thuiskomen als er iemand thuis is

Ik kom thuis vandaag.
Het is wat later dan normaal.

Het licht is aan.
De kaarsen branden.
Er staat een mooie pot met bloemen op de buitentafel.
Het huis is opgeruimd.
De was gedaan.
Het eten staat in de oven.
De kinderen zijn in bad geweest.
De tafel is gedekt.
Bloemen in een mooie vaas.
Mijn ouders zijn er ook.
Drinken een Merlot uit een mooi glas.

De tranen springen in mijn ogen.
Wat fijn om zo thuis te komen.
Zo warm en gezellig.
En zo aan te kunnen schuiven.
Zo fijn!

zonnebril

Een vriend van mij zegt altijd dat het onverantwoord is om de kinderen rond te laten lopen zonder zonnebril. Het UV licht kan de ogen beschadigen. De meningen zijn verdeeld. Wel of niet.
Ik besluit dat we "better safe than sorry" kunnen zijn en schaf 4 zonnebrillen aan. Dat leidt tot grote hilariteit :-).

We doen het een dagje rustig aan. Dat is het plan. En zo voelt het. Ik vraag mij af waarom de kinderen toch nog zo druk zijn aan het eind van de dag. Ze hebben alles gehad. Heel veel aandacht. Alleen maar leuke dingen. We kunnen niet eens even Hedde bellen met z'n allen. Dat is ons nichtje die 3 is geworden vandaag. En met haar feestjurk stralend voor Skype zit. We zingen om 20u, en maar met z'n vieren, de kinderen zijn om 19u allemaal naar bed gebonjourd.....

Op zo'n drukte aan het eind van de had ik niet gerekend. We hadden zo'n leuke dag.

Circus (Karin, Rene en Tom), een stuk hardlopen (Marit en Simon), de speeltuin en koffie in een cafe (Karin, Rene en Bink) en weekboodschappen doen (Marit, Isis en Simon), naar het strand (Karin, Rene, Bink en Isis), voorlezen (Karin, Marit en Bud), spelletjes doen (Bud), de was (Karin).

En het eindigde niet zo gezellig. Ik denk dat het de ontlading is. Het vertrouwd worden met de andere situatie. Met meer aandacht. En dat willen omzetten naar nog meer aandacht, vooral van opa en oma. Grenzen verkennen. Iedereen wil de beste, de liefste en de leukste zijn. En geef ze eens ongelijk. Het zijn zulke lieverds, maar vanmiddag zijn het even draken. Mijn handen trillen. Ik wil zo graag dat het gezellig is. Ik heb mij hier zo op verheugd.....

Met het slapen gaan zijn er dikke kussen en grote knuffels. Het is goed.

Morgen weer een dag. Met zonnebrillen!

Circus Silver 

 Uitzicht op Half Moon Bay tijdens het hardlopen

 Daar gaat Simon, ik ben duidelijk uit conditie ;-)

Koffie in Black Rock 

Bloemen van de markt voor een goed humeur  :-)

weer thuis

Iedereen is weer thuis.

 Surfles :-)

Surfles :-)

Gold Coast was heerlijk als ik alle verhalen hoor en de foto's zie. Warm en tropisch, mooi.
Het is weer afzien terug in Melbourne. Het is koud, de was giert door de lucht aan de lijn, het regent en hagelt. En het ergste van alles, het stonk ondraaglijk in huis.

De stanks is inmiddels opgelost. De dode possum is opgeruimd, Peter the Possum Man, in de hoedanigheid van "Glenn", heeft het karkas weggehaald, het huis goed gesprayd tegen de "over powering stench" en heeft ons ge-adviseerd de grote zwarte vliegen niet te verdelgen, maar hun werk te laten doen en ze naar buiten te wapperen als ze in de kamer zitten.....

 Tja...


Tom en ik beginnen de dag met het maken van een grote zandkoek. Tom maakt hem, samen met Bink, en ik geef wat instructies op de achtergrond. Het gaat goed. Net. Meel ligt overal. Alles dat voorzichtig met de had gekneed had moeten worden is door de keukenmachine gemixed. De hoeveelheid suiker is geruild met de hoeveelheid meel, dat ook nog eens zelfrijzend was, in plaats van gewoon bloem. Maar lekker. Wat een heerlijk koek heeft Tom gemaakt!

Vanmiddag is de ene middag in het jaar dat het doodstil is op straat in Melbourne. De footy Grand
Final wordt gespeeld en iedereen zit bij elkaar te barbequen en footy te kijken. 

Ik wil wat boodschappen gaan doen en naar de sportschool, maar behalve de grote malls (waar ik niet en geweest) is bijna alles gesloten. In verband met footy.... Honderdzeven duizend mensen zitten in het stadion. De Hawthorn Hawks spelen tegen de Fremantle Dockers (uit Fremantle, Perth). De mensen uit Perth die geen vlucht meer hadden kunnen krijgen komen met de bus (!) of de auto.

De Hawks winnen, en stiekem vind ik dat een beetje jammer. Een stukje van mijn hart is verpand aan Fremantle. Er zal uitbundig gevoerd worden in Melbourne vannacht. Zelfs bij ons in de straat was het onrustig.

 Isis en Karin

Een niet naar wens verlopen footy middag? 

Hobsons eetcafe.  

De jongens kijken allemaal footy, onrustig bewegend op de bank. Karin schrijft haar e-mails. Isis leest een boek. Ik ben op zoek naar een winkel die open is. Eigenlijk een excuus, want het enige dat ik wil is onze nieuwe auto even door de stad rijden. We hebben onze trouwe witte Mitsubishi Pajero, die ons nooit in de steek heeft gelaten de afgelopen vijf jaar, ingeruild voor een nieuwe Mitsubishi Pajero. Ik was echt aan de oude auto gehecht, maar nu ik in de nieuwe heb gereden ben ik blij en trots. We kunnen weer verder op avontuur. Dat is wat we het liefste doen en waarom we hier zijn. En zo kan ik voor mijzelf verantwoorden waarom we de auto hebben ingeruild. Het rijden is leuk. Een echt feest. Ik laat de spiegels in en uit gaan. Kijk op de achteruitrijd camera hoe ver ik nog kan. Geef eens flink gas en neem een snelle bocht. Het enige dat niet lukt is om de blue tooth aan de praat te krijgen met de iPod. Gelukkig hebben we daar morgen nog voor.

Vanavond gaan we uit eten in onze vertrouwde kroeg. Hobsons. Zoals altijd Fish and Chips voor de kinderen, curry voor ons. Heerlijk. Er  verandert hier niets verzucht Karin gelukkig, terwijl ze haar arm van de plakkerige tafel probeert op te tillen. Rene probeert een koffie te bestellen maar vraagt zich ok dit keer af wat hij zal krijgen. Hij bestelt een espresso maar als ze terugkomen met een "short black" kijkt hij om zich heen voor wie die koffie is. Ik leg het hem uit.
Deze week neem ik hem een keer mee op een koffie ontdekkingstocht zodat hij een totale "Melbourne Experience" kan meemaken. En als dat niet lukt, toch minstens het verschil tussen een espresso en een long black te leren kennen. Of is er geen verschil?

De dag is alweer voorbij. Een zelfgebakken koek, een dode possum, een nieuwe auto, een footy wedstrijd, een eetcafe. En weer een blog. :-)

toch een possum??

Helaas.

De oude bloemen stonken vreselijk, maar een dood beest stinkt toch erger....

Ik denk dat er een dode possum tussen ons dak en het plafond zit van de kamer van Tom en Bink. Er beginnen nu ook allemaal vliegen binnen te komen. Het lijkt wel een horror verhaal. Wat nu???

Onze huisbaas woont in Nederland dus die zal niet veel kunnen doen. Ik heb nu Facebook gebruikt om wat lokaal advies te krijgen. Wordt vervolgd.

Als jullie voorlopig niets meer horen zijn we flauwgevallen......

de geur van verval

Met het opendoen van de voordeur loop ik tegen een muur van stank. Als ik ergens een hekel aan heb is het een vieze geur. Ik zet meteen mijn tas weg en snuffel door het hele huis. Waar komt deze vieze lucht vandaan? En nog belangrijker. Hoe kom ik er weer vanaf?

Het moet er voor een buitenstaander vreemd uitgezien hebben. Ik lijk een hond zonder staart die aan het spoorzoeken is. Allerlei scenario's gaan door mijn hoofd. Een dode muis in het broodrooster (dat is ons al een keer overkomen...), is de possum in de dubbele muur overleden (ik heb hem al een paar dagen niet horen krabbelen), een dode rat onder het huis, de twintig jarige poes van de buren die bij ons zijn laatste adem heeft uitgeblazen?

Na een grondige geur inspectie kom ik uit bij de kast. Mijn neus leidt mij feilloos naar de bron van dit ongerief. Ongerust kijk ik in de kastjes en snuffel aan de vloer. Niets. Ik schuif de kast een beetje opzij en houdt mijn hart vast voor wat ik daarachter aan zal treffen. Niets. Zelfs geen dode vlieg.

De tijd begint te dringen, de jongens komen bijna thuis. Ik wil niet dat ze in deze stank rondlopen.

Dan valt mijn oog op een potje. Een potje met bloemen die er al twee weken staan. Nog van de verjaardag van Isis. Zou het? Kan het? Zo'n stank? Langzaam kom ik dichterbij. Ja. Dit is de bron van de misselijkmakende geur van ontbinding en verval. Een paar te warm geworden, oude bloemen in een vaasje met oud water.

Voorzichtig pak ik het op. Mijn arm gestrekt vooruit, langzaam lopend om niets van dit bouquet te verspillen. Naar buiten. De loopplank af, nu niets morsen, over het grind, met mijn andere hand de groenbak open. En nu? Met water en al weggooien of de bloemen pakken?

Ik doe het laatste. Gooi dan het water weg in de verste hoek van de tuin.

Schrobben met veel sop. Wat lavendel in de brander.  Deuren open.

Als 10 minuten later de jongens thuiskomen is het leed geleden. Niets meer te ruiken. Geen enge verhalen. De possum leeft nog, de poes van de buren ook. Ratten en muizen hebben we natuurlijk niet ;-).

Allemachtig wat kunnen bloemen stinken. Of heb ik een overgevoelige neus......

geluksdag

Vandaag lukt alles.

Ik draag de trui die ik kreeg van mijn zus.
Ik zag twee gevederde paarden.
Bracht mijn parels weg naar een winkel waar de mevrouw ze prachtig vond.
In diezelfde winkel zag ik de mooiste niet perfecte grijze pareloorbellen ooit.
En heb geld gespaard door ze niet te kopen.
Heb een zonnige lunch met Bud in het gras van het park tegenover het ziekenhuis.
Maak een berg werk af.
Mis mijn trein naar huis, maar heb geen haast, dus luister wat langer naar mijn favoriete muziek.
Fiets naar huis en zie mijn schaduw op de weg in de ondergaande zon. Ik besta!
En als ik thuiskom vind ik een klavertje vier op de oprit.
Iedereen maakt het goed.

Een geluksdag.

wens voor avontuur

Vandaag besluit ik alles niet zo serieus te nemen en wat meer lol te hebben.

Na werk ga ik uit eten met een collega in het uitbundige uitgaansgebied van Prahran. We kiezen een leuk restaurant. Het is gezellig, het eten verrassend goed. Natuurlijk zijn we op tijd weer weg. We moeten weer aan het werk morgen en zijn moe.

Op weg naar de trein kijk ik mijn ogen uit. Als ik zie wie er allemaal nog op de terrassen zitten, aan de tafeltjes, rond de open haarden vraag ik mij af hoe andere mensen hun geld verdienen. Hoeven zij morgen niet aan de slag? Of zijn ze gewoon jong en kunnen ze feesten en morgen aan de slag alsof er niet gebeurd is. Begin ik echt oud te worden.... Het ziet er onbezorgd en avontuurlijk uit. Zou ik daar ook wat meer van willen?

Het station is zoals altijd een beetje verlaten. De lente hangt in de lucht. Ik zit op de roestige groene bank te wachten op de trein en voel mij een beetje melancholisch. Van het drukke gezellige Prahran ga ik naar de "burbs", zoals het in de volksmond heet. De trein komt al snel.

Ik lees mijn e-mail in de trein. Er is een vrolijke mail van Karin en Rene uit zonnig Queensland met een verhaal over alles dat zo anders is. Hoe heerlijk ze het hebben. Dat de knoppen van het fornuis vallen.....en dat de surf lerares eindeloos geduld heeft.

Ik kijk op van mijn computer. Normaalgesproken duurt mijn treinreis vanuit Prahran 20 minuten. Maar we zijn al twee keer tussen de stations gestopt. Nu, de derde keer stapt de treinmachinist uit. Er zijn dronken mensen in het achterste treinstel. Ze hebben al aan de noodrem getrokken en nu zijn ze onder de trein gekropen. Uiteraard kunnen we niet vertrekken. De politie is gebeld.

Eigenlijk gebeurt er nooit wat op dit stuk van de reis. Het is voorspelbaar. Een beetje saai zelfs. Het lijkt alsof mijn wens van eerder op de avond uitkomt. Een beetje avontuur en leven in de brouwerij in het strakke en vermoeiende patroon van het dagelijkse leven. Eigenlijk had ik niet gedacht aan een avontuur als dit. Maar het kan niet ontkend worden. Het is anders, en een beetje spannend. Dat is zeker.

Misschien moet ik Bud maar bellen. Want dat is heerlijk van een rustig en regelmatig leven. Bud is thuis. Ik kan hem altijd bellen. Misschien kan hij mij even ophalen. De avonturier die gestrand is met de trein........

Nee, toch niet. Na 30 minuten stilstaan roept de machinist het volgende bericht om "We're in luck, the bloody idiots have gone."

Is dat even geluk hebben. Een klein avontuur. Op een doordeweekse dinsdag. En nu lekker naar huis. In de burbs. Rustig en onbezorgd. Ook fijn :-)

stil

Vanochtend vertrokken Karin en Rene met Isis en Simon naar Gold Coast, Queensland. Om te genieten van de tropen, surfen, een huisje in de heuvels en de national parks.

Het gebeurt maar zelden dat wij twee kinderen minder in huis hebben. Het is stil in huis, zelfs rustig. Meestal hebben we georganiseerde chaos. Soms alleen chaos. Vandaag zijn we georganiseerd. Alles loopt, komt uit en we hebben zelfs de afwas om 19.30u al gedaan.

Ik mis iedereen. Toch moet ik toegeven,  zo'n avondje "georganiseerd" is heerlijk.

kleine dingen

Een dag vol kleine activiteiten. Het is prachtig weer. We hebben het goed.

 Lieve kaart.

 Warme omhelzing.

 Intens gesprek.

 Tijd op het strand. 

Spelletje. 

Een heerlijke dag :-)

onvoorwaardelijk

De onvoorwaardelijke liefde van ouders
Van gehouden te worden
Om wie je bent
En niet om wat je doet

De onvoorwaardelijke liefde van ouders
Voor hun kinderen
En hun kleinkinderen
Omdat je bij elkaar hoort

Oh het heerlijke gevoel om bij elkaar te zijn
Compleet
Met 8 om tafel
Langzaam schuiven we dichter bij elkaar

Oh die onvoorwaardelijke liefde
Die ook Bink meteen herkent
Terwijl hij maar zo weinig kans heeft gehad
Om zijn grootouders te leren kennen

Een paar momentopnamen:

Bink...
....schuift langzaam op de schoot van mijn vader
En ruilt zijn cake voor een koek, zodat ze hetzelfde eten
Stralend kijkt hij naar boven
En vangt de blik van mijn vader
Herkenning.

Isis....
.... laat zien hoe veel ze van ze houdt
Zit stil aan tafel om haar kadootjes uit te pakken
En geniet van wat tijd alleen voor haar
Ze leidt mijn moeder mee naar circusschool
Trots.

Simon....
.....is vol van warmte en liefde
En weet niet goed hoe hij het moet laten zien
Hij volgt ze waar ze gaan
En slaat twee armen om de nek van mijn moeder als ze even zit.
Emotie.


Tom....
.....wil maar een ding
Naast zijn oma zitten op het bankje
En naast zijn opa op de stoel
Zijn blijde gezicht spreekt boekdelen
Plezier.

Bud....
.....zet koffie
En neemt de meute mee naar de vroege zwemles
Haalt de Merlot voor mijn moeder
Omdat ze dat zo lekker vindt
Warmte.

Ik....
....heb migraine
Door de emotionele ontlading
Zie de dag in een waas
Maar voel mij veilig en blij
En kan zijn wie ik ben.

Onvoorwaardelijk.
Zo fijn!

(NB: Door migraine geen foto's vandaag)

ja!

Ja, ze zijn er!

Het lijkt zo ver, maar als ze er zijn is het alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien.

:-)

relativiteitstheorie

Ik zit in de trein.
En kijk met de ogen van mijn ouders. Wat zien zij als ze hier in de trein zitten? De ouderwetse stations? De boten in de baai? De kleinschaligheid van een stad die toch meer dan 4.5 miljoen inwoners heeft ( http://www.theage.com.au/victoria/melbourne-continues-to-lead-nations-population-growth-20130430-2ir5m.html ) en hoort tot de meest uitgestrekte steden in de wereld?

Met het instappen in de trein gaan mijn gedachten over van werk en logistieke dingen naar het plezier van het uitkijken naar het bezoek dat morgen aankomt. We zijn allemaal zenuwachtig. De kinderen laten zich van hun beste kant zien omdat ze mee willen naar het vliegveld om het feest van de aankomst mee te maken.

Ik geloof dat de zon al is begonnen met schijnen. Meer dan een jaar geleden is het dat we ze zagen. Veel te lang! De 30 uur tot aankomst is bij een jaar vergeleken niets, maar toch duurt het eindeloos! Een bewijs van de algemene relativiteitstheorie?

:-)

zo vader...

Er worden altijd veel grappen gemaakt over mijn spreadsheets die ik maak voor onze reizen.... ik weet nu dat ik het van niemand vreemd heb. Vandaag ontvang ik in een e-mail een Exel spreadsheet van de reis van mijn ouders, gestuurd door mijn vader!

Zo vader, zo dochter :-).

verdrietig

Ik loop met mijn ziel onder mijn arm. Het gaat niet zo lekker op mijn werk. Ik heb er verdriet van en voel mij ongelukkig.

Vanmiddag ging ik lunchen met een vriend van ons die ik niet zo vaak zie. Eigenlijk wilde ik afzeggen want een lunchafspraak als je niet vrolijk ben is niet echt gezellig. Maar ik zet door.

Hij zit te wachten op de trap van de hoofdingang van het ziekenhuis. En is oprecht blij mij te zien. Daardoor gaan de sluizen bij mij open. Alle spanning, het ongelukkige gevoel, de onzekerheid en verdriet spoelen met mijn tranen naar buiten. Drie kwartier zit ik alleen maar te huilen. In het park. Aan een picknicktafel. En ik heb niet eens een picknick.

Hij luistert en is heel aardig. Maar ook heel Engels dus ik zie dat hij mij wil troosten maar niet weet hoe. Hij raakt mijn elleboog aan in een gebaar van vriendschap. Stelt de juiste vragen. Geeft geen advies maar praat over zijn eigen ervaringen. De tranen drogen. Dan lopen we naar een cafe en drink ik een koffie en hij een warme chocolademelk. Strepen mascara onder mijn ogen. Maar ik kan weer lachen.

Ik schaam mij een beetje over het verdriet dat nu zo onbelangrijk lijkt. Dat ik dat zo heb laten zien. Maar hij stelt mij gerust en zegt dat echte vriendschap blijkt uit het feit dat we niet alleen maar naar elkaar glimlachen en praten over de successen in ons leven en de school van onze kinderen.

Later krijg ik een sms. Dat het een privilege was dat ik het ongelukkige gevoel heb willen delen. Dat het leven van binnen niet altijd rozengeur en maneschijn is. Zelfs al lijkt het aan de buitenkant wel zo. En dat het het makkelijker maakt om over echte dingen te praten, die er toe doen.

De kinderen voelen aan dat ik een niet zo leuke dag achter de rug heb. Stilletjes lopen ze met mij mee van school naar huis. Ik schaam mij dat ik niet wat meer energie en plezier kan uitstralen. Naarmate we dichter bij huis komen en we babbelen over de dag voel ik mij beter.

Helemaal als er bij thuiskomst bij de post een heel mooi persoonlijk fotoboekje ligt. Van vrienden uit Nederland. Over het afgelopen jaar van hun leven. De hockeyclub, de vakantie, thuis, een bloem in de tuin. Zo warm. En vanavond belt er iemand. Gewoon voor een praatje. Omdat ze dat gezellig vindt.

Bud zorgt voor de afwas en de keuken. Maakt de lunchboxen. Maakt het mij makkelijk.

Ik probeer mij niet meer verdrietig en alleen te voelen. Maar blij en gelukkig met wie ik om mij heen heb. Dat is zoveel waard. Ik wilde dat ik dat ook terug kan geven.

Het gaat weer. De lenteblues duren wel lang dit keer. Ik weet zeker dat met de komst van mijn ouders de zon weer gaat schijnen. Vrijdag dus!

echte liefde

Doorweekt ben ik als ik thuiskom. Het regent pijpenstelen. Ik moet de kinderen ophalen maar ga eerst langs huis om hun regenjassen van de kapstok te plukken. En ik zet meteen het eten in de oven want het zal wel laat worden vanavond.

In de stromende regen fiets ik naar Bink. Zie geen hand voor ogen want mijn bril zit vol druppels en waterdamp. Mijn nette werkbroek plakt aan mijn benen. De druppels water lopen langs de hakken van mijn nette schoenen en spetteren stuk op het glimmende asfalt.

Bink staat te schreeuwen van blijdschap dat ik er ben. Door het ronde raam kijkt hij naar buiten. Dat het regent deert hem niet, hij merkt het nauwelijks zoveel leuke andere dingen zijn er te zien onderweg. Net voor sluitingstijd ben ik bij school. De kindjes hijsen zich in hun regenjassen, ritsen de tassen stevig dicht en daar gaan we. Stappend door de grote plassen, stuiterend met een voetbal en vertellend over de leuke en minder leuke dingen van de dag.

We lopen net de school uit als de telefoon gaat. Bud. "Hi waar ben je?" Ik denk dat hij wat nodig heeft. In tegendeel. Hij is als een haas naar huis gekomen om mij te helpen iedereen relatief droog thuis te krijgen. Hij komt eraan met de auto.

Iedereen stapt blij en druppend in de auto. Ik blijf achter met mijn fiets, die past niet. Als een verzopen kat kom ik thuis. Mijn handen ijsklompjes. Maar mijn hart is warm. De voordeur staat open voor mij. Mijn regenjas wordt aangepakt.

Dit was alles wat ik nodig had om mijn dag goed te maken. Een beetje spontane liefde. Ge-inspireerd door de regen. Als dat geen echte liefde is!

communiceren met je handen

Grappig.

Op mijn werk kwam ik er pas achter dat als je je hand heen en weer beweegt, parallel aan je oor, dat niemand begrijpt dat je daarmee bedoelt dat je iets lekker vindt. Het is een symbool dat bij mij erin gegoten zit, en onbewust maak ik de beweging als ik iets echt heel lekker vind om te eten.

Vanochtend dronken we koffie en aten we de overgebleven cakejes en taartjes. Een goed moment om het "hand naast je oor" gebaar te maken. Wij doen dat. Behalve Bink. Hij wrijft tevreden over zijn buik. Hij snapt niet goed waarom wij zitten te wapperen met onze handen.

Het verschil in communiceren zit hem niet alleen in taal........

vriendschap

We hebben een verjaardag vandaag. Simon wordt 8. Hij mag kiezen wat hij doet, wij manipuleren dat niet. Althans, niet bewust. Hij heeft een aantal wensen. Zijn feestje wil hij met ons vieren, en twee vrienden. Een vriend van school en een volwassen vriend. Simon zijn vriendschappen zijn bijzonder en diep. Hij noemt niet iedereen zijn vriend, integendeel. Hij heeft veel kennissen en speelt met iedereen op school. Maar hij heeft twee echte vrienden. En die zijn vandaag uitgenodigd.

Simon heeft precies in zijn hoofd wat hij wil. Zingen in de ochtend en taart op bed. Kadootjes. Spelen met de kado's. Zijn vriendje op visite, met een kado. En een grote kaart van de Saints, de favoriete footy club van Simon.

Zingend stapt het hele spul in de auto, want Simon wil niet alleen met zijn vriendje naar het Luna Park, wij zijn allemaal uitgenodigd.

Het Luna Park is in de laatste 100 jaar nauwelijks veranderd. Er heerst een warme en gezellige sfeer. De attributen zijn vooral uit hout gemaakt en geschilderd in wit, oudblauw en roze. De houten achtbaan is de hoofdattractie, de lachspiegels bij de ingang de aandachttrekker en de grote mond waar we door naar binnenlopen het icoon van Melbourne. De paarden op de oude draaimolen zijn wild en glimmend. Het personeel gekleed in ouderwetse paarse pakken. Ze hebben bijzondere gezichten, ik vermoed dat ze erop zijn uitgezocht. We stappen terug in de tijd.

Drie en een half uur later lopen we weer naar buiten. Moe, voldaan, uitgelaten. We hebben een heerlijke dag gehad. We moeten snel naar huis want vriend nummer 2 is om 3 uur uitgenodigd voor de taart en een spelletje voetbal. Er zijn weer kado's, ook voor Isis. De taart vind ik totaal mislukt maar Simon vindt hem de mooiste die er is en zijn kleine vriend kan alleen maar oh en ah zeggen. Isis legt uit dat het snoep is waar een beetje cake aan toegevoegd is, en ze heeft gelijk.
Een uur later gooi ik de helft van de taart weg. Veel te veel snoep. Maar hij heeft zijn doel gediend, en dat is het belangrijkste.

Het loopt niet helemaal perfect. Ik breek een beker van de koffie, en dan nog een. Tom voetbalt een oud champagneglaasje van tafel. Simon zal wel veel geluk krijgen dit jaar, dat kan niet anders met alle scherven.

Als we nog pizza's maken en chocolademousse toe eten zijn al Simons' wensen voor vandaag vervuld. Hij kan niet meer. Letterlijk en figuurlijk. Om 19.30u rolt hij in bed. Zijn Star Wars schip bijna afgebouwd, de nieuwe i-pod naast hem op zijn kussen. Hij wil de muziek er nog opzetten, maar voor hij zijn zin kan afmaken slaapt hij.

Acht jaar wordt hij vandaag. Op de manier zoals hij het wil. Met de vrienden waar hij zich niet verlegen bij voelt. Met kadootjes waar hij blij van werd. Wat een fijne dag.

feestje

Feest.

Taart op bed.
En kado's.

Taart bij het ontbijt.
En veel kussen.

Taart in de lunchbox.
En kleine cakejes in een doos.

Een zelfgemaakt kadootje van en vriendinnetje
En van een andere een lieve kaart

Ik mag even aanschuiven bij pianoles
Een uitzonderlijk voorrecht

Taart met veel kaarsen bij thuiskomst
En tranen bij Tom die het kadootje ook heel leuk vindt

Vrolijke woorden op Skype
Van de familie o zo ver weg

Spelen met de spullen
Terwijl het lievelingseten wordt bereid

Aan tafel met bloemen bij het bord
En omringd door alle kaarten

Wat kan een klein feestje fijn zijn.
We zijn maar met z'n zessen.

Het voelt als heel groots
Stralend gaat Isis naar bed.

10.
Oh wat groot.

En natuurlijk wordt het feest nog verlengd
Als de vriendinnen komen.

Nog meer feest.
:-)

10

Tien jaar geleden werd Isis geboren. Wie had toen gedacht dat ze 10 jaar later haar eigen cakejes zou bakken om uit te delen op school. Zo vol zelfvertrouwen en plezier. Ze fluistert in mijn oor dat ze eigenlijk graag 9 zou willen blijven. Tien klinkt zo groot. Tegelijkertijd is ze trots en blij. En ze vindt het tijd voor oorbellen. Dus gaan we gaatjes prikken morgen. Na school.

Oh, 10 jaar. Het eerste kroonjaar.

Mijn hart is vol blijde en emotionele herinneringen. En het doet bijna zeer als ik denk aan het moment dat ik op 12 september mijn moeder belde heel vroeg in de ochtend en zei "hallo oma". Ik laat een traan. Want de nacht dat Isis werd geboren was geen makkelijke nacht. Maar oh zo de moeite waard.

Gefeliciteerd lieve Isis. Je brengt de zon in mijn hart. We houden heel veel van je en zijn zo blij dat je 10 jaar geleden bij ons werd geboren!

 Zelfgebakken door Isis om uit te delen op school.

En natuurlijk het traditionele ontbijtcakeje dat klaarstaat voor morgenochtend. Dan zingen we aan haar bed met de 10 kaarsjes aan.

De echte taart moet natuurlijk nog gemaakt worden :-)

ja, een boek!

Boek gevonden. Deze wordt het "The Orphan Master's Son", winnaar van de Pullitzer Prijs 2013.
Over een maand horen jullie wat de dames ervan vonden ;-).

o jee een boek

O jee. Morgen heb ik boekclub. Het boek heb ik allang gelezen. Echt heel leuk, makkelijk te lezen en een aanrader. The Rosie Project van Graeme Simsion, een schrijver uit Melbourne. Dat is niet het probleem. Maar ik ben weer aan de beurt om wat te kiezen. Ik sta te dralen voor de boekenkast. Wordt het iets uit de oude doos? Of moet ik even bij de top 10 boeken kijken?
Ik weet het niet! Had ik dit maar eerder voorbereid........

Het is een hectische week deze week. Heel vroeg op want er is veel werk. Een avond boekclub, een avond verjaardag van Isis, een avond uit eten. Taarten bakken en versieren voor Isis en Simon. De verwachtingen worden ieder jaar groter. Maar o waar vind ik de tijd. Mijn parels wegbrengen zal er ook deze week wel niet van komen. Net zo min als het huis spic en span krijgen voor als Karin en Rene over iets meer dan een week komen logeren. Iets meer dan een week!  Ik krijg er de kriebels van zo leuk vind ik het.

Gelukkig is het een drukke week :-). Dan is het eerder volgende week.

Nu gauw op zoek naar een boek. Doeg!

foto's

In Ballarat, een stad hier 1,5 uur rijden vandaan is een foto expositie. Het is de Ballarat Foto Biennale. Samen met mijn vriendin Miranda ga ik er naartoe. Miranda en ik krijgen fotoles van dezelfde leraar, en hij heeft het ons aangeraden. Tegelijkertijd zegt hij dat er ook een hoop "troep" is.

We vertrekken vroeg en rijden over een vrijwel lege snelweg, door leeg landschap naar Ballarat. Met iedere kilometer voel ik mij beter en verdwijnt het blues gevoel meer. De vrijheid, de omgeving, een vriendschap en een dagje alleen maar met fotografie bezig zijn maakt mijn hart lichter. Bud blijft thuis achter met de 4 kinderen, het vriendinnetje van Isis en een stapel pannenkoeken......

Ballarat is een hele leuke oude stad uit de tijd dat goud zoeken nog lucratieve business was. Nu staat het vol met oude gebouwen, die deels nog gebruikt worden, en deels ook niet. De foto-expositie bevindt zich op verschillende plekken in de stad, in die oude gebouwen.

In de meeste gebouwen ruikt het naar stof en oude vloerbedekking. Er staan oude banken. De trappen zijn van hout en glanzend gelakt, de plafonds vol met ornamenten gekleurd in mintgroen, oud blauw en zacht roze. Waar geen vloerbedekking ligt, zijn de vloeren van prachtig oud houten parket of gekleurde tegeltjes. Achter de gebouwen zijn kleine plaatjes met verborgen groenten tuintjes, poorten of oude fabrieksschoorstenen. Aan de voorkant hebben de gebouwen gekleurde stenen en stoere balkons met ijzeren hekken.

We kuieren rond van gebouw naar gebouw. Kijken naar foto's die we mooi vinden en die we afschuwelijk vinden. We zijn kritisch en zelfs een beetje arrogant. Maken zelf heel veel foto's. Hebben plezier en denken even aan niets anders. Dromen over mogelijkheden dat onze foto's hier misschien ook een keer hangen.

Miranda maakt een foto van mij bij de expositie die mij het meest aanspreekt. Ik maak een foto van haar silhouet in het cafe als we aan het lunchen zijn.

Twee mensen. Die van foto's houden. Uit Nederland. Uit Melbourne. In Ballarat. Fijn.

 Miranda

Marit

zaterdagavond

Deze zaterdagavond is filmavond. Isis heeft een vriendin op visite.
Ze willen maar 1 ding.
Samen op de stoel zitten, lekkere dingen eten en een filmpje kijken.

Gezellig!

schaken

Laat mij vertellen over wat ik zag op Simon zijn eerste schaaktoernooi. 

7 wedstrijden moet iedereen spelen.

Er zijn 92 kinderen die meedoen, tussen 6 en 11 jaar.

Er staan 46 tafels. 

Twee wedstrijden heb ik gezien. 

Ik volg wat Simon doet.

Hij schaakt voor zichzelf. En voor zijn team. 

Een nieuwe ronde gaat bijna starten. 

Naam zoeken op de lijst aan welke tafel je zit. 

Handen schudden met de tegenstander. 

Schaken met de klok. 

Snel strategisch denken. 

Omgaan met verlies. 

Omgaan met winnen. 

Spanning. 

Neergeslagen ogen.

Staan aan het eind van een strijd. 

Plukken aan het schaakbord. 

Punten verdienen. 

Blij zijn voor elkaar in het team. 

Een vriendje uit het team dat Simon een aai over zijn hoofd komt geven als het moeilijk is. 

Trots op een winnende zet.

Het is een ontroerende en intrigerende gebeurtenis. 

En daarna.

Ontlading buiten. 

Na 5 uur schaken. 

7 jaar. 

Ik ben zo onder de indruk.