Vandaag voel ik mij helemaal vertrouwd in Melbourne. Voor het eerst in drie jaar sta ik in de file op weg naar een werkafspraak. Niet zomaar een file, 1 uur om 338 meter te overbruggen! Ongekend voor hier. Er is een ongeluk gebeurd op de West Gate Bridge en toevallig moet ik daar over. Ingesloten door grote vrachtwagens wacht ik op de zacht schommelende brug af tot we weer gaan rijden. Dat zacht schommelen is het enige dat mij wat onrust baart, wat als de brug het niet houdt en we 58 meter naar beneden vallen.......maar natuurlijk gebeurt dat niet.
Bink is mee en die geef ik achterstevoren zittend zijn fruithapje. Tot grote hilariteit van de vrachtwagenchauffeurs, er is menig foto gemaakt. Ik bel Bud en zeg glimlachend dat ik mij vandaag voor het eerst helemaal thuis voel in deze grote stad.
Door een file, wie had dat ooit gedacht.
