hoe moet dat als ze weggaan?

Vanochtend om 7.30u gaat de telefoon. De oppasmoeder van de jongens. Sorrie, ik kan niet oppassen vandaag, mijn dochtertje is ziek. Daar is natuurlijk niets aan te doen. Maar ik zit meteen met een probleem. Ik moet werken vandaag, heb een afspraak in het ziekenhuis voor een zwangerschapscontrole, moet langs het gemeentehuis. Bovendien moet ik het zoontje van de oppasmoeder even van huis ophalen en naar school brengen. En dat pas nadat ik de afspraak met de juf van Isis heb gehad over haar schoolopdrachten voor de komende drie weken, maar voor de school begint. Als dat alles was. Simon moet in de middag naar Kinder, Isis moet weer opgehaald worden en heeft om 16u alvast een inhaalzwemles. Maar ik moet ook het zoontje van de oppas weer naar huis brengen na school, en Simon moet om 15.45u weer opgehaald worden. Een uitdagende dag. Bud biedt heel lief aan dat ik de auto mag gebruiken maar ik zie nu al dat ook de auto geen oplossing kan brengen, het past gewoon niet.

Dit is typisch een dag waarop je weet dat het gelukt is in de afgelopen twee jaar vrienden te maken. Kristine biedt spontaan aan in de ochtend op de jongens te passen zodat ik naar het ziekenhuis en het gemeentehuis kan. Ze bakt zelfs nog heel lief een brood voor mij en zet koffie als ik terug ben om de jongens weer op te halen. Het Kinder probleem lost zich vanzelf op omdat Simon zo verkouden is dat zelfs als hij zou willen, van mij niet naar het schooltje mag. Fiona, mijn Schotse vriendin biedt aan dat Isis met haar mee kan rijden naar zwemles, zoon Finn heeft altijd zwemmen op donderdag. Maar wel in ruil voor zoonlief Joel, die ik mee naar huis neem. Ik bied dan ook maar aan dat ze na het zwemmen bij ons pannekoeken kunnen blijven eten.

Er wordt ge-applaudiseerd als ik om 15.30u met dikke buik, Tom, Simon en Joel op de fiets de berg oprijdt, naast mij zoonlief van de oppas, op een fiets waar hij voor het gemak de handremmen vanaf heeft gehaald.......Zo fietsen wij trots, zwetend en zingend door de stralende herfstzon terwijl we van alle kanten woorden toegelachen en toegeroepen.

Op de terugweg naar huis fietsen we nog even langs het schooltje van Simon om zijn huiswerkopdracht op te halen die de juf voor hem gemaakt heeft. Simon is verlegen maar loopt naast zijn schoenen van trots als hij mij even later de map overhandigt "met een brief van de juf erin voor mij".

Het is een dag van lieve mensen die het spontaan mogelijk maken dat alles loopt en past, dat er niemand staat te wachten of een activiteit niet kan doen. Behlave ik natuurlijk, ik krijg 70% van mijn werk niet gedaan dat ik had moeten doen....maar ik ben er inmiddels aan gewend dat het vaak anders loopt dan gepland.

Het zijn de mensen vandaag die de dag maken. En daarom zit het de hele dag in mijn hoofd. Stijn en Kristine vertrekken weer naar Belgie.

Het aantal weken dat het nog duurt voor ze Sandringham verlaten is op twee handen te tellen. We wisten van tevoren dat ze weer weg zouden gaan maar we vinden er niets aan. We zullen ze zo missen! Waarschijnlijk zal dit niet de laatste keer zijn dat we dit gaan meemaken. Er zijn hier zoveel mensen die komen en gaan, ook in onze kennissen- en vriendenkring. Laten we er maar vast aan wennen. Als dat kan, want kan je aan afscheid nemen wennen?

Dank je wel Kristine voor het oppassen en de gezellige ochtend. Hoe moet dat als jullie weggaan? Dank je wel Fiona, dat je zo dapper de Nederlandse pannenkoeken hebt weg zitten werken hier terwijl de jongens de tent afbraken. Dank je wel Emma dat je aan me hebt gedacht en mij hebt gevraagd mee te gaan naar de cursus "how to raise boys". Jullie maken dat ik met thuis voel op deze plek. Juist op een ogenschijnlijk onmogelijke dag als deze.