op reis

Wat is het toch ongelooflijk dat je het ene moment in Melbourne bent, en een dag later aan de andere kant van de wereld. Het reizen is een groot feest. Ons reisschema werkt goed, prima zelfs. De eerste vlucht is fantastisch. Niets cattle class, we zitten in het allernieuwste model van de Airbus A380 van Qantas. Wat een ervaring! Het vliegtuig zoemt rustig op de achtergrond, er wordt voortdurend gevraagd of we wat willen drinken, er staan schalen appels en crackertjes voor zelfbediening. De nieuwste films en spelletjes kunnen gedaan worden op de computers bij de stoelen. We hebben zelfs beenruimte, bergruimte, beweegruimte. Met zo'n vliegtuig kunnen we de reis dagelijks maken ;-).

De tweede vlucht verloopt standaard. We zitten het geduldig uit, de kindjes met vierkante ogen van de filmpjes op de kleine schermpjes. Het viegtuig is zo vol en krap dat hte niet lukt om de kindjes weer in hun kleren te hijsen, dus ongeneerd rennen ze in pyama over Schiphol om de afstand te overbruggen tussen de aankomst gate en de vertrek gate naar Luxemburg. Omkleden doen we bij de wc's en weer redelijk toonbaar wachten we op onze volgende vlucht. De kinderen zijn verbijsterd over het feit dat er overal Nederlands wordt gesproken. En moeten steeds denken of ze "dank je wel" of "thank you" moeten zeggen.

Het vliegtuig naar Luxemburg is klein en zit vol business mensen. Ik hoef helemaal niets te doen, iedere business man draagt een stuk van onze handbagage en maakt een praatje. Het lijkt wel Australie!

En dan komen we thuis. Zo voelt het. Karin staat met bloemen bij de aankomst gate. Het is bijzonder en toch zo gewoon. Rene komt aanlopen alsof het gewoonste zaak van de wereld is. Wendy komt met baby Casper. Wat een schatje! En wat heerlijk om hem voor het eerst vast te kunnen houden en te zien.

De rit naar huis is alsof we niet weg zijn geweest. Thuiskomen is echt thuiskomen. Wat voelen wij ons hier ook op one plek.

Het is voorjaar. Alles in gekleurdin verschillende schakeringen groen. Het groene is overweldigend. Een sappige meiregen valt in de middag en we vinden het een prachtig gezicht. O ja, zo voelt de lente. En zo groen is het. De kindjes zijn ook meteen thuis. En gaan meteen op onderzoek uit, zitten uren in bad en in de sauna en storten dan in. Tegen 15.30u zijn de jongens onder zeil. En Isis en ik gaan om 18.00u slapen.

Wat kan ik anders zeggen dan dat het is alsof we niet zijn weggeweest. Dat het heerlijk is. En dat het zo gewoon is. Een jaar is niets. Er verandert nauwelijks iets. Het voelt hetzelfde, het licht is hetzelfde, de mensen zijn hetzelfde. En het meest geruststellende is, is dat er niets verandert in het contact. Het is zoals vanouds. Het is alsof er geen tijd en afstand tussen heeft gezeten.

We gaan er van genieten.