dag 2 lancelin - overlander roadhouse (WA): wind in de rug

Feiten:

Aantal auto’s gezien per uur:  20

Afstand: 600km Lancelin – Overlander Roadhouse

Kleuren: Donkergrijs van de wolken en de oceaan, lichtgrijs van de olijfbomen, rood van de grond, groen van het gras, zilver van de regendruppels in de zon.

Camping: Roadhouse. Shabby. Duur. Maar prima voor het doel: frietjes en slapen

Mensen: Weinig gezien en gesproken

Plaats van bestemming: Tja, een roadhoude in het midden van het niets. Roadtrains voor de deur, frietjes uit de warmhoudbak als avondeten, douchen in een bouwkeet. Prima voor een nacht als je de dagbestemming niet voor het donker haalt. 

Dieren: Zwarte kaketoes met rode veren in staart. Kakkerlakken zo groot als Binks” hand. Schapen, koeien, paarden.

Meest opvallend: Mooie stadje Geraldton na een zware regenbui. Het is er tropisch en ruikt naar natte was met bloemen. Heerlijke pauze plek. Prachtige speeltuin. 
Hoogtepunt: Eerste blik op het prachtige strand van de Australische westkust, vanochtend om 7u
Dieptepunt:  De hamburger waar Bud zich al de hele dag op verheugt. 

Simon in Midland Park, Geraldton. Achter hem staat onze vrachtwagen. 

De Pinnacle Desert in de regen

Om 5.30u is iedereen vrolijk op. We douchen nu het kan, ontbijten. Lopen over het strand en gaan gauw weer onderweg. We zijn tevreden met de camper. In eerste instantie vonden we het een onhandig bakbeest, nu vinden we het leuk en handig dat we met huis en spullen onderweg kunnen. Er wordt storm en regen verwacht maar wij zullen warm en droog zitten.  We gaan onderweg en we zien wel waar de dag eindigt. We rijden langs de Indische Oceaan, en het Nambung National park, eindeloze spierwitte duinen. Een onstuimige oceaan. Door de enorme wolken afgewisseld met zon zijn er brede regenbogen.  We stoppen bij de Pinnacle woestijn, waar vreemde puntige rotsen boven het zand uitsteken. Het giet van de regen. Het is bijzonder om de Pinnacles in de regen te zien, niet veel mensen krijgen die kans, wij wel! We kunnen de wandeling niet afmaken want het hoost en voor Bink hebben we geen regenjas bij ons. Het landschap waar we doorheenrijden verandert voortdurend. Van duinlandschap met bosjes, nar zoutmeren, naar olijfplantages, naar weilanden met koeien en prachtige paarden.  We stoppen voor een speeltuin en pauze in Geraldton, een mooie vriendelijke havenplaats aan de kust. De zon  schijnt even en is heet. Er groeit bougainville en de palmbomen wuiven in de stormachtige wind. Het ziet er allemaal mooi uit. Hier zou ik wel wat langer willen blijven. Maar we moeten voort voort voort. We moeten zo dicht mogelijk bij Shark Bay zien te komen, onze eerste echte verblijfplaats. We rijden Geraldton uit en dan komen we in het niets. We rijden en rijden en rijden. Met de wind in de rug want het stormt. Ons komt dat goed uit, nu halen we 110km/uur over de loodrechte en eindeloze eenzame wegen. We komen roadtrains tegen die trots de weg regeren met hun enorme cabines en 3 of 4 gigantische aanhangwagens. Roadtrains ga je uit de weg, Anders ben je je leven niet zeker. De grond wordt roder er door het licht van de late middagzon kleurt het gras in de berm lichtroze.  De kinderen beginnen zere nekken te krijgen van de Nintendo. We zingen liedjes met de favoriete cd’s, Bink zingt hard mee. De laatste 100km overleggen we wat we zullen doen. Stoppen of nog even doorrijden zodat we morgen nog maar 1,5 uur hoeven te rijden tot de plaats van bestemming. Ze kiezen voor het laatste, de helden. Het laatste uur is zo om en we komen bij een modderig verregend Roadhouse zo klein dat ik er in eerste instantie langsrijd. Door alle regen zo modderig dat we ons afvragen of we er met onze vrachtwagen doorheen kunnen. Maar het kan en we kunnen er nog frietjes eten ook. Het is alleen om te overnachten. Gelukkig maar zeggen de kindjes, want dit is natuurlijk helemaal niks. En gelijk hebben ze. Onder de miljoenen sterren op deze eenzame plek luisteren wij vannacht naar de dieselgenerator en zien we het rode licht van de telefoonmast. De vloer van de camper is knalrood van de modder. Het geeft niet. Dit hoort ook bij vakantie. 

dag 1 perth - lancelin (WA): vrachtwagen

Feiten:

Aantal auto’s gezien per uur: 21

Afstand: 135km Perth – Lancelin

Kleuren: Zwart van oude bosbranden, wit van de duinen, groen van de bossen en weilanden en diepblauw van de Indische Oceaan

Camping: Verlaten, oud, leeg en netjes

Plaats: In de zomer een surfstrand. In de winter vooral veel vissers. Je kan hier ook gratis staan en gebruik maken van de openbare toiletten. Omdat het onze eerste nacht is kiezen we daar niet voor.

Mensen: Aardig

Dieren: Emu’s en kangaroes

Meest opvallend: Leegte overal waar je kijkt

Hoogtepunt: Vakantiegevoel

Dieptepunt: Een kar met boodschappen ondersteboven in de struiken

Lancelin Beach, 7u in de ochtend vandaag

Een kleine camper dachten we toen we hem gingen ophalen. Waar we precies inpassen met z’n zessen. We kijken keurig de instructie dvd en de wegregels dvd. De laatste hoeven we natuurlijk niet te zien omdat we hier al drie jaar wonen, maar omdat we geen Australiërs zijn vertrouwt de dame die alles met ons regelt het niet helemaal. Vooruit dan maar. Als de wagen eindelijk wordt voorgereden schrikken we een beetje. Het is een wagen formaat vrachtwagen. Gigantisch. Met recht een huis op wielen. Een beetje nerveus rijden we ermee weg. Het valt mee, het rijdt prima, alleen niet erg hard. We rijden Perth uit en stoppen alleen bij een grote shopping mall om boodschappen in te slaan. Het verschil met Melbourne valt meteen op. Behalve dat het veel warmer is, is het ook meer ontspannen en een stuk leger. Veel mensen op blote voeten, informeel gekleed. De  supermarkt is gigantisch, met brede lanen en lege stukken. Vooral ongericht op boodschappen voor de lange termijn en opslag in de vriezer. Dit is de laatste grote supermarkt op 1500 km. Eigenlijk hebben we geen zin en willen we door, maar we slaan toch flink in. Een wagen vol, op alles zijn we voorbereid. Bijna raken we de hele wagen weer kwijt als we bij aankomst bij de camper even niet opletten en de hele kar de heuvel afdendert. Gelukkig lopen er geen kleine kinderen en oude mensen in de weg. En er staan ook geen gloednieuwe Porsches, zelfs geen oude auto’s. Het eerst dat ik denk is dat ik blij ben  dat we toch een reisverzekering hebben afgesloten……De kar gaat om op een stoeprand die grenst aan een paar struiken. We vissen de crackers, brood en stukken pasta uit de struiken. De enige glazen pot die we hebben is nog heel, Het bier stond gelukkig al in de camper. Tom is helemaal van slag maar ik lag erom en zeg dat de eieren alvast omelet zijn geworden, lekker makkelijk voor straks.

We halen Cervantes niet. Dat is de eerste geplande stop, maar het heeft allemaal langer geduurd en het wordt vroeg donker. Aangezien we ook moeten oefen hoe we dit huis op wielen moeten instellen, inrichten en opstellen willen we wat meer tijd.  Bovendien is het en lange dag, we zijn al om 4u ‘s ochtend opgestaan en het is hier 2 uur vroeger. We stoppen in Lancelin, een verlaten badplaats langs de kust. We zien onderweg kangaroes en emu’s. Het is verlaten. Eindeloos. Vol met duinen en kleine stekelige planten op stammen. Zes auto’s per half uur op de weg.

Het inrichten van de camper duurt even. Bink heeft honger. We willen eigenlijk even snel wat eten halen maar wat er is, is dicht. Het regent. Dus op onze eerste avond eten we gezellig boterhammen in de camper. Dit is het echte leven. De kinderen smeken om 7u of ze naar bed mogen en duiken met z’n drieën in hun zelf opgemaakte bovenbed. Om 8u liggen Bud en ik ook op een oor. Op de achtergrond hoeren we het gedreun van de golven. En het zachte getik van regen op het dak. We hebben vakantie!

curly kale

Bij gebrek aan workshops organiseren via werk probeer ik af en toe iets op school bij te dragen. Omdat het winter is en de boerenkool klaar is voor de pluk gaan we morgen boerenkool koken met de klas van Isis en een andere klas.
Boerenkool is in het Engels curly kale, wat een prachtige naam.
Met een aantal kindren oogsten we vanmiddag de bladeren van de lange stengels. Ik zie dat de bladeren helemaal vol zit met eitjes en insektjes. Dat krijg je met een biologische tuin....... Ik ga zo blad voor blad inspecteren, maar ik ben bang dat we niets kunnen gebruiken. Voor de zekerheid heb ik drie kilo appels gehaald, dan wordt het maar aardappelpuree met appelmoes. En gehaktballen want rookworst is hier alleen te krijgen in de Nederlandse winkel. En ik haal het echt niet meer om daar naar toe te gaan.

Hier komt het recept voor de workshop. Natuurlijk wel wat aangepast. De resultaten en misschien wat foto's volgen morgen......

WINTER RECIPE: Curly Kale with mashed potatoes and meatballs

(in Dutch: Boerenkool)

CURLY KALE

Kale is a vegetable that is at its best in early winter after two frosty nights. It is a hardy cabbage with straight stems and large dark green curly leaves and has no compact head.

A few hundred years ago people depended on the vegetables that they grew locally. They would not have access to all the veggies that we have now because there was no transport for them and they did not have fridges to keep them fresh.

In winter in Europe, they would have access to vegetables and fruits that they could store in sheds like onions, potatoes and apples. They would also stew vegetables and fruits and keep them in jars, or dry vegetables like peas. But if they wanted fresh veggies they had to eat winter veggies like curly kale or carrots.

This recipe is a very old recipe that people in the Netherlands still eat in winter. It is made of potatoes, curly kale and today has meatballs on the side.

Enjoy!

RECIPE

Ingredients:

-     potatoes

-     curly kale (cabbage)

-     mince meat

-     margarine

-     water

Method:

1.    Peel the potatoes and cut them in half.

2.    Wash the kale and cut in small pieces (take out the hard stem).

3.    Put the potatoes with the kale in a big pan with water and a little bit of salt.

4.    Boil the potatoes for at least 20 minutes.

5.    While the potatoes and the kale are cooking on the stove, make small meat balls from the mince in the bowl and put them on the plate so they can be cooked as well in two large pans.

6.    Cook the meatballs for at least 20 minutes.

7.    When the potatoes and kale are cooked they have to be mashed with butter. This is hard work!

Group Instructions:

Make 8 groups of 5 children each

1)    Group 1 to 7: One of each group to collect 6 potatoes + two knifes to peel + bowl in the kitchen. One to fill the bowl ½ with water. Each group to peel the potatoes, cut them in half and put them in the bowl. Bring bowl with potatoes to pan in kitchen.

Group 8: One to collect the kale + 2 knifes + colander. Cut the kale in small pieces and put in colander. Wash at the tap with cold water and bring to pan in kitchen.

2)    Group 1 to 8: When the potatoes and the kale are cooking, two of each group to get 250 grams of mince from the big bowl in the kitchen + plate. From this mince make 5 meatballs. Bring them to the kitchen.

3)    Group 1 to 4: Select one person of the group to mash the kale with the potatoes with three tablespoons of margarine.

Group 5 to 8: Select one person of the group to cook the meatballs. 

4)    While waiting for your turn to do something solve the questions with your group.

A)    Why do you think people in Australia did not eat bean sprouts in winter 150 years ago?

B)   You had 250 grams of mince to make 5 meatballs. How much do you think one meatball would weigh?

C)    There are 8 groups of children. Each group has two knifes to work with. How many knifes is that in total?

D)    To prepare and eat the food we have from 11.40 in the morning to 1.20 in the afternoon. If the preparations for the recipe would take you 20 minutes, the cooking would take you 20 minutes and serving the food would take you 10 minutes, how much time do you have left to eat and solve the questions?

E)    What did you like about 

a.    the preparations?

b.    the cooking?

c.     the food?

F)   Was there anything you did not like?

het plan

Het is duidelijk dat wij van dit land nog niet veel weten Vandaag hebben we de vakantie wat verder voorbereid en hebben we keuzes moeten maken in wat we willen, en vooral kunnen zien. Onze verlanglijst van alle national parks die we willen zien was enorm. Maar in 20 dagen, en zonder 4WD valt er 50% af. Als het niet meer is.
En dan de afstanden. Ik merk dat met het maken van het reisschema ik in het begin matig was in het aantal kilometers op een dag. Maar naarmate ik vorderde werd 275 km al gauw 400 en nu hebben we een aantal trips van 500 of 600km toegevoegd en het plan opnieuw gemaakt.
De redenen om lange stukken te rijdens is dat er op sommige stukken van de trip onderweg niets is. Woestijn. Vlakten. Af en toe een road house. Een rechte weg.
Daarnaast moeten we 4800km afleggen in 20 dagen en we willen ook zwemmen in meren en rivieren (natuurlijk wel "crocodile safe"), wandelen in ravijnen en langs watervallen, spelen in het zand langs stranden. Dolfijnen en misschien ook walvissen zien. Naar een speeltuin en Cars2 zien (van de verlanglijst van de kinderen).
Maar vooral met z'n zessen op ontdekkingstocht. En dat laatste gaan we doen. We gaan een piepklein stukje van dit land ontdekken. En mocht het lukken, dan ga ik jullie met mijn nieuw aangeschafte mobiele modem af en toe een blog sturen. Als er ergens signaal bereik is tenminste in dit uitgestrekte en verlaten land.
Woensdag gaan we onderweg :-)

zomaar een dag uit het leven van oj

Wie is oj vragen jullie je af. Of is het een spelfout? 
Nee, het is geen spelfout. OJ staat voor Oom Jan, een oom van Bud en via hem ook van ons allemaal. Hij is lid van de orde van de kapucijnen en woont in Breda. Hij is een bijzonder mens en hij heeft voor de blog een verhaal geschreven over een dag uit zijn leven. Eigenlijk was het bedoeld voor de maandagblog, maar dit verhaal wil ik jullie geen dag langer onthouden. Geniet!

Zomaar een dag uit het leven van OJ

Om te weten wat er zich in de wereld afspeelt, begin ik de dag met het luisteren naar het nieuws van 6 uur op radio 1. Maar wat weet ik dan? Nauwelijks iets en meestal niets over India, China, Latijns-Amerika en de 53 landen van Afrika. Blijkbaar is daar niets noemenswaardig gebeurd, terwijl daar ruim twee derde van de wereldbevolking woont. – Dus zet ik de radio af en begin met het vaste ritueel: enkele deuren van het nachtslot halen, de kranten uit de bus nemen en vlug doornemen, de broodzak aan de klink van de buitendeur hangen zodat de rondrijdende bakker ons van vers brood kan voorzien, thee en koffie zetten en het broodbeleg op tafel plaatsen. Het eerste verse en allerverrukkelijkste kopje koffie is voor mij. Intussen ben ik bij de algemene computer aanbeland om de e-mails voor de broeders binnen te halen die zelf geen computer hebben, de berichten te printen en in hun brievenbus te deponeren.

Tegen kwart over 7 beginnen de gemeenschappelijke gebeden in onze kapel en in onze kerk. Kwart over 8 het ontbijt. Sommige huisgenoten hebben al gegeten, omdat ze elders verwacht worden. Dan gaat ieder het zijne doen. Ik moet deze morgen om half 11 in Amsterdam (station) zijn om een afspraak te maken over een inleiding die ik over een paar weken te houden heb over de levensvisie van Dag Hammarskjöld (2^e secretatis-generaal van de UN). Spring op de bus, daarna in de Fyra (snelle rechtstreekse trein Breda Rotterdam, Schiphol, Amsterdam Centraal) en een uurtje later ben ik op mijn bestemming. Na een goed uur weer in de Fyra en om 2 uur terug op de basis. Ik oogst een krop botersla uit ons kleine volkstuintje, maak die klaar met wat olie, azijn, peper en zout, snij twee rauwe aardappelen in dunne schijfjes en bak ze met een ui en een ei. Zo heb ik in een vloek en een zucht het lekkerste en goedkoopste diner van de wereld.

In de spreekkamer vraagt een alleenstaande moeder langs haar neus weg of iemand van ons haar zoon kan helpen voor het herexamen wiskunde. De goede dame overschat ons wel heel erg. Ik herinner me nog net enkele merkwaardige producten en de berekening van de richtingscoëfficiënt. Daarmee is het op. Een echte leraar is voor haar te duur. Gelukkig kennen wij een klein “fonds vierde wereld noden” waar we een gekwalificeerde leraar uit kunnen betalen. Het gaat immers maar om een beperkt aantal lessen. De jongeman zal zeker slagen, een puntje erbij en het is bekeken.

Mij is de eer om de financiële administratie van het huis bij te houden. Elke maand moeten we de zaak gecodeerd opsturen naar de centrale administratie in Den Bosch, ons Bestuur. Een kwestie van rekeningen betalen, en inkomsten en uitgaven noteren. Economen noemen dat de domme administratie. Vandaar. Ik doe dat meestal tussen de bedrijven door. Dus ook nu.

Morgen heb ik beloofd in te vallen voor het geven van een paar lessen bijbel-Hebreeuws. Het gaat om de eerste beginselen. Niet zo moeilijk, toch maar heel even een en ander doorkijken, want het is even geleden dat we ons daarmee bezighielden. Bedoeling is dat de cursisten over een tijdje met behulp van een woordenboek de grondtekst kunnen analyseren. Dat is meer dan voldoende, en onze kennis gaat trouwens nauwelijks verder.

In de trein heb ik enkele hoofdstukken gelezen uit een boek dat onze leesgroep behandelt: God is niet groot (Christopher Hitchens). Hij beschrijft onder meer de misdaden die in naam van godsdiensten (Bijbel, Koran, allerlei leerstellingen, enz. enz.) zijn en nog steeds worden gepleegd. ‘Een vlijmscherpe aanklacht tegen alles wat naar geloof riekt,’ zegt de recensent van het Parool. Ga er maar aanstaan. Dan doen we morgenavond.

Na de avondgebeden en de avondboterham overleggen we (ik en andere huisgenoten) met de leden van het koor hoe we de kerkdiensten in de komende maanden invullen. Een aantal van ons heeft wekelijks diensten te verzorgen: een jubileum, een uitvaart, maar ook een bezinnings-dag, een inleiding voor een gespreksgroep, en dat soort zaken. Het is belangrijk dat we kijken wat we wel en niet aannemen. We worden ouder en moeten dus rekening houden met afnemende mogelijkheden en onszelf niet 
overschatten.

Maar het allerspannendste dagelijkse ritueel is het kijken naar het nieuws uit Sandringham/Melbourne. Elke middag/avond surf ik naar de Melburnians om de blog van Marit te lezen en te bekijken. Ik heb het idee dat ik net om de hoek woon en elke dag even langs kom. Ik zie Isis, Simon, Tom en Bink opgroeien met hun kleine lief en leed. Ik heb nooit zo intens meegeleefd met de avonturen van een gezin. En wat voor een prachtig gezin. We zijn er allemaal jaloers op. Ik denk dat we door ons meebeleven op afstand ook een beetje mogen bijdragen aan het welzijn van onze zes avonturiers: energy on distance.

Tegen 10 uur ’s avonds komen wij als huisgenoten gewoonlijk bij elkaar om even te relaxen en vrijblijvend de dingen van de dag te bespreken, of om nog wat van gedachten te wisselen met gasten (broeders uit andere huizen, missionarissen, een bezinningsgroep). Vanavond is het rustig en zijn we met elkaar als huisgenoten. We weten dat we als Nederlandse gemeenschap flink inkrimpen, en er rekening mee moeten houden dat wij, tenzij er iets onvoorziens gebeurt, binnen afzienbare tijd  moeten verkassen. Maar we houden ons daarbij aan het levensprinciep van Marit: niet denken in problemen maar denken in oplossingen!!!


O ja, de vier courageous and brave Melburnians hebben de groeten van onze twee wilde katten in de tuin. Ze zijn ooit als kleine borelingen over de muur gegooid. Ze blijven afstand houden maar ze eten dankbaar wat ze krijgen aangeboden. Een van de twee begint pas te eten als hij ook de ander heeft laten weten dat er iets te halen is. Van een dergelijke beleefdheid kunnen niet-katten nog veel leren. De nacht daalt neer over ons land. De katten gaan nu op jacht en wij leggen ons ter ruste.

over een jaar

Al dagen ben ik nerveus voor de afspraak van vanmiddag. We gaan met Simon op controle en om te horen hoe de resultaten van de echo zijn. Het nieuws is goed! We zijn zo ontzettend blij. Zijn nieren zijn gegroeid. Nog steeds klein, maar niet verontrustend. We hoeven over een jaar pas terug te komen. Reden voor een feestje. Simon blijft er nuchter onder. Hij krijgt een pakje footyplaatjes als het klaar is en dat vindt hij veel belangrijker :-).

Ik kan weer denken aan andere dingen. Bijvoorbeeld boekclub vanavond. Mijn boek is niet uit, Isis zegt verontrust dat ik dan wel in "trouble" zal zijn, maar ik denk dat het wel meevalt. De hoofdlijnen ken ik, voldoende voor een discussie. Ik moet het boek voor de volgende keer kiezen. Voor volgende keer nodig ik de boekclub meteen hier uit, in lijn met het boek dat ik heb gekozen "The Guernsey Literary and Potato Peel Society". Een indrukwekkend boek waar ik van heb genoten. Door dat boek staat een bezoek aan het eiland Guernsey hoog op mijn verlanglijst.

Ik moet nu weg. Met een licht hart :-)

vol

Dat geloof je toch niet. In een land als dit. Uren zijn we bezig geweest om de opties te bekijken voor de national parks rondom Alice Springs. Kings Canyon, de Olga's, de Western en Eastern McDonnell ranges. Alles zit vol, alle auto's zijn verhuurd. Het is hartje winter en kamperen is voor ons met de kindjes geen goede optie omdat 's nachts de temperatuur beneden het vriespunt daalt. Wat een teleurstelling. Zelfs in Australie moet je ver van tevoren plannen. In ieder geval voor het Rode Centrum. Of op een ander moment gaan zodat we kunnen kamperen.

Aangezien we de kinderen proberen bij te brengen om niet in problemen te denken maar in oplossingen, moeten we er zelf ook aan geloven. Wat nu? We kijken op onze verlanglijst en zien de tocht van Perth naar Darwin staan. Ook meer dan 4000 km, dus aan de reisbehoefte kan invulling gegeven worden. Het is een afstand net zo ver als van Helsinki, Finland naar Malaga in Zuid Spanje.
En het is in West Australie warmer, dus de tent kan mee.

Opnieuw gaan we op zoek naar 4WD en een kampeeruitrusting. En weer zonder succes. De opties die er zijn zijn al maanden van tevoren geboekt, "misschien volgend jaar" is wat we horen van de verhuurbedrijven. We willen dit toch wel heel graag doen. Een gewone auto en overnachtingen in motels in geen optie. Onze kampeeruitrusting meenemen en een 4WD huren ook niet, geen van de 4WD is ingericht op 6 personen. Tja. Dat laatste is eigenlijk ons probleem. Ons gezin is niet een standaard formaat. We vallen buiten het gemiddelde en dat is onze uitdaging.

Toch willen we gaag nu weg. Bud heeft per 15 augustus een nieuwe baan (bij hetzelfde bedrijf waar hij nu werkt) en kan nu weg. Anders gaat het weer heel lang niet lukken. Het is nu of nooit......nou ja, dat laatste zal ook wel meevallen. Maar bij wijze van spreken.

We doen wat we nooit hadden gedacht dat we het ooit zouden doen. We huren een camper. De kinderen zijn in alle staten van geluk. Wij ook. We gaan op vakantie! We zijn drie weken lang zo vrij als een vogel. Kunnen gaan waar we willen, behalve "off the beaten track", maar met vier jonge kinderen is dat misschien zowiezo niet zo verstandig. Dat doen we later als we groot zijn weer.
Het enige dat we plannen is de dag van vertrek en de dag dat we terugkomen. En de plaats van vertrek en de plaats van bestemming. De rest zien we wel als we daar zijn. We kunnen niet wachten tot het zover is!

even rust

Ik zit op de bank. Televisie staat aan als behang. Het kacheltje knort in de kamer. Isis ligt in ons bed te slapen. Een kadootje dat geen van de kinderen vaak krijgt. Bink en Tom slapen allang, bij elkaar op de kamer. Tom onder zijn lichtgevende dekbed dat hij onlangs kreeg omdat hij een beetje bang is in het donker. Bud en Simon zijn met Rasmus en de vader van Rasmus naar Footy. 

Rust. 

Na dagen van halen en brengen van eigen en andere kinderen, afspraken op school, werk, mijn boek voor boekclub dat ik nog niet uit heb, plannen van een vakantie, doe ik even niets. Ik heb het gevoel dat er nauwelijks tijd is om adem te halen. 

Niet dat het niet leuk is. 

Gisteren zater er bijvoorbeeld acht kinderen hier aan tafel om te eten. Het kwam toevallig zo uit. Ze vonden het zo grappig om met zoveel zomaar bij elkaar te zijn dat ze spontaan 'HAPPY BIRTHDAY' begonnen te zingen, voor de "invisible child". Er wordt hard gelachen en plezier gemaakt. We spelen restaurantwedstrijd  en ik en een van de kinderen zijn de jurie voor netjes eten. Handen boven tafel, recht zitten, niet met volle mond praten, ellebogen van tafel en zo door. Ik hoef niets te zeggen, ze kennen de regels van binnen en buiten. Iedereen haalt tienen. Alleen Bink scoort nauwelijks, die gooit stukken kip in het rond, slaat zijn bord van tafel en praat luid met volle mond. Ik geniet van het moment.

Tussen de praktische dingen door gebeuren er kleine avonturen. Isis en Simon gaan een dag in pyama naar school op pyama fundraising dag. Tom rijdt in en enorme brandweerauto, compleet met sirene en zwaailichten op een kinderfeest, Simon gaat naar Footy met zijn beste vriend, die supporter is van de tegenstander....... Isis maakt robotpakken voor haar knuffels. Bud sleept de meute naar zwemmen, naar footy training. We kunnen 5 minuten samen koffiedrinken. En dan scheiden onze wegen zich weer. Boodschappen, feestje, kinderen over de vloer waarvan de ouders verhuizen. Het huis is een chaos. Mijn hoofd ook.

Daarom is dit rustmoment zo lekker. Even helemaal niets. Een praatje met de blog. En dan om 22u nar bed. Heerlijk. 

te gaan of niet te gaan, dat is de vraag

In de juli vakantie willen we graag weg. Het is alweer een tijd geleden dat we allemaal vrij hadden. Onze passie is rondreizen en kamperen. Kamperen is in de winter misschien niet het beste seizoen. Maar rondeizen kan altijd. Op onze verlanglijst staat het rode centrum van Australie en het liefst rijden we er heen. Tot Uluru, het startpunt van onze ontdekkingstocht in het rode centrum is exact 2302 kilometer vanaf onze voordeur gerekend. Ik heb een route uitgestippeld die ons in 4 dagen er heen moet brengen, waarbij we ongeveer 600km per dag afleggen. De vraag is of we dat moeten doen met vier piepjonge mensen op de achterbank. Ik denk dat het kan en dat het een geweldig avontuur is. Maar vinden de anderen dat ook? Want op plaats van bestemming aangekomen moet er ook heel wat afgereden worden om alles te zien. En dan moeten we ook weer terug.......
Deze week moeten we de knoop doorhakken. Tom heeft vanmiddag in de tuin vast plaatjes van "The Red Center" gezocht in de reistijdschriften die we hebben. En Bink oefent vast wat 4x4 rijden.
Wordt vervolgd.....

vertrouwd

Vandaag voel ik mij helemaal vertrouwd in Melbourne. Voor het eerst in drie jaar sta ik in de file op weg naar een werkafspraak. Niet zomaar een file, 1 uur om 338 meter te overbruggen! Ongekend voor hier. Er is een ongeluk gebeurd op de West Gate Bridge en toevallig moet ik daar over. Ingesloten door grote vrachtwagens wacht ik op de zacht schommelende brug af tot we weer gaan rijden. Dat zacht schommelen is het enige dat mij wat onrust baart, wat als de brug het niet houdt en we 58 meter naar beneden vallen.......maar natuurlijk gebeurt dat niet.
Bink is mee en die geef ik achterstevoren zittend zijn fruithapje. Tot grote hilariteit van de vrachtwagenchauffeurs, er is menig foto gemaakt. Ik bel Bud en zeg glimlachend dat ik mij vandaag voor het eerst helemaal thuis voel in deze grote stad.
Door een file, wie had dat ooit gedacht.

hartje winter

 Woeste wolken

Prachtige gum trees (Eucalyptus). Het bos ruikt fantastisch. 

Het is nu echt winter. De beste tijd voor ontdekkingsreizen. Vandaag gaan we met onze vrienden uit Zweden naar het Lerderberg Statepark om in de gorge te wandelen en bij de Lerderberg Rivier te spelen en te picnicken. Uren zijn we in het enorme bos, op een plek die McKenzies Flat heet. Het is een uur rijden vanaf ons huis en meer mensen deze heerlijke plek ontdekt. Maar daar hebben wij helemaal geen last van. Wij hebben er de dag van ons leven, inclusief met blote voeten de rivier oversteken, stenen over het water keilen en BBQ. Het bos ruikt naar eucalyptus, wombatpoep en boskruiden. En we lopen koude en natte voeten op. Vrijwillig. 

Zo komen wij de winter wel door. 

Lerderberg gorge, Grahams Dam 

 Wandelen, voorop gaat Frida. 

 Tom en Bud gaan de rivier door. 

 Groen onderweg. 

 Lunchpauze voor Bink.

Als er stromend water is heb je niets meer nodig. 

Simon. 

Bink

een halve dag vrij

De jaarlijkse gezondheidscontrole van Simon was gisteren. We moeten een echo laten maken van zijn nieren. Ik heb Simon beloofd dat het een gezellige dag wordt en dat ik hem om 11u al ophaal van school. Gelukkig zegt hij, want vroeger kan niet, ik moet presenteren vrijdagochtend.......
Om 11u haal ik hem op met de auto, een traktatie want meestal lopen we overal naar toe. Tom en Bink zitten ook in de auto, die gaan mee. Dat vindt Simon een geruststelling. Ookal weet hij dat zo'n echo niets voorstelt, toch vindt hij het een beetje spannend. Ik parkeer de auto niet voor de deur van het ziekenhuis, zodat de jongens een stuk kunnen rennen voor we het ziekenhuis inlopen. Het werkt, Simon is een stuk rustiger als we naar binnen gaan. Dan komt de tweede traktatie, ze mogen tijdens het wachten op de Nintendo's spelen. Zo'n groot succes dat als we geroepen worden, geen van beide de DS weg wil leggen. Dus na de standaard dreiging dat bij het niet inleveren van de Nintendo er drie dagen niet gespeeld mag worden, gaan de klepjes dicht en bestaat er weer een leven buiten het spelletje.

 Ophalen bij school

 Voor de deur naar de klas

 Lopen van de auto naar het ziekenhuis

De echo 

De echo duurt ongeveer een half uur en we mogen meekijken op het televisiescherm. De beelden zijn voor een kind niet te interpreteren dus de lol is er al snel af, maar Simon houdt vol en volgt keurig alle instructies. Als hij klaar is vraagt hij beleefd of hij een uitgeprinte foto mag hebben, dat mag toch ook als er een baby in je buik zit? De mevrouw moet lachen en print gelukkig meteen drie foto's voor hem uit. Verder laat zij niets los over wat ze heeft gezien. Goed of niet goed? Het lijkt wel een spannende film waarbij je te lang op de volgende aflevering moet wachten. Pas over 1,5e week horen we de resultaten. Simon is er helemaal niet mee bezig. Ik ben prima in orde zegt hij overtuigd. En eigenlijk geloven wij dat ook.

De zwemles 

 De speeltuin

Bink doet met alles mee 

We rijden naar huis waar Simon bijzonder verbaasd op reageert. Mag ik niet terug naar school? Nee, Siem, je zou toch een vrije dag krijgen? Oh ja, maar je mag mij ook terugbrengen hoor!
Ik houd hem thuis want we hebben eigenlijk helemaal geen tijd om hem terug te brengen. Ik heb de speeltuin beloofd, en Tom moet naar een feestje gebracht worden, daarna heeft Simon een extra zwemles. Tot slot mag hij footykaartjes kopen in het dorp. Dat vindt hij het hoogtepunt van de dag. Footy is zijn alles en de kaartjes gaan in een album, waar ze ieder uur weer uitgehaald worden om te bekijken, te herordenen of te ruilen met vriendjes.
Als we ook nog frietjes halen om de dag af te sluiten is hij helemaal gelukkig.
Doe mij nog maar een keer zo'n echo! zegt hij verheugd.

carpe diem

Het is in dit huishouden een zoete inval. Vandaag waren er drie onverwachte gasten aan tafel . Dat gebeurt heel regelmatig. Bij die gekke Nederlanders kan altijd alles hoor ik de mensen denken. Geen wonder dat het er zo'n chaos is. Wij zijn eigenijk nooit ergens onverwacht te gast. Gek is dat eigenlijk  Misschien werkt het hebben van 4 kinderen preventief ..........

Ik vind het leuk om veel mensen te ontmoeten. Ik ken ook veel mensen. Wat niet wil zeggen dat het allemaal vrienden zijn. Meer kennissen. Ik word eigenlijk zelden terug uitgenodigd. Waarom dat is weet ik niet. Blijkbaar heb ik de sociale regels nog steeds niet door. In het begin was ik daar verdrietig over, nu niet meer. Zo werkt het hier nu eenmaal. Wij zijn misschien makkelijker dan veel andere mensen. Daar kunnen de sociale regels geen verandering in brengen. Juist door het gemak van mensen te vragen overwin je vooroordelen, verlegenheid en hoor je intrigerende, vrolijke maar ook verdrietige verhalen.

Vandaag had Tom een vriendinnetje uitgenodigd. Een meisje dat nog nooit bij iemand was gaan spelen. Verlegen oma kwam mee, ik had haar ook uitgenodigd. Ik kende haar niet en had haar ook nog nooit met iemand zien praten. Ik dacht dat ze een beetje vreemd was. Bij ons aan tafel, terwijl Tom en het vriendinnetje aan het spelen zijn, vertelt ze mij een deel van het vreselijke verhaal dat hun is overkomen. Beide ouders van het meisje zijn overleden. Zij, haar oudere zus en broer wonen bij alleenstaande oma, die zelf nauwelijks op haar benen kan staan. Ze maakt mij wel meteen duidelijk dat ze trots is en geen hulp nodig heeft. Dat geloof ik graag. Ik heb haar zien rijden in haar kleine autootje, daar kan ik niet tegenop!

Ik gooi alle sociale regels overboord en houd geen beleefdheidsgesprek, zoals je dat eigenlijk hoort te doen als je iemand voor het eerst spreekt. Ik wacht ook niet tot Tom daar een keer wordt uitgenodigd. Nee, het vriendinnetje komt vanaf nu regelmatig op dinsdag spelen. Dan heeft oma wat meer tijd voor zichzelf, en kan het meisje bij ons wild door de tuin rennen en mag ze op mijn nek zitten als we naar school lopen. Ik ben ontdaan over het verhaal. En ben heel trots op deze oma die zoveel doet voor haar kleinkinderen.

Ik ben mij weer extra bewust dat niets vanzelfsprekend is.
Carpe Diem.

nieuwe schoenen

Met die groeiende lijven groeien ook de voeten van de kindjes. Sportschoenen zijn altijd hard nodig en bij allemaal te klein. Omdat we Bud een vrije ochtend wilden geven dit weekend was het een prima gelegenheid om met het spul richting the shopping mall te trekken. Goed moe na al het zwemmen en footy spelen. Bink in de kar, de rest opgetogen achter mij aan. Kleding kopen vindt iedereen in dit huishouden vreselijk, maar schoenen kopen is favoriet. Ik lijk wel moeder gans met de 4 kindjes. De eerste twee winkels zijn een teleurstelling. Geen footy schoenen en nergens de maat van Isis. Iedereen is teleurgesteld. Gelukkkig heeft de shopping mall meer dan twee sportwinkels.
De derde winkel is raak. De kinderen worden serieus geholpen door een jongen die alles van schoenen weet. Als Simon aan de beurt is ben ik niet nodig. Vrouwen weten niets van footy en al helemaal niet van "footy boots" dus Simon voert zijn gesprek zelf. Hij vraag naar de kleuren. Hij vraagt om beschermbandjes, dingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Hij wil smalle schoenen want hij heeft smalle voeten vertelt hij. Hij is razendsnel klaar en heel tevreden. Natuurlijk wel een beetje teleurgesteld dat hij ze niet aan mag houden. Dat komt niet omdat ik het verbied, maar omdat er grote noppen onder zitten en daar kan hij alleen goed mee in gras lopen. Isis kiest een paar mooie paars met witte renschoenen en laat zich nergens over adviseren. Ze weet precies wat ze wil, en dat neemt ze dan ook. Tom dreutelt in het rond. Hij is degene die altijd de afdankers krijgt en heeft dus eigenlijk geen nieuwe schoenen nodig. Maar hhij kijkt zo verlangend in het rond dat ik het nauwelijks over mijn hart kan krijgen om hem niet in het feest van meten, uitzoeken en passen mee te laten delen. Ik zeg tegen de verkoper dat ik graag drie paar schoenen wil kopen, maar dan alleen als hij mij een goede korting kan geven. Ook met het oog op de langere termijn als ik 4 paar schoenen moet kopen....... Hij kijkt naar mij en naar de verlangende grote ogen van Tom en gaat dan weg om met zijn baas praten. Blij komt hij terug, we kunnen 10% korting krijgen. Tom straalt en wil voortaan alleen nog maar bij deze jongen zaken doen. Hij koopt na lang wikken en wegen een paar grijze met gifgroene randen renschoenen.

 Daar komen de hardlopers

 Daar gaat Simon

 Isis neemt rust in de tipi, na alle sportaktiviteiten

 Simon zit uit te rusten in de maxi cosi, Bink is daar heel boos over en probeert Simon heel hard in zijn neus te knijpen. 

Bink leeft net als de andere kindjes ook op grote voet, bijna geen van de sokken die Mirjam heeft meegenomen passen......

Vandaag worden alle schoenen uitgeprobeert. Tom, Isis en ik gaan hardlopen. Simon speelt eindeloos footy in de tuin en probeert Bud in conditie te krijgen. Bink kijkt het allemaal welwillend aan.
Nieuwe schoenen, wat een feest.

ik lust het niet

Hoe vaak ik dat hoor!
"Ik lust het niet." 
"Wat is dat?"
"Hoef ik dat niet op te eten?"
"Wat eten we vanavond? WAT?! Dat wil ik helemaal niet!" 
"Mag ik alleen de pasta, niet de saus?"
"Een: Ik wil geen olijven. De ander: Ik wil wel olijven."
..........


Bijna iedere dag is het hetzelfde liedje. En dat terwijl ik iedere dag mijn best doe. En een grote dosis liefde aan het eten toevoeg. Nadenk bij wat ze lekker zouden vinden. De ene dag eten ze de pan op samen met de kip en curry. De volgende dag halen ze bij hetzelfde gerecht hun neus op. Er is geen peil op de trekken.
Donderdag was de maat vol. Het was een gezeur van jewelste. Het eten duurde een uur en het gesprek ging alleen maar over wat niet lekker aan het eten was. Na een uur was bij mij de limiet bereikt. En ik heb gezegd, uit mijn tenen, dat ik nooit meer kook voor Isis, Simon en Tom. Droog brood en water, iedere avond. Ik heb uitgelegd hoe het voelt als je je best doet en het is iedere keer fout. Ik heb ook een mogelijkheid geboden om het goed te maken.
"Zaterdag verzinnen jullie wat we eten, jullie gaan zelf boodschappen doen en koken, ik doe helemaal niets. Ik kom aan tafel zitten en eet, en het kan gebeuren dat ik het niet  lekker vind, en dat zal ik dan ook zeggen. Maar ik zal wel mijn bord leegeten. Als het heerlijk is, zeg ik dat natuurlijk ook!"
Met dit statement was het punt gemaakt. Brullen. Huilen. Verdriet. Niet omdat ze voor het eten moeten zorgen, maar om de angst dat ik zal zeggen dat het niet lekker is. Ze snappen eindelijk wat ik bedoel.

Vandaag is het zo ver. Met z'n drieeen hebben ze bedacht wat we gaan eten. Isis gaat met mij de boodschappen doen. Bud helpt ze met koken en voorbereiden. Simon nodigt nog snel gasten uit omdat hij dat gezellig vindt. De sjoelbak wordt klaargelegd. En dan kan het feest beginnen. Bruschetta, tomatensoep met brood en pizza's hebben ze gemaakt. Het is heerlijk. Ze zijn blij.  Door de rollen om te draaien was het goed voor mij om te zien hoe fijn het is als er iemand rekening met je wensen houdt (dus geen vlees en geen friet ;-)). En zij hebben gemerkt hoe fijn het is dat als je je best doet dat ook wordt gewaardeerd.
Ze waren trots op het resultaat, en opgelucht dat het goed is gegaan en hebben zelf ook uitgebreid gegeten. Ik heb vanavond geen piep gehoord.

Het resultaat is dat ik morgen weer gewoon kook. Geen droog brood. Tenminste.....voorlopig niet ;-). Ik zal wat meer rekening met ze houden, en zij met mij. Een goed uitkomst van een hele gezellige avond.

bink leert praten ;-)

Alles heb ik geprobeerd om de video te uploaden van Bink vandaag. Bink leert praten en daar willen we jullie graag van mee laten genieten. Helaas is het niet gelukt, met de nieuwe camera zijn de video's zo groot dat ik ze niet makkelijk in you-tube kan laden of op de blog kan zetten. Ik moet uitvinden hoe ik dat het beste kan doen. Tips zijn welkom.

De reden dat ik het wil laten zien is de wijze waarop hij leert praten. Hij vindt het geweldig en hij giert voortdurend van het lachen met serieuze tussenpozen waarin hij heel goed luistert en kijkt, terwijl hij zijn mond beweegt. Vanmiddag heeft hij drie woorden geleerd. Banaan, Dag en Goed Zo. Hij straalt als hij ze zegt en kijkt ons verwachtingsvol aan. Na een half uur praten, lachen en wild wiebelen in zijn wipstoel is hij zo moe dat hij meteen naar bed wil. Zijn avondeten staat nog in de koelkast. Blijkbaar kost het heel veel inspanning en concentratie. Deze leeftijd is zo leuk. Als hij zijn speen in zijn mond doet en niet gaat slapen, zegt hij heel hard "Nee" en begint dan te schaterlachen. Als hij wil dat je kiekeboe speelt zegt hij KieKie en natuurlijk wil iedereen dan meteen kiekeboe spelen. Ik denk dat dat veel uitmaakt in het aanleren van de woorden. Als er drie rondlopen die erop gebrand zijn om hem iets te leren of met hem te spelen, en hem dus ook uitgebreid belonen als het lukt, gaat het razendsnel. 

Behalve het praatuurtje had ik vandaag een rekenuurtje op school. Helpen met de rekenles. Het was vreselijk. Een uur nadat ik allang weer buiten was had ik nog steeds hoofdpijn. De gewone juf is ziek en er is een invaljuf en een stagiair. De kinderen zijn onrustig en lastig. Bijna niemand wil de rekenopdrachten doen. Er zijn een paar kinderen die de opdracht al een half uur af hebben terwijl er anderen zijn die nog niet halverwege zijn. De eersten vervelen zich al snel en beginnen onrust te stoken. De stagiair is een leuke meid en doet vreselijk haar best, de invaljuf ook maar het wordt niets. Ik was blij dat het voorbij was en had het te doen met de wanhopige stagiair..... 

Ik hoop dat de juf snel beter is. Simon ook trouwens. 

En tot slot hadden we thuis een meetuurtje. Vanavond hebben we iedereen weer eens gemeten. De kindjes zijn gegroeid. Vooral Tom was ontzttend opgelucht dat er weer wat centimeters bij zijn gekomen, hij is tot zijn grote verdriet niet zo lang als Isis, Simon en Bink. Ik kan hem vandaag vertellen dat alle goede groenten die hij heeft gegeten toch effect hebben gehad. Ze stralen allemaal. 

 Simon. 120cm

 Isis. 134.5cm

 Tom. 105.5cm

 Het is weer eens een dolle boel.