de huisarts die we niet willen

We moeten met Simon even naar de huisarts want hij heeft een vervelende wrat op zijn duim.
Vorige week hebben ze bij de huisarts zijn hele duim afgetaped en een agressief wrattenverdelgingswas erop gedaan. Zijn duim zag eruit alsof hij hem half heeft afgehakt en darna weer aan elkaar geplakt heeft.

Gisteren na school pik ik de meute op, met 5 kinderen kom ik de praktijk binnen. Isis, ons overbuurmeisje Grace en Tom laat ik achter in de wachtkamer. Bink gaat mee met Simon en mij naar de behandelkamer. Als dat maar goed gaat..... Het gaat goed.

De behandeling van de wrat was succesvol. Wrat is verdwenen. Halve duim ook, maar een kniesoor die daar op let......
Aan de andere duim begint ook een wratje, een kleine. Om erger te voorkomen biedt de verpleegkundige aan om ook die duim in te tapen. Ja graag zegt Simon.

Dan komt de dokter ook nog even kijken. Het is een andere dan we normaal hebben.
"Mevrouw" zegt hij "volgende keer niet meer zulk agressief wrattenspul gebruiken, zijn halve duim is verdwenen". Ik probeer uit te leggen dat dat niet mijn schuld is......dat Simon behandeld is volgens het standaard protocol van de praktijk. Over zijn brillenglazen kijkt hij mij aan. "Oh?"
Dan vraagt hij of Simon vorige keer heel hard gehuild heeft bij het aanstippen van de wrat met vloeibaar stikstof. Mijn antwoord:"Nee, want jullie hebben een andere behandeling toegepast". "Mooi" zegt hij, "dan gaan we het wratje aan zijn andere duim nu meteen even aanstippen. Dan weet hij niet wat hem te wachten staat en zal hij  zich niet verzetten".
Ik krijg het er helemaal warm van. Dat wil ik helemaal niet. En ik weet zeker Simon ook niet. En al helemaal niet nu hij net weer een beetje vertrouwen heeft gekregen in artsen.
Dus ik zeg dat ik tegen die behandeling ben. Dat het tapen en insmeren ook goed heeft gewerkt. En dat ik en Simon dat nu weer willen. Hij zucht geirriteerd. Ik zie hem denken, weer zo'n moeder die niets kan hebben. Maar dat kan mij niet schelen. Simon heeft al genoeg aan zijn lijf gehad en hoe kan een arts die hem nog nooit gezien heeft beoordelen of pijn en effectief beter is dan geen pijn en ook effectief behandelen.

We doen het zoals ik en Simon het willen. De verpleegkundige is het er gelukkig helemaal mee eens.
Dus nu met een halve duim aan een hand, en een ingetapete duim aan zijn andere hand loopt Simon rond. Het ziet er best stoer uit. En hij heeft er geen last van. Iedereen blij. En die huisarts willen wij nooit meer.