebben nergens last van. Het is een groot huis. En voor de rest is het vooral oud. Gaten in de banken waar keurige plaids overheen hangen. Het gas lekt, een kraan loopt steeds door en we moeten de glazen eerst afwassen voor we ze gebruiken. Het is een oud Victoriaans huis, opgeknapt in de 70-tiger jaren, daarna is er niets meer aan gedaan. Maar de bedden zijn schoon, de douche is warm, de tuin is een klein paradijs voor kinderen en we zitten op loopafstand van het centrum. Dus na de eerste schok zien we de versletenheid niet meer en maken we gebruik van alles wat het huis wel heeft.
Vooraanzicht van ons huis "op het eerste gezicht denkt u dat het slechts een oud Victoriaans huis is, daarna wordt u aangenaam verrast door de zee van ruimte" vertelt de informatie over het huis.....
Wat als eerste opvalt in het gastenboek dat ik vluchtig doorblader, is dat iedereen het heeft over het spook dat er in het huis schijnt te wonen. Eind 19e eeuw is er een brute moord gepleegd op de plek waar het huis staat en dat heeft gevolgen die vandaag nog voelbaar zijn. Tenminste, voor anderen, want wij merken er niets van. We horen wel iedere avond gerommel op het golfplaten dak maar dat zijn de possums, daar is iedereen van overtuigd. Wat ik heb gelezen in het gastenboek verklap ik aan niemand, we willen wel een beetje uitgerust terugkomen van dit weekend.
Veel huizen zijn vervallen. Je kan nog zien hoe ze hier 100 jaar geleden leefden, al was het maar door de oude meubels die her en der door de tuin verspreid staan. Mijn handen jeuken als ik een heel oud houten kinderbedje zie dat verlaten in een tuin staat weg te rotten. Maar ik laat het staan. ALs ik het mee zou nemen zou het stelen zijn.
We houden een heel rustig lang weekend. We wandelen wat in het National Park, lezen een boek op de veranda, voetballen in de tuin en lopen af en toe naar het gezellige en overvolle dorp. We bezoeken een farmers market en zitten een uur te genieten midden op het veld terwijl de kindjes in het zand spelen en wij naar de kraampjes kijken die hun, vooral biologische, producten verkopen. Isis is nog steeds snipverkouden en nu is ook Mientje voortdurend aan het snotteren. Dus we houden ons gedeisd.
De kindjes hebben een wensenlijstje gemaakt voor dit weekend en daar staat op dat ze een keer in een restaurantje willen eten (alle drie), beesten willen zoeken in het bos (Simon), Paaseieren willen versieren (Tom) en met de bal overgooien in de tuin (Isis). We doen alles. We eten pizza in het dorp bij een pizzeria alias take away (ideaal met kinderen!), het huis ligt vol glitters, de footybal valt in een rozenstruik en is meteen lek, de paaseierenverf bevindt zich nog steeds ergens in een doos tussen Nederland en Australië. Het enige dier dat we spotten is een enorme spin in het bos. Een kniesoor die daar op let. Het huis en de tuin zijn gevuld met gelach en gestoei. Het is prachtig herfstig weer, zonnig en fris. De openhaard gaat twee keer aan, misschien wel de mooiste gebeurtenis van het weekend. Tom en Simon slepen driftig met houtjes terwijl Bud uit alle macht probeert ze op veilige afstand van het vuur te houden. Cees en Mientje spelen onvermoeibaar met het kleine volk en als dat volk ligt te slapen in de middag wandelen ze naar het dorp. Ze maken kennis met de Hot Cross Buns, de paasbolletjes die hier worden gebakken voor Pasen. We kopen zelfs een brood dat iets wegheeft van een Paasbrood. Op de radio wordt de Mattheus Passion uitgezonden. Het is echt Pasen, inclusief de spanning en het plezier om het zoeken van de paaseieren. En worden door de kinderen zoveel chocolade eieren gegeten voor het ontbijt dat we net zo goed niet de tafel hadden hoeven dekken.....
Vandaag willen we nog wandelen in een ander National Park op de route naar huis, maar als we aankomen bij vertrekpunt ligt het jonge volk de ronken in hun stoelen. Dan maar niet wandelen. Isis heeft een excuus, die is de halve nacht opgeweest vanwege heftige oorpijn. Bovendien viel haar glas limonade waarin de paracetamol was opgelost in het bed. Isis en ik hebben we uit pure frustratie in een kletsnat bed Tetris op de gsm gespeeld om de nacht een beetje door te komen.
Dus wandelen is misschien toch niet een goed idee. We rijden door naar de tweede activiteit van de dag, appels plukken in Baccus Marsh. Een op eerste gezicht onooglijke plaats onder de rook van de stad. Baccus Marsh is echter de plaats waar het grootste deel van de seizoensgroenten en fruit vandaan komt voor de stad Melbourne. Het is er vol fruitboomgaarden en velden met groenten. Wij gaan naar de boomgaarden waar we zelf appels kunnen plukken. De Fuji's zijn helaas al op, de Pink Ladies zijn pas over een twee weken klaar, maar als we van Granny Smiths houden kunnen we ons hart ophalen. We plukken in een mum van tijd 16 kilo appels en het ligt aan het gebrek aan plek in de auto dat we niet met meer thuiskomen. Aan het eind van de week hebben wij waarschijnlijk allemaal een groene uitstraling en een steeltje op ons hoofd. Om met 4 volwassenen en 3 kinderen 16 kilo appels weg te werken, daar zullen we ons best voor moeten doen. Dat hebben we er graag voor over, over twee weken zijn we weer in Baccus Marsh om 16kg Pink Ladies te plukken.
De tocht naar een plaats aan de baai gaat niet door. De mevrouw bij de appelboomgaard vertelt dat er een leuke speeltuin in de buurt is, en aangezien de kinderen vloeiend Engels spreken weten ze al voor ons waar die speeltuin is en wat je er allemaal kan doen. Geen ontsnappen meer mogelijk, het wordt de speeltuin.
En aangezien Cees en Mientje alles leuk vinden als het maar met de kinderen is, komen we Baccus Marsh niet meer uit tot we naar huis rijden na een heerlijk weekend. En het spook, daar hebben we niet van gehoord....tenzij het toch de possums niet waren op het dak van het Victoriaanse huis. Wie zal het zeggen?
We kopen bloemen uit de onbewaakte bloemenkraam bij de buren. We doen 5 dollar in een emmertje, zoeken een bosje versgeplukte herfstbloemen uit en zetten die op tafel. Zo mooi krijg je ze in de winkel niet.
