Zingen
Het zal wel door de hormonen komen, maar bij de minste of geringste schiet ik vol. Ik knipper dan hard met mijn ogen want natuurlijk wil ik niet dat iemand ziet hoe snel ontroerd ik ben. Vandaag was er op de school van Simon een uitvoering in het kader van aankomende moederdag. De kinderen zingen en dansen onder begeleiding van een gitaar. Het is zo mooi en Simon doet zo goed zijn best! De eerste traan loopt over mijn wang. Ik durf hem niet weg te vegen uit angst dat iemand het ziet.
Daarna is er uitreiking van zelfgemaakte kado's, in zelfgemaakt pakpapier, met een zelfgemaakte en zelfgeschreven kaart. De verwachtingsvolle nerveuze blik in Simon's ogen zal mij altijd bij blijven. Ik schiet alweer vol. "Waarom huil je mam vraagt hij geschrokken.". "Omdat ik zo blij ben lieverd." Zijn hele ziel en zaligheid ligt in dit presentje. "Voor jou mam, heb ik voor jou gemaakt, helemaal zelf, je mag het uitpakken hoor!". Er zit een prachtig schilderij in het pak. Een portret van mij. Ik sta in de zon en ik lach. Ik heb een baby in mijn buik en hele grote handen. En 1 oorbel want voor de andere had hij geen tijd meer. Als tweede verrassing zit er een zelfgemaakte armband van gekleurde kralen in, "Ik heb voor jou een paar harten kralen uitgekozen fluistert hij verlegen en trots in mijn oor". Ik straal van trots en loop over van liefde voor deze kleine stoere wilde man die zo verschrikkelijk zijn best heeft gedaan voor mij. En weer dreigen de tranen boven te komen. Maar ik duw ze weg en lach breeduit. Snel gaat Simon een cakeje halen voor Tom, hemzelf en mij. "Dit hoort er ook nog bij, en je hoeft niets op te ruimen, dat doe ik". Mijn dag kan niet meer stuk. En de tranen? Ik weet zeker dat er moeders bij zaten in dezelfde siuatie als ik :-)
Simon met zijn portret van mij
