trots

Het regent en giet en waait en giert. We vragen ons af of de ruiten in het huis het houden. Of het dak blijft zitten, de fietsen overeind blijven. We slapen met drie kinderen in een bed vanwege de storm, het lawaai. Het is onstuimig weer. Het zwembad stroomt bijna over. De possums waaien van de schutting, de Huntsman spinnen zweven door de lucht, het dak piept en kraakt.

Gelukkig zijn er uitvindingen als de bioscoop. Treinen. Regenjassen.

Terwijl wij veilig en warm op kantoor zitten, gaan Karin en Rene erop uit met de kinderen om naar de film te gaan en te lunchen bij ons allerfavorietste lunchcafe in Brighton. Ik ben ontzettend jaloers. En ook ontzettend trots. Ze doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het trotseren van het weer. Op pad met vier kinderen. Spoorzoeken naar een bioscoop waar ze nooit zijn geweest.

Dat zijn mijn ouders. Voor geen kleintje vervaard. Ik zou wel iedere dag met ze willen pronken :-). Weer of geen weer. Trots. Dat is wat ik ben.