Ik zit in de trein.
En kijk met de ogen van mijn ouders. Wat zien zij als ze hier in de trein zitten? De ouderwetse stations? De boten in de baai? De kleinschaligheid van een stad die toch meer dan 4.5 miljoen inwoners heeft ( http://www.theage.com.au/victoria/melbourne-continues-to-lead-nations-population-growth-20130430-2ir5m.html ) en hoort tot de meest uitgestrekte steden in de wereld?
Met het instappen in de trein gaan mijn gedachten over van werk en logistieke dingen naar het plezier van het uitkijken naar het bezoek dat morgen aankomt. We zijn allemaal zenuwachtig. De kinderen laten zich van hun beste kant zien omdat ze mee willen naar het vliegveld om het feest van de aankomst mee te maken.
Ik geloof dat de zon al is begonnen met schijnen. Meer dan een jaar geleden is het dat we ze zagen. Veel te lang! De 30 uur tot aankomst is bij een jaar vergeleken niets, maar toch duurt het eindeloos! Een bewijs van de algemene relativiteitstheorie?
:-)