mijlpaal

 Het was echt een mijlpaal om veertig te worden. Nu het moment voorbij is ben ik enorm opgeknapt. De verjaardag was gezellig, de taart mislukt maar ach, als je veertig bent maak je je daar niet meer zo'n zorgen over. Alleen diegenen die het wisten had ik verteld dat er in de ochtend taart was. We vieren het op zijn Nederlands, en we beginnen met taart. Tegen alle gebruiken in want het bezoek dat net binnen is denkt dat ze meteen moeten vertrekken. Hier is het gebruik dat je pas taart eet als het feest voorbij is.  De mensen die kwamen maakt het niet uit, er is champagne en of die mislukte taart nu aan het begin of het einde van het feest komt doet er dan niet toe. Zonder taart om het einde van het feest aan te geven wordt het een lange koffieochtend, om 15.15u gaat het laatste bezoek weg. Het was ontzettend leuk en ontspannen. Precies zoals ik het graag wilde.
Tijd om erop uit te gaan is er niet meer. Dus ik word geparkeerd op de bank met een kop koffie, ik heb vrij. Bud raced naar de supermarkt om BBQ spullen te halen. Maar die liggen nog niet in de koelkast of er wordt besloten om uit eten te gaan. Ok, ook goed en leuk. Ik heb inmiddels een knallende koppijn. Veertig worden is niet eenvoudig ;-). We gaan voor het gemak naar het Sandy Motel, een groot restaurant naast de Tabaret gokhal hier in het "dorp". Hoe meer je gokt, hoe goedkoper het eten. Wij eten dus van de dure kaart........ De kinderen denken dat dit het mooiste restaurant uit de buurt is met het lekkerste eten. Lees lekkerste frieten. Dus op ons paasbest lopen we er heen. Eten bestellen aan de counter, drank bestellen aan een andere counter. Broodjes in een mandje doen en glaasjes water halen wordt verzorgd door Isis en Simon. Bink wil uiteraard zijn warme eten niet en verkruimeld op de vloerbedekking (in het restaurant!) zijn kwijlerige bolletje. De kindjes verorberen met veel genot hun fish & chips, en nemen een ijsje uit een plasticje na. Wat kan je hier toch goed eten verzuchten ze volmaakt tevreden. Ik moet er om lachen. Als zij plezier hebben, hebben Bud en ik dat ook. Bovendien geburen er aleemal lollige dingen, we kijken onze ogen uit. Wij doen het wat lolligheid betreft niet onder voor de dronken jongeren buiten op het balkon, het gezelschap dat net van een trouwerij komt op barkrukken, de oudere dames die bijna hun laatste centen hebben verspeeld aan de tafels en een paar gezinnen zoals wij meer bij ons in de buurt.

Als we thuis zijn ben ik vrolijk, maar doodmoe met hoofdpijn en wil ik graag naar bed. Dat doe ik dus ook, want op je verjaardag mag dat, helemaal als je net veertig bent geworden. 

Vandaag ging de zon stralend op. We hebben een thuisdag, krummelen, gaan naar de speeltuin, picnicen in de tuin. Ik neem aan het eind van de middag de trein naar de stad, waar mijn "afterparty" plaatsvindt met een vriendin die mij uitnodigt voor de film en om uit eten te gaan. We kijken the Lincoln Lawyer, die is ontzettend spannend. We eten bij de Italiaan. Ik sta daar nu bekend als zeurpiet. Ik wil de Ceasar Salad zonder bacon en anchovisdressing, ik wil de apple crumble zonder vanilleijs, en ik stuur de koffie terug omdat het een short black met melk was, terwijl ik natuurlijk zonder melk wilde. Dat kan plotseling allemaal als je veertig bent, zeuren, niemand kijkt er vreemd van op......

Nu is mijn verjaardag toch echt helemaal voorbij. Net toen ik thuis kwam had Tom alles ondergespuugd, hij ligt nu even op mijn plek in bed. Vooruit dan maar. Het zal wel lekker warm zijn als ik er zo in kruip.

Iedereen bedankt voor de lieve kaarten, telefoontjes, berichtjes en kadootjes. En voor wie nog veertig moeten worden, het valt best mee.........de wereld draait gewoon door :-).