erop uit

Oh wat is het druk geweest. Iedere minuut wordt er gewerkt, geleefd, georganiseerd en de rest van de tijd proberen we te slapen om de volgende dag weer te kunnen overwinnen.

Om 17.30u vanmiddag is alles anders. We zijn vrij. Het is een lang weekend. We nemen een paar dagen vrij. We pakken een tas met kleren. Alle beddenspullen moeten mee dus worden zo van het bed gerukt. Een stapel schone handdoeken in een tas. Watertank met drinkwater op de achterbank. Koffiefilter en fototas horen bij de standaard uitrusting. En dan.....moeder met de picknicktas op schoot voorin, vader aan het stuur, de 4 koters verspreid achterin met hun muziek en een witte bol met chocopasta. Jawel. We zijn onderweg.

We gaan naar Mungo National Park. Dat kunnen we niet in een avond rijden want het is 800 km verderop en de laatste 100km over onverharde weg.

We rijden niet ver. Tot Bendigo en dan zijn we moe. We kiezen in een motel midden in het stadje, tegenover een oude goudmijn, en naast een drukke pub. De restaurantjes zijn mijn tl buis licht verlicht, en leeg.

We zetten de overblijfselen van de auto picknick op het aanrecht. Het koelelement gaat in de vriezer voor morgen. De kinderen zijn het al gewend. Ze pakken snel en handig hun tassen uit, zoeken tandenborstels en pyjama's en liggen in een mum van tijd in bed te ronken. Ze voelen zich overal thuis. En wij ook.

Heerlijk. Onderweg. Daar knapt een mens van op.

marathondagen

Het zijn marathondagen deze week. We zijn ondergedompeld in werk. Met een lang weekend in het vooruitzicht blijven we lachen. Maar de blog heeft te lijden.....geen zorgen, het wordt ook weer beter :).

een dag in nieuw zeeland

Karin en Rene, mijn ouders, reizen op dit moment door Nieuw Zeeland. Karin schrijft iedere dag een reisverslag. De verslagen zijn prachtig. Ik wil jullie het verslag van gisteren niet onthouden. Lees mee, zie het voor je en geniet.

En van die pillen, daar wil ik er ook een paar van!!!! :-)

____________

‚Bloody pass!‘. Het is kwart voor zeven in de ochtend en ik ben in de campingkeuken ons ontbijtje aan het klaarmaken. In de keuken is een oudere heer uit India, hij heeft een dikke wollen bivakmuts over zijn hoofd, alleen zijn ogen en neus zijn te zien, een even dikke wintermantel aan en een das om zijn nek. Met hem heb ik al een praatje gehouden omdat hij een uitgebreide curry aan het koken is en ik dacht dat dat voor zijn ontbijt was. Helemaal verkeerd, het is voor de lunch en in de camper is het een beetje ‚crowded‘ om te koken. Dat snap ik als blijkt dat hij in eenzelfde camper onderweg is als wij maar dan met zijn vrouw, zoon, schoondochter en peuter! (Ergens heeft iemand een steekje laten vallen). Hij kan onmogelijk ‚bloody pass‘ gezegd hebben. Achter mijn rug is een andere man de keuken ingekomen, een Australische hoed op, dikke grijze baard, een t-shirt dat aan de onderkant minstens 30cm van zijn buik wijkt omdat hij zo dik is, korte broek, blote voeten. Hij gooit een hoeveelheid champignons in een laagje olie in de koekepan en haalt dan uit zijn broekzak een heel pak dikke plakken bacon, waarvan hij er zo’n zes bijgooit. Hij kijkt mij verwachtingsvol aan wat ik zal zeggen. ‚Do you mean Haast Pass‘ vraag ik vriendelijk. ‚Yes, sure, bloody pass, bloody oil tanker went over the side yesterday, closed the bloody pass down again. I’ve got to go all the bloody way back to the east coast now, bloody buggers’. Stilte, ik ben uit het veld geslagen. ‘What about the driver’ komt er uit mijn mond, ‘don’t know, maybe he joined the other guy they couldn’t find, bloody mess’. Zijn vrouw komt binnen, dun t-shirt, joggingbroek, onverzorgd, ‘did you talk all the time, and g.d.i. you threw the mushrooms in the oil again! Hij slaat haar hard boven op haar arm en roept ‘shut up you ….’. Het is goed om af en toe te zien en horen hoe andere mensen met elkaar omgaan en over dingen denken, is dat opvoeding? Ik schaam me voor de keurige Indiase heer die dit ook allemaal aan moet horen. Zijn vrouw is in een mooie sari op dat moment met de schoondochter bezig in de badruimte om de baby/peuter te verzorgen, gelukkig maar.

Het heeft weer de hele nacht geregend en ik ben mijn bloemetjesjurk (die ik als nachtjapon gebruik) kwijt, waarschijnlijk op de rainforest camping laten liggen en jullie begrijpen, terug over de Haast Pass om hem te halen zit er niet in.  De bergen die we gelukkig gisteren hebben gezien zijn weer helemaal verdwenen. Zou Albert Tasman toen hij in 1642 hier ergens voor de wetkust lag ook zo’n dag getroffen hebben en gedacht hebben dat hier helemaal geen land was? Op weg naar Queenstown en onderweg ondanks al het water toch genieten van wat er allemaal wel te zien is. Schapenland, glooiende heuvels, heel veel water, wetlands met rode tussock planten, hertenboerderijen en wijnstokken. Hier worden o.a. de mooie pinot noirs en pinot gris gemaakt die wereldwijd bekroond worden. Boomgaarden kersenbomen, helemaal afgedekt met gigantische netten. Hier en daar een vegie schuur waar je verse groenten en fruit kunt kopen. Queenstown ligt prachtig aan een groot meer tussen de bergen. Het meer zien we wel, helaas de bergen niet. Het is er heel druk. Het is labour week-end en er is van alles te doen. Aan de hoeveelheid accommodatie is te zien dat dit in het seizoen een heel geliefde plaats is om naar toe te komen. We rijden er doorheen en gaan dan op weg naar Te Anau, het knooppunt waarvandaan tochten gemaakt worden naar de Milford Sound en Doubtful Sound. Onderweg stoppen we even bij het Garston Hotel, een vijftiger jaren gebouw aan de grote weg. Al dagen heb ik trek in een soup of the day. Binnen voert een jong stel het bedrijf. Natuurlijk is er soep, een overgebleven beetje pumpkin of een verse leek en potatoe. Voor de laatste gaan we, het duurt heel lang, waarschijnlijk vers gemaakt, maar dan krijg je ook wat. De lepel blijft er stijf in staan en op de bodem ligt een heel varken, maar.... heerlijk. Garston, polulatie 126, the most inland town of N.Z. Aan het hotel is geen lak of smak maar als je daar je handen in zou zetten zou je er iets heel leuks van kunnen maken, ik zie het voor me, gelukkig is er niemand in de buurt om het aan te smeren. Het giet nog steeds als we in Te Anau aankomen. Bij het visitors centre klopt een aardige medewerkster me op de schouder van mijn kletsnatte jack en zegt dat zij er ook allemaal ziek van worden dat het zulk slecht weer is, het goede nieuws moet nog komen...., het gaat sneeuwen. De weg naar de Milford Sound zal waarschijnlijk afgesloten worden en als hij wel bereden mag worden dan alleen met sneeuwkettingen. René wil graag de tocht naar Doubtful Sound maken omdat daar een bezoekje aan de ondergrondse hydro electriciteitscentrale is inbegrepen. Ze raadt ons aan dat dan maar snel een tocht te reserveren omdat alle teleurgstelden van de Milford Sound zullen willen proberen naar Doubtful te komen. Dus.. morgen gaan wij met een bus naar Manapouri waar we op de boot over Lake Manapouri gaan. Daar staat dan weer een bus te wachten om ons via de hydrocentrale naar de Doubtful Sound te brengen waar we een 20 km boottrip zullen maken de hele sound uit, rond het eilandje dat  aan het uiteinde van de sound bij zee ligt en weer terug. René verheugt zich er erg op.  We worden om 08.45u opgehaald en zijn pas weer om 18.00u terug.

De camper hebben we geparkeerd op de top tien camping hier met mooie faciliteiten en op loopafstand van het dorp. Ieder uur start in de Fjordland Cinema een film opgenomen in dit gebied door bekende filmmakers die rondgevlogen zijn door de lokale helikopterpiloten. Een heel mooi klein theater. De film is prachtig, ongerepte natuur, besneeuwde toppen, watervallen, bossen, fauna alles zonder commentaar maar door prachtige muziek begeleid die speciaal voor de film is gecomponeerd. Geinspireerd komen we er weer uit. Gaan nog even bij de pharmacy langs om te vragen of ik zeeziek pillen nodig heb voor de sound. Een hele aardige jonge man zegt vrolijk ‚yeh, it can be choppy‘ haalt zijn smartphone tevoorschijn en kijkt hoe hard het zal waaien morgen, 20 knotts, ‚yeh, I would take two pills tonight if I were you, you’ll sleep it off and still be protected tomorrow’ en geeft me een doosje Sea Leggs, de moedpillen waardoor ik morgen zelf door de sound ga zwemmen.

ontdekking van de stad

Meestal vermijden wij de stad. In de zomer stinkt het er. In het weekend kan je er over de hoofden lopen. We gaan er heen om naar het museum te gaan. Of om paspoorten op te halen. Meestal gaan we met de trein.

Vandaag is het anders. We hebben iets te doen in de stad. We moeten mijn parels ophalen die al meer dan een week klaarliggen. Mijn ketting was gebroken en moest gerepareerd worden. Omdat ik bijzonder gehecht ben aan mijn ketting wilde ik dat alleen maar laten doen door een winkel die gespecialiseerd is in parels. En die is midden in de stad.

Isis en ik nemen de luxe weg. We gaan met de auto tot vlak voor het centrum, parkeren daar onder het kunst centrum van Melbourne waar heel veel plek is, en nemen dan voor de deur een tram naar waar we moeten zijn. We zijn er zo.

We moeten aanbellen om de winkel binnen te komen. De deur gaat vanzelf open. Ik denk aan Roodkapje en de grootmoeder die zegt dat ze aan het touwtje moet trekken, en dat de deur dan vanzelf opengaat. Hier dus ook. Helaas heb ik niet Bink bij mij om de Grote Boze Wolf vertoning op te voeren en alle mooie dames met huid en haar te verslinden. Nee, wij zijn het maar. Marit en Isis in hun weekend kloffie, afgetrapte spijkerbroek, grote tas voor de eerste Sinterklaascadeautjes die we gaan kopen, geen juwelen.

De ketting is weer helemaal mooi en ik ben in mijn nopjes. Voel mij compleet. In een zacht fluweel zwart zakje gaat hij in mijn grote tas tussen de papiertjes, pennen, werkpas en verfrommelde zakdoekjes. Geen dief zal weten wat ik bij mij heb.

Isis en ik wandelen wat door de straten van de stad. We kijken in alle verborgen laantjes, de Lane Ways. Sommige met vuilnis, graffiti, een eenzame verlaten sigarettenroker. Het zijn de achterkanten van de prachtige winkels, niemand weet dat ze er zijn. We lopen ook langs de Laneways vol cafeetjes, tafels in het midden vol met mensen die eten, drinken en plezier hebben. Het leeft in de stad.

We kopen wat spulletjes, kijken onze ogen uit. Nemen de tram terug naar het kunstcentrum waar Isis nog snel wat trucks uitvoert bij de bewegende watermuur.

We moeten Melbourne snel wat beter onderzoeken. Want ik geloof toch dat ik mijn mening moet herzien over wat het centrum van deze stad te bieden heeft.

Isis achter de watermuur.

Isis voor de watermuur.

Daar komt de tram!

Laneway 1

Laneway 2

piet

Ook hier heeft ons het nieuws bereikt over de discussie over Zwarte Piet. Degene die verantwoordelijk is voor culturele diversiteit in het ziekenhuis heeft mij er zelfs persoonlijk op aangesproken. Wat is er aan de hand word mij gevraagd. Hoe zit het met de tolerante en progressieve mentaliteit van de Nederlander? Wat is mijn mening? Ben ik ook een racist en aanhanger van slavernij?

Tja.

Als je in een ander land woont en je eigen land komt in het nieuws word je daarop aangesproken. En vaak ook over een kam geschoren. Plotseling ben je geen individu maar een Nederlander. En dan heb je blijkbaar geen eigen mening meer, of eigen gedrag of een eigen filosofie.

Net zoals iedereen denk dat ik heel hard fiets (nee), alle Nederlanders heel groot zijn (nee), wij alleen speculaas eten (nee), heel veel van bier houden (Heineken), wij altijd zeggen waar het op staat (uhm), wij direkt abortus of euthanasie plegen als iemand daar om vraagt (nee), en dat we heel goed zijn in preventie van infectie met de MSRA bacterie in ziekenhuizen (ja, de beste in de wereld) en in het opzetten van slimme huiskamers voor oudere mensen in verzorgingshuizen (ja, Philips).

Om terug te komen op Zwarte Piet. Misschien moeten we daar dit jaar vanaf zien om discussie en verkeerde interpretatie van het vieren van Sinterklaas te voorkomen. En in het kader van de integratie gewoon Kerst vieren met de kadootjes. Wat we ook kiezen, ik bak in ieder geval weer een pot pepernoten, dat is neutraal. En de rest, dat zien we wel.

de taxichauffeur

Het is iets voor negen uur. De telefoon gaat. School. Isis is gevallen en heeft haar hand heel zeer gedaan. Of ik kan komen om haar op te halen en naar een dokter te gaan. 

Ik zeg uit de grond van mijn hart "Een typisch voorbeeld van het plezier van het combineren van werk en kinderen", verzet mijn afspraken, download mijn werk op een stick en neem een taxi terug naar huis. 

De wat oudere taxichauffeur ziet mijn badge van het ziekenhuis en neemt meteen aan dat ik een arts of iemand van de verpleging ben. De eerste zweetdruppels verschijnen op mijn voorhoofd. En ja hoor, daar gaan we...... De reis van het ziekenhuis naar school hoef ik niets te zeggen. Rustig ademhalen, raam open, af en toe ja, en nee, en oh, en ah, en "that's no good" zeggen. 

Zijn ene ziekenhuiservaring is nog gruwelijker dan de andere. Ik krijg alle anekdotes van de laatste 30 jaar.

Slap en misselijk kom ik bij school aan om Isis op te halen. Wat er ook aan de hand is, ik heb het gevoel dat ik na het doorstaan van deze reis alles aankan. Met Isis valt het mee. We moeten even naar het ziekenhuis om een foto te maken maar haar hand is alleen gekneusd, er is niets gebroken. We drinken samen even koffie na afloop en wandelen dan naar huis. Isis gaat aan haar huiswerk en gaat lekker lezen, ik ga aan het werk. 

Het was alweer een dagje wel. En we zijn nog niet eens halverwege......

water en vuur

New South Wales Bushfire Update vandaag

Extreme fire danger issued for Sydney and Hunter region

Schools to close and nursing homes evacuated

Forecast weather conditions worsen

Read more: http://www.smh.com.au/nsw/nsw-bushfires-live-updates-october-22-20131022-2vxsm.html#ixzz2iRZdjHWY

In de omgeving van Sydney blijft het branden. Vrienden zetten foto's op facebook van as en vonken in de lucht. Er hangt een grimmige stemming. Huizen branden af, mensen zijn ontredderd, national parken verdwijnen en dieren verbranden of zijn zwaar verbrand.

Bij ons gebeurt het tegenovergestelde. We wensen de regen naar 900km verderop maar het helpt niets. Ons dak lekt, de post zit verkleefd in de open brievenbus, het pad met de barst ligt glimmend van het water in het avondlicht. Het dondert en bliksemt en dikke druppels spatten op de straat.

Na regen komt zonneschijn is wat iedereen altijd zegt. Maar voor New South Wales wil ik zeggen dat na zonneschijn regen komt. Helaas is dat niet wat ze bedoelen met "forecast weather conditions worsen", wat betekent dat het heet wordt en hard gaat waaien. We blijven hopen op een verandering.

 Druppels door het houten plafond naar binnen. De huisbaas doet er niets aan want hij wil over een paar jaar een verdieping bij bouwen....

 De telefoonrekening ligt te drogen op het broodrooster......

Het pad naar het zwembad ligt er treurig bij.....

de korte of de lange weg

Zo vaak mogelijk ga ik op de fiets naar mijn werk. Criteria zijn dat tijd en weer het moeten toelaten.En met weer geldt dat ik regen best kan trotseren, maar geen storm.

Dan is er de keuze om de lange weg te fietsen, 17km, of de korte weg, 14km.
De lange weg is langs de baai en door een park. Mooi, stil en veilig want ik fiets het grootste deel over een fietspad. De korte weg gaat over een van de toegangswegen naar de stad. De Nepean Highway. Razendsnel, ik word meegetrokken in de wind van de voorbijrazende auto's. Maar ook gevaarlijk. Het grootste deel van de weg is er geen fietspad. En auto's houden hier weinig rekening met fietsen. Erger nog, ze tonen vaak intimiderend gedrag en gaan vlak naast je rijden of schieten net voor je langs naar links, daarmee de weg afsnijdend. De korte weg heeft meer stoplichten dan de lange weg, maar ik kan er veel harder fietsen.

Iedere dag vraag ik mij af welke weg ik zal nemen. De lange langzame mooie weg. Of de korte snelle gevaarlijke weg. Vaak bepaalt mijn humeur wat ik doe. Ik neem de gevaarlijke snelle weg als ik uit mijn hum ben, of een beetje bozig. Ik knap er altijd van op. Het voelt een beetje als "living on the edge". Als ik een vrolijke tevreden dag heb ga ik altijd langs de baai en fiets ik in harmonie.

Natuurlijk is dit verhaal een beetje overdreven.
En ook een beetje waar.

Ik fiets altijd veilig. Ook als het gevaarlijk is. Want een auto is altijd sterker. Daarnaast ben ik eigenlijk een bangerd. En een moeder van 4. Dat laatste nog het meest!!!!!

zonneschijn

Heerlijk. Het voelt als een warm bad. Zon. Warmte. Sinds gisteren.

Weekend. Zaterdagochtend. Het is nog geen 8 uur. De jongens bakken koekjes, ik kom er niet aan te pas. Zo gaat dat tegenwoordig bij ons in huis.

We gaan op bezoek bij een goede vriend van ons. Gelukkig heeft hij een park op de hoek want na een optreden van Bink met zijn gitaar, een enorm stuk taart en een bal in de kamer waar niemand van afkan blijven, is er geen houden aan. De kinderen moeten naar buiten. We doen spelletjes in het park in de schaduw van een grote boom. Trappen een balletje. Eten zelfgemaakte pizza's op schoot. Planet Earth op de achtergrond waar zeehonden worden verorberd door haaien en pinguïns vechten met zeeleeuwen. "Dat is ook eten"zegt Simon droog, terwijl Isis met haar hand mijn ogen beschermt tegen al dit geweld.

Vandaag weer warm. Het waait hard. Het is de jaarlijkse fietstocht rond de baai. Ik moet naar mijn werk en neem ook de fiets. Fiets tussen de mensenmassa's en fietspelotons. Ze houden mij uit de wind. Misschien doe ik volgend jaar ook mee, als ik tijd heb om te trainen. Als inwoner van Melbourne moet ik dat toch een keer gedaan hebben vind ik. Ik zet het op de lijst ;-)

Ik word terug naar huis geblazen. Door een hete Noorderwind. Heerlijk.
En dan moet ik echt aan het werk. Want dit weekend hebben we echt te rustig aan gedaan. Ik moet nog koken voor de week en voor de avond. De stapel was die ik voor dag en dauw heb gevouwen opruimen. De lunchboxen voorbereiden. De iPod problemen fixen, internet gebruik binnen de perken houden. En de logistiek regelen. De auto moet voor een onderhoudsbeurt naar de garage. Maar wanneer???? Het zwembad moet een onderhoudsbeurt maar ik moet eerst een paar offertes aanvragen. Mijn parels moeten opgehaald worden in de stad. Bud werkt iedere avond laat. Ik heb een conferentie aan het eind van de week. Bink wil niet naar daycare. Isis heeft een excursie.

Bud en ik kijken elkaar aan en zuchten diep.
Het is een mooi leven.
Maar we hebben nauwelijks tijd om het te beleven.........

Koekjes bakken. 

Mmmmmm. Gelukt! Trots. 

Sprinkhanenspel in het park met Bink, Tom, Jonathon en Isis. 

blurb

Op mijn werk moet ik meer gaan praten in "blurbs". Niet te veel opschijven,  niet te uitgereid dingen uitleggen, niet over-analyseren. Makkelijker gezegd dan gedaan.

Vandaag een poging op de blog om te schrijven in "blurbs" ;-).

Verwondering. Goed bedacht Bink! -  St Kilda Botanical gardens.

Zomers - St Kilda Botanical Gardens

Kleur - St Kilda Botanical Gardens

Voorbereiding - zwemles

Weekend!

creativiteit op werk

Voor het eerst in 6 weken zit ik een keer voor de televisie. Laptop op schoot. Ik kijk naar een programma over innovatie, creatief en lateraal denken.

Toeval of niet, maar vanmiddag gaf ik een korte workshop over innovatie en creativiteit in de gezondheidszorg. Ideeën over het gebruik van ruimtes, het opzetten van een patiënten educatie centrum met behulp van crowdfunding? Hoe kunnen we SAAS en technologie gebruiken voor de zorg voor mensen met ene chronische aandoening, wat zijn de mogelijkheden voor telehealth, kunnen we innovatieve oplossingen vinden door crowdsourcing, en kunnen we leren van slotmanagement in de vliegtuig industrie om bedmanagement in het ziekenhuis te optimaliseren?

Van het televisieprogramma leer ik dat je creativiteit en innovatief denken kan aanleren. Je kan je brein trainen. Ik heb meteen vragen. Kunnen we dat ook als organisatie leren? Hoe innoveer je eigenlijk? Wat voor soort organisatie moet je zijn om te kunnen leren, en te kunnen innoveren?

En dat is het resultaat van de workshop. Dat gaan we uitzoeken. Mensen uitnodigen om daarover te vertellen. En wie weet, gaan we er wat mee doen.

Bring it on: -)

omgekeerde wereld

• Bijna fiets ik een auto omver als ik vanmiddag uit mijn ooghoek iemand een mooi zwart varken uit zie laten op het strand, in plaats van een hond.
• Ik kijk in het gootje na het afwassen en besef mij dat in Europa het water tegen de klok in draait als het wegloopt, hier met de klok mee (Coriolis effect)
• Bink slaapt vanavond in zijn kleren en wil morgen een pyjama aan naar school.
• Een vriend van ons wil nu huisman worden zijn in plaats van de logische volgende carriere stap maken als CEO.
• Vanochtend fietste ik tegen de harde wind in naar mijn werk, vanmiddag word ik met een wind van 60km/uur naar huis geblazen.
• Gisteren vond ik Somewhere only we know van Keane heel mooi, vandaag luister ik liever naar Sit Down van James.

Tot gisteren ging mijn zus wandelen met haar lieve hond Joppe, nu is Joppe dood.
Omgekeerde wereld. In een tel.

Niets is vanzelfsprekend.

We zijn verdrietig voor Wendy, Jorrit en de kindjes. En voor Joppe.

een spinnetje

Wie kent deze niet....

Een spinnetje
Een spinnetje
Een spinnetje zoekt een vriendinnetje
Hij zoekt hier
Hij zoekt daar
En dan.........

Helaas loopt het voor deze spin niet zo goed af als in het versje.
Het is al laat. We zijn moe. Meestal vangen wij de spinnen en zetten we ze netjes buiten. Maar deze zit te hoog om hem in een beker te kunnen doen. En om er midden in de nacht met blote voeten op te gaan staan, hm nee.

Bud klaart de klus. Ik kan het niet. Ik kan zelfs niet kijken, zo erg vind ik het.

Dag spinnetje.
Misschien vind je in spinnenhemel een vriendinnetje.
Ik hoop het.

always be together

Op school is er ieder jaar een talentenjacht. Voor Middle school en Senior school leerlingen. Isis hoort daar dit jaar voor het eerst bij. Woensdag zijn de audities op school en kunnen ze gekozen worden om mee te doen. Isis en haar vriendin kiezen een lied van Grease - We'll Always Be Together.

Vriendschap is een groot verlangen dat ze hebben. Vriendschap voor altijd. Bij elkaar horen. Zich fijn en veilig voelen.

De vriendin van Isis blijft een nachtje slapen zodat ze goed kunnen oefenen voor de audities. Ze gaan eerst samen naar een feest. Daarna heeft Isis een film gehuurd over een paard met de naam Flicka. Aandoenlijk, want dat is de naam van het eerste paard dat wij ooit hadden. Ook de film gaat over vriendschap.

Samen chips eten uit een grote bak. Isis zorgt dat het bed van haar vriendin helemaal in orde is. Leent haar haar favoriete pyjama. Giechelend tanden poetsen in de badkamer. Een lichtje aan voor de donkere nacht.

Vanochtend is er alleen maar muziek in huis. En dans. En plezier. Terwijl de meisjes zingen en dansen op de beat van Grease, speelt Bink zijn gitaar en mogen wij publiek zijn.

"We'll always be together." Vriendschap. Plezier. Diepgang. Voor altijd?

wat je ziet vanuit het vliegtuig.......

Een vriend van ons is net terug uit Sydney. Dit is wat hij mailde aan de kinderen......

"I snapped this photo from the plane on my way back from Sydney. Apparently Giraffes are extremely curious creatures and are often known for intercepting jets at high altitudes."

De hilariteit! En daarna de duizend vragen.....

:-)

een andere naam

Lieve allemaal,

De blog heeft een andere naam.
De beschrijving een andere titel.
Dat komt omdat ik vervelende mail heb gehad ten aanzien van de blog.
Ik heb ook tijdelijk mijn facebook account opgeheven.
Met het veranderen van de naam van de blog, en het weghalen van onze namen uit de titel, hoop ik dat we beter beschermt zijn tegen ongewenste bezoekers.

Natuurlijk blijven we online.

xMarit

mysterie in de stad

Bink en ik zijn vrij vandaag. We doen onze verplichte taken en vinden dan dat we iets leuks hebben verdiend. Handenwrijvend stappen we in de auto. We gaan naar een tuin in de stad die we nog niet eerder hebben gezien en waar vol lof over gesproken wordt. Er is ook een café en daar gaan we lunchen.

Om er te komen moeten we door grote drukte. Ik rijd verkeerd en kan niet draaien. We hebben de muziek hard aan en zijn aan het zingen op een nummer van INXS, mystify. Het geeft niet mama, zegt Bink. De muziek is nog niet afgelopen.

De muziek leidt de middag goed in. De plaats waar we komen doet mysterieus aan. Het is een prachtige oude tuin met in het midden een groot, oud, leeg huis. De fontein staat aan. De rododendron bloeit. De tuin ruikt zoetig, bijna weeïg met alle bloeiende voorjaarsbloemen. Een grote schelp ligt verlaten, gevuld met regenwater in een border.

We vinden al snel "The Stables", de naam van het prachtige café dat achter het huis verscholen ligt. De mensen zijn er keurig. Een hoog gehalte aan hip geklede dames en heren en prachtige meisjes met roze jurken en strikken in hun haar. Mannen met hippe brillen en stijlvol gekapte hoofden voeren intellectuele discussies aan de kleine tafeltjes op de binnenplaats. Een andere wereld. We krijgen meteen tekenspullen en een kaart om op te tekenen voor Bink. Een uil. Heel toepasselijk voor de sfeer die hier hangt.

Het is een oase in de drukke stad. Het is weer stil zodra we bij het café weglopen. Niemand kijkt naar de tuin. Niemand gluurt door de oude uitgezakte ramen van het huis naar binnen. Buiten staat een oude schommelstoel. Een enorme boom staat in een zee van groen voor het huis. Wat heeft die allemaal gezien en meegemaakt?

Het is een mysterieuze plek. Die vragen oproept. Een gevoel van vergane glorie, dramatiek en avontuur.

Bink en ik hebben het fijn samen. We ruiken aan alle bloemen. Dippen onze handen in de fontein. Staan in de schaduw van de grote boom. Liggen in het gras naar de voorbij razende wolken te kijken en herkennen mysterieuze niet bestaande dieren.

Onze fantasie is geprikkeld. Ons verbeeldingsvermogen op dreef.

Het voelt bijna als een deceptie als we het toegangshek weer uitlopen. De drukte in de stad is onveranderd. Even waanden wij ons in een andere wereld. Maar buiten is alles hetzelfde gebleven.

tijdsverschil

Bud vergadert veel. Virtueel vergaderen, want de meeste collega's ziet hij nooit in persoon. Bijna alle contacten op zijn werk gaan via internet.

Volgende week is het weer prijs. Een vergadering met het hele team. Dit betekent dat er  iemand van de US westkust, iemand van de US oostkust, een aantal mensen uit Europa, Azië en Bud uit Australië virtueel bij elkaar komen. Bud moet er om 11u 's avonds zijn, de persoon uit San Fransico om 5u 's ochtends, en voor alle anderen een tijd daartussen.

Virtueel vergaderen is fantastisch. Maar de tijden.....kunnen ze daar niet iets aan doen ;-)?

stilletjes

Het is weer heel stil in huis.
Karin en Rene vertrokken naar Nieuw Zeeland.
Wij gingen gewoon aan het werk.
De kinderen weer naar school.
Bink is niet meer jarig.
De kleurige slingers weer in de doos.
De taart op.
Een verkreukeld zakje chips in de vuilnisbak.
De camera verlaten op tafel.
De fleurige tulpen nog mooi in de vaas.
Gisteren gekocht.
Een teken dat ze hier waren.
We weten dat ze het heerlijk hebben.
In hun camper op reis.
Maar bij ons is het stilletjes.
We missen ze nu al.

muziek

Vreselijk verwend is Bink op zijn verjaardag. Met mooie kado's, prachtige kaarten en dikke kussen. Hij speelt met zijn spullen en is met alles even blij. Het allerhardst schreeuwt hij van plezier als hij vanmiddag zijn laatste kadootje uitpakt. Een echte gitaar. Met een strik. Hij is in de zevende hemel en speelt meteen een lied. Daarna een duet met Isis op de piano. Nu staat hij naast zijn bed. Hij zucht ervan.

Drie jaar vandaag. Hij wilde dat het eindeloos door ging. Maar na twee dagen feest zit het er op.

Hij heeft genoten.

3

We vieren de verjaardag van Bink met zelfgebakken cheesecake, kinderchampagne, kado's en een bezoek aan Churchill Island. 

Morgen is Bink jarig :-)

3!

help, de knoflook is ontploft.......

Onze prachtige dag lijkt bij ge-ruineerd te worden door een klein kook ongeval vanmiddag. Ik maak pompoen uit de oven met knoflook, ook uit de oven. De laatste niet helemaal. Terwijl ik zacht neuriend de taart voor Bink zijn verjaardag sta voor te bereiden en het avond eten aan de oven heb toevertrouwd hoor ik twee ongebruikelijke "plop" geluiden. Uit de oven. Spetterende olie misschien?

Nee.

De knoflook is ge-explodeerd.

Een kunst op zich. De oven zit vol met een miljoen stukjes knoflook. Ik mopper en zucht en steun. Pompoen uit de oven, knoflookschillen uit de oven en aan het boenen dan maar. Heb je dat wel eens geprobeerd? Ontplofte knoflook uit de oven te halen? Het goede nieuws, het huis ruikt nog weken heerlijk naar zoete knoflook. Het slechte nieuws? Neem aan van mij, zorg er voor dat het niet gebeurt! Hoe? Door de knoflook in de schil te weken in water, minstens een uur, voor je hem in de oven legt. Wat ik altijd doe, behalve vandaag.

Op zich is het een bijzonder. Een ontplofte knoflook. Net zo bijzonder als de andere dingen die ik vandaag zag. De meeste overigens met Rene, met wie ik een lange wandeling maak langs de Bass Coast. Heerlijk. Wat heb ik dat gemist. Een wandeling met mijn vader.

Fantastisch. Of op zijn Australisch "awesome"!

  Onderweg

 In de buurt van Kilcunda

 Een stuk lopen over het strand

 Natuurlijke kunst op het strand

 Boerenschuur

 Versierd hek

 De ontplofte knoflook

 Tijd voor mijzelf, staren in de golven in de avondzon

Het verlaten strand

buiten

De hele dag buiten.
Geen beter medicijn tegen moeheid dan buiten zijn, een zonnetje, het gebulder van de oceaan, een wandeling, zand, water, natuur, spelen en goed gezelschap. Een heerlijk dag vandaag.

Koffie voor Karin en Rene als Bud, ik en Bink wat later dan verwacht bij het vakantiehuisje arriveren, met filter, filters en een pak koffie. Helaas is er geen koffiepot, dus we drinken koffie uit de theepot :)

Lunch op het balkon met uitzicht op zee.

Wandelen en spelen op Woolamai Beach. Waar heb ik die naam eerder gehoord ;-)?


En een bbq om het af te sluiten. Met boodschappen uit de lokale winkel.

Bud valt om 19u in slaap bij Bink. De jongens vallen in slaap bij het verhaal dat ik voorlees. Isis slaapt al voor haar hoofd het kussen raakt. Ik en mijn vader bekijken de prachtige foto's die hij maakte van onze wandeling vandaag. Karin leest haar boek. Ik schrijf een blog.

We leggen de kaarten klaar voor morgen. Dan gaan Rene en ik onze lange wandeling maken waar we al maanden naar uitkijken.

 Simon en Karin maken een ketting van madeliefjes

Spons op het strand  

Woolamai Beach 

 Wandelen tussen de bloemen op Cape Woolamai

 Rene is ook mee.

Een hart op het strand. 

Woolamai Beach en de Colonades.