koorts

Bink beheerst vandaag de dag.
Waar we vanochtend dachten dat hij weer aan de beterende hand was, dachten we aan het eind van de middag het tegenovergestelde. 40 graden koorts ondanks de panadol, ijskoude handen en voeten, oppervlakkige ademhaling, zo slap als een vaatdoek. De huisarts denkt ook dat het niet goed is en stuurt mij meteen door naar de eerste hulp in een van de grote ziekenhuizen. Dus met een geleende auto race ik door de spits naar het ziekenhuis.
Tegen de tijd dat eindelijk in een kamertje bij de eerste hulp zit kijkt Bink mij voor het eerst vandaag stralend aan. Hij drinkt een beetje, kijkt rond en begint te spelen met mijn tas. Zijn handen en voeten zijn niet meer blauw en hij ademt weer normaal. Zelfs de koorts is gedaald. Hoe kan dat??
Ik ben alweer wat geruster en moet lachen om de piepjonge arts assistent die samen met een collega assistent de anamnese moet doen. Is het een jongen of een meisje? 6 weken oud? Wat is er aan de hand? Mag ik even luisteren naar de baby? Hij kijkt mij blozend aan en ik probeer hem zo goed mogelijk te helpen. Hij wordt zo beoordeeld door de arts en natuurlijk wil ik dat hij het heel goed doet.
De arts een een leuke jonge vrouw die verbaasd naar Bink kijkt en zegt dat hij een toonbeeld is van gezondheid. Hij is een beetje uitgedroogd, maar dat is alles.
Voor haar is het glashelder. Het was een koortsstuip. Een totale afschakeling van het lichaam in een ultieme poging de hele hoge koorts te bestrijden. Het is niet erg. Het is een beschermingsmechanisme.
Het mag dan niet erg zijn, ik was wel ontzettend geschrokken. Ik dacht dat we alles wel al zo'n beetje hadden meegemaakt.....niet dus.
Het goede nieuws is dat de arts verwacht dat met deze koortstuip de strijd tegen het nogal agressieve virus is gewonnen en dat Bink razendsnel weer de oude zal zijn.
Wat een heerlijk vooruitzicht.