Mirjam en ik hebben dit weekend vrij. Bud neemt alle huistaken op zich. Dus na het uitpakken van de kado's en spelen met de kindjes vertrekken wij naar Chapel Street en de Prahran Market om lekkere dingen te halen voor het avondeten en om een beetje deel uit te maken van het hippe moderne stadse leven. En we praten en praten en praten. Tjemig, wat hebben wij elkaar veel te vertellen.
Zondag hebben we weer vrij. Bud draait overuren. Maar wij pakken een picnic in en rijden naar het Bunyip Statepark om een wandeling van 10 km te doen in het semi regenwoud. En we praten en praten en praten.
Het is een prachtig bos. Zoveel boomvarens als hier heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Het stikt van de vogels. De wandeling is vol avonturen. Het eerste deel is geblokkeerd door eerdere overstromingen. Dus na 2km zijn we weer terug bij het begin. Verlangend naar onze eerste pauze en een kop koffie wandelen we naar een pad waarvan we denken dat het leuk picnicken is. Er niet op rekenend dat we nu echt een soort semi jungle inlopen. Slippend, klimmend en takken ontwijkend dalen we via een smal pad af een vallei in. Inmiddels hebben we onze regenjassen aan want het giet van de regen. Wat is het mooi roepen we hoopvol. En ik benadruk nogmaals hoe snel het weer hier kan veranderen, in Melbourne kan het "four seasons in one day" zijn tenslotte. Dus we halen opgelucht adem als we snakkend naar onze shot caffeine een overhangende boom zien waaraan we als aan een echte bar kunnen hangen. "Nee nog beter" roep ik, "ik zie een boomstam over het pad liggen. Laten we daar op gaan zitten." Tevreden over onze keus en het stoppen van de regen gaan we zitten. Mirjam ziet hele grappige rupsjes op de grond lopen en vraagt zich af wat het zijn. Ze lopen zo grappig dat ze er meteen een filmpje van wil maken. De grappige rupsjes richten zich allemaal op richting ons en komen in een noodgang ons af. Plotseling weet ik wat het zijn. Leeches. Bloedzuigers. Honderden. "Mirjam", roep ik, "wegwezen, het zijn bloedzuigers." Maar het is al te laat. Ze hebben ons bereikt en maken een opmars op onze benen. Het eerste bloed vloeit terwijl wij ze van ons af slaan. Ze zitten overal.
Voor de hele wandeling staat 4 uur. Na 2 uur en een beetje zijn wij weer terug bij de parkeerplaats. Nog nooit hebben we een wandeling zo snel afgemaakt. Ieder kriebeltej dat we voelen griezelen we. En terwijl ik dit schrijf heb ik nog steeds het gevoel dat er kleine zwarte wurmpjes over mijn nek kriebelen op zoek naar een lekker vat. En Mirjam heeft hetzelfde.
Natuurlijk gieren we van het lachen als we bij de picnictafel eindelijk onze koffie drinken en picnic eten. Van de lange tour die ik nog voor ogen had komt niet veel meer. We drinken nog ergens in een cafe koffie, rijden nog even langs een waterreservoir, maar eigenlijk hebben we nog maar een wens. Een douche om er zeker van te zijn dat er niet stiekum nog ergens een bloedzuiger zit verstopt.
Het is een fantastische dag. We hebben ontzettend veel lol gehad. En vandaag is vast het hoogtepunt geworden van deze week. Een ding is zeker, we doen de komende dagen geen boswandeling meer ;-)
Kadootjestijd
Mirjam op South Yarra Station
In het bos
Een leech.
Kriebel!
Het is 16u, de lucht is prachtig. Maar we hebben kriebel in onze nek. We gaan naar huis.
