Rust.
Na dagen van halen en brengen van eigen en andere kinderen, afspraken op school, werk, mijn boek voor boekclub dat ik nog niet uit heb, plannen van een vakantie, doe ik even niets. Ik heb het gevoel dat er nauwelijks tijd is om adem te halen.
Niet dat het niet leuk is.
Gisteren zater er bijvoorbeeld acht kinderen hier aan tafel om te eten. Het kwam toevallig zo uit. Ze vonden het zo grappig om met zoveel zomaar bij elkaar te zijn dat ze spontaan 'HAPPY BIRTHDAY' begonnen te zingen, voor de "invisible child". Er wordt hard gelachen en plezier gemaakt. We spelen restaurantwedstrijd en ik en een van de kinderen zijn de jurie voor netjes eten. Handen boven tafel, recht zitten, niet met volle mond praten, ellebogen van tafel en zo door. Ik hoef niets te zeggen, ze kennen de regels van binnen en buiten. Iedereen haalt tienen. Alleen Bink scoort nauwelijks, die gooit stukken kip in het rond, slaat zijn bord van tafel en praat luid met volle mond. Ik geniet van het moment.
Tussen de praktische dingen door gebeuren er kleine avonturen. Isis en Simon gaan een dag in pyama naar school op pyama fundraising dag. Tom rijdt in en enorme brandweerauto, compleet met sirene en zwaailichten op een kinderfeest, Simon gaat naar Footy met zijn beste vriend, die supporter is van de tegenstander....... Isis maakt robotpakken voor haar knuffels. Bud sleept de meute naar zwemmen, naar footy training. We kunnen 5 minuten samen koffiedrinken. En dan scheiden onze wegen zich weer. Boodschappen, feestje, kinderen over de vloer waarvan de ouders verhuizen. Het huis is een chaos. Mijn hoofd ook.
Daarom is dit rustmoment zo lekker. Even helemaal niets. Een praatje met de blog. En dan om 22u nar bed. Heerlijk.
