Om er te komen moeten we door grote drukte. Ik rijd verkeerd en kan niet draaien. We hebben de muziek hard aan en zijn aan het zingen op een nummer van INXS, mystify. Het geeft niet mama, zegt Bink. De muziek is nog niet afgelopen.
De muziek leidt de middag goed in. De plaats waar we komen doet mysterieus aan. Het is een prachtige oude tuin met in het midden een groot, oud, leeg huis. De fontein staat aan. De rododendron bloeit. De tuin ruikt zoetig, bijna weeïg met alle bloeiende voorjaarsbloemen. Een grote schelp ligt verlaten, gevuld met regenwater in een border.
We vinden al snel "The Stables", de naam van het prachtige café dat achter het huis verscholen ligt. De mensen zijn er keurig. Een hoog gehalte aan hip geklede dames en heren en prachtige meisjes met roze jurken en strikken in hun haar. Mannen met hippe brillen en stijlvol gekapte hoofden voeren intellectuele discussies aan de kleine tafeltjes op de binnenplaats. Een andere wereld. We krijgen meteen tekenspullen en een kaart om op te tekenen voor Bink. Een uil. Heel toepasselijk voor de sfeer die hier hangt.
Het is een oase in de drukke stad. Het is weer stil zodra we bij het café weglopen. Niemand kijkt naar de tuin. Niemand gluurt door de oude uitgezakte ramen van het huis naar binnen. Buiten staat een oude schommelstoel. Een enorme boom staat in een zee van groen voor het huis. Wat heeft die allemaal gezien en meegemaakt?
Het is een mysterieuze plek. Die vragen oproept. Een gevoel van vergane glorie, dramatiek en avontuur.
Bink en ik hebben het fijn samen. We ruiken aan alle bloemen. Dippen onze handen in de fontein. Staan in de schaduw van de grote boom. Liggen in het gras naar de voorbij razende wolken te kijken en herkennen mysterieuze niet bestaande dieren.
Onze fantasie is geprikkeld. Ons verbeeldingsvermogen op dreef.
Het voelt bijna als een deceptie als we het toegangshek weer uitlopen. De drukte in de stad is onveranderd. Even waanden wij ons in een andere wereld. Maar buiten is alles hetzelfde gebleven.
