Zaterdag is het zo ver. We gaan naar de tentoonstelling van koning Tut, Tutankhamun, in het Melbourne Museum. We hebben de kaarten al weken geleden gekocht, zo populair is de tentoonstelling. Wij hebben kaarten voor 13u op zaterdag. De mensen staan in lange rijen te wachten tot we in groepen naar binnen gelaten worden. En ook dan lopen we in dikke rijen langzaam langs alle artefacten van de 18de dynasty van farao's, de 250 jaar voor en tijdens het leven van Tutankhamon. Het is een indrukwekkende tentoonstelling, prachtig. Ik vond zelf de gouden dolk van koning Tut om de gevaren in het leven hierna te bevechten, en zijn kroon het mooiste van de tentoonstelling. Het is verbazingwekkend dat alles in zo goede staat bewaard is gebleven. Het enige niet leuke is de enorme stroom mensen. Het verpest het plezier een beetje, vooral dat van de kinderen. We zijn blij als we weer naar buiten lopen, geen van allen houden we van grote mensenmassa's. We gaan stoom afblazen in het gewone museum en dat is zoals altijd een groot plezier. We doen altijd dezelfde dingen en kiezen dan een onderdeel dat we nog niet goed hebben bekeken. Nu was dat de expositie over het functioneren van het brein en over illusies. Interessant en vermoeiend, want we kunnen niet alle moeilijke vragen van de kinderen beantwoorden. Bink vindt daarna het kindermuseum prachtig en als ze het echt niet meer houden halen we een frisse neus in de kinderspeeltuin. Het hoogtepunt voor de kinderen? Dat we aan het eind van de middag onze vrienden tegenkomen met hun drie kindjes. We gaan met z'n allen naar huis, eten pizza, drinken wijn en hebben een heerlijk einde van de zaterdag. Koning Tut heeft daar zeker een bijdrage aan geleverd, onze Zweeds/Australische vrienden ook. Het was een internationaal gezelschap....
Vandaag een feestje, een footywedstrijd en vooral veel rust en knutselen. Het huis een chaos, maar iedereen tevreden. Morgen is er weer een dag.
Vier foto's van het plezier in de tuin van het Melbourne Museum. Van de Tutankhamun tentoonstellng geen foto's, dat is verboden....
We maken vanmiddag met aardappel stempels kadopapier
En omdat het leuk is om ook eens verhalen te horen van anderen, in plaats van de kleine en grote avonturen van ons, ga ik van af morgen gedurende een aantal weken iedere maandag een stukje van de zus van Bud, Marie-jose, en haar gezin op de blog zetten. Zij wonen een jaar in Londen en ik heb hun gevraagd naar hun ervaringen. Morgen de eerste drie vragen en antwoorden.
