Maar nu eerst Marie-jose, Teun en Kees die een jaar naar Londen zijn verhuisd en die zich hebben laten interviewen voor deze blog. Marie-Jose is de zus van Bud, Teun is haar man, en Kees is hun 6-jarige zoon. In july 2010 vertrokken zij een jaar naar Londen voor het werk van Teun. Ik heb ze 10 vragen gesteld, vandaag zijn de eerste 3 aan de beurt.
1) De mogelijkheid om een jaar naar Londen te gaan, wat dachten jullie toen jullie dat hoorden?
Kees: Ik vond het een beetje spannend en ik vond het wel leuk.
Teun: Een prima kans, zeker om met het gezin te gaan. Zonder was ik trouwens niet gegaan.
MJ: Als we gaan dan gaan we met z’n drieën, wat een kans om dit als gezin te mogen doen!
Maar ook: tijdelijk afscheid van Nederland, van ons heerlijke huis in Voorst, van alle dierbare vrienden en familie, van mijn lieve collega’s. Maar vooral ook: hoe is dit voor Kees? Hij heeft het zo naar zijn zin op school en bij zijn oppas. Wat doen we hem aan? Doen we hem iets aan? Mogen we hem dit aan doen?
Wat voor soort mensen komen we tegen? Teun wilde nooit een buitenlandplaatsing omdat ‘het buitenlandse zaken cultuurtje’ hem niet aanspreekt. Hoe vind ik dat?
2) Wat verwachtten jullie van een jaar in Londen wonen?
Kees: ik dacht dat het wel heel erg mooi zou zijn. Omdat ik dacht nou Nederland is ook heel erg leuk dacht ik nou dan is Engeland vast ook wel leuk. En het is ook erg leuk.
Teun: Ik verwachte veel van de cursus inhoudelijk gezien en ook van het jaar in een echte metropool verblijven (niet als toerist).
MJ: Een jaar heerlijk met zijn drieën op avontuur en genieten van deze bijzondere kans. Kees gaat Engels leren spreken en hij gaat hopelijk met allerlei mensen uit verschillende landen (verschillende culturen) in aanraking komen wat hem leert over het leven van mensen in de hele wereld. Hoe is het om een jaar niet te werken en zelf geen geld te verdienen? Ik wilde graag heel goed Engels gaan leren spreken.
3) Als je kijkt naar wat jullie toen dachten, en dat vergelijkt met hoe het nu is, wat is er van de verwachting uitgekomen?
Kees: Het klopt, het is erg leuk. Ik houd heel erg van de underground.
Teun: De cursus is inhoudelijk niet helemaal wat ik er van verwachtte maar misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Het leven in London is bovenverwachting leuk gebleken.
MJ: Het klopt, wij hebben het heel fijn hier in London. Het is heerlijk om zo samen een jaar 'op avontuur' te zijn en te genieten van al het moois dat de stad London (en Engeland) heeft en ons geeft.
Wat ik niet had verwacht is dat ik toch de kans heb gegrepen om een jaar een opleiding te gaan doen, de Infant Mental Health opleiding op de Tavistock Kliniek, zeer inspirerend. Ik merk dat het weg zijn uit je normale omgeving in combinatie met tijdelijk niet werken 'als vanzelf' zorgt voor heel veel geestelijke ruimte in zijn algemeenheid maar voor de opleiding in het bijzonder.
Vloeiend Engels spreken, nee dat zit er helaas niet in maar ik red me behoorlijk.
Zelf geen geld verdienen is voor mij een lastige. Een jaar niet werken met de wetenschap straks weer naar een hele leuke baan terug te gaan, is heel erg fijn.
Het Engels van Kees is echt ongelooflijk: het is echt waar, in de taalgevoelige leeftijd leer je een taal heel anders dan daarna: Kees leert het Engels vanuit de context, ‘als vanzelf’. Intussen leest en schrijft hij in het Nederlands en in het Engels.
De mooiste opmerking maakte hij eigenlijk toen hij na zijn 1e schooldag thuiskwam. 'Iedereen sprak een soort Nederlands dus ik kon met iedereen praten', aldus Kees. Zo zie je hoeveel gemakkelijker dat met kinderen gaat, die kunnen spelen en communiceren zonder alle woorden precies te begrijpen (er sprak namelijk niemand Nederlands).
Er wordt op school heel veel aandacht besteed aan de landen waar de kinderen vandaan komen en wat de gewoonten/gebruiken zijn. Zo viert iedereen op zijn eigen manier bijvoorbeeld een verjaardag en dat kan en mag allemaal.
In de klas zitten bijvoorbeeld een Palestijns en Israëlisch jongetje en waar in de volwassen wereld tussen deze bevolkingsgroepen voortdurend oorlogen worden gevoerd, spelen deze kinderen gewoon leuk samen en spelen de ‘grote mensen ingewikkeldheden’ tussen hen helemaal geen rol.
Kees zijn blik over hoe mensen in de wereld op verschillende plaatsen met elkaar leven, is enorm verruimd. Het is fijn om te merken hoe behulpzaam en verdraagzaam kinderen van over de hele wereld naar elkaar kunnen zijn.
