wens voor avontuur

Vandaag besluit ik alles niet zo serieus te nemen en wat meer lol te hebben.

Na werk ga ik uit eten met een collega in het uitbundige uitgaansgebied van Prahran. We kiezen een leuk restaurant. Het is gezellig, het eten verrassend goed. Natuurlijk zijn we op tijd weer weg. We moeten weer aan het werk morgen en zijn moe.

Op weg naar de trein kijk ik mijn ogen uit. Als ik zie wie er allemaal nog op de terrassen zitten, aan de tafeltjes, rond de open haarden vraag ik mij af hoe andere mensen hun geld verdienen. Hoeven zij morgen niet aan de slag? Of zijn ze gewoon jong en kunnen ze feesten en morgen aan de slag alsof er niet gebeurd is. Begin ik echt oud te worden.... Het ziet er onbezorgd en avontuurlijk uit. Zou ik daar ook wat meer van willen?

Het station is zoals altijd een beetje verlaten. De lente hangt in de lucht. Ik zit op de roestige groene bank te wachten op de trein en voel mij een beetje melancholisch. Van het drukke gezellige Prahran ga ik naar de "burbs", zoals het in de volksmond heet. De trein komt al snel.

Ik lees mijn e-mail in de trein. Er is een vrolijke mail van Karin en Rene uit zonnig Queensland met een verhaal over alles dat zo anders is. Hoe heerlijk ze het hebben. Dat de knoppen van het fornuis vallen.....en dat de surf lerares eindeloos geduld heeft.

Ik kijk op van mijn computer. Normaalgesproken duurt mijn treinreis vanuit Prahran 20 minuten. Maar we zijn al twee keer tussen de stations gestopt. Nu, de derde keer stapt de treinmachinist uit. Er zijn dronken mensen in het achterste treinstel. Ze hebben al aan de noodrem getrokken en nu zijn ze onder de trein gekropen. Uiteraard kunnen we niet vertrekken. De politie is gebeld.

Eigenlijk gebeurt er nooit wat op dit stuk van de reis. Het is voorspelbaar. Een beetje saai zelfs. Het lijkt alsof mijn wens van eerder op de avond uitkomt. Een beetje avontuur en leven in de brouwerij in het strakke en vermoeiende patroon van het dagelijkse leven. Eigenlijk had ik niet gedacht aan een avontuur als dit. Maar het kan niet ontkend worden. Het is anders, en een beetje spannend. Dat is zeker.

Misschien moet ik Bud maar bellen. Want dat is heerlijk van een rustig en regelmatig leven. Bud is thuis. Ik kan hem altijd bellen. Misschien kan hij mij even ophalen. De avonturier die gestrand is met de trein........

Nee, toch niet. Na 30 minuten stilstaan roept de machinist het volgende bericht om "We're in luck, the bloody idiots have gone."

Is dat even geluk hebben. Een klein avontuur. Op een doordeweekse dinsdag. En nu lekker naar huis. In de burbs. Rustig en onbezorgd. Ook fijn :-)