skype

Wat kan ik nog meer zeggen. Soms zijn we tien minuten bezig om iemand 1 minuut te kunnen spreken. "Hoor je mij?" "Zie je mij?" "De video doet het niet" "Waar zit het knopje ookal weer voor de geluidsinstellingen?"Kan het zijn dat het bij jullie regent, de lijn ruist zo...."
En als we na 10 minuten alle problemen hebben opgelost, gaat er een andere telefoon, slaan de kinderen elkaar de hersens in of is het tijd om te gaan. Kortom, het leven met skype gaat niet over rozen.....

Hier is Wendy aan de telefoon met werk, Casper is boos want hij wil de telefoon ook, en het geluid doet het weer eens niet. Heel vaak leidt het tot irritatie, maar vandaag hebben we er keihard om gelachen!

iets nieuws - deel 3

De laatste aflevering van Marie-jose, Teun en Kees in Londen. 

Veel leesplezier!

Wat mij intrigeert in dit verhaal is de laatste regel..........en ik stel mijzelf de vraag, wat hoort er eigenlijk thuis op een blog? Daar moet ik eens over nadenken. 

6) Vinden jullie een jaar lang?

Kees: nee, te kort omdat eigenlijk ik vind het hier heel erg leuk omdat er tubes zijn en dubbeldekkers, sporten op school.

Teun: Niet lang maar ook lang genoeg.

MJ: Nee het vliegt voorbij. Ik voel me ook steeds meer een beetje 'inwoner'.

7) Wat vinden jullie de drie leukste dingen van het avontuur dat jullie nu beleven?

Kees:

1 Uitstapjes maken.

2 Samen in de tube gaan.

3 Dat we altijd plezier hebben.

Teun:

De tijd samen met het gezin.

De “extra” ontwikkeling van Kees.

Nieuwe mensen en nieuwe meningen over “oude/bekende” zaken.

MJ:

1 Dit zo samen als gezin, met z’n drieën mee mogen maken voelt als een heel luxe jaar, een soort cadeautje voor ons drieën waarbij ik me heel goed realiseer dat dat niet zomaar nog eens gaat gebeuren. En London is echt een hele fijne plek om zo'n jaar te vertoeven. Het zal straks best wel even 'schakelen' worden naar het 'gewone' Nederlandse leventje in Voorst.

-Het weten dat zo’n verandering goed gaat en we er van kunnen genieten. De ervaring, het weten dat je je je ook in een vreemde omgeving thuis kan gaan voelen en geaccepteerd bent. 

-Het merken dat Kees zo’n overgang binnen de veiligheid van het gezin, zo gemakkelijk maakt. Het is fantastisch om te zien dat hij het zo enorm naar zijn zin heeft op school waar leren wordt afgewisseld met veel sporten en muziek maken.

2 Ontmoetingen met mensen uit allerlei culturen en delen van de wereld (met name via de opleiding van Teun).

Ruimte te voelen om stil te staan bij en te denken over heden, verleden maar vooral ook toekomst.

3 De grens aan dit avontuur, het weten dat dit een begin en eind heeft waardoor het  intens is en kan zijn.

8) En wat vinden jullie helemaal niet leuk?

Kees:Nou eigenlijk niks.

Teun: Op den duur gaat de Britse Keeping up Appearances mentaliteit (die echt bestaat) een beetje tegenstaan.

MJ: De manier waarop verjaardagsfeestjes van kinderen worden gevierd, vind ik vreselijk: je laat de genodigden met cadeau (wat je niet uitpakt maar meteen in een grote plastic zak stopt) naar een ‘vermaakhal’ komen, daar worden de kinderen 2 uur vermaakt en kunnen vervolgens helemaal ‘hoteldebotel en hieperdepiep’ na 2 uur in diezelfde hal door de ouders worden opgehaald.

Nee geef mij dan maar een piraten speurtocht in de Voorster bossen met daarna zelfgemaakte pannenkoeken met poedersuiker.

Ik vind de kostschoolgedachte, d.w.z. dag zeggen tegen je kind in september en hem/haar weer voor het eerst met de kerst zien een lastige.

9) Als mensen de kans krijgen om zoiets te doen als wat jullie hebben gedaan, wat zouden jullie ze dan aanraden?

Kees: Dat is heel erg goed, moet je doen!

Teun: Altijd doen!

MJ: Doen!!!

10) Wil je nog meer vertellen dan wat ik heb gevraagd? Zo ja, wat?

Kees: Niks.

Teun: Geen aanvullingen.

MJ: Heel veel maar of dat allemaal op de blog thuishoort…

bellen

Wie had gedacht dat bellen blazen zoveel plezier op zou leveren. En dat samen met Star Wars 2, onverwacht bezoek en tosti's als avondeten deze zaterdag een vrolijke thuisdag is geworden.

dag mirjam

Mirjam heeft de vlucht naar huis weer genomen. Het is stil hier thuis. We hebben een fijne week gehad. En het is een opluchting en geruststelling dat vriendschap niet slijt. Ook niet op afstand. Ook niet als je elkaar niet zo vaak spreekt. En dat je op de laatste avond gewoon om 21.45u naar bed kan. OMdat je weet dat het goed is. En omdat we twee glazen champagne hebben gedronken.......Vandaag verlies ik een laars die ik naar de schoenmaker had willen brengen. We zijn zo vol van het afscheid dat ik niet heb gemerkt dat hij van de kar is gevallen. Bij het cafe en op school lachen ze zich krom, 1 laars? Neeee, die hebben ze niet gevonden. Maar ze weten mij te vinden als hij vanzelf aan komt wandelen.....
Goede reis Mirjam!

 Het is weer gewoon herfst....

 Dag Simon. Simon heeft heimwee beer weer in zijn bed.

 Dag Isis. Isis heeft het er heel moeilijk ermee.

Laatste koffie.

mooi!

Mirjam helpt een para glider

Zomaar een doordeweekse donderdag wordt een zomaar een hele mooie dag als we erop uit gaat. We rijden vandaag naar het Mornington Peninsula om naar de oceaan te kijken en naar de ingang van de baai bij Point Nepean. We trotseren dode vingers en een bijna vanzelf wegvliegende para glider. Verder roepen we alleen oeh en aah en genieten we van de uitzichten, de frisse lucht, de harde wind, en het gezelschap. In Flinders drinken we koffie. In het gras en in de kou terwijl we een warm haardvuur met uitzicht op zee verwachtten. Maar we hebben de beste cake ooit en Bink heeft een primeur op de schommel. We zijn om klokslag 16.30u terug van onze avonturen, net op het moment dat Bud met zijn wekelijkse teleconferences begint. Hij kan meegenieten met de verhalen. Maar ik heb hem en Isis en Simon beloofd hen ook mee te nemen op de trektochten rond Melbourne.......
Dank je Mirjam voor een heerlijke dag!

 Golven!

 Tom

 Strand bij London Bridge.

  Uitkijken over de baai, Point Nepean

Bink op de schommel

geen minuut

Geen minuut van onze dagen blijft onvervuld. We bewegen ons al pratend van de ene aktiviteit naar de andere. Er worden kinderen naar school gebracht, er wordt helpmoeder gespeeld. We koken, hebben mensen op bezoek, nemen de trein, gaan naar kantoor, lopen naar Rickets Point. We gaan uit eten. Mirjam past op, haalt kinderen op, doet pyama's aan, leest voor. Tussendoor hangen we een wasje op en vegen we de kamer een beetje aan. Verder doen we alleen maar plezierige dingen, dingen waar we vrolijk van worden. Er zitten weinig uren in een dag.  Maar de uren die erin zitten beleven we intens, en met plezier. We voelen ons de koning te rijk. Letterlijk. 

Helpmoeder op het schooltje van Tom.

 Rickets Point in de storm. 

 Mirjam. 

 Op kantoor, Tom

Wachten op de trein in Balaclava.

....iets nieuws - deel 2

Het is alweer maandag. Dus we gaan verder met de vragen over het jaar Londen van Marie-jose, Teun en Kees.

4) Wat vinden jullie wezenlijk anders in het leven in Londen in vergelijking met het leven in Nederland?

Kees: ik vind het even leuk als Nederland. Hier zijn tubes en dubbeldekker bussen en in Nederland niet.

Teun: Zo’n jaar is toch een beetje kunstmatig. Geen echt werk dus een klein beetje een uitgebreid vakantiegevoel dat niet echt overgaat.

MJ: Het is een beetje niet de werkelijkheid. En het is ook best fijn om een beetje uit de werkelijkheid te zijn en samen in een soort coconnetje te zitten. Soms voelt het, juist ook omdat er geen andere dierbaren (echte vrienden en/familie) zijn waar je in je dagelijkse leven contact mee hebt, ook als te dicht op elkaars lip zitten.  

De tijdelijkheid en het je aan mensen verbinden, vind ik wezenlijk anders. De binding en verbinding, de hechting van en met mensen die een tijd in het buitenland wonen, puzzelt me. Met name de ‘echte’ expats die voortdurend verhuizen, die wereld is voor mij als persoon die zich wil binden en verbinden, echt te oppervlakkig. Ik zou er op den duur heel erg ongelukkig van worden.

En ik begrijp ook heel goed dat het ook ingewikkeld is om je werkelijk te binden, relaties aan te gaan, als je weet dat je snel weer weg gaat. Ik vind het iets heel triests hebben wat ik ook bij sommige kinderen en ouders op Kees zijn school zie: de een gaat uit zelfbehoud geen relaties meer aan en blijft op de oppervlakte, de ander gaat gelukkig nog wel relaties aan maar heeft heel veel pijn bij ieder afscheid. Het is telkens verlaten en verlaten worden. De enige aan wie je je werkelijk kan hechten zijn je ouders en je broers en zussen die gaan immers over de hele wereld met je mee.

De materiële luxe maar tegelijk soms ook de emotionele armoede.

Het lijkt dat je door te lang en te vaak wisselen toch wat onthechte mensen krijgt, die met alles en iedereen vooral oppervlakkige contacten aangaan. Of misschien zijn het juist wat onthechte mensen die voor zo'n bestaan kiezen?

Ik denk dat het grote verschil is dat wij hier voor een jaar zijn en dan weer terug gaan en weer verder gaan met ons leven en werk in Nederland en voor deze mensen is dit hun leven.

5) Hoe beschrijven jullie de Londense cultuur en hoe passen jullie daar in?

Kees: ik denk dat de Nederlanders een beetje beter zijn in alles. Op school zijn kinderen uit alle landen en niet alleen uit Engeland dus ik weet niet zo goed hoe Engelse mensen zijn. De buren zijn heel aardig.

Teun: Londen is een echte metropool, dus nationaliteit is van ondergeschikt belang. Tot dat er echt Engelse dingen zoals een Koninklijk Huwelijk op het programma staat. Dan staat alles in het teken van Brits zijn.

MJ: Lastige vraag, wat is de Londonse cultuur? Hoeveel echte Engelsen wonen er hier in London? Dat is misschien wel het antwoord. Het is in deze metropool multicultureel, mensen uit allerlei werelddelen wonen hier samen.

Ik vind het een prettige stad, ik voel me veilig. Ik weet dat er veel problemen in het Verenigd Koninkrijk zijn rond bijvoorbeeld alcohol en tienermoeders. Ik hoor er over, lees er over. Maar die problemen komen wij niet direct tegen. Hooguit tijdens het 1^e bezoek aan de huisarts waar ik wel 3 vragenlijsten rondom alcoholgebruik moest invullen. Later begreep ik pas dat dit te maken had met het grote alcoholprobleem hier.

Mensen zijn heel ‘polite’ en dat spreekt me wel aan. Er wordt voor oudere mensen opgestaan in de underground, ook door een 14 jarige. Op school zijn er hele duidelijke regels en structuur. De juf is Miss of Mrs, mensen wachten netjes in de rij, dringen niet.

Tegelijkertijd is dat voor een stuk ook buitenkant en wordt er over lastige dingen minder gemakkelijk gesproken. 

Het bij de eerste de beste zonnestraal naar buitengaan, ‘met z’n allen naar het park’, iets drinken in de pub, van die mentaliteit genieten we enorm.

....wat zijn dat voor een beesten......

Mirjam en ik hebben dit weekend vrij. Bud neemt alle huistaken op zich. Dus na het uitpakken van de kado's en spelen met de kindjes vertrekken wij naar Chapel Street en de Prahran Market om lekkere dingen te halen voor het avondeten en om een beetje deel uit te maken van het hippe moderne stadse leven. En we praten en praten en praten. Tjemig, wat hebben wij elkaar veel te vertellen. 

Zondag hebben we weer vrij. Bud draait overuren. Maar wij pakken een picnic in en rijden naar het Bunyip Statepark om een wandeling van 10 km te doen in het semi regenwoud. En we praten en praten en praten. 

Het is een prachtig bos. Zoveel boomvarens als hier heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Het stikt van de vogels. De wandeling is vol avonturen. Het eerste deel is geblokkeerd door eerdere overstromingen. Dus na 2km zijn we weer terug bij het begin. Verlangend naar onze eerste pauze en een kop koffie wandelen we naar een pad waarvan we denken dat het leuk picnicken is. Er niet op rekenend dat we nu echt een soort semi jungle inlopen. Slippend, klimmend en takken ontwijkend dalen we via een smal pad af een vallei in. Inmiddels hebben we onze regenjassen aan want het giet van de regen. Wat is het mooi roepen we hoopvol. En ik benadruk nogmaals hoe snel het weer hier kan veranderen, in Melbourne kan het "four seasons in one day" zijn tenslotte. Dus we halen opgelucht adem als we snakkend naar onze shot caffeine een overhangende boom zien waaraan we als aan een echte bar kunnen hangen. "Nee nog beter" roep ik,  "ik zie een boomstam over het pad liggen. Laten we daar op gaan zitten." Tevreden over onze keus en het stoppen van de regen gaan we zitten. Mirjam ziet hele grappige rupsjes op de grond lopen en vraagt zich af wat het zijn. Ze lopen zo grappig dat ze er meteen een filmpje van wil maken. De grappige rupsjes richten zich allemaal op richting ons en komen in een noodgang ons af. Plotseling weet ik wat het zijn. Leeches. Bloedzuigers. Honderden. "Mirjam", roep ik, "wegwezen, het zijn bloedzuigers." Maar het is al te laat. Ze hebben ons bereikt en maken een opmars op onze benen. Het eerste bloed vloeit terwijl wij ze van ons af slaan. Ze zitten overal.

Voor de hele wandeling staat 4 uur. Na 2 uur en een beetje zijn wij weer terug bij de parkeerplaats. Nog nooit hebben we een wandeling zo snel afgemaakt. Ieder kriebeltej dat we voelen griezelen we. En terwijl ik dit schrijf heb ik nog steeds het gevoel dat er kleine zwarte wurmpjes over mijn nek kriebelen op zoek naar een lekker vat. En Mirjam heeft hetzelfde.

Natuurlijk gieren we van het lachen als we bij de picnictafel eindelijk onze koffie drinken en picnic eten. Van de lange tour die ik nog voor ogen had komt niet veel meer. We drinken nog ergens in een cafe koffie, rijden nog even langs een waterreservoir, maar eigenlijk hebben we nog maar een wens. Een douche om er zeker van  te zijn dat er niet stiekum nog ergens een bloedzuiger zit verstopt. 

Het is een fantastische dag. We hebben ontzettend veel lol gehad. En vandaag is vast het hoogtepunt geworden van deze week. Een ding is zeker, we doen de komende dagen geen boswandeling meer ;-)

Kadootjestijd

 Mirjam op South Yarra Station

In het bos

 Een leech.

 Kriebel!

Het is 16u, de lucht is prachtig. Maar we hebben kriebel in onze nek. We gaan naar huis. 

mirjam!

bijna

De fles champagne is met iedereen kleurig ingepakt. Ik ga nu naar het vliegveld. Met koude handen en rode wangen. Bijna is Mirjam er. Ik ben zenuwachtig!

links of rechts

Net ging ik boodschappen doen voor de komende week. Het is 22u in de avond. De supermarkt is heerlijk rustig. Ik mijmer een beetje en denk aan Mirjam die nu onderweg is naar ons. Ik denk aan Janske die deze week belde maar die ik door het tijdsverschil nog niet kon terugbellen, aan Ceriel die pas belde om even bij te praten, aan Mascha die net verhuisd is en waarvoor de kaart hier nog steeds op tafel ligt. Iedereen passeert de revu. Familie, vrienden. Wat mis ik iedereen.  Ik ben in gedachten niet hier maar aan de andere kant van de wereld. Ik ben er zo mee bezig dat als ik de boodschappen heb ingeladen en de kar heb teruggezet, aan de verkeerde kant van de auto instap. Links. Dat is gek! Ik was niet vergeten dat ik hier ben, maar door al het denken brengen mijn benen mij naar de verkeerde kant van de auto. Ik moet echt even nadenken en ben verbaasd dat ik geen stuur maar de passagiersstoel zie als ik de deur opendoe. Het betekent denk ik dat ik niet kan wachten om Mirjam weer te zien. En dat ik diep in mijn hart iedereen wel weer even zou willen omhelzen. Het betekent dat ik heimwee heb.

overuren

Deze week vraagt school alle aandacht en heel veel uren. Beginnend met de gebruikelijke tuin werkzaamheden op maandag, een presentatie over "personalised learning" op maandagavond. Dinsdag tot in de middag ben ik assistent op school. Dan komt er een schoolvriendje van Tom, vervolgens een schoolvriendinnetje van Simon omdat haar broertje op karate zit in de buurt en zij zich altijd zo verveelt. Omdat ik dinsdagavond moet werken en niet thuis ben zitten de lunchboxen op woensdagochtend nog in de tassen. Lunchboxen afwassen en vullen. De schriftjes waarin iedere dag de gelezen boeken moeten worden gedocumenteerd moeten nog ingevuld worden. Een formulier voor een schoolexcursie getekend. School school school. Er is special persons day vandaag en aangezien ik de enige beschikbare speciale persoon ben moet ik opdraven. Twee uur lang aktiviteiten doen met Simon en Isis. Gelukkig is Tom ook een speciaal persoon en helpt hij goed mee. Bink ligt intussen op de grond, raced met auto's en maakt muziek. Tom en Bink zijn tevreden. Isis en Simon niet. Want ik kan mij niet in tweeen delen en ze hebben allebei het gevoel dat ze te weinig aandacht hebben gekregen. Terwijl ik met Isis een volledige Double Bubble heb gemaakt en met Simon wel 30 vliegtuigen heb gevouwen. Voor hem, maar ook zijn vrienden, die allemaal special persons bij zich hebben die veel kunnen, maar geen vliegtuigen vouwen.
Uren besteden we aan de school. Het is ook allemaal heel geweldig wat er wordt gedaan met de kinderen en ze leren ontzettend veel, maar oo wat ben ik het even zat om er 50% van mijn tijd door te brengen. En dan zit ik niet eens in een oudercommissie, moederdagcommissie, bankcommissie, grasveldcommissie, uniformcommissie, en nog al die andere commissies waar altijd mensen voor worden gevraagd. Als je wil kan je al je tijd in school steken...... Maar de kinderen stralen, de juffen en meesters kennen Tom al en verheugen zich op volgend jaar (ha ha, ha), en Isis en Simon zijn iedere ochtend blij en gelukkig als ze weer op pad gaan met hun schooltas op hun rug. En daar heb ik heel wat overuren voor over. .

 Tom bij de "Tinker Table". 

 De double bubble "schrijf 5 kenmerken van jezelf en iemand anders op die verschillen, en 5 die gelijk zijn"

 Isis doet ergens deze week een dansuitvoering, hier oefent ze de Macarena

 Special person en helpmoeder. Voor de lach van Simon doe ik het het liefst iedere dag ;-)

 Simon is "Reporter" en moet drie dingen beschrijven die hij heeft gezien en die te maken hebben met wat ze deze week hebben geleerd. Hier presenteert hij. 

iets nieuws

Eindelijk eens iets anders. Ik kan mij voorstellen dat de verhalen over ons leven soms wel eens eenzijdig en saai worden. Dus waarom niet eens iemand anders aan het woord laten. Ervaringen uit hun leven laten vetrtellen. Wie weet wie er allemaal op maandagavond een verhaaltje willen schrijven. Dat lijkt mij hartstikke leuk voor ons en voor anderen.

Maar nu eerst Marie-jose, Teun en Kees die een jaar naar Londen zijn verhuisd en die zich hebben laten interviewen voor deze blog. Marie-Jose is de zus van Bud, Teun is haar man, en Kees is hun 6-jarige zoon.  In july 2010 vertrokken zij een jaar naar Londen voor het werk van Teun. Ik heb ze 10 vragen gesteld, vandaag zijn de eerste 3 aan de beurt.

1) De mogelijkheid om een jaar naar Londen te gaan, wat dachten jullie toen jullie dat hoorden? 

Kees: Ik vond het een beetje spannend en ik vond het wel leuk.

Teun: Een prima kans, zeker om met het gezin te gaan. Zonder was ik trouwens niet gegaan.

MJ: Als we gaan dan gaan we met z’n drieën, wat een kans om dit als gezin te mogen doen!

Maar ook: tijdelijk afscheid van Nederland, van ons heerlijke huis in Voorst, van alle dierbare vrienden en familie, van mijn lieve collega’s. Maar vooral ook: hoe is dit voor Kees? Hij heeft het zo naar zijn zin op school en bij zijn oppas. Wat doen we hem aan? Doen we hem iets aan? Mogen we hem dit aan doen?

Wat voor soort mensen komen we tegen? Teun wilde nooit een buitenlandplaatsing omdat ‘het buitenlandse zaken cultuurtje’ hem niet aanspreekt. Hoe vind ik dat?

2) Wat verwachtten jullie van een jaar in Londen wonen?

Kees: ik dacht dat het wel heel erg mooi zou zijn. Omdat ik dacht nou Nederland is ook heel erg leuk dacht ik nou dan is Engeland vast ook wel leuk. En het is ook erg leuk.

Teun: Ik verwachte veel van de cursus inhoudelijk gezien en ook van het jaar in een echte metropool verblijven (niet als toerist).

MJ: Een jaar heerlijk met zijn drieën op avontuur en genieten van deze bijzondere kans. Kees gaat Engels leren spreken en hij gaat hopelijk met allerlei mensen uit verschillende landen (verschillende culturen) in aanraking komen wat hem leert over het leven van mensen in de hele wereld. Hoe is het om een jaar niet te werken en zelf geen geld te verdienen? Ik wilde graag heel goed Engels gaan leren spreken.

3) Als je kijkt naar wat jullie toen dachten, en dat vergelijkt met hoe het nu is, wat is er van de verwachting uitgekomen?

Kees: Het klopt, het is erg leuk. Ik houd heel erg van de underground.

Teun: De cursus is inhoudelijk niet helemaal wat ik er van verwachtte maar misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Het leven in London is bovenverwachting leuk gebleken.

MJ: Het klopt, wij hebben het heel fijn hier in London. Het is heerlijk om zo samen een jaar 'op avontuur' te zijn en te genieten van al het moois dat de stad London (en Engeland) heeft en ons geeft.

Wat ik niet had verwacht is dat ik toch de kans heb gegrepen om een jaar een opleiding te gaan doen, de Infant Mental Health opleiding op de Tavistock Kliniek, zeer inspirerend. Ik merk dat het weg zijn uit je normale omgeving in combinatie met tijdelijk niet werken 'als vanzelf' zorgt voor heel veel geestelijke ruimte in zijn algemeenheid maar voor de opleiding in het bijzonder.

Vloeiend Engels spreken, nee dat zit er helaas niet in maar ik red me behoorlijk.

Zelf geen geld verdienen is voor mij een lastige. Een jaar niet werken met de wetenschap straks weer naar een hele leuke baan terug te gaan, is heel erg fijn.

Het Engels van Kees is echt ongelooflijk: het is echt waar, in de taalgevoelige leeftijd leer je een taal heel anders dan daarna: Kees leert het Engels vanuit de context, ‘als vanzelf’. Intussen leest en schrijft hij in het Nederlands en in het Engels.

De  mooiste opmerking maakte hij eigenlijk toen hij na zijn 1^e schooldag thuiskwam. 'Iedereen sprak een soort Nederlands dus ik kon met iedereen praten', aldus Kees. Zo zie je hoeveel gemakkelijker dat met kinderen gaat, die kunnen spelen en communiceren zonder alle woorden precies te begrijpen (er sprak namelijk niemand Nederlands).

Er wordt op school heel veel aandacht besteed aan de landen waar de kinderen vandaan komen en wat de gewoonten/gebruiken zijn. Zo viert iedereen op zijn eigen manier bijvoorbeeld een verjaardag en dat kan en mag allemaal.

In de klas zitten bijvoorbeeld een Palestijns en Israëlisch jongetje en waar in de volwassen wereld tussen deze bevolkingsgroepen voortdurend oorlogen worden gevoerd, spelen deze kinderen gewoon leuk samen en spelen de ‘grote mensen ingewikkeldheden’ tussen hen helemaal geen rol.

Kees zijn blik over hoe mensen in de wereld op verschillende plaatsen met elkaar leven, is enorm verruimd. Het is fijn om te merken hoe behulpzaam en verdraagzaam kinderen van over de hele wereld naar elkaar kunnen zijn.

tut

Zaterdag is het zo ver. We gaan naar de tentoonstelling van koning Tut, Tutankhamun, in het Melbourne Museum. We hebben de kaarten al weken geleden gekocht, zo populair is de tentoonstelling. Wij hebben kaarten voor 13u op zaterdag. De mensen staan in lange rijen te wachten tot we in groepen naar binnen gelaten worden. En ook dan lopen we in dikke rijen langzaam langs alle artefacten van de 18de dynasty van farao's, de 250 jaar voor en tijdens het leven van Tutankhamon. Het is een indrukwekkende tentoonstelling, prachtig. Ik vond zelf de gouden dolk van koning Tut om de gevaren in het leven hierna te bevechten, en zijn kroon het mooiste van de tentoonstelling. Het is verbazingwekkend dat alles in zo goede staat bewaard is gebleven. Het enige niet leuke is de enorme stroom mensen. Het verpest het plezier een beetje, vooral dat van de kinderen. We zijn blij als we weer naar buiten lopen, geen van allen houden we van grote mensenmassa's. We gaan stoom afblazen in het gewone museum en dat is zoals altijd een groot plezier. We doen altijd dezelfde dingen en kiezen dan een onderdeel dat we nog niet goed hebben bekeken. Nu was dat de expositie over het functioneren van het brein en over illusies. Interessant en vermoeiend, want we kunnen niet alle moeilijke vragen van de kinderen beantwoorden. Bink vindt daarna het kindermuseum prachtig en als ze het echt niet meer houden halen we een frisse neus in de kinderspeeltuin. Het hoogtepunt voor de kinderen? Dat we aan het eind van de middag onze vrienden tegenkomen met hun drie kindjes. We gaan met z'n allen naar huis, eten pizza, drinken wijn en hebben een heerlijk einde van de zaterdag. Koning Tut heeft daar zeker een bijdrage aan geleverd, onze Zweeds/Australische vrienden ook. Het was een internationaal gezelschap....


Vandaag een feestje, een footywedstrijd en vooral veel rust en knutselen. Het huis een chaos, maar iedereen tevreden. Morgen is er weer een dag. 

Vier foto's van het plezier in de tuin van het Melbourne Museum. Van de Tutankhamun tentoonstellng geen foto's, dat is verboden....

We maken vanmiddag met aardappel stempels kadopapier

En omdat het leuk is om ook eens verhalen te horen van anderen, in plaats van de kleine en grote avonturen van ons, ga ik van af morgen gedurende een aantal weken iedere maandag een stukje van de zus van Bud, Marie-jose, en haar gezin op de blog zetten. Zij wonen een jaar in Londen en ik heb hun gevraagd naar hun ervaringen. Morgen de eerste drie vragen en antwoorden.

gewoon

Bud en ik hebben voor onze verjaardagen van goede vrienden twee kaarten gekregen voor een Engelse band die "Wombats" heten. Gisteravond was het zover. Babysit is keurig op tijd. Kindjes liggen fris gebadderd in bed en de keuken is zelfs opgeruimd, ik ben best trots, het is pas 19u.
Bud ontmoet ik in de stad. Het is 6 graden, het regent dat het giet, ik snap de parkeerautomaat niet en er staat een rij van 10 wachtenden achter mij. Een behulpzame jongeman houdt mij een paraplu boven mijn hoofd. Ik voel mij stokoud, zelfs met mijn coole Japanse schoenen en hip rood vest.
Bud komt met de tram. Hij heeft het zo koud dat hij zijn overhemd onder zijn trui heeft aangehouden. Weliswaar heeft hij zijn nette werkbroek omgeruild voor een spijkerbroek, toch is het heel duidelijk dat wij de gemiddelde leeftijd van 25 zijn gepasseerd...... We eten snel in een eetcafe en laten het bier en de wijn staan, dat is zo ontzettend duur, dat past niet binnen ons budget. Wat dat betreft passen we uitstekend in de doelgroep van de band waar we naartoe gaan.
Het concert is in het Palais Theatre in St Kilda, het uitgaanscentrum van de stad. Het is een van mijn favoriete lokaties voor bands. Het is een art deco gebouw dat in 1914 in eerste instantie werd gebouwd als dansgelegenheid. Het heeft daarna veel funkties gehad maar het is inmiddels een beschermd monument en er treden veel bands op. Gisteren waren de bijna 3000 zitplaatsen uitverkocht.
Wij zitten bijna helemaal bovenin het theater, in de zogenaamde "dress circle". We kunnen het podium prima zien en worden meegesleept door het uitzinnige publiek. Er wordt gezongen en gedanst op de keiharde muziek. Bud en ik genieten! In mijn hoofd ontketent zich een stroom van vrolijke en positieve gedachten. Van :"wat ontzettend leuk om hier te staan", via "wat hebben we het goed en wat ben ik trots, ik ga niet meer mopperen" tot " wat hebben we het vroeger goed gehad". Het voelde o zo goed. Het laatste nummer "Let's Dance to Joy Division" sluit het concert in stijl af. Het is een van de bekende nummers van de band, maar ik vraag mij af of het publiek Joy Division kent. Dat is toch meer muziek uit onze tijd ;-).
We hebben tutende oren en een goed humeur als we weer terug naar huis rijden. Hier kunnen we nog lang op teren. Vandaag dacht ik eraan toen ik de was, die al twee dagen in de gietende regen aan de waslijn hangt, naar binnen haalde. Bink zijn hand vasthield bij het inenten. De kinderen in de stromende regen ophaalde bij school. Een spelletje deed met Simon voor het gaskacheltje. Isis met de computer help voor een safariproject voor school. De slierten eten van de grond onder de eettafel vandaan vis. Vandaag ben ik weer moeder Marit.
Gisteravond was ik even gewoon Marit.

afzeggen

Vandaag vraagt een vriendin van mij of we volgende week vrijdag naar de film zullen gaan. In eerste instantie ben ik blij verrast en zeg natuurlijk meteen ja. Maar dan vraag ik haar welke datum dat is, is dat 20 mei? Ze antwoord volmondig "ja", en dan "hoezo?" Ik vertel dat ik de 20ste helemaal niet kan, dan sta ik 's avonds op het vliegveld om Mirjam op te halen. Het is al zo snel. Wat een heerlijk vooruitzicht!
En de film, dat doen we eerder of later. Dat begrijpt mijn vriendin best. Voor de 20ste moet ik even afzeggen.

lezen

Simon mag kiezen of hij liever footy doet of voetbal. Vorig seizoen speelde hij voetbal, nu is het footy seizoen begonnen en daar heeft hij zich met hart en ziel ingestort. Aan het eind van dit seizoen zal hij beslissen wat hij wil gaan doen. Liefst beide natuurlijk, maar dat mag hij niet van ons.
Zaterdag beginnen we om 8 uur met zwemmen. Voor de groep van Isis en de groep van Simon is dat keihard werken. Een half uur lang is het continue banen zwemmen om hun slag te verbeteren. Tom mag het nog wat rustiger aan doen die concentreert zich op het aanleren van de slagen. Borstcrawl en rugcrawl, dat is waar hier mee begonnen wordt.
Voor we naar het zwembad gaan hebben we al een stapel boterhammen in een doos gestopt. Zodat er tussen zwemmen en footy, dat een half uur na het eindigen van de zwemles begint, energie gestapeld kan worden.

Simon gaat helemaal los in de 1,5 uur die volgen. Bink kijkt toe vanuit de kar, Tom balt een beetje met Bud op het veld en Isis gaat met een vriendin naar een speeltuintje vlakbij om te kletsen. Als om 10.30u de footy training is afgelopen kan Simon bijna niet meer op zijn benen staan. Ik draag snel de noodchocola aan en nog meer boterhammen . En terwijl de andere drie kindjes met Bud in de auto nar huis rijden, presteert hij het nog om de 2 kilometer naar huis te wandelen met mij, al evaluerend hoe de training is gegaan en welke ballen hij beter had kunnen spelen. Het is helemaal zijn ding, hij leeft voor de sport.
Zo vliegt de zaterdag voorbij. Ik ga boodschappen doen en moet een paar schoenen hebben. Al weken heb ik het uitgesteld maar mijn Paladiums, die ik iedere dag draag zijn nu zo versleten dat het echt niet meer kan. Paladiums verkopen ze niet hier, dus ik ga voor een aantal sportieve gympen die alle kilometers die ik dagelijks loop een beetje aankunnen. Ik kom thuis met een paar Japanse schoenen van Onitsuka Tiger. Dat is helemaal hip bij de moderne stadsmens, heb ik inmiddels geleerd. Dat wil ik ook wel zijn, zo'n hip stadsmens dus val als een blok voor de zwart met witte lichtgewicht leren gympen.Als een kind zo blij ga ik weer naar huis, hip met gympen maar tegelijkertijd ook 6 boodschappentassen sjouwend waar aan de ene kant de prei uitvalt en aan de andere kant de luiers. Hip, hoezo?
Ik zoek het merk, waar ik nog nooit eerder van heb gehoord, toch nog even op op internet en vind dit: "In 2011, Onitsuka Tiger will bring Japanese culture to the world in a way that uniquely blends arts and traditions of authentic Japan with the seductive urban design styles of the modern world." Wie weet wat deze schoen mij gaat brengen! 
De rest van de dag ben ik druk met het koken van een enorme pan nasi en bijgerechten want we krijgen eters. Het is een gezellige dag maar o wat zijn we moe. Vooral Simon, die later dan normaal naar bed gaat en het net meer haalt. Ik moet hem naar bed dragen, hij valt al in slaap voor zijn hoofd het kussen raakt.

 Tom

Daar gaat Simon met de bal, ik houd mijn hart vast...

Vandaag is het moederdag. Ik mag kiezen wat we doen en ik kies voor rust.  Op mijn verlanglijst voor moderdag staat "lezen". Ik moet nog 150 pagina's in het boek dat ik lees voor de boekenclub, dinsdag moet het uit zijn. Bovendien ben ik leesverslaafd en is er meestal heel weinig tijd om aan die verslaving toe te geven. 
Buiten is het koud en het regent dat het giet. Binnen stapelen we bergen kussens om het gaskacheltje waarin de vlammetjes vrolijk branden. Lezen overdag kan natuurlijk niet alleen. In een mum van tijd zit iedereen op de kussens rond het vuur. We gaan eerst voorlezen uit de "The Secret 7" van Enyd Blyton (in het Nederlands "De Club van 7"). Het is verschrikkelijk spannend en als ik na een uur voorlezen aangeef dat ik nu even in mijn eigen boek wil gaan lezen is het huis te klein. Niemand is het er mee eens. Maar ik houd voet bij stuk. Het is tenslotte moederdag. In dat geval willen ze dit verzoek wel honoreren. Dus bij het vuur, op de kussens, met Bink spelend naast mij en de andere drie met hun neus in een eigen boek en Bud op de achtergrond met papierwerk hebben we een heerlijke rustige middag. Langzaam komen we allemaal bij. We doen helemaal niets. Ik warm nog even de rest van de nasi op, maar dat is het enige dat ik doe. Verder doen we alleen waar we zin in hebben en dat is voor een keertje zin in niets doen. Als dat geen moederdag is....:-)

het schaakvirus

Vanavond heeft hier in huis het schaakvirus toegeslagen. Op het schaakbord dat we vanmiddag hebben geleend van de klas van Isis. Schaakles staat officieel op het lesprogramma als onderdeel van het strategisch leren denken, en er staat continu een schaakbord opgesteld. Ik kan er niets van. Met spanning wachten de kinderen dus op de thuiskomst van Bud.
Die vroeg thuis is, een kadootje!
Simon springt op om een biertje uit de koelkast te halen, Isis doet de chips in een schaaltje. Tom zet de schaakstenen nog een een keer netjes op een rij. En er wordt mij verteld dat er geen ruimte is vandaag om tafel te dekken. De tafel is nodig voor veel belangrijkere zaken. Dus we maken hapjes voor het avondeten, leggen een vermoeide Bink in bed en breken tot kinderbedtijd ons hoofd over goede zetten op het speelbord. Bud verslaat iedereen ronde na ronde. Tot grote trots van de kindjes.
De speelvolgorde voor morgen is al bepaald.
Het schaakvirus heeft toegeslagen in dit huishouden. En hard ook.....

citroentaart

 Overal spinnenwebben onderweg

De lucht voelt koel vanochtend. Herfstig. Er liggen bladeren op de stroken gras die zich tussen de weg en de stoepen bevinden. De lucht is grijs, maar het regent niet. De pas schoongemaakte vissenvijver wacht op meer water, maar je voelt aan het weer dat het vooral koud wordt. Er komt geen regen. De citroenbomen hangen vol met fruit, de bladeren aan veel andere bomen zijn geel en rood. Het is echt herfst. Voor het eerst heb ik het gevoel dat het seizoen klopt. Bijna 3 jaar nadat we hier zijn aangekomen begint het te wennen, de omgedraaide seizoenen. 

Bink heeft het altijd koud dus die moet stevig ingepakt worden voor deze dag waarin we vooral buiten verblijven. Kindjes naar school brengen, naar het zwembad lopen, zwemmen met Bink, teruglopen, Tom naar school brengen, naar de volgende suburb lopen voor wat boodschappen, kinderen weer ophalen, Tom weer ophalen. Thuis. 

Heel veel frisse herfstlucht. Het is een heerlijke dag en ik tik dit met rode wangen van de buitenlucht. En van de gaskachel die voor het eerst weer staat te branden ;-)

Van een moeder van de school van Tom kreeg ik een echt herfstrecept toegestuurd. http://www.exclusivelyfood.com.au/2009/04/lemon-tart-recipe.html Volgens de kenners is dit HET recept voor een "lemon tart". Ik ga het dit weekend uitproberen. Voor wie vindt dat citroentaart ook in het voorjaar past. Leef je uit!

 Zelfs onze tafel voelt herfstig aan

Bink stevig ingepakt

tanden

Bink pakt het groots aan. Hij leeft zijn leven zoals dat bij zijn naam past. Gisteren was zijn dag. Hij spreekt twee woorden "nee" en "koek", er komen 4 tanden tegelijk door in zijn bovenkaak, hij begint met tijgeren op zijn kleed. En dat allemaal op 1 dag. Ik neem mij voor om dit allemaal als waarheid aan te nemen als hij alles vandaag nog een keer herhaalt. En ja hoor. Luid lachend roept hij "nee" als hij mijn bril van mijn neus probeert te trekken, er zitten 4 minidraculapuntjes in zijn bovenkaak, en hij schuifelt als een rups over zijn kleed. Alleen "koek" heeft hij niet herhaald......dus dat zal wel een toevalstreffer zijn geweest. Morgen gaan we voor het eerst naar zwemles. Het zou mij niet verbazend als hij meteen al een baantje borstcrawl door het zwembad trekt ;-)

jongens

Maandag is moestuindag. De moestuin op school moet weer bewaterd worden, rupsen en slakken verwijderd. Het is een biologische moestuin, daar moet je wat voor over hebben.
Deze maandag heb ik mij vegist in de tijd. Om 13.30u sta ik met Tom en Bink op school na een enorme haastaktie die resulteert in chocoladepasta en broodkruimels in mijn haar. Tom zit namelijk op mijn nek te lunchen terwijl ik naar school ren. Voor niets want de moestuin gaat altijd pas om 14u open. Ik heb mij een half uur vergist......en om 14u moet ik alweer weg omdat ik nog een afspraak heb later op de middag.
Om 13.30u begint op school de grote pauze. De bel gaat en binnen 10 tellen stormen de eerste jongens het veld op. Stoeiend, spelend, rennend, schreeuwend. In de volgende 20 tellen lopen alle klassen leeg en zijn het schoolplein, de 4 speeltuinen, de grasvelden en de sportterreinen gevuld met kinderen. De meeste meisjes spelen wat en staan ik groepjes bij elkaar. Maar de jongens trekken mijn aandacht. Wat zijn ze wild. Niet zomaar wild. Uitgelaten, fysiek, intens, en voortdurend aan het worstelen en aan het rennen. Ik zou geen rustig moment hebben als ik de leraar zou zijn die pauzedienst heeft. Ik zou voortdurend denken dat er oorlogen uitgevochten worden............
Tegen tweeen, als de tuin opengaat en ik weg moet komt Isis aanlopen met Simon en Rasmus. Simon en Rasmus zitten bij elkaar in de klas. Als je in de eerste klas vann school zit word je een "preppie" genoemd. Preppies spelen op een andere plek van het schoolplein. Onder begeleiding van oudere kinderen mogen preppies mee naar het speelgebied van de oudere kinderen. Er is zelden een preppie die dat aandurft. Maar Simon en Rasmus hebben besloten dat ze ook in de tuin willen werken vandaag, en durven de barre tocht van het oversteken van het terrein van de oudere kinderen aan.
Normaal zijn zij het die zoveel stoeien dat ze er half bewusteloos bij neervallen. Vanmiddag niet. Het zijn nu de rustigste jongens die je je kan voorstellen, zo onder de indruk zijn ze van de oudere kinderen.

Voor mij is het leerzaam.
Blijkbaar zijn alle jongens wild en ligt het niet aan Simon of Rasmus. En als de rangorde het aangeeft, worden zelf de wildste jongens rustig, zoals Simon en Rasmus laten zien op het plein. Een hele geruststelling.
In de moestuin ben ik uiteindelijk maar kort. Maar net lang genoeg om door de juf gestrikt te worden om in de komende weken een kookworkshop te leiden voor de klas van Isis. De pompoenen en de boerenkool zijn klaar om geoogst te worden. En om verorberd te woren. Met een paar van die wilde jongens is het oogsten zo gebeurd, voor het koken houd ik mijn hart vast, en het verorberen, dat zullen we zien hoe het gaat. Als het zover is vinden jullie hier het resultaat.