gewoon

Bud en ik hebben voor onze verjaardagen van goede vrienden twee kaarten gekregen voor een Engelse band die "Wombats" heten. Gisteravond was het zover. Babysit is keurig op tijd. Kindjes liggen fris gebadderd in bed en de keuken is zelfs opgeruimd, ik ben best trots, het is pas 19u.
Bud ontmoet ik in de stad. Het is 6 graden, het regent dat het giet, ik snap de parkeerautomaat niet en er staat een rij van 10 wachtenden achter mij. Een behulpzame jongeman houdt mij een paraplu boven mijn hoofd. Ik voel mij stokoud, zelfs met mijn coole Japanse schoenen en hip rood vest.
Bud komt met de tram. Hij heeft het zo koud dat hij zijn overhemd onder zijn trui heeft aangehouden. Weliswaar heeft hij zijn nette werkbroek omgeruild voor een spijkerbroek, toch is het heel duidelijk dat wij de gemiddelde leeftijd van 25 zijn gepasseerd...... We eten snel in een eetcafe en laten het bier en de wijn staan, dat is zo ontzettend duur, dat past niet binnen ons budget. Wat dat betreft passen we uitstekend in de doelgroep van de band waar we naartoe gaan.
Het concert is in het Palais Theatre in St Kilda, het uitgaanscentrum van de stad. Het is een van mijn favoriete lokaties voor bands. Het is een art deco gebouw dat in 1914 in eerste instantie werd gebouwd als dansgelegenheid. Het heeft daarna veel funkties gehad maar het is inmiddels een beschermd monument en er treden veel bands op. Gisteren waren de bijna 3000 zitplaatsen uitverkocht.
Wij zitten bijna helemaal bovenin het theater, in de zogenaamde "dress circle". We kunnen het podium prima zien en worden meegesleept door het uitzinnige publiek. Er wordt gezongen en gedanst op de keiharde muziek. Bud en ik genieten! In mijn hoofd ontketent zich een stroom van vrolijke en positieve gedachten. Van :"wat ontzettend leuk om hier te staan", via "wat hebben we het goed en wat ben ik trots, ik ga niet meer mopperen" tot " wat hebben we het vroeger goed gehad". Het voelde o zo goed. Het laatste nummer "Let's Dance to Joy Division" sluit het concert in stijl af. Het is een van de bekende nummers van de band, maar ik vraag mij af of het publiek Joy Division kent. Dat is toch meer muziek uit onze tijd ;-).
We hebben tutende oren en een goed humeur als we weer terug naar huis rijden. Hier kunnen we nog lang op teren. Vandaag dacht ik eraan toen ik de was, die al twee dagen in de gietende regen aan de waslijn hangt, naar binnen haalde. Bink zijn hand vasthield bij het inenten. De kinderen in de stromende regen ophaalde bij school. Een spelletje deed met Simon voor het gaskacheltje. Isis met de computer help voor een safariproject voor school. De slierten eten van de grond onder de eettafel vandaan vis. Vandaag ben ik weer moeder Marit.
Gisteravond was ik even gewoon Marit.