blijven

Als prinsessen verkleed lopen de meisjes door de straten.
Oorspronkelijk waren we niet van plan om naar de grote trouwerij te kijken. Maar we ontkomen er niet aan. Iedereen is er vol van. De flessen champagne vliegen de slijterijen uit.
Isis weet precies hoe laat het spektakel. begint. Nog nooit hebben ze zo snel gegeten en zich klaargemaakt voor bed. Om 19u mag de televisie aan. Ademloos zitten we te kijken. Natuurlijk speuren we in de drukte op de televisie naar de zus van Bud die in Londen woont. Maar we zien Marie-jose, Teun en Kees niet. Wel al die duizenden andere mensen, de gasten, de bruid en de bruidegom. Op het nieuws horen we dat er 2 miljard mensen hebben gekeken. Dat vind ik moeilijk te bevatten. Zo veel! Dan zien Kate en William er nog aardig ontspannen uit.....ze hebben het goed gedaan!

Voorafgaandede bruiloft hebben we een opruimdag. Plotseling zie ik juli dichtbij komen, de maand dat we weer moeten verhuizen. En krijg ik last van de opruimkriebels. Dus Tom helpt mij knutselspullen opruimen, boeken en spelletjes en tuinspeelgoed uitzoeken. We hebben het reuzegezellig en het wordt keurig. Dan komt 's middags de huisbaas om een lek op te lossen en vraag ik hem hoe het er voor staat met het huis. Hij spreekt de verlossende woorden dat het nog zeker 6 tot 7 maanden gaat duren voor ze hier gaan beginnen met afbreken. En wij kunnen dus nog even blijven. Dat is goed nieuws.
Nu hebben we en opgeruimd, en we kunnen nog even blijven.
Het wordt een ontspannen weekend :-)

 Tom, kampioen potloodslijpen.

Bink ligt ernaast en lacht om onze ijver.

de huisarts die we niet willen

We moeten met Simon even naar de huisarts want hij heeft een vervelende wrat op zijn duim.
Vorige week hebben ze bij de huisarts zijn hele duim afgetaped en een agressief wrattenverdelgingswas erop gedaan. Zijn duim zag eruit alsof hij hem half heeft afgehakt en darna weer aan elkaar geplakt heeft.

Gisteren na school pik ik de meute op, met 5 kinderen kom ik de praktijk binnen. Isis, ons overbuurmeisje Grace en Tom laat ik achter in de wachtkamer. Bink gaat mee met Simon en mij naar de behandelkamer. Als dat maar goed gaat..... Het gaat goed.

De behandeling van de wrat was succesvol. Wrat is verdwenen. Halve duim ook, maar een kniesoor die daar op let......
Aan de andere duim begint ook een wratje, een kleine. Om erger te voorkomen biedt de verpleegkundige aan om ook die duim in te tapen. Ja graag zegt Simon.

Dan komt de dokter ook nog even kijken. Het is een andere dan we normaal hebben.
"Mevrouw" zegt hij "volgende keer niet meer zulk agressief wrattenspul gebruiken, zijn halve duim is verdwenen". Ik probeer uit te leggen dat dat niet mijn schuld is......dat Simon behandeld is volgens het standaard protocol van de praktijk. Over zijn brillenglazen kijkt hij mij aan. "Oh?"
Dan vraagt hij of Simon vorige keer heel hard gehuild heeft bij het aanstippen van de wrat met vloeibaar stikstof. Mijn antwoord:"Nee, want jullie hebben een andere behandeling toegepast". "Mooi" zegt hij, "dan gaan we het wratje aan zijn andere duim nu meteen even aanstippen. Dan weet hij niet wat hem te wachten staat en zal hij  zich niet verzetten".
Ik krijg het er helemaal warm van. Dat wil ik helemaal niet. En ik weet zeker Simon ook niet. En al helemaal niet nu hij net weer een beetje vertrouwen heeft gekregen in artsen.
Dus ik zeg dat ik tegen die behandeling ben. Dat het tapen en insmeren ook goed heeft gewerkt. En dat ik en Simon dat nu weer willen. Hij zucht geirriteerd. Ik zie hem denken, weer zo'n moeder die niets kan hebben. Maar dat kan mij niet schelen. Simon heeft al genoeg aan zijn lijf gehad en hoe kan een arts die hem nog nooit gezien heeft beoordelen of pijn en effectief beter is dan geen pijn en ook effectief behandelen.

We doen het zoals ik en Simon het willen. De verpleegkundige is het er gelukkig helemaal mee eens.
Dus nu met een halve duim aan een hand, en een ingetapete duim aan zijn andere hand loopt Simon rond. Het ziet er best stoer uit. En hij heeft er geen last van. Iedereen blij. En die huisarts willen wij nooit meer.

porky

Op zoek naar Platypus achter de boerderij

Het is vijf uur rijden naar het huisje dat we hebben gehuurd. Onderweg is het prachtig. Eindeloos landschap, stille wegen, honderden kilometers rechtdoor.  Het huisje is een oorspronkelijk boerderijtje dat op het landgoed van een paardenfarm staat. Prima voor ons. Heel landelijk, kangaroes in de weilanden tussen de paarden, overstekende emoes, honderden vogels en 's ochtends verse eieren van de kippen en zelfgebakken brood van de eigenaresse. 

Maar het allermooiste is Porky. De pony die we gedurende ons verblijf tot onze beschikking hebben. Hij staat in het landje naast ons huis en de kinderen zijn er uren zoet mee. Porky borstelen, rondjes lopen in de wei, rijden op zijn rug, nog meer borstelen, nog meer rondjes lopen. We bezoeken 500 miljoen jaar oude rotsen, Baileys Rocks,  en het enige waar het over gaat is of we het nog halen om Porky nog te borstelen. We bezoeken een homestead uit 1843, de Warrock Homestead waar de eerste Kelpies zijn gefokt. Maar de kinderen kijken alleen naar de oude stallen en vragen zich af of er ook ponies hebben gewoond. We wandelen langs de kliffen bij Cape Bridgewater om een zeehonden kolonie te zien, en de kinderen vragen zich af of Porky ook kan zwemmen, en dat het toch veel makkelijker zou zijn om te rijden in plaats van de klim lopend te doen. 

En zo gaat het maar door. De dag dat we er helemaal niet op uit zijn geweest was de mooiste dag van hun vakantie. Wandelen met Porky in het bos, BBQen met uitzicht op Porky. Porky Porky Porky, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. We hebben een heerlijk lang weekend en het valt niet mee om weer te vertrekken. In gedachten zijn we een openlucht museum begonnen in de oude Warrock Homestead, kopen we een oud huisje op het platte land, word ik reisgidsschrijver voor uitjes met kinderen, werkt Bud vanuit een klein kantoortje in huis. Maar als we dan de verlatenheid en verwaarlozing van de dorpen zien, het drankmisbruik, de armoede komen we tot de conclusie dat dit misschien voor ons wel heerlijk is, maar dat er voor de kinderen niet zoveel is. Behalve natuurlijk een paard in de wei en prachtige natuur.
Bovendien horen we dat alle Aboriginals zijn uitgeroeid om Warrock Homestead te kunnen bouwen en het land tot schapenland om te vormen. Vergiftigd door meel dat gratis werd verstrekt aan de twee volken die in het gebied leefden. Plotseling is de charme van de historische plek een stuk minder......

Maar het weekend is geweldig. We lopen met ijskoude voeten door de verlaten weilanden naar de Glenelg River, speurend naar Platypus. Die we helaas niet gezien hebben. Wel een slang. En duizenden spinnenwebdraden met gouden dauwdruppeltjes in het gras. Schreeuwende Rosella's en Kakatoes in de bomen. Voor een lang weekend is dit de beste plek om te zijn. Was het altijd maar lang weekend :-)

 Warrock Homestead

 Porky, hier probeert Tom op te stappen met een stoel......

de paashaas

Pasen hier is hetzelfde als zoveel mogelijk chocola eten. In de supermarkten staan sinds kerst de paashazen en de eieren al huizenhoog opgestapeld. Manden vol met chocolade eieren zijn gebruikt als prijzen voor alle fundraising aktiviteiten. De belangrijkste gebeurtenis met pasen is de egg hunt, of de Easter hunt, waarbij je zoveel mogelijk paaseieren moet zien te vinden. Alles wat je vindt mag je houden. Je kan je voorstellen hoe een collectieve Easter Hunt eruit ziet met allemaal kinderen die zoveel mogelijk eieren willen verzamelen.......Kinderen die overigens allemaal heilig geloven in de paashaas.
.
Vanaf morgen hebben heel veel mensen vrij. Goede vrijdag, dan weekend, dan tweede paasdag en dan hebben we nog een vrije dag op dinsdag om te compenseren dat Anzac Day dit jaar ook op tweede paasdag valt.

Zowel voor Pasen als voor Anzac day is er heel veel te doen in de stad. Zonder ons.
Wij doen onze eigen Easter Hunt in Casterton dit jaar. Daar hebben we een klein huisje gehuurd op een landgoed dat bij een grote paarden/ schapenfarm hoort. We zoeken rust, natuur en wat tijd om te reflecteren en na te denken over wat we willen. Over een jaar min een paar dagen verloopt ons huidige visum. Tijd voor beslissingen over wat we willen, wat slim is en wat mogelijk is. Niet dat we daar in een weekend uitkomen, maar we maken in ieder geval een begin.
Als het lukt internet te krijgen, stuur ik natuurlijk een blog om te vertellen hoe wij de national parks onveilig maken en hoe het leven op de farm eruit ziet. En anders is het wachten tot dinsdag.....
Vrolijk Pasen!

koorts

Bink beheerst vandaag de dag.
Waar we vanochtend dachten dat hij weer aan de beterende hand was, dachten we aan het eind van de middag het tegenovergestelde. 40 graden koorts ondanks de panadol, ijskoude handen en voeten, oppervlakkige ademhaling, zo slap als een vaatdoek. De huisarts denkt ook dat het niet goed is en stuurt mij meteen door naar de eerste hulp in een van de grote ziekenhuizen. Dus met een geleende auto race ik door de spits naar het ziekenhuis.
Tegen de tijd dat eindelijk in een kamertje bij de eerste hulp zit kijkt Bink mij voor het eerst vandaag stralend aan. Hij drinkt een beetje, kijkt rond en begint te spelen met mijn tas. Zijn handen en voeten zijn niet meer blauw en hij ademt weer normaal. Zelfs de koorts is gedaald. Hoe kan dat??
Ik ben alweer wat geruster en moet lachen om de piepjonge arts assistent die samen met een collega assistent de anamnese moet doen. Is het een jongen of een meisje? 6 weken oud? Wat is er aan de hand? Mag ik even luisteren naar de baby? Hij kijkt mij blozend aan en ik probeer hem zo goed mogelijk te helpen. Hij wordt zo beoordeeld door de arts en natuurlijk wil ik dat hij het heel goed doet.
De arts een een leuke jonge vrouw die verbaasd naar Bink kijkt en zegt dat hij een toonbeeld is van gezondheid. Hij is een beetje uitgedroogd, maar dat is alles.
Voor haar is het glashelder. Het was een koortsstuip. Een totale afschakeling van het lichaam in een ultieme poging de hele hoge koorts te bestrijden. Het is niet erg. Het is een beschermingsmechanisme.
Het mag dan niet erg zijn, ik was wel ontzettend geschrokken. Ik dacht dat we alles wel al zo'n beetje hadden meegemaakt.....niet dus.
Het goede nieuws is dat de arts verwacht dat met deze koortstuip de strijd tegen het nogal agressieve virus is gewonnen en dat Bink razendsnel weer de oude zal zijn.
Wat een heerlijk vooruitzicht.

bink

Vannacht is Bink weer opgeknapt. Gisteravond was hij nog een gloeiend heet bolletje dat slapjes in ons bed lag te slapen. Ieder uur heb ik hem even gecontroleerd en langzaam daalde de koorts. Om 4 uur werd hij wakker. Honger, dorst! Een goed teken. Nadat hij een fles heeft gedronken kijkt hij mij blij aan terwijl hij met zijn kleine handjes over mijn gezicht gaat. En dan valt hij weer in slaap. Nu ligt hij nog steeds te ronken. Hij voelt koel aan, zijn kleur is weer normaal. Hij slaapt een gezonde slaap en geen zieke slaap. We hebben het gehad, hij is weer aan de beterende hand. Gelukkig :-)

ziekenboeg

De hele familie is ziek geweest, is nog ziek of gaat misschien nog ziek worden. We zijn het slachtoffer geworden van een agressief buikvirus dat ongeveer 24 uur huishoudt. Slapeloze nachten dus, spuugbakken sjouwen en in het geval van Bink stapels luiers erdoorheen jagen. Bink heeft het het zwaarst te verduren op dit moment. Hij heeft  hoge koorst en zit tegen dehydratie aan. Van de huisarts mogen we het vannacht nog aankijken maar als hij morgenochtend niet heeft gedronken en niet is opgeknapt moet hij even een paar uurtjes aan een infuus om op te knappen.
We hebben alle afspraken af moeten zeggen, wat op zich ook niet erg is. Wat rust in dit huis is ook wel eens lekker. De deuren blijven potdicht, we laten niemand naar binnen of naar buiten. Bud heeft vanochtend in alle vroegte even snel een paar boodschappen gedaan zodat we nog wat te eten in huis hebben voor wie daar weer aan toe is.
Bud heeft er zoals gewoonlijk helemaal geen last van en mijn buik rommelt alleen maar. Tot nu toe ;-)
Gelukkig zijn wij ver weg, jullie zullen we in ieder geval niet aansteken.

mijlpaal

 Het was echt een mijlpaal om veertig te worden. Nu het moment voorbij is ben ik enorm opgeknapt. De verjaardag was gezellig, de taart mislukt maar ach, als je veertig bent maak je je daar niet meer zo'n zorgen over. Alleen diegenen die het wisten had ik verteld dat er in de ochtend taart was. We vieren het op zijn Nederlands, en we beginnen met taart. Tegen alle gebruiken in want het bezoek dat net binnen is denkt dat ze meteen moeten vertrekken. Hier is het gebruik dat je pas taart eet als het feest voorbij is.  De mensen die kwamen maakt het niet uit, er is champagne en of die mislukte taart nu aan het begin of het einde van het feest komt doet er dan niet toe. Zonder taart om het einde van het feest aan te geven wordt het een lange koffieochtend, om 15.15u gaat het laatste bezoek weg. Het was ontzettend leuk en ontspannen. Precies zoals ik het graag wilde.
Tijd om erop uit te gaan is er niet meer. Dus ik word geparkeerd op de bank met een kop koffie, ik heb vrij. Bud raced naar de supermarkt om BBQ spullen te halen. Maar die liggen nog niet in de koelkast of er wordt besloten om uit eten te gaan. Ok, ook goed en leuk. Ik heb inmiddels een knallende koppijn. Veertig worden is niet eenvoudig ;-). We gaan voor het gemak naar het Sandy Motel, een groot restaurant naast de Tabaret gokhal hier in het "dorp". Hoe meer je gokt, hoe goedkoper het eten. Wij eten dus van de dure kaart........ De kinderen denken dat dit het mooiste restaurant uit de buurt is met het lekkerste eten. Lees lekkerste frieten. Dus op ons paasbest lopen we er heen. Eten bestellen aan de counter, drank bestellen aan een andere counter. Broodjes in een mandje doen en glaasjes water halen wordt verzorgd door Isis en Simon. Bink wil uiteraard zijn warme eten niet en verkruimeld op de vloerbedekking (in het restaurant!) zijn kwijlerige bolletje. De kindjes verorberen met veel genot hun fish & chips, en nemen een ijsje uit een plasticje na. Wat kan je hier toch goed eten verzuchten ze volmaakt tevreden. Ik moet er om lachen. Als zij plezier hebben, hebben Bud en ik dat ook. Bovendien geburen er aleemal lollige dingen, we kijken onze ogen uit. Wij doen het wat lolligheid betreft niet onder voor de dronken jongeren buiten op het balkon, het gezelschap dat net van een trouwerij komt op barkrukken, de oudere dames die bijna hun laatste centen hebben verspeeld aan de tafels en een paar gezinnen zoals wij meer bij ons in de buurt.

Als we thuis zijn ben ik vrolijk, maar doodmoe met hoofdpijn en wil ik graag naar bed. Dat doe ik dus ook, want op je verjaardag mag dat, helemaal als je net veertig bent geworden. 

Vandaag ging de zon stralend op. We hebben een thuisdag, krummelen, gaan naar de speeltuin, picnicen in de tuin. Ik neem aan het eind van de middag de trein naar de stad, waar mijn "afterparty" plaatsvindt met een vriendin die mij uitnodigt voor de film en om uit eten te gaan. We kijken the Lincoln Lawyer, die is ontzettend spannend. We eten bij de Italiaan. Ik sta daar nu bekend als zeurpiet. Ik wil de Ceasar Salad zonder bacon en anchovisdressing, ik wil de apple crumble zonder vanilleijs, en ik stuur de koffie terug omdat het een short black met melk was, terwijl ik natuurlijk zonder melk wilde. Dat kan plotseling allemaal als je veertig bent, zeuren, niemand kijkt er vreemd van op......

Nu is mijn verjaardag toch echt helemaal voorbij. Net toen ik thuis kwam had Tom alles ondergespuugd, hij ligt nu even op mijn plek in bed. Vooruit dan maar. Het zal wel lekker warm zijn als ik er zo in kruip.

Iedereen bedankt voor de lieve kaarten, telefoontjes, berichtjes en kadootjes. En voor wie nog veertig moeten worden, het valt best mee.........de wereld draait gewoon door :-).

40

Is het echt zo ver?
Ja het is echt zo ver.
40!
Wat klinkt dat oud.
Ben ik nu wijs?
Ben ik nu volwassen?
Beginnen nu de Fabulous Fourties zoals ze hier genoemd worden?
Ik kijk nog even of er iemand op Skype is die ik even kan bellen.
Niemand! Behalve dan het marketingburo waar ik regelmatig mee samenwerk. Maar die wil ik nu helemaal niet spreken. Om het delen. 40.
Veertig!
Moet ik nu blij zijn?
Dat ik al veertig jaar een gezond en gelukkig mens ben?
Of moet ik mij rot voelen dat het zo snel gaat. Veel te snel!
Beide voel ik. Terwijl ik een boltaart in de koelkast zet.
In ieder geval voor ons.
En misschien komt er nog iemand langs. Dan heb ik voor de zekerheid genoeg.
Ik geef geen feest. Geen groot feest. Alleen een minifeestje, voor ons thuis.
Vanochtend, 15 april, kreeg ik al kadootjes en taart van een paar vriendinnen hier. Een verrassing.
En van een andere vriendin een uitnodiging voor de film. Heel lief.
En ik maar denken dat ik hier geen vrienden heb.
Wel dus.
Ik ben jarig!
Ik ben veertig.
Ik lees nog snel even de kaarten die ik heb gehad voor ik naar bed ga. Lieve woorden. Feestelijke woorden. Ik voel mij jarig. Morgen maken we er een feestje van. De champagne staat al koud. Eigenlijk best leuk, veertig worden :-)

happy birthday

Bij ons begint een verjaardag altijd met thee en een taartje met kaars op bed. Veel gezang en kado's uitpakken. Dan ontbijt aan tafel op een versierde stoel. Vandaag moet de jarige jop aan de slag. Gelukkig thuis, zodat er tussendoor de lievelingstaart gegeten kan worden, en kaarsen uitgeblazen kunnen worden. Natuurlijk moeten we ook 42 keer klappen, en een keer extra voor het nieuwe jaar.
Het is een rustige en feestelijke dag. Gefeliciteerd Bud! Op naar de 43 :-)

met geen stok

Met geen stok zijn ze de deur uit te krijgen. Het lukt maandag nog net om naar de bike ramp te gaan, en de speeltuin. De rest van de tijd willen de kindjes thuisblijven. Lekker krummelen, knutselen, op kussens midden in de kamer liggen, street dancen met alle meubels aan de kant geschoven. We hebben bezoek van diverse mensen, dat vinden ze prima. Als ze maar niet de deur uit hoeven. Langzaam komen ze tot rust. En dat is heerlijk. Zelfs Simon, die zo wild is als een ongetemde leeuw, begint te ontspannen en wordt rustiger. Het is vakantie en het is heerlijk. En ik sta als een goede huismoeder taartjes te bakken voor mijn grote vriend die morgen jarig is. En daarna dans ik met Bink in mijn armen mee op de veel te harde jumpmuziek in de huiskamer. 

Alleen maar vrolijke gezichten deze dagen :-)

zere handen

Nu begrijp ik in eens hoe mensen RSI krijgen. Gisteren waren ik, mijn opdrachtgever Gretha en nog iemand in de fabriek hard aan het werk om een paar honderd 321 Water flessen te verpakken voor een speciale spoedverzending naar Washington DC. Met z'n drieeen zetten we flessen in elkaar, plakken er labels op, zetten ze in een doos, gebruiksaanwijzing erbij, filter erbij, doos dicht en in een grote doos. We zijn een paar uur bezig en het is ontzettend leuk om midden in de fabriek te staan en mee te werken aan het productie en verpakkingsproces. Maar ik ben ook blij dat dit niet altijd zo gaat want oh wat heb ik een zere handen van het dozen vouwen en de repeterende handelingen. Terwijl ik als een razende robot de handelingen sta uit te voeren krijg ik visioenen van het tweede jaar Medische Biologie waar ik met mijn vriendin en huisgenoot Chantal zo snel- en efficient mogelijk experimenten stond uit te voren, twee, liefst drie tegelijk. Snelheid, kwaliteit en efficientie, daar ging het om. En dat was hartstikke leuk, wij waren altijd als eerste klaar. Dat ik daar gisteren aan moest denken kwam omdat we met een team van drie mensen hetzelfde probeerde te bereiken. Ik had er zo'n plezier in! Het is de blaren op mijn vingers meer dan waard.

Vandaag hebben we bezoek uit Sydney. Vrienden uit Luxemburg die al een aantal jaar geleden naar Sydney zijn verhuisd en een weekendje in Melbourne zijn. Het voelt gek maar ook vertrouwd om elkaar in hele andere omstandigheden, aan de andere kant van de wereld te zien en te spreken. Ze nemen paashaasjes mee van een chocoladewinkel in Melbourne die Europese chocolade maakt. En bonbons. Ik heb er net een op, bij een sterk kopje koffie. Mmmmmmm, ik droom plotseling van Luxemburg en alle goede dingen daar.

Twee keer dit weekend ging in in gedachten terug in de tijd. De eerste keer bij he repeterend en zo snel en efficient mogelijk verpakken van de flessen, en nu net, bij het eten van een bonbon. Grappig hoe bepaalde handelingen, smaken en geuren zo onverwacht toegang geven aan stukjes herinnering in mijn hoofd en mij heen en weer slingeren door de tijd.

Zo slingerend vliegt het weekend weer voorbij.
Morgen is het vakantie. Dit keer is de wensenlijst kort. We gaan iedere dag een stuk fietsen, lopen of steppen en lezen. En de kinderen willen een keer naar kids space. Lijkt mij allemaal goed te doen! Zelfs met zere handen ;-)

 321 Water in de fabriek

Ellie en Sian, dochter en moeder, uit Sydney op bezoek. Thanks for the lovely afternoon!

redding

Met het afsluiten van Term 1, de eerste schooltermijn van dit jaar, hebben de kindjes wel een traktatie verdiend. We gaan naar het strand, het is schitterend weer. Herfstachtig en 26 graden. Simon's vriend Rasmus gaat uiteraard ook mee.
Op het strand aangekomen installeren we ons, schooluniformen maken plaats voor zwemkleren. De zonnetent wordt opgezet voor Bink, de zakken van de tent gevuld met zand voor de stevigheid. Dan allemaal een paar kaascrackers, fruit en water voor de energie en.... spelen maar. Nog geen 2 minuten later komt het hele spul aangerend. "Mam, in een kuil liggen kwallen en zeesterren! Kom kijken, we weten niet precies wat het is!" Ik heb mij net geinstalleerd maar sta snel op, de toon in hun stem vertelt mij dat er echt wat aan de hand is. Bij de kuil aangekomen zie ik meteen wat de kinderen hebben gevonden. Een plastic doosje, volgepropt met levende zeesterren, ligt ondersteboven in het zand geduwd. Er was zand overheengestrooid maar met het opkomende water begint dat eraf te spoelen. We zijn er allemaal een beetje ziek van. Een zeester heeft twee van zijn voetjes eruit weten te duwen en die wapperen wanhopig heen en weer.
"Mam, we moeten wat doen, snel anders gaan ze dood!" Ontreddering in de stemmen. Ik ben niet zo'n held, maar waar levens gered moeten worden moet je je daar overheen zetten. Dus ik draai het doosje om en zie dat er ongeveer 20 zeesterren in zitten.
We gaan ze uitzetten op de rotsen een paar meter verderop. Twee andere kinderen komen ook meehelpen. Met z'n zevenen zijn we bezig om de beestjes te redden. Eentje is dood, de andere 19 zitten al snel vast op de rotsen in het snel dieper wordende water. Iedereen haalt opgelucht adem. Gered. Maar ze zijn ook vol onbegrip over waarom mensen dit doen. Niet voor lang. Nu kan het feest beginnen. En daarmee ook de vakantie.
Geen foto' van de zeesterren, daar hadden we geen tijd voor. Jammer, want ik ga een brief aan de gemeente schrijven dat ze mensen beter moeten voorlichten over het met rust laten van de waterdieren in de baai. Een foto was een goede illustratie geweest.

Hieronder de "zeesterren" van de middag!

wandelen

Op een dag wandel ik meestal gemiddeld 5 kilometer om de kinderen te halen, te brengen, ergens heen te gaan, iemand te bezoeken.  Soms is het minder ver ver, maar meestal is het meer. Zolang Bink niet zelf kan zitten staat de fiets in de schuur en worden de kilometers met de benenwagen afgelegd. Het went. Lopen.
De kinderen lopen mee, of gaan op de fiets of step. Simon en Isis willen alleen fietsen als ik ook op de fiets ga, dus meestal lopen ze. In het begin werd er vaak gepiept, maar nu vinden ze het heel normaal. En zelfs leuk. Tijdens het lopen praten we over van alles en nog wat. Bink zit als een prins in de kar of in zijn draagdoek.

Vandaag ben ik een beetje ziek, verkouden koorts en malaise. Dan valt het lopen niet mee en is iedere meter te ver. Maar er iets niets aan te doen. Gelopen moet er worden. Simon heeft zijn eerste assembly vandaag en later in de middag een picnic op school. Omdat er zoveel nadruk op het belang van deze eerste woensdag dat Simon naar school gaat wordt gelegd, wil ik er natuurlijk bij zijn. Simon is blij en trots, dus ik ben dat ook terwijl ik het zoveelste pakje zakdoeken openmaak. Omdat ik niet onder wil doen voor alle goed georganiseerde moeders en vaders heb ik thuis appeldriehoeken gebakken en de overgebleven panenkoeken van gisteren met jam besmeerd, en als kleine rolletjes in bakpapier meegenomen. Koffie in een thermosflesje, water en bekers voor de kinderen, picnickleed mee. Met de gedachte dat ik nu eindelijk eens niet als moeder Flodder aan zal komen op de picnic (ookal dragen de rode neus en waterige ogen niet echt bij aan het geweldige imago dat ik wil opbouwen), kom ik aan op het veld waar de picnic plaatsvindt. Heel gezellig leg ik het kleed neer, blijkt het gras nat te zijn.......een behulpzame moeder komt mij meteen voorzien van een echt picnickleed, waar plastic onder zit en waarop je dus niet nat wordt. Want een natte broek, dat kan natuurlijk niet......
Weer niet gelukt om perfect te zijn. Aan de andere kant, alle pannenkoeken en appeldriehoeken zijn opgegaan met de hulp van veel kinderen en volwassenen. Dus misschien heb ik toch wat punten gescored vandaag. In ieder geval bij Simon, die was dik tevreden. En dat was het belangrijkste :-)

Simon zingt mee tijdens de assembly. Links staan zijn twee dikke vrienden, Rasmus en Matthew.

ons thuismuseum

Sinds een paar weken lezen we aan de kinderen verhalen voor uit Mees Kees. Ik geloof dat Bud en ik er nog meer naar uitkijken om het volgende hoofdstuk te mogen voorlezen dan de kinderen. Het is hilarisch. Ik kan het soms niet lezen zo moet ik lachen om de ongebruikelijke lesmethoden die meester Kees er op nahoudt. Gebeurtenissen, acties en taalgrappen in een verder serieus bedoeld boek zijn erg komisch. Het is goed voor onze taal, we worden helemaal bijgespijkerd met de laatste moderne en modieuze woorden.
Geinspireerd door een hoofdstuk in het boek, waaarin in de klas een museum wordt gemaakt voor alle kunstwerken ben ik ook aan de slag gegaan.  Stapels knutselspullen van het ene kastje naar een andere verplaatst, met een doekje het stof en de spinnewebben weggepoetst en de kunstwerken die de afgelopen twee dagen zijn geknutseld verzameld en uitgestald. Labels geprint met de naam van de kunstenaar en titel van het kunstwerk. Het museum is klaar.
Zo staan er kunstwerken als "Mijn minituintje" van Isis, "De verzamelbus die gaat vertrekken" van Tom en een tekening "Speelgoedauto" van Simon. We vinden het prachtig. De kinderen mogen er per persoon twee kunstwerken tentoonstellen en zelf iets wisselen als ze iets anders willen uitstallen.

Zondag komt er een oude bekende van ons op bezoek. Zij heeft heel veel kennis van alle soorten kunst en vooral van exposities, we zullen ons thuismuseum eens aan haar voorleggen......;-)

weer terug

We zijn er weer!

Het was een week van reflectie, rust (waar mogelijk) en nadenken. Ik heb allerlei dingen voor mijzelf gedaan. Heel luxe! Een avond naar de film, een avond werken, een keer na school naar het strand, een avond oppassen bij de kinderen van een vriendin, een keer na school naar de speeltuin en daarna pizza halen (dat doen we echt NOOIT), wandelen, in de schooltuin werken. Op tijd naar bed.

Een week vliegt voorbij en er gebeuren duizend avonturen. Waar ik niet heel goed op hoefde te letten want ik ging er toch niet over schrijven. En dat is lang zo leuk niet. Het was goed om een week niet te schrijven, maar ik heb het ook echt gemist.

Deze week worden voortdurend kleine mijlpalen bereikt. Bink is begonnen met rollen en zijn babyhaar is afgeknipt, Simon heeft zich opgegeven voor footy en is in de zevende hemel, Tom heeft vanavond aan tafel een serieus gesprek gevoerd waar iedereen aan deel moest nemen, Isis is afgelopen week begonnen met boeken lezen voor de lol en niet omdat het moet, Bud hoeft met de nieuwe zomer en wintertijd de woensdagen niet meer heel laat te werken. De tuin is gemaaid. De oprit gewied. En zo kan ik er nog veel meer verzinnen.

Nu kijken we alweer uit naar de paasvakantie, volgende week vrijdag begint die. Ik en de kinderen hebben 2,5e week vrij. In eerste instantie zouden we gaan reizen door Australie maar we stellen dat nog even uit en Bud spaart zijn schaarse vrije dagen nog iets verder op. Op een paar dagen na blijven we lekker thuis en maken we plannen voor een grote trip later dit jaar.

 Bink zonder babykrul. 

 Simon met zijn nieuwe footy bal en pet. Volgende week zetrdag beginnen de trainingen, maar hij heeft het hele weekend al niets anders gedaan......

 Dinsdag hebben we een nieuw strand ontdekt aan de baai. 

 Bink is trots dat hij zich op zijn buik kan rollen :-)

Een kijkje door het hek van de schooltuin. 

De gordijnen zijn weer open. Misschien kunnen we ook een keer bij jullie meekijken? Sturen jullie een keer een foto van- of over julliezelf? Doen jullie ook de gordijnen open? Lijkt ons leuk!