Karin en Isis wandelen met de honden.
Wonder woman bestaat echt. Ik heb haar ontmoet. Ken haar al sinds ik ben geboren. Wonder woman klaagt nooit. Staat altijd klaar. Is altijd bezig. Gunt je het allerbeste uit het allerdiepste van haar hart. Wie Wonder woman heeft ontmoet snapt niet hoe ze het doet. Ik in ieder geval niet. Samen met Super man zorgt voor het reilen en zeilen in en om het huis. Ze zorgen voor Wendy. Voor Casper. Voor Jorrit. Ze ontvangen gasten als koningen, Wonder woman kookt als voor koninginnen, waakt met oplettend oog over ieders welzijn. Wonder woman en Super man leveren een prestatie waar ik stil van wordt. En de kindjes ook.
Wie het zijn? Mijn ouders natuurlijk.
Karin en Rene.
Hoe erg ik ze gemist heb merk ik als ik er ben.
Het heeft even geduurd voor ik de tijd en de rust vond om de blog te schrijven. Er gebeurt zoveel en er zijn zoveel indrukken en momenten om van de genieten, alleen, met de kindjes, met de paarden, met Karin en Rene, met mijn zussen en hun kindjes. Alles is leuk en beleven we intensief. Wat je normaal niet hebt probeer je vast te houden en geen detail te missen als je het even wel hebt.
Vanochtend stond ik paardendrollen te ruimen met de kindjes en Rene en het was een heerlijk moment. Buiten, lente, vogels op de achtegrond, rode gezichten van de kou en scheppen maar. Voor ons is dit het ultieme gevoel van erbij horen, vakantie, plezier.
Is dat het ook voor Super man en Wonder woman?
Vanochtend hebben we het kippenhok en het konijnenhok schoongemaakt. Nog voor dat de kerkklokken hadden geslagen dat het tijd was om aan het werk te gaan liep het volk al door de tuin met pakken hooi, die tegen de tijd dat we bij het hok waren, in slierten uiteen waren gevallen op het zorgvuldig geveegde tuinpad en in de tuin. De jongens, die naarstig op zoek gaan naar verse slakken voor de kippen, vinden de meesten in de moestuin, waar ook net de zaadjes op beginnen te komen van de worteltjes, de latirus en alles wat er nog meer had kunnen staan....... Paardje Maggy heeft nauwelijks nog een staart over zo ijverig wordt er geborsteld en gepoetst door Isis en Simon. Maggy, tot voor kort de braafste Shetlander die er bestaat, wandelt op haar achterbenen als we willen gaan rijden. Het zadel dat normaal op een paardenrug hoort te liggen, glijdt er langzaam aan de zijkant af. De jongens eten niets van het verrukkelijke en met liefde gekookte preistamppotje, maar verorberen kilo's eclairs per dag. Naar het zwembad zijn we al twee keer geweest, wel naar twee verschillende, want bij vertrek brullen de jongens zo hard dat ze nog niet weg willen, dat we bang zijn niet meer terug te mogen komen. Ik dacht dat mei redelijk warm was, maar Karin heeft vesten voor de kinderen moeten komen omdat ik zo lichtgewicht reisde dat de kindjes voortdurend blauw van de kou zagen.
Maakt het uit. Nee.
We doen oneindig veel dingen. Wikkeldoek cursus met Wendy, Jorrit en Casper. Zwemmen met Karin. Spaghetti met biersaus eten met Rene. Paardrijden voor de kindjes. Kroelen met de dieren. Wandelen. Winkelen. Naar de bakker. Met Inne inkopen doen voor haar winkel. Ik kijk mijn ogen uit naar de netheid en degelijkheid van de straten, de huizen, de winkels. De groenheid van de weilanden. Het gesloten straatbeeld. De koude dagen en de grauwheid van de lucht. De felgele koolzaadvelden. De bloesem in de bomen. Er ontgaat mij geen detail. Wat is het leuk om aan de andere kant van de wereld te wonen, en dit land, dat ik zo goed ken, opnieuw waar te kunnen nemen. We hebben het zo naar ons zin.
Zo'n kraambezoek met zoveel leuke dingen wil ik wel vaker doen!
Een paar beelden.
Casper. Oooh wat is hij lief en mooi!
Tom aan het werk in de wei, paardendrollen ruimen.
Isis zorgt iedere dag voor de kippen en raapt eieren.
Wandelen in Keispelt.
Wikkeldoek cursus, de beurt is aan Wendy en Casper.
