We vertrekken vroeg en rijden over een vrijwel lege snelweg, door leeg landschap naar Ballarat. Met iedere kilometer voel ik mij beter en verdwijnt het blues gevoel meer. De vrijheid, de omgeving, een vriendschap en een dagje alleen maar met fotografie bezig zijn maakt mijn hart lichter. Bud blijft thuis achter met de 4 kinderen, het vriendinnetje van Isis en een stapel pannenkoeken......
Ballarat is een hele leuke oude stad uit de tijd dat goud zoeken nog lucratieve business was. Nu staat het vol met oude gebouwen, die deels nog gebruikt worden, en deels ook niet. De foto-expositie bevindt zich op verschillende plekken in de stad, in die oude gebouwen.
In de meeste gebouwen ruikt het naar stof en oude vloerbedekking. Er staan oude banken. De trappen zijn van hout en glanzend gelakt, de plafonds vol met ornamenten gekleurd in mintgroen, oud blauw en zacht roze. Waar geen vloerbedekking ligt, zijn de vloeren van prachtig oud houten parket of gekleurde tegeltjes. Achter de gebouwen zijn kleine plaatjes met verborgen groenten tuintjes, poorten of oude fabrieksschoorstenen. Aan de voorkant hebben de gebouwen gekleurde stenen en stoere balkons met ijzeren hekken.
We kuieren rond van gebouw naar gebouw. Kijken naar foto's die we mooi vinden en die we afschuwelijk vinden. We zijn kritisch en zelfs een beetje arrogant. Maken zelf heel veel foto's. Hebben plezier en denken even aan niets anders. Dromen over mogelijkheden dat onze foto's hier misschien ook een keer hangen.
Miranda maakt een foto van mij bij de expositie die mij het meest aanspreekt. Ik maak een foto van haar silhouet in het cafe als we aan het lunchen zijn.
Twee mensen. Die van foto's houden. Uit Nederland. Uit Melbourne. In Ballarat. Fijn.
Miranda
Marit
