Ik zeg uit de grond van mijn hart "Een typisch voorbeeld van het plezier van het combineren van werk en kinderen", verzet mijn afspraken, download mijn werk op een stick en neem een taxi terug naar huis.
De wat oudere taxichauffeur ziet mijn badge van het ziekenhuis en neemt meteen aan dat ik een arts of iemand van de verpleging ben. De eerste zweetdruppels verschijnen op mijn voorhoofd. En ja hoor, daar gaan we...... De reis van het ziekenhuis naar school hoef ik niets te zeggen. Rustig ademhalen, raam open, af en toe ja, en nee, en oh, en ah, en "that's no good" zeggen.
Zijn ene ziekenhuiservaring is nog gruwelijker dan de andere. Ik krijg alle anekdotes van de laatste 30 jaar.
Slap en misselijk kom ik bij school aan om Isis op te halen. Wat er ook aan de hand is, ik heb het gevoel dat ik na het doorstaan van deze reis alles aankan. Met Isis valt het mee. We moeten even naar het ziekenhuis om een foto te maken maar haar hand is alleen gekneusd, er is niets gebroken. We drinken samen even koffie na afloop en wandelen dan naar huis. Isis gaat aan haar huiswerk en gaat lekker lezen, ik ga aan het werk.
Het was alweer een dagje wel. En we zijn nog niet eens halverwege......
