griesmeelpap

De jet lag is nog niet voorbij. Om 2 uur vannacht sta ik griesmeelpap te koken voor de kinderen omdat ze honger hebben en niet kunnen slapen......

Iedereen is vandaag naar school en aan het werk, lukt het niet goedschiks om uit de jet lag te komen, dan maar via de "shock yourself back to normal" methode. Dus om 7 uur vanochtend trekken we iedereen uit bed, 4 uur geslapen of niet, aan de slag. Simon is de enige die het niet lukt, hij gaat half slapend achterop de fiets om 8.30u, ontbijtje in zijn schooltas.

De kinderen zijn nu boos op mij omdat ze moesten opstaan. Maar vanavond zijn ze blij, en wij ook, als iedereen gewone tijd het bed inrolt en slaapt.

Intussen zijn de koffers opgeruimd, het is buiten prachtig fris herfstweer, Isis heeft haar environmental project stralend en trots ingeleverd bij de juf, we hebben de kakatoes al gezien die regelmatig tegenover ons huis neerstrijken.

We zijn weer helemaal thuis.

jet lag

We zijn weer thuis. Vanochtend om 04.30u zijn we veilig geland in de thuishaven, om 05.30u zitten we in de auto op weg naar huis. Met drop en pakken muisjes. We mochten alles meenemen, gelukkig. Het is een beetje onwerkelijk. Omdat het reizen makkelijk gaat en we de eerste vlucht het grootste deel hebben geslapen hebben we niet het gevoel lang onderweg geweest te zijn. Europa lijkt wel naast de deur. Bovendien hebben we het dit keer gehaald om op Singapore Airport een duik te nemen in het buitenzwembad, onder de tropische zon en wuivende palmbomen. Het is een heerlijke afsluiting van een perfecte vakantie.

Thuis is alles heel gewoon. Ik ben bezig met het uitpakken van de koffers maar het vlot nog niet zo. We maakten de fout om nadat we thuis zijn gekomen nog even twee uur te gaan slapen. Om dan weer wakker te worden valt niet mee, we bewegen ons allemaal in een soort droomwolk. De kindjes zien spierwit en vragen om het uur of het weer tijd is om naar bed te gaan. Simon hebben we moeten dwingen om het op te brengen zijn vieze t-shirt waar hij op had gespuugd tijdens de vlucht, te wisselen voor een schoon shirt. Maar dat is ook het maximale dat hij tot nu toe voor elkaar heeft weten te krijgen. Zelf willen we niets liever dan te gaan slapen maar we zijn vastbesloten het te gaan halen tot minstens het eind van de middag.

Vandaag een bijkom en thuiskom dag. Terugkijken op de heerlijke tijd met de foto's. Misschien nog even een frisse neus halen of zeilboten kijken in de baai. Voetbal plaatjes plakken in het world championship boek van Simon. Isis moet de laatste hand leggen aan haar Luxemburgse milieu project dat ze op school moet presenteren.

Gelukkig hebben we nog even de tijd voor het maandag is en we terug moeten zijn in onze normale ritme. Er staat een uur per dag voor het volledig overwinnen van een jet lag maar natuurlijk hebben we niet 8 dagen de tijd om in ons normale ritme te komen. Wel een beetje jammer.

laatste dag

Vandaag is alweer de laatste dag van onze heerlijke vakantie. Het is veel te snel gegaan. Gelukkig vliegen we pas aan het eind van de dag en hebben we nog even tijd om door het bos te lopen, rustig te pakken, koffie te drinken, er te zijn.

Bud heeft na twee jaar eindelijk weer eens kleren gekocht. De kinderen hebben allemaal wat nieuws gekregen. De koffer zit vol vol vol en we moeten weer een koffer lenen om alles mee terug te nemen. Boeken, oranje t-shirts om onze Nederlandse kant tijdens het wereldkampioenschap te laten zien, Nederlandse DVD's om de taal bij te houden.

We zijn tot over onze oren in de watten gelegd en verwend. We hebben prachtig weer gehad en hebben zonder schuldgevoel door de zon gelopen. We hebben geBBQed (dat kan hier ook!) en onze ogen uitgekeken naar de schoonheid van het land, de intens gele koolzaadvelden, de groene bossen, de oude plaatsen.

En vooral hebben we plezier gehad in het elkaar zien. De kinderen hebben geen enkele schroom bij de opa's en oma's, ooms en tantes en neefjes. En zijn verdrietig dat het weer bijna voorbij is. Vandaag willen ze "nog even zus, nog even zo" nu het nog kan. Nog even naar de bakker, nog even naar de paarden, nog even naar de Baambush (grote speeltuin), nog even de katten eten geven, nog even met de honden wandelen, nog een paar slakken voor de kippen zoeken, laatste schoolwerkjes afmaken (Isis: "NEE, dat wil ik niet maar dat MOET"), nog even Casper knuffelen, nog zo lang mogelijkin de buurt van de opa's en oma's zijn, de laatste klussen in de tuin doen, nog nog nog. Het is een lange lijst voor de paar uurtjes die we nog hebben.

En dan zijn we weer onderweg naar huis. Iedereen verheugt zich ook weer op 24 uur vierkante ogen door de eindeloze filmpjes en spelletjes. Samen onderweg zijn. Misschien dat het dit keer lukt om te zwemmen op Singapore Airport? Ik laad de zwempakken voor de zekerheid maar weer in.

Tot in Australie!

vriendschap en vakantie

Van dinsdag tot vandaag heb ik 6 keer een blog geschreven. En 6 keer is het mislukt om te publiceren. Het nadeel van de blog is dat je niet ziet wanneer internet eruit vliegt. Dan ben je net klaar en dan zegt je computer dat hij geen verbinding meer kan maken. Dus ik heb het opgegeven. Het brengt ook veel rust om even nauwelijks internet toegang te hebben. Het is goed voor de nachtrust. Maar niet goed voor werk. Dat ga ik morgen inhalen. En niet goed voor de blog. Dat ga ik nu inhalen.

Afgelopen week was een week van vriendschap en vakantie. De kindjes ondergebracht bij opa's en oma's geeft tijd om te reizen, te denken en vooral mensen te zien. Al zes keer heb ik geprobeerd op te schrijven hoe het is om rond te rijden over vertrouwde wegen, door lange files, langs groene weilanden en eindeloze dorpen en steden. Van cultuurshock kom ik langzaam in de gewenningsmodus. Dat gaat snel en makkelijk, voor ik het weet ben ik gewend aan het Nederlandse uitzicht. De rijtjeshuizen, de degelijkheid, de keurige wegen. Bloemen en planten voor een habbekrats. Een bakker tot de nok gevuld met taartjes, koekjes en kwarkbollen. De stoepen direct langs de weg, zonder grasstroken. Knotwilgen langs het water. Overal fietsers, groot en klein. Zonder helm. (Simon: "Dat is toch vreselijk gevaarlijk mam!). Nauwelijks 4X4 auto's op de weg. Wel heel veel verkeer op de weg. Tankstations waar je gewoon diesel kan tanken zonder dat je bij de vrachtwagentank hoeft te staan ploeteren met veel te snel stromende diesel. Het is opvallend hoe snel je went aan een anders straatbeeld als je bijna twee jaar ergens anders woont. En het is verfrissend om met een nieuwe bril Nederland in te kijken.

Familie en vrienden geven mij het mooiste kado dat er is. Tijd en vriendschap. Onbeperkt en onvoorwaardelijk. En het mooiste is dat het niet uitmaakt dat er tijd tussen het moment dat we elkaar voor het laatst zagen, en nu. Het lijkt alsof gesprekken die we een jaar geleden nog niet waren afgerond moeiteloos weer worden opgepakt. Dit is bijzonder.

Ik merk dat het leven bruist. Iedereen is druk en staat er middenin. En ik mag er een stukje van meepikken. Er wordt bij iedereen logistiek gejongleerd om kinderen, werk, huis en vrije tijd te kunnen combineren. Iedereen werkt hard. Heel hard. Ik vind het knap hoe iedereen het doet en dan ook nog de rust kan uitstralen om mij te logeren te hebben. Op bezoek te hebben. Of een stuk door het bos te wandelen. Door de Achterhoekse Bush over onverharde paden te hobbelen naar een aspergeboerderij. Ik zie dat de vooroordelen die ik had over Nederland behoorlijk worden bijgesteld. Maar nog steeds zie ik dat de mensen het land maken. Het is niet het land dat mij bijzonder trekt, maar het zijn de mensen die mij thuis laten voelen. Zelfs al sta ik nu waarschijnlijk bekend als notoire te laat komer (de files hebben mij geleerd twee keer zoveel tijd te nemen om ergens te komen). Sinds donderdag pas ik het principe toe (zonder heel veel succes trouwens, ik ben nog steeds te laat gekomen).

Woensdagavond kom ik in Weesp in de bed & breakfast van Inne en Maurice. Het is een oase van rust in het oude centrum van Weesp. Mijn bed staat opgemaakt, er staan overal bloemen, een ouderwetse pot is tot de rand gevuld met Hollandse stroopwafels, spritsen en Weesper moppen. Inne geeft 's avonds laat nog even een rondleiding door de winkel, ik kan niet wachten om het allemaal te zien.

Langzaam maar zeker worden alle gaatjes in mijn hart gesloten. Het zien van iedereen stelt mij gerust. Het feit dat het niet uit lijkt te maken voor vriendschap en familiebanden dat we zo ver weg wonen stelt mij gerust. Ik zie hoe de buik van Inne groeit, hoe de neefjes groot worden. Hoe iedereen verder gaat met zijn leven. En wij passen daar nog gewoon in. Alsof het niets is. Heel gewoon. Maar dat is het niet. Het is bijzonder. Ik voel dat ik besta. Dat wij als gezin bestaan.

Helemaal compleet zijn we als ik donderdag de kindjes ga ophalen en als we vrijdag Bud van het station in Weesp gaan ophalen. Bud schuift moeiteloos in het Nederlandse leven. Hij doet alsof we niet zijn weggeweest en zegt nuchter, "het is gewoon zoals ik dacht dat het was, alsof ik niet ben weggeweest. Ik moet alleen even wennen aan rechts rijden".

Inmiddels zijn we terug in Luxemburg. Met internet zoals jullie zien. We hebben tot donderdag tijd om vakantie te houden. Te wandelen, uit te rusten en op te laden voor we weer terug gaan naar huis. Want dat is het wel. Huis. Australie is waar we nu horen. Ookal is dat op dit moment even moeilijk voor te stellen.

Dank jullie wel lieve Karin en Rene, Inne en Maurice, Sib en Nout, Wendy en Jorrit, Casper, Cees en Mientje, Marie-jose en Teun en Kees, Janske, Chantal, Heleen, Mirjam en Edmar, Nina en Hidde, Mascha en Bram, Anne-Marit en Emma, Ceriel en Diane, Joep en Stef, Mark en Annemieke, Daan en Julia, tante Babe en oom Ingmar, tante Marijke en Arjon, Anouk en Jeroen, Merlijn, Gijs en Keetje-Inne, oom Jan en tante Annie, Godelieve, Olek en Eden, Reina en Jurgen, Jannes en Mink en iedereen die we niet konden zien omdat we er te kort zijn, voor alles wat jullie ons geven! Het is van onschatbare waarde.

Enschede

Apeldoorn

Hummelose Bush

Onderweg

Breda

Station Weesp

Weesp

Voorst

Voorst

Utrecht

een vreemde eend?

Als ik op zondag de grens tussen Belgie en Nederlands overga zie ik het meteen. Nederland. Het is niets veranderd. De wegen vol met auto's die terugkomen van een vakantie of lang Hemelvaart weekend, Duitse auto's die weer op weg zijn naar huis. Het is ontzettend druk.

Ik rijd keurig rechts. Tom zingt achterin dat we er bijna zijn. Dat klopt want ik ga hem afzetten in Oosterhout bij Opa Cees en Oma Mientje. Isis en Simon zijn in Luxemburg gebleven, die hebben het veel te druk met dieren verzorgen, wandelen, zwemmen, en in de tuin werken en duizend andere plannen.

Tom heeft er zin in. Een paar dagen helemaal voor zichzelf. Hij verkneukelt zich al de hele dag. Het huis van Cees en Mientje is ook helemaal als vanouds. Ik dacht dat ik het misschien niet meer in een keer kon vinden, maar natuurlijk is alles zoals het altijd was en ik rijd er zo naartoe. Een klein missertje als ik afsla, ik rijd links! Gelukkig komt er niets aan en zie ik aan de haaientanden op de weg dat er iets niet klopt.

Als ik later weer in de auto stap ben ik helemaal alleen. Dat is gek! Ik mis de kindjes meteen maar verheug mij ook ontzettend op een paar dagen helemaal voor mijzelf. Dat gebeurt niet vaak en is eigenlijk wel even heel luxe.

Als doorrijd naar Utrecht zet ik de radio aan in de auto, radio 538. Ook daar is niets veranderd. De muziek die gedraaid wordt is wel verschillend maar de stemmen van de DJ's zijn hetzelfde als twee jaar terug. Wat vertrouwd! De weilanden, boerderijen, paarden in wei en de rijtje berkenbomen. Alles oerdegelijk, verzorgd, keurig en groen groen groen.

Bij Utrecht ben ik een beetje uit het veld geslagen door alle politie die langs de weg staat omdat er een voetbalwedstrijd van FC Utrecht is in het stadion. O ja. Nederland.

Janske

Ik ben een beetje zenuwachtig voor het bezoek aan Utrecht en de vrienden die ik daar ga zien. Ben ik een vreemde eend in de bijt? Of gaan we verder waar we waren gebleven?

Dat laatste is het geval. Ik eet bij Janske en twee andere vriendinnen komen ook. Het is zo ontzettend gezellig, natuurlijk is een avond veel te kort. Daar begin ik mij bij neer te leggen. Ik kan niet iedereen zien, en wie ik zie daar heb ik het gevoel dat het langer had moeten duren. Dat komt omdat het fijn is.

Ik houd van Utrecht. Het is alsof ik de stad weer voor het eerst zie, terwijl ik tegelijkertijd overal de weg op mijn duimpje ken. Bijna alles is zoals het altijd al was, maar toch valen heel veel details op. Een bloeiende boom voor een oud pand, een vriendelijke bloemenverkoper die vertelt over zijn thuisland. Er zijn overal bakfietsen, oude fietsen, nieuwe fietsen. Veel studenten. Veel mensen op straat. Oer Nederlands. Anders gekleed, dun, naar buiten gericht, met haast. De grachten, de oude panden, het Janskerkhof. Het is mooi en voorjaarsachtig.

Bloesem in een zijstraat

Nina, Mirjam, Hidde in Utrecht

Ik houd van mijn vrienden. Het is alsof ik ze nog een beetje beter leer kennen. En dat terwijl we met elkaar al meer dan 20 jaar teruggaan in de tijd. Dan hoef je niet meer te praten over het weer en de bekende koetjes en kalfjes.

Maandagochtend. Samen met Janske loop ik door de stad naar Mirjam. Janske vertelt welke winkeltjes nieuw zijn, wat er is veranderd. Eigenlijk bar weinig.......... wat een geruststelling. Ik heb daarin niets gemist.

Weertsingel, Utrecht

Het is heerlijk om weer even hier te zijn en de draad weer op te pakken. Het meest geniet ik ervan om iedereen weer even te zien. Ik word zo verwend en zo lief ontvangen! En waar ik kom praten we verder waar we gebleven zijn. Mail, skype, facebook en bloggen helpen om in contact te blijven. Het werkt. Ik voel mij niet vreemd of buitengesloten. Juist thuis en erbij horen. En dat is een ontzettende opluchting.

Dinsdagochtend. Buiten is het stil op het gekoer van de duiven na. Ik ben in Doorn bij Mascha en Bram en de kindjes. Bram had fantastisch gekookt. We zijn vel te laat naar bed gegaan. De tijd is tekort. Mascha moet voor dag en dauw alweer aan het werk. Maar het kan en dat is een groot kado. Vandaan rijd ik verder naar Apeldoorn en later naar Enschede. Nog meer Nederlandse sfeer opsnuiven, rondkijken en bijpraten.

The Australian Chocolates (Made in the Netherlands www.australianhomemade.com ;-)

wonder woman en super man

Karin en Isis wandelen met de honden.

Wonder woman bestaat echt. Ik heb haar ontmoet. Ken haar al sinds ik ben geboren. Wonder woman klaagt nooit. Staat altijd klaar. Is altijd bezig. Gunt je het allerbeste uit het allerdiepste van haar hart. Wie Wonder woman heeft ontmoet snapt niet hoe ze het doet. Ik in ieder geval niet. Samen met Super man zorgt voor het reilen en zeilen in en om het huis. Ze zorgen voor Wendy. Voor Casper. Voor Jorrit. Ze ontvangen gasten als koningen, Wonder woman kookt als voor koninginnen, waakt met oplettend oog over ieders welzijn. Wonder woman en Super man leveren een prestatie waar ik stil van wordt. En de kindjes ook.

Wie het zijn? Mijn ouders natuurlijk.

Karin en Rene.

Hoe erg ik ze gemist heb merk ik als ik er ben.

Het heeft even geduurd voor ik de tijd en de rust vond om de blog te schrijven. Er gebeurt zoveel en er zijn zoveel indrukken en momenten om van de genieten, alleen, met de kindjes, met de paarden, met Karin en Rene, met mijn zussen en hun kindjes. Alles is leuk en beleven we intensief. Wat je normaal niet hebt probeer je vast te houden en geen detail te missen als je het even wel hebt.

Vanochtend stond ik paardendrollen te ruimen met de kindjes en Rene en het was een heerlijk moment. Buiten, lente, vogels op de achtegrond, rode gezichten van de kou en scheppen maar. Voor ons is dit het ultieme gevoel van erbij horen, vakantie, plezier.

Is dat het ook voor Super man en Wonder woman?

Vanochtend hebben we het kippenhok en het konijnenhok schoongemaakt. Nog voor dat de kerkklokken hadden geslagen dat het tijd was om aan het werk te gaan liep het volk al door de tuin met pakken hooi, die tegen de tijd dat we bij het hok waren, in slierten uiteen waren gevallen op het zorgvuldig geveegde tuinpad en in de tuin. De jongens, die naarstig op zoek gaan naar verse slakken voor de kippen, vinden de meesten in de moestuin, waar ook net de zaadjes op beginnen te komen van de worteltjes, de latirus en alles wat er nog meer had kunnen staan....... Paardje Maggy heeft nauwelijks nog een staart over zo ijverig wordt er geborsteld en gepoetst door Isis en Simon. Maggy, tot voor kort de braafste Shetlander die er bestaat, wandelt op haar achterbenen als we willen gaan rijden. Het zadel dat normaal op een paardenrug hoort te liggen, glijdt er langzaam aan de zijkant af. De jongens eten niets van het verrukkelijke en met liefde gekookte preistamppotje, maar verorberen kilo's eclairs per dag. Naar het zwembad zijn we al twee keer geweest, wel naar twee verschillende, want bij vertrek brullen de jongens zo hard dat ze nog niet weg willen, dat we bang zijn niet meer terug te mogen komen. Ik dacht dat mei redelijk warm was, maar Karin heeft vesten voor de kinderen moeten komen omdat ik zo lichtgewicht reisde dat de kindjes voortdurend blauw van de kou zagen.

Maakt het uit. Nee.

We doen oneindig veel dingen. Wikkeldoek cursus met Wendy, Jorrit en Casper. Zwemmen met Karin. Spaghetti met biersaus eten met Rene. Paardrijden voor de kindjes. Kroelen met de dieren. Wandelen. Winkelen. Naar de bakker. Met Inne inkopen doen voor haar winkel. Ik kijk mijn ogen uit naar de netheid en degelijkheid van de straten, de huizen, de winkels. De groenheid van de weilanden. Het gesloten straatbeeld. De koude dagen en de grauwheid van de lucht. De felgele koolzaadvelden. De bloesem in de bomen. Er ontgaat mij geen detail. Wat is het leuk om aan de andere kant van de wereld te wonen, en dit land, dat ik zo goed ken, opnieuw waar te kunnen nemen. We hebben het zo naar ons zin.

Zo'n kraambezoek met zoveel leuke dingen wil ik wel vaker doen!

Een paar beelden.

Casper. Oooh wat is hij lief en mooi!

Tom aan het werk in de wei, paardendrollen ruimen.

Isis zorgt iedere dag voor de kippen en raapt eieren.

Wandelen in Keispelt.

Wikkeldoek cursus, de beurt is aan Wendy en Casper.

op reis

Wat is het toch ongelooflijk dat je het ene moment in Melbourne bent, en een dag later aan de andere kant van de wereld. Het reizen is een groot feest. Ons reisschema werkt goed, prima zelfs. De eerste vlucht is fantastisch. Niets cattle class, we zitten in het allernieuwste model van de Airbus A380 van Qantas. Wat een ervaring! Het vliegtuig zoemt rustig op de achtergrond, er wordt voortdurend gevraagd of we wat willen drinken, er staan schalen appels en crackertjes voor zelfbediening. De nieuwste films en spelletjes kunnen gedaan worden op de computers bij de stoelen. We hebben zelfs beenruimte, bergruimte, beweegruimte. Met zo'n vliegtuig kunnen we de reis dagelijks maken ;-).

De tweede vlucht verloopt standaard. We zitten het geduldig uit, de kindjes met vierkante ogen van de filmpjes op de kleine schermpjes. Het viegtuig is zo vol en krap dat hte niet lukt om de kindjes weer in hun kleren te hijsen, dus ongeneerd rennen ze in pyama over Schiphol om de afstand te overbruggen tussen de aankomst gate en de vertrek gate naar Luxemburg. Omkleden doen we bij de wc's en weer redelijk toonbaar wachten we op onze volgende vlucht. De kinderen zijn verbijsterd over het feit dat er overal Nederlands wordt gesproken. En moeten steeds denken of ze "dank je wel" of "thank you" moeten zeggen.

Het vliegtuig naar Luxemburg is klein en zit vol business mensen. Ik hoef helemaal niets te doen, iedere business man draagt een stuk van onze handbagage en maakt een praatje. Het lijkt wel Australie!

En dan komen we thuis. Zo voelt het. Karin staat met bloemen bij de aankomst gate. Het is bijzonder en toch zo gewoon. Rene komt aanlopen alsof het gewoonste zaak van de wereld is. Wendy komt met baby Casper. Wat een schatje! En wat heerlijk om hem voor het eerst vast te kunnen houden en te zien.

De rit naar huis is alsof we niet weg zijn geweest. Thuiskomen is echt thuiskomen. Wat voelen wij ons hier ook op one plek.

Het is voorjaar. Alles in gekleurdin verschillende schakeringen groen. Het groene is overweldigend. Een sappige meiregen valt in de middag en we vinden het een prachtig gezicht. O ja, zo voelt de lente. En zo groen is het. De kindjes zijn ook meteen thuis. En gaan meteen op onderzoek uit, zitten uren in bad en in de sauna en storten dan in. Tegen 15.30u zijn de jongens onder zeil. En Isis en ik gaan om 18.00u slapen.

Wat kan ik anders zeggen dan dat het is alsof we niet zijn weggeweest. Dat het heerlijk is. En dat het zo gewoon is. Een jaar is niets. Er verandert nauwelijks iets. Het voelt hetzelfde, het licht is hetzelfde, de mensen zijn hetzelfde. En het meest geruststellende is, is dat er niets verandert in het contact. Het is zoals vanouds. Het is alsof er geen tijd en afstand tussen heeft gezeten.

We gaan er van genieten.

business class of cattle class?

"Cattle class". Dat wordt het genoemd als je economy class vliegt.

Dat leerde ik gisteren toen ik naar de apotheek ging om op dringend advies van de arts een paar steunkousen te halen voor mijn benen die iedere dag meer ontsierd worden door de gevolgen van de zwangerschap. De man zucht eens diep als hij hoort dat we "cattle class" vliegen en zegt bezorgd dat hij het echt niet gaat redden om voor maandag een paar fatsoenlijke steunkousen op maat te leveren. Hij geeft mij een paar kniekousen mee die de 28 uur dragelijk moeten maken voor mijn benen. Hij spreekt er de bemoedigende woorden bij "beter iets dan niets.....". En ik ben tevreden want eigenlijk moet ik er niet aan denken om een stel van die veel te warme, strakke, lelijke panties aan te trekken.....

Wij zijn er helemaal klaar voor. Nadat vanmiddag de kindjes hebben gerust hebben we met z'n vieren in een uurtje de koffers gepakt. Ik de grote koffer voor "in de buik van het vliegtuig". De kindjes hun eigen handbagage. Bloedserieus, overleggend en nadenkend hebben ze alledrie een keurig tasje klaargemaakt. Ik heb er niets aan gedaan, alleen net even gecontroleerd wat ze ervan hebben gemaakt. Alles zit er in dat ze essentieel vinden voor onderweg, de i-pod, een collectie dvd's, de DS, een pyama, een zwempak (voor het zwembad in Singapore), een boek, de reisschriften van school en knutselspullen. Een favoriete knuffel. En een beker met dop en rietje zodat we geen drinkenongelukjes hebben in het vliegtuig en zodat we drinkwater kunnen tappen bij de fonteintjes op het vliegveld.

Aan tafel bij het eten hebben we de reisplanning doorgenomen.

De kindjes vertellen alles zoals ze denken dat het gaat.

"Eerst moeten we onze kettingen om met onze namen erop voor als we jou kwijtraken. In het vleigtuig magen die weer af. De eerste vlucht proberen we zolang mogelijk wakker te blijven. We mogen een lollie bij het opstijgen. Die zit al in onze tas. Dan een verzamelzakje knutselen voor alle snoep en chocola die er in het vliegtuig aan kinderen wordt gegeven. Als je dat allemaal opeet voel je je niet zo lekker, maar we willen het natuurlijk niet weggooien. Dan filmpjes kijken. En spelletjes doen. Als er maar schermpjes bij de stoelen zitten.....!

De plattegrond van het vliegveld van Singapore bestuderen zodat we de route naar het zwembad kunnen tekenen. De schoolopdracht is dat we aan het eind van de vakantie kaart moeten kunnen lezen.

Op het vliegveld een stukje lopen.

Zwemmen, douchen, pyama's aan.

McDonalds. Yes!

Tandenpoetsen.

Weer instappen voor de volgende vlucht.

Allemaal slapen! We zitten niet bij het raam want het is een slaapvlucht. De raampjes moeten dicht. Daar heb je helemaal niets aan. Dat is helemaal niet leuk.

Dan uitstappen in Amsterdam. Vorige keer waren we daar aan het einde van de reis. Nu gaan we nog even verder.

Opfrissen.

Naar de speeltuin. Yes!

Een eind lopen.

Met de bus naar de cityhopper.

En dan nog even volhouden, we mogen bij het raam zitten dus dat is leuk.

Dan zijn we er! Zou er ook een van de katten meemogen om ons op te halen in Luxemburg? En zou baby Casper erbij zijn?"

Er wordt druk gediscussieerd over alle ins en outs van het reizen. Als het allemaal zo goed loopt als de kinderen voor ogen hebben komen we verfrist en verkwikt aan. Cattle class of niet, wij vinden reizen hartstikke leuk en hebben zin in alle avonturen die ons te wachten staan.

Als de vulkaan in IJsland zich nu maar een beetje rustig houdt.....

Tot spreeks vanuit Europa.

hoe moet dat als ze weggaan?

Vanochtend om 7.30u gaat de telefoon. De oppasmoeder van de jongens. Sorrie, ik kan niet oppassen vandaag, mijn dochtertje is ziek. Daar is natuurlijk niets aan te doen. Maar ik zit meteen met een probleem. Ik moet werken vandaag, heb een afspraak in het ziekenhuis voor een zwangerschapscontrole, moet langs het gemeentehuis. Bovendien moet ik het zoontje van de oppasmoeder even van huis ophalen en naar school brengen. En dat pas nadat ik de afspraak met de juf van Isis heb gehad over haar schoolopdrachten voor de komende drie weken, maar voor de school begint. Als dat alles was. Simon moet in de middag naar Kinder, Isis moet weer opgehaald worden en heeft om 16u alvast een inhaalzwemles. Maar ik moet ook het zoontje van de oppas weer naar huis brengen na school, en Simon moet om 15.45u weer opgehaald worden. Een uitdagende dag. Bud biedt heel lief aan dat ik de auto mag gebruiken maar ik zie nu al dat ook de auto geen oplossing kan brengen, het past gewoon niet.

Dit is typisch een dag waarop je weet dat het gelukt is in de afgelopen twee jaar vrienden te maken. Kristine biedt spontaan aan in de ochtend op de jongens te passen zodat ik naar het ziekenhuis en het gemeentehuis kan. Ze bakt zelfs nog heel lief een brood voor mij en zet koffie als ik terug ben om de jongens weer op te halen. Het Kinder probleem lost zich vanzelf op omdat Simon zo verkouden is dat zelfs als hij zou willen, van mij niet naar het schooltje mag. Fiona, mijn Schotse vriendin biedt aan dat Isis met haar mee kan rijden naar zwemles, zoon Finn heeft altijd zwemmen op donderdag. Maar wel in ruil voor zoonlief Joel, die ik mee naar huis neem. Ik bied dan ook maar aan dat ze na het zwemmen bij ons pannekoeken kunnen blijven eten.

Er wordt ge-applaudiseerd als ik om 15.30u met dikke buik, Tom, Simon en Joel op de fiets de berg oprijdt, naast mij zoonlief van de oppas, op een fiets waar hij voor het gemak de handremmen vanaf heeft gehaald.......Zo fietsen wij trots, zwetend en zingend door de stralende herfstzon terwijl we van alle kanten woorden toegelachen en toegeroepen.

Op de terugweg naar huis fietsen we nog even langs het schooltje van Simon om zijn huiswerkopdracht op te halen die de juf voor hem gemaakt heeft. Simon is verlegen maar loopt naast zijn schoenen van trots als hij mij even later de map overhandigt "met een brief van de juf erin voor mij".

Het is een dag van lieve mensen die het spontaan mogelijk maken dat alles loopt en past, dat er niemand staat te wachten of een activiteit niet kan doen. Behlave ik natuurlijk, ik krijg 70% van mijn werk niet gedaan dat ik had moeten doen....maar ik ben er inmiddels aan gewend dat het vaak anders loopt dan gepland.

Het zijn de mensen vandaag die de dag maken. En daarom zit het de hele dag in mijn hoofd. Stijn en Kristine vertrekken weer naar Belgie.

Het aantal weken dat het nog duurt voor ze Sandringham verlaten is op twee handen te tellen. We wisten van tevoren dat ze weer weg zouden gaan maar we vinden er niets aan. We zullen ze zo missen! Waarschijnlijk zal dit niet de laatste keer zijn dat we dit gaan meemaken. Er zijn hier zoveel mensen die komen en gaan, ook in onze kennissen- en vriendenkring. Laten we er maar vast aan wennen. Als dat kan, want kan je aan afscheid nemen wennen?

Dank je wel Kristine voor het oppassen en de gezellige ochtend. Hoe moet dat als jullie weggaan? Dank je wel Fiona, dat je zo dapper de Nederlandse pannenkoeken hebt weg zitten werken hier terwijl de jongens de tent afbraken. Dank je wel Emma dat je aan me hebt gedacht en mij hebt gevraagd mee te gaan naar de cursus "how to raise boys". Jullie maken dat ik met thuis voel op deze plek. Juist op een ogenschijnlijk onmogelijke dag als deze.

een moederhart geraakt

Zingen

Het zal wel door de hormonen komen, maar bij de minste of geringste schiet ik vol. Ik knipper dan hard met mijn ogen want natuurlijk wil ik niet dat iemand ziet hoe snel ontroerd ik ben. Vandaag was er op de school van Simon een uitvoering in het kader van aankomende moederdag. De kinderen zingen en dansen onder begeleiding van een gitaar. Het is zo mooi en Simon doet zo goed zijn best! De eerste traan loopt over mijn wang. Ik durf hem niet weg te vegen uit angst dat iemand het ziet.

Daarna is er uitreiking van zelfgemaakte kado's, in zelfgemaakt pakpapier, met een zelfgemaakte en zelfgeschreven kaart. De verwachtingsvolle nerveuze blik in Simon's ogen zal mij altijd bij blijven. Ik schiet alweer vol. "Waarom huil je mam vraagt hij geschrokken.". "Omdat ik zo blij ben lieverd." Zijn hele ziel en zaligheid ligt in dit presentje. "Voor jou mam, heb ik voor jou gemaakt, helemaal zelf, je mag het uitpakken hoor!". Er zit een prachtig schilderij in het pak. Een portret van mij. Ik sta in de zon en ik lach. Ik heb een baby in mijn buik en hele grote handen. En 1 oorbel want voor de andere had hij geen tijd meer. Als tweede verrassing zit er een zelfgemaakte armband van gekleurde kralen in, "Ik heb voor jou een paar harten kralen uitgekozen fluistert hij verlegen en trots in mijn oor". Ik straal van trots en loop over van liefde voor deze kleine stoere wilde man die zo verschrikkelijk zijn best heeft gedaan voor mij. En weer dreigen de tranen boven te komen. Maar ik duw ze weg en lach breeduit. Snel gaat Simon een cakeje halen voor Tom, hemzelf en mij. "Dit hoort er ook nog bij, en je hoeft niets op te ruimen, dat doe ik". Mijn dag kan niet meer stuk. En de tranen? Ik weet zeker dat er moeders bij zaten in dezelfde siuatie als ik :-)

Simon met zijn portret van mij