verdrietig

Ik loop met mijn ziel onder mijn arm. Het gaat niet zo lekker op mijn werk. Ik heb er verdriet van en voel mij ongelukkig.

Vanmiddag ging ik lunchen met een vriend van ons die ik niet zo vaak zie. Eigenlijk wilde ik afzeggen want een lunchafspraak als je niet vrolijk ben is niet echt gezellig. Maar ik zet door.

Hij zit te wachten op de trap van de hoofdingang van het ziekenhuis. En is oprecht blij mij te zien. Daardoor gaan de sluizen bij mij open. Alle spanning, het ongelukkige gevoel, de onzekerheid en verdriet spoelen met mijn tranen naar buiten. Drie kwartier zit ik alleen maar te huilen. In het park. Aan een picknicktafel. En ik heb niet eens een picknick.

Hij luistert en is heel aardig. Maar ook heel Engels dus ik zie dat hij mij wil troosten maar niet weet hoe. Hij raakt mijn elleboog aan in een gebaar van vriendschap. Stelt de juiste vragen. Geeft geen advies maar praat over zijn eigen ervaringen. De tranen drogen. Dan lopen we naar een cafe en drink ik een koffie en hij een warme chocolademelk. Strepen mascara onder mijn ogen. Maar ik kan weer lachen.

Ik schaam mij een beetje over het verdriet dat nu zo onbelangrijk lijkt. Dat ik dat zo heb laten zien. Maar hij stelt mij gerust en zegt dat echte vriendschap blijkt uit het feit dat we niet alleen maar naar elkaar glimlachen en praten over de successen in ons leven en de school van onze kinderen.

Later krijg ik een sms. Dat het een privilege was dat ik het ongelukkige gevoel heb willen delen. Dat het leven van binnen niet altijd rozengeur en maneschijn is. Zelfs al lijkt het aan de buitenkant wel zo. En dat het het makkelijker maakt om over echte dingen te praten, die er toe doen.

De kinderen voelen aan dat ik een niet zo leuke dag achter de rug heb. Stilletjes lopen ze met mij mee van school naar huis. Ik schaam mij dat ik niet wat meer energie en plezier kan uitstralen. Naarmate we dichter bij huis komen en we babbelen over de dag voel ik mij beter.

Helemaal als er bij thuiskomst bij de post een heel mooi persoonlijk fotoboekje ligt. Van vrienden uit Nederland. Over het afgelopen jaar van hun leven. De hockeyclub, de vakantie, thuis, een bloem in de tuin. Zo warm. En vanavond belt er iemand. Gewoon voor een praatje. Omdat ze dat gezellig vindt.

Bud zorgt voor de afwas en de keuken. Maakt de lunchboxen. Maakt het mij makkelijk.

Ik probeer mij niet meer verdrietig en alleen te voelen. Maar blij en gelukkig met wie ik om mij heen heb. Dat is zoveel waard. Ik wilde dat ik dat ook terug kan geven.

Het gaat weer. De lenteblues duren wel lang dit keer. Ik weet zeker dat met de komst van mijn ouders de zon weer gaat schijnen. Vrijdag dus!