weerzien

Pas als je ze weer ziet voel je hoeveel je ze echt hebt gemist. Het was een warm weerzien op het vliegveld vanochtend. Helaas waren we 5 minuten te laat omdat we bij de verkeerde terminal stonden. Maar terwijl we Karin en Rene in de verte zien zwaaien, en de eerste aarzeling bij de kindjes is overwonnen (zijn ze het echt?) gaat het los. Simon is de eerste die hard hollend, met zijn armen zwaaiend de 100 meter overbrugt die zich nog tussen ons bevindt. Isis en Tom volgen. Het kind in mij wordt wakker en ik voel me zo blij en ontroerd ze weer te zien. Bud heeft ons op het vliegveld afgezet en is daarna naar kantoor doorgereden. Die zien we vanavond weer. 

We drinken koffie in het vakantiehuis en pakken de bergen kado's uit. Tom deelt voortdurend kussen uit, Simon laat alle details in het huis zien en Isis straalt en trekt meteen haar nieuwe jurk aan. 

Nu is de familie al druk met het meedraaien met het dagelijkse programma. Karin en Rene zijn Simon naar zijn schooltje aan het brengen. Straks moet Isis naar dansles en het is openmiddag dus iedereen mag komen kijken. Uiteraard moeten opa en oma mee. Omdat we geen auto hebben vandaag wordt het kilometers lopen. Maar volgens Rene is dat goed voor de training voor het Canberra walking weekend aanstaande zaterdag en volgens Karin is het goed voor de dikke voeten. Rusten? Geen sprake van. 

Het is prachtig weer, overal bloeien de hibiskus en de bougainville. We zien alles weer met nieuwe ogen. Het is heerlijk!

nog 1 nachtje slapen

Bij de voordeur van het vakantiehuis, spanning.....

Rond 21.00u vanavond bellen Karin en Rene uit Singapore dat deel 1 van de reis volbracht is. Nu nog naar Sydney en dan naar Melbourne! Wij denken aan ze, bakken scones en brengen boodschappen naar hun huis, 800 meter bij ons vandaan. De kinderen zijn opgewonden en ondanks mijn strenge verboden inspecteren ze alle bedden in het huis door er even op te gaan liggen. Vooral het stapelbed is favoriet. Nog 1 nachtje slapen en dan gaan we ze ophalen. We kunnen niet wachten. 

Simon zorgt dat de boodschappen uitgeladen worden

Tom "kijk, Tom kan helemaal zelf in bed klimmen, ik mag hier slapen!"

voorbereidingen

Omdat de hoge bazen en de belangrijke klanten in het kantoorgebouw waar Bud werkt de beste plaatsen hadden gereserveerd, konden helaas de doorsnee gezinnen daar niet gaan kijken naar de Formule 1. 

Op zich konden we onze tijd goed gebruiken. Dinsdagochtend komen mijn ouders, Karin en Rene, aan op Tullamarine Airport Melbourne. De auto moet gepoetst worden. De garage geveegd. Simon en Tom willen allebei dat hun haar netjes zit. Dus er moet een tondeuse aangeschaft worden en moet er flink worden gesnoeid in de haarbossen. De boodschappen moeten worden gedaan. En met de komst van de BBQ-keizer aller tijden, Rene, moet Bud natuurlijk nog even oefenen met BBQen. 

We BBQen op het terras. We hebben plezier voor 10. Tom heeft wel zijn bord leeggegeten maar heeft geen seconde aan tafel gezeten. Simon dekt tafel en schenkt water in, Isis vertoont tussen de happen door moeilijke danskunsten. En Bud BBQed er lustig op los. Uiteraard sluiten we af met marshmellows (fat free, dus dan mag je er meer ;-)) en het spel "welk dier doe ik na", wat tot hilarische momenten leidt. Simon verzint de vreemdste dieren terwijl hij springend, met zijn tong uit zijn mond en handen voor zijn ogen rondrent. Wij roepen "is het een hert? is het een eenhoorn? is het een wild zwijn? nee, dat allemaal niet. Het is natuurlijk een blind grobbel varken, roept hij met stralende ogen. Waar haalt hij het vandaan? Tom stampt vrolijk mee en doet steeds opnieuw een konijn na. Isis fluistert eerst in mij oor wat ze gaat doen en beeldt dan heel serieus en geconcentreert haar dier uit. Als Bud verschijnt met zijn vertaling van een gorilla komt er helaas net een helikopter over gevlogen waar iedereen natuurlijk even naar moet zwaaien.  Daar staat hij dan....

Kortom, we zijn allemaal vrolijk en uitgelaten dat we weer bezoek krijgen, en wat voor bezoek! Karin en Rene gaan over een paar uurtjes onderweg. 

 

Pas op heet! De rode gloed is van de ondergaande zon

Gelukkig zijn de marshmellows "fat free" ;-)

Tom huppelt als een konijn, de marshmellowstrepen in zijn gezicht zijn de snorharen...

F1

Vandaag zijn de F1 testraces bezig in Melbourne op het circuit bij Bud voor de deur. Vanmiddag Bud aan de telefoon gehad, nauwelijks te verstaan. Buiten het kantoorgebouw gieren voortdurend racemonsters onder zijn raam door. Helaas heeft hij geen fototoestel bij zich dus kan geen foto's maken, dus ik heb wat plaatjes gestolen van internet om een idee te geven.

Verder?

Vrijdag crechedag voor de jongens. Isis naar school. Bud weer naar het werk. Ik de standaard dingen. Nog niets gehoord van de sollicitatie, behalve het bericht dat ik geduld moet hebben. 

Vanmiddag koken voor het bezoek van vanavond. Isis en haar vriendin Mimi ophalen van school. Italiaanse liedjes in de rambler. Ijsje eten. Spelen. De meiden in de kamer van Isis, verboden toegang voor de jongens en voor mij. Dus de jongens helpen mij met koken, terwijl Isis en Mimi zich verkleden als prinsessen. Dan eten. Met de pasta tegen het plafond, yoghurt in plassen op tafel, duizend mieren op de grond verplaats ik de kinderen naar beneden, klaarmaken voor bed.  Onze vrienden komen al terwijl de kinderen rondrennen in hun pyama's, Bud nog niet thuis is met het beloofde bier en de moeder van Mimi net gearriveerd is om haar op te halen. 

Uiteindelijk komt het allemaal goed. Volgens goede BYO traditie hebben de vrienden hun eigen bier meegenomen en beginnen daar vast aan terwijl ik heel georganiseerd doe voorkomen alsof deze chaos onderdeel van de geplande avond is.

Als de kindjes in bed zijn, Mimi naar huis is en Bud thuiskomt, met bier, kan het eten op tafel en hebben we een heel gezellige avond. 

tackles en hubby

Een klein fragment uit het groepsgesprek vanochtend bij de sportles van Simon. Ze spelen footy.

Juf: What will we do today?

Kind: We're playing footy!

Juf: Yes, great answer. So what do we do when we play footy?

Kind: We tackle each other!

Kind 2: We push each other!

Kind 3: It will be fun!

Juf: Mmm, some people do that, but what will WE do today?

Kind 1: Tackling!

Kind 2: Pushing!

Kind 3: Pulling to get hold on to the ball!

Juf: Have you heard of "touch downs"? We might try to do that today, OK? No tackling or pushing. 

Kinderen: OK, we can tackle next time, can't we? Otherwise we can't play footy!!

Juf: ........

En vanmiddag hebben we weer een nieuw woord geleerd.

Terwijl ik bij de klas van Isis sta te wachten tot de school uitgaat vraagt een moeder, die weet dat Bud ziek is, "How's your hubby?"

Bij mijn niet begrijpende blik stelt ze de vraag nogmaals: "Husband, how's your husband."

Dan kan ik gelukkig antwoorden dat het beter gaat en dat hij morgen weer aan het werk gaat. De sickies zijn bijna op dus hij zal wel moeten...... (je kan hier 10 "sickies" per jaar opnemen), een ziektedag wordt een "sicky" genoemd, of ook veel gebruikt "personal leave".  Als je sickies op zijn, en je bent nog steeds ziek, moet je overgaan op verlofdagen. Als die op zijn, tja, dat zien we dan wel weer. Dat is gelukkig niet aan de orde. 

We moeten nog zoveel leren.....

ze worden groot

Af en toe kijken Bud en ik verbaasd naar de kindjes. Wat zijn ze alweer groot geworden. Isis schreef zaterdag voor het eerst in haar "geheimboek" zoals ze dat zelf noemde. Ze nam het 's middags heel geheimzinnig mee naar het strand en niemand mag er in lezen. 

Simon werkt zelf zijn voetbalplaatjes boek bij en komt voortdurend vragen "wat is dit in het Engels, en dat, en hoe moet ik zus vragen, en zo?" Tom wil uiteraard niet onderdoen en praat volop mee, hij voert het hoogste woord in de gesprekken aan tafel. En is er vandaag  als de kippen bij als er een kussen opgeschud moet worden voor Bud, die nu inmiddels al twee dagen thuis is met een infectie in zijn been. 

Hoe groot ze alledrie al worden bleek vandaag toen Simon voorstelde de toetjes alvast te maken terwijl ik rijst met Thaise curry aan het koken was. Isis snelde naar de speelkamer om het fornuisje te halen. Tom had de koelkast binnen 2 minuten open om alle lekkere dingen die ze in gedachten hadden uit te laden. Isis gaf de orders, Simon voerde ze uit en Tom mocht voortdurend proeven of het al lekker was. Ik heb ze hun eigen gang laten gaan en zelf laten bepalen wat ze allemaal wilden mengen. Ze hadden nog nooit zo snel hun bord eten leeg. Het vooruitzicht op een heerlijk eigengemaakt toetje had een positief effect op de eetsnelheid. 

Ze zijn geslaagd met vlag en wimpel. De toetjes gaan schoon op. Als dat niet groot is......

Isis schrijft in haar geheimboek (afgelopen zaterdag)

De bereiding van het Toetje.

Is er alweer wat te proeven?

Het resultaat. Mmmm ;-)

afscheid

Afscheid nemen is lastig. Helemaal als het voor altijd is. Vandaag is in Emerald, in de tuin van zijn dochter, afscheid genomen van Peter. Peter was de man van Mieke. Hij leed aan Motor Neurone Disease. Het was een waardig afscheid. Buiten, in een prachtige tuin, op de achtergrond muziek, vogels en Puffing Billy, de laatste luid stomend en toeterend. 

Na prachtige woorden, leuke anektdotes en veel dikke tranen hebben we het glas geheven op het leven van Peter........ 

Dag Peter. 

Om bij het afscheid te kunnen zijn hadden we aan onze Belgische vrienden gevraagd of zij 's middags op onze kindjes wilden passen. Gelukkig kan dat. 

Als ik tegen 17.00u de kinderen ga ophalen spelen ze net Mega Mindy en de Lelijke Boef. Lies verkleed als Mega Mindy verjaagt de boze boef. Het is een woest geheel. Kristine is bezig met het bakken van 40.000 tosties voor de hongerige maagjes, en het klaarzetten van 30  flessen fanta voor de dorstige keeltjes. Het gaat schoon op. Ik schuif ook nog even aan voor een praatje, een kop koffie en een tostie, de beste remedie tegen een verdrietig gevoel. 

Nog een verassingsei mee naar huis en dan is iedereen moe. Om 19.30u is het huis stil. Zelfs Bud ligt er dan al in. Maar dat komt omdat hij vandaag ziek was, en tot zijn verdriet daardoor niet mee kon naar het afscheid.

Het was een bewogen dag. 

garage wordt fietsenmaker

Deze week is van mijn fiets de standaard kapot gegaan. Aangezien ik een moederfiets heb met een brommerstandaard, of in ieder geval iets wat er op lijkt, weet de fietsenmaker er geen raad mee. Dus ik ploeter om de drie kinderen op en af de fiets te krijgen zonder dat hij omvalt. 

Waar laat je zo'n standaard maken, hij moet gelast worden. 

Dus vanochtend met standaard in rugzak naar een autogarage gefietst. Na enkele minuten gewacht en geroepen te hebben in het uitgestorven kantoortje loop ik de werkplaats voorzichtig binnen. Voorzichtigheid is geboden, want voor je het weet overtreed je de "safety first" richtlijnen en overal staan borden verboden toegang. 

Een garagemedewerker ziet mij eindelijk en verontschuldigt zich dat hij mij niet eerder gezien had. Ja, hij had de fiets wel gezien, maar dit is een garage voor auto's dus hij had niet gedacht dat ik hier moest zijn. 

Ik doe mijn verhaal en hij knikt begrijpend. Dan geeft hij aan dat hij hier natuurlijk niet over kan beslissen, dus dat hij de manager moet halen. De manager is even weg, maar komt gelukkig al binnen enkele minuten terug. Ik doe nogmaals mijn verhaal. Tja tja tja, hij denk wel dat het kan, maar dit is natuurlijk een garage voor auto's, dus hij wil het toch ook nog met de directeur bespreken. 

Met 4 mensen en mijzelf staan we uiteindelijk over de standaard van mijn fiets gebogen. Dan spreekt de directeur het verlossende woord en neem de spanning af. Ja, we kunnen het maken, kom hem straks maar ophalen. 

Straks wordt pas twee uur later en ik heb dus de strenge regels van de tijd in de wind geslagen. Afspraak is afspraak. Als je "straks" afspreekt dan hoor je er ook binnen een half uur weer te zijn. Dat wordt mij direkt gemeld door de toesnellende monteur op het moment dat ik mijn fiets tegen een muurtje parkeer. Ze hadden al op me gewacht. Oeps, sorrie. 

De directeur heeft iemand aangewezen de standaard te repareren en heeft daarbij de instructie gegeven dat deze ook weer op mijn fiets gezet moet worden. En zo gebeurt het ook. Onder de bewonderende blikken van Simon en Tom loopt de monteur naar de fiets. Helaas mogen we niet kijken hoe de standaard erop gezet wordt, en we worden vriendelijk verzocht om tijdens de handeling in het kantoortje te wachten. Dat zijn nu eenmaal de regels voor auto's, dus vanaf nu ook voor fietsen. Ok. Nog snel laat ik zien wat de achter- en de voorkant is en hoe de standaard weer vastgezet moet worden. Ik heb hem er tenslotte ook zelf afgeschroefd. 

Als de taak volbracht is en mijn fiets nog nooit zo stevig  heeft gestaan als nu mag ik afrekenen bij de assistente achter de bali. Er wordt wat gesmoesd en snel een prijs verzonnen. Dat had ik natuurlijk van tevoren af moeten spreken....... gelukkig valt het bedrag mee. 

We worden uitgebreid uitgezwaaid door het team monteurs en zielsgelukkig fietsen we weer naar huis. Simon vertelt iedereen die het wil horen dat de fiets weer kan staan. 

Nog andere dingen? 

En uitspraak van de dag:

Isis thuis bij het eten over haar springtouw dat ze mee naar school had: "En toen kwamen er twee jongens, en die pakten mijn springtouw af. Dat vond ik helemaal niet leuk dus ik zei "that is mine and give it here. One, two three!" Ze gaven het meteen terug en renden naar de speeltuin.  Het waren maar preppies hoor dus ik denk dat ze een beetje geschrokken zijn." Dat Isis zelf ook een preppie is (kind uit prep, zo heet het eerste schooljaar) is ze blijkbaar helemaal vergeten. 

De rest van de maaltijd maken we natuurlijk allemaal "geef hier die paprika (etc) one, two, three" grappen, roept Tom voortdurend "nee, dat doe ik helemaal niet" en valt Simon van het lachen van zijn stoel.....

Het weekend is begonnen. 

duizend formulieren

Welkom in de wereld van formulieren. 

Safety first is leidend in alles wat je doet. Vooral op school. 

En veiligheid zit hem hier in het zetten van handtekeningen voor je kind. Je mag nergens aan meedoen, nergens mee naar toe, niet aan gym deelnemen als je als ouder niet getekend hebt voor goedkeuring. 

Lezen. Mag je kind meedoen met het "hoera ik heb 100 boeken gelezen voor 31 augustus" certificaat? Hier even tekenen graag. Mogen we ook nog de naam van je kind in het krantje plaatsen als ze het certificaat heeft gekregen? Wilt u hier dan nog extra tekenen? Wilt u bijhouden op internet wat de status is van uw kind, dan nog even het roze blaadje toevoegen, gedateerd en getekend graag. 

Hoofdluis. Het kan zijn dat de haren van uw kind gecontroleerd worden op hoofdluis. Wilt u hier even tekenen dat dat accoord is? Wilt u ook even tekenen dat het haar ook gekamd mag worden?

Computers. Uw kind maakt gebruik van computers en internet. Wilt u even tekenen dat ze op internet mag? Wilt u tekenen dat u met uw kind alle regels voor het gebruik van computers heeft doorgenomen? En hier nog een handtekening dat uw kind snapt dat een computer stuk kan? 

Excursie. Als u wilt dat uw kind mee kan op een uitstapje moet u hier naam en handtekening zetten dat dat mag. Ook graag even tekenen dat uw kind mee mag doen aan een incursie op dit tweede formuliertje. 

Ongelukjes. Graag even tekenen of de "nurse" uw kind mag behandelen als er iets aan de hand is. 

Zonnebrandcreme. Wilt u tekenen dat als wij denken dat uw kind niet voldoende beschermd is tegen de zon, wij zonnebrandcreme mogen verstrekken? 

Gegevens. Wij mogen geen klassenlijst maken als u niet expliciet toestemming geeft om uw naam erop te zetten (het was een vrijwillige lijst). Wilt u dus apart nog toestemming geven? 

Spraak. We hebben op school een speciale spraaklerares die op donderdagochtend bij uw kind in de klas komt. We hebben een handtekening nodig dat u daar geen bezwaar tegen heeft......

En en en en en, dit is een topje van de ijsberg.......

Bijna iedere dag komt er in Isis' schooltas een nieuw formulier mee in de Belangrijke Doorzichtige Documentmap (BDD). Er ontstaat inmiddels stress als ik of Bud niet meteen de BDD hebben bekeken bij thuiskomst. Er kan van alles inzitten. De laatste betalingsrichtlijnen, de wekelijkse nieuwsbrief, reclame voor de boekenclub, reclame voor de beste benenharsmethoden (?) of een belangrijk toestemmingsformulier dat je absoluut niet mag missen omdat je kind anders buiten de boot valt (en we hebben niet getekend voor autorisatie van gebruik van een reddingsvest ;-)). 

Wij vragen ons inmiddels af wie bijhoudt welke handtekeningen al binnenzijn en wie dus mee mag doen aan de maandagmiddag computerles, de donderdagochtend spraakoefeningen, de excursies. We zijn bijna geneigd om in een spreadsheet bij te gaan houden waar we allemaal voor hebben getekend, maar zover willen we toch (nog) niet gaan.......

Verder hoor je ons niet klagen. 

hersengymnastiek

Wat is het alweer een poos geleden dat we de stad uit zijn geweest! Hoog tijd voor een beetje frisse lucht. We rijden naar een plek in een state park op het Mornington Peninsula. Arthur's Seat heet het en daar ligt het Betoverde Doolhof "Enchanted Maze". 

En betoverend was het. Door de regen was er bijna niemand in deze prachtige tuin met 5 doolhoven, waarvan het grootste een doolhof in een maisveld ligt en de vorm van een eenhoorn heeft. Naast de doolhoven is er ook een tuin met raadsels. We moeten met elkaar proberen bepaalde routes te volgen, knopen te ontrafelen, puzzels op te lossen.  Veel beweging en hersengymnastiek dus. We hebben een hele gezellige zondagmiddag. 

Volg je kleur en ontrafel de knoop

We krijgen rode vlaggen mee voor in het maisveld doolhof, dat maakt het natuurlijk extra spannend. Isis, Simon en Tom nemen het zeer serieus.

Isis, die net in dit weekend Alice in Wonderland uit heeft, is wild enthousiast over de Wonderland tuin en wil graag even Alice zijn. 

Uitzicht vanuit de tuinen.

We moeten links, nee we moeten rechts! ;-)

de pizzeria

Na een gezellige herfstige dag met voor het eerst een ontbijt in de hoofdstraat (wat bijna iedereen hier doet), koffie bij de buren, een middagje knutselen aan tafel, wat praktische klusjes en een half uurtje speeltuin als het droog is gaan we eten met mensen die we pas hebben leren kennen. 

We gaan naar de pizzeria. 

We spreken al op tijd af, 17.30u zodat we een beetje rustig kunnen eten en de kinderen (zij hebben 2 kindjes waarvan 1 bij Isis in de klas) nog zin hebben. 

We hebben op vrijdag  gereserveerd dus als het goed is, is er op ons gerekend. Dat is ook zo, er staat een tafel voor 9 personen gedekt. We worden wel vriendelijk verzocht voor 19.45u weer vertrokken te zijn. We kijken elkaar aan, denken er het onze van maar zeggen ok, no worries. We willen het toch niet te laat maken vanwege het jonge volk. Dit keer heb ik een zak met kleurpotloden meegenomen zodat er flink op de papieren tafelkleden getekend kan worden door de jonge vrienden terwijl wij een gesprek kunnen voeren. Uiteraard gaat binnen 5 minuten het eerste glas appelsap om. 10 minuten later valt Tom van zijn stoel. Normaal komen de pizza's al binnen een kwartier, vandaag na mee dan een half uur. We hebben ook twee pastgerechten besteld, die komen uit een andere keuken. Echter de pizza-oven en de keuken lopen niet synchroon dus tegen de tijd dat de pizza's bijna op zijn komen de twee pastagerechten. De kinderen zijn al een beetje onrustig geworden. Het restaurant, niet al te ruim opgezet, loopt inmiddels vol. Onder andere met een gezin met een huilende baby. Huilen? Eerder krijsen. We vinden het naar voor de ouders, maar wij hebben  er geen last van. We zijn tenslotte allemaal wel wat gewend.  Totdat dat de ober komt vragen of wij onze kinderen wat rustiger willen houden want er zijn inmiddels mensen vertrokken vanwege het lawaai. We kijken elkaar weer aan. ???? Ook vanwege ons? We houden ons muisstil de rest van de maaltijd en letten extra goed op het jonge volk, dat ook geschrokken is en zich keurig gedraagt. Uiteraard moeten ze toch allemaal een keer naar de wc (en dan moet je langs de keuken), valt er hier en daar een mes of vork, lust 1 van de kinderen de pasta niet en wilde Isis toch liever limoenijs in plaats van aardbeienijs (en dat kreeg ze niet). Het blijven tenslotte kinderen, en daar hoort wat geluid en beweging bij. We krijgen nu geen commentaar (de baby is inmiddels ook gestopt met huilen), maar wel veelzeggende blikken van onze uiterst vriendelijk, doch inmidels wat afstandelijke ober. Ondertussen begint het buiten weer te stormen en stroomt er water het restaurant in via 1 van de halogeenlampen in het plafond . Op onze vriendelijke vraag of dat geen kwaad kan zegt de ook even vriendelijke ober dat we toch gezien hebben dat er inmiddels een emmer is neergezet? En dat de kortsluiting die ze 5 minuten eerder in de keuken hadden inmiddels is opgelost, dus waar maken we ons zorgen over? Wij kijken elkaar nogmaals aan. Water en electriciteit samen, eerdere kortsluiting, en wij hoeven ons geen zorgen te maken? We drinken nog wel een kop koffie en verlaten dan haastig het restaurant. Binnen de afgesproken tijd. Buiten worden we door een windhoos de auto in geblazen. Manshoge reclameborden van een makelaar vliegen ons om de oren. Slalommend tussen vallende takken rijden we naar huis. 

En dan rust. 

Ik denk aan de keer dat ik met Lindy en de kindjes de zogenaamd beste frietjes ging eten bij Half Moon Bay, waar de aardappels nog geoogst moesten worden, en wij tijdens het wachten ons en onze drankjes staande moesten zien te houden in een plotseling opgestoken stormachtige wind.  Die dag dacht ik, als de klik sterk genoeg is komt het wel goed, en dan blijft dit moment ons bij als een grappig begin van een nieuwe vriendschap. En zo is het ook gegaan.

Zal dat nu weer gaan gebeuren? 

Het was in ieder geval een bijzondere avond en we hebben ook nog lekker gegeten. Dat zouden we bijna vergeten.......

solliciteren

Het was echt wel even spannend, zo'n eerste sollicitatiegesprek. Na veel voorbereiding deze week, een uurtje ontstressen bij de sportschool vanochtend was het zover. In het pak gehesen. Hakken aan, werktas onder de arm. En daar ging de huismoeder, met de trein naar de stad. Op het station in de stad kwam ik er al heel snel achter dat mijn pak weliswaar keurig is, maar in ieder geval te warm voor de 30 graden. En dat de stadse werkende dames vooral bloemige jurken dragen, met gouden schoenen en een enorme zonnebril in hun haar. Ik ben dus hopeloos achter in de mode, en waarschijnlijk heel herkenbaar als vreemde eend in de bijt. Het gebouw waar ik heenga is op Collins Street, 1 van de duurste winkelstraten van Melbourne weet ik nu. Ik loop er rustig heen en voel mij een reus tussen alle mensen, er werken hier erg veel mensen met een Aziatische achtergrond. Ruim op tijd ben ik op plek van bestemming. Het is inmiddels lunchtijd en ik word opgenomen in de massa business mensen die uitgebreid gaan lunchen in de foodcourt, onder het gebouw waar ik moet zijn. Het is daar een stuk koeler dan buiten dus wacht ik daar op een marmeren bankje tot het tijd is om het gebouw binnen te gaan. Ik kijk mijn ogen uit naar de dynamiek van het lunchende werkgezelschap. Dan is het tijd. Met de lift naar de 5e verdieping. Ik stap uit en weet eigenlijk niet goed wat ik moet verwachten. Er is geen receptie. Wel een dichte glazen muur, met een deur die op slot zit. Een beetje stoffig en muffig. Een enorm contrast met de entreehal beneden in het gebouw en alle luxe in de straat.  De vergaderzaal waar ik moet zijn is nergens te zien. Dus ik besluit rustig even te wachten. Het is dan 12.50u. 

Om 13.45u sta ik alweer buiten en is het interview achter de rug. Ik vraag me twee dingen af. Is het heel goed gegaan? Of is het juist heel slecht gegaan? En ik kan het niet zeggen, ik heb geen idee. Ik weet alleen dat het een interessante baan is, dat ik denk dat ik van toegevoegde waarde voor het team kan zijn, en dat ik op alle vragen zonder al te veel moeite een antwoord kon geven. Maar dat laatste zegt niets want al in het begin wordt gezegd dat er geen goede of slechte antwoorden zijn.......... Nu is het afwachten. Als ik op de shortlist kom worden er referentie checks gedaan. Hoe, wat en wanneer nu verder is volledig onduidelijk. Zo snel mogelijk is het antwoord op de vraag wanneer ze iets laten horen. Dus ik zal ook zo snel mogelijk een blog update geven over de voortgang.   

Bud heeft vanmiddag vrij genomen zodat ik weg kon. Hij doet het breng- en haal programma van de kindjes en hij doet de boodschappen. Want zijn baas komt eten. We maken tortilla's, zelf te bouwen aan tafel. Dan kan iedereen nemen wat hij wil. De kindjes nemen natuurlijk alleen een tortilla, een stuk paprika en een paar stukken meloen.  Als Tom aan het eind van de maaltijd uitgebreid de rijpe stukken meloen in zijn haar smeert zegt onze gast geshockeerd "en dan te bedenken dat wij zoveel geld aan uitgeven om ons haar een vitaminekuur te geven". Verder verloopt de maaltijd zonder kleerscheuren en gaan de kindjes lief slapen. Simon als eerste. Hij was doodmoe. Hij is vandaag gevallen en heeft twee kleine gaatjes in zijn tong van de plekken waar zijn tanden erdoorheen zijn gegaan. Het valt ook niet altijd mee om klein te zijn......

weekend

Hebben jullie dat ook wel eens. Zo'n weekend dat je moe bent van alle dagelijkse beslommeringen. Bud van het werken, ik van het tussen de bedrijven door proberen een baan te vinden, de kinderen van school, creche, sport, dans, bezoek. En dan komt er nog bij dat we enorme lekkage hadden in onze slaapkamer op de benedenverdieping na de eerste echte regenachtige dag van dit jaar. Dus het hele weekend staat er een blazer in de kamer de boel droog te blazen. En ruikt het muf en vochtig omdat het waarschijnlijk al veel langer heeft gelekt zonder dat wij dat hebben gemerkt. We slapen bij Simon en Tom op de kamer, het is een beetje rommelig. 

Zaterdag na het zwemmen doen we het dus rustig aan. De kindjes slapen bijna de hele middag tot er bezoek komt. Ik maak van de rust gebruik om op te laden door te sporten. Zondag willen we gaan wandelen of naar het Moomba Waterfest (Kermis van Melbourne). Maar de kindjes hebben geen zin, ze willen naar het museum. Vooruit dan maar, op naar het Melbourne Museum. Wat een groot succes is. We maken kennis met onze "huisgenoten", de kinderen spelen dinosaurus. Wat de meeste indruk maakt is de film van wat er gebeurt met een dood beest. Gelukkig versneld afgespeeld. Met daarnaast de resten van een klein kadaver dat langzaam opgegeten wordt door allerlei kleine krioelende beestjes, brrrrrr. De kindjes vonden het prachtig en eindelijk is de vraag beantwoord wat er gebeurt met een dood dier. "Waar blijft dat dan mam?". Meteen kwam wel de volgende vraag. Waarom hangt er dan nog steeds een dode possum aan de electriciteitsleiding vlak bij school? Dat is weer een ander verhaal. Je ziet hier regelmatig ge-eletrocuteerde possums aan de electriciteitsdraden hangen. Een luguber gezicht. Niemand haalt ze weg en ze blijven eindeloos hangen.......

Maar goed. Museum was leuk. Daarna hebben we eigenlijk niet meer echt zin om de drukte van de stad in te gaan en gaan we naar een speeltuin in Mordialloc, 10 km voorbij ons huis. Zoals altijd een feest. Ijsje erbij, kleine strandwandeling. 

Gisteren was een vrije dag, labour day. En dat hadden we echt nodig. 

Voor het eerst sinds weken zitten we weer eens op ons terras, lezen een krant, doen een spelletje. Aan het eind van de middag gaan we naar het strand tegenover ons huis, spelen, kijken naar zeesterren en visjes, eten frietjes bij zonsondergang. 's Avonds ga ik nog naar vrienden om een solliciatiegesprek te oefenen. En dan is het lange weekend weer voorbij. Ondanks het feit dat we maar weinig gedaan hebben is het weekend omgevlogen. De koelkast is leeg, er is geen boodschap in huis. Maar vanochtend is wel de veroorzaker van de lekkage vriendelijk doch dwingend verwijderd, een duif met nest in de regenpijp. Straks komt de vloerbedekking meneer die ellendige bazer weer ophalen en hebben we onze slaapkamer weer terug.  Nu eerst maar eens boodschappen doen. Want voor je het weet krijg je kritiek van je kinderen dat de lunchboxjes maar zo matig gevarieerd zijn en dat andere kinderen veel lekkerdere dingen mee krijgen ........;-)

Melbourne Museum tentoonstelling over "bugs"

Kakkerlakken in een nagebouwde woonkamer

De levensgevaarlijke Sydney Funnelweb Spider, die zich gelukkig alleen binnen een straal van 150km van Sydney bevindt.

Onze dino's

Slingeren in de speeltuin, Isis haar favoriete bezigheid

4.7 intensity earthquake

Zit je net lekker achter de computer. Kindjes in bed, afwas gedaan. Beweegt het huis. Niet 1 maar 2 keer. Alles kraakt, rammelt en schudt gedurende een paar seconden. WAT IS DIT? Stort het huis nu al in na de lekkage die we gisteren hebben gehad? We bellen de buren. "Bewoog jullie huis ook?" "Jazeker, het zal wel een aardschokje zijn geweest" zeggen ze heel rustig. We zoeken het snel op op internet en inderdaad, het blijkt dat er een aardbeving is geweest met kracht 4.7 op de schaal van Richter. Geen schade, geen gewonden. Alleen maar geschrokken mensen, net als wij. 

Never a dull moment.......

Coldplay en kippenvel

 

4 maart gaat ons nog lang bijblijven. 

En niet 

- vanwege de inspectie van het huis (mevrouw, voor die vlekken bestaan er wonderblokjes, je wijst naar de muur en..... de rest kennen jullie). 

- vanwege het bezoek van de juf (Isis is zo verlegen dat ze bijna vergeet dat de bedoeling van het bezoek is dat de juf het huis ziet. Ze blijft met de juf in haar kamer, en houdt angstvallig de hand van Tom voortdurend vast. Aangezien ik gevraagd ben mij niet te bemoeien met het bezoek laat ik het begaan.) 

- vanwege de kilo's  playdough die we voor het eerst zelf maken en wat een groot succes blijkt te zijn. Onbegrijpelijk dat we dat spul ooit gekocht hebben. 

Nee, daarom allemaal niet. 

Dat 4 maart ons nog lang bij gaat blijven is vanwege het concert van Coldpay.

Rod Laver Arena. 

Melbourne.

Veel later dan verwacht stap ik op de trein naar de stad. Het was de bedoeling dat ik met Bud en twee collega's Sushi zou gaan eten voor het concert, bij een hippe Japanner. Maar voor de oppas er is, de kinderen in bed liggen en hun tranen gedroogd zijn is er alweer een uur verstreken. Dus ren ik, niet omgekleed, met een droge bol met kaas om 19.15u de deur uit om de trein van half acht te halen. 

Inmiddels belt Bud dat de stad ontzettend druk is, dat ze laat waren, dat ze de Sushi niet meer gingen redden en dat ze net de Hungry Jacks inlopen (fastfood keten). Jammer voor hun natuurlijk maar stiekum ben ik een beetje opgelucht, niets gemist dus........

Ik stap uit de trein op Richmond Station, vlakbij het centrum van Melbourne. Dit is een station dat alleen open is als er grote sportwedstrijden of grote optredens zijn en ligt tussen de MCG (cricket stadion) en de Rod Laver Arena (waar de Australian Open altijd gespeeld wordt). 

Bij het uitstappen ruikt het overal naar eucalyptus, ongelooflijk doordringend. Dat komt door de regen op de blaadjes die al weken kurkdroog zijn. 

Op de achtergrond de skyline van het centrum. 

Dan overvalt plotseling mij het besef.

Dit is Melbourne! 

Ik loop hier zomaar op weg naar een concert. 

Tussen allemaal Melburnians die dezelfde kant op gaan. 

Ik maak deel uit van een leven aan de andere kant van de wereld. 

Ontmoet zo Bud op een plek die ik nog niet eerder heb gezien.

Heb een lieve buurvrouw die met plezier op de kindjes wil passen omdat ik geen babysit kon vinden.

Word gebeld door een vriendin die me plezier wenst.

Heb net gehoord dat ik volgende week op interview mag komen voor een geweldige baan. 

Is het allemaal echt waar? 

We maken deel uit van Melbourne. Het is gelukt!!

 

En dan het concert. Er controleert niemand de kaarten, ze gaan door een computer en dan kan je naar binnen. Wij hebben zitplekken. Op de tribune en op het veld zijn tijdens het optreden honderden lcd schermpjes zichtbaar van camera's en telefoons. Dat hadden we nog niet eerder gezien, maar we zijn ook al heel lang niet meer naar een concert geweest ;-). 

Het optreden. Het was FANTASTISCH. Niet in woorden te beschrijven. Kippenvel. Voelbaar in je hart, alsof het explodeert van geluk. Chris Martin, de lead zanger van Coldplay, is een geweldige artiest. We hebben genoten van de twee uur afwisselende muziek.  De lokatie geweldig. Het geluid super. Het energienivo van Chris Martin enorm hoog. De band speelt de sterren van de hemel. Met misschien wel als hoogtepunt het moment dat ze tussen het publiek een aantal nummers spelen, op nog geen 10 meter bij ons vandaan. Een fantastische avond. Ik kan het gevoel niet overbrengen, maar voor fragmenten van het concert raad ik je aan om op YouTube te kijken. 

Het publiek gedraagt zich keurig. Er wordt uitzinnig meegezongen, geklapt en gejuicht tijdens het concert. Het werkt aanstekelijk. Wij doen uiteraard uitbundig mee. Maar verrassend genoeg, na afloop bij het naarbuiten lopen, is het geluid weer gereduceerd tot een zacht tevreden gemurmel. 12.000 fans wandelen in een kwartier tijd rustig het stadion uit. De meeste mensen met een grote glimlach als resultaat van het geweldige optreden. 

We zijn om 00.10u weer thuis. Wat is dit genieten! 

 

wind en regen

Isis rent naar de auto na dansles om zo snel mogelijk uit de wind en het rondvliegende stof te zijn.

"Congratulations. Aren't we lucky. Thank God it started raining. The beginning of the end (end of the fires)" Dit zijn een paar statements die we vandaag hoorde in de straat en op het nieuws. 

Vanochtend zien we al een paar druppels. Isis zegt tegen ons dat we stil moeten zijn. Tom roept "wat hoor ik?" Simon schreeuwt "vet cool, ik hoor de planten zingen" Het regent!!! De jongens spelen een uur buiten in de regen, en zijn blij. De verwachte hete noorderstorm begint later dan verwacht. Pas vanmiddag raast de wind zo hard en vliegt er zoveel zand door de lucht dat Simon niet op de fiets naar Kinder gebracht kan worden. Gelukkig heb ik op dinsdag altijd de auto dus zet ik voor deze keer mijn principes om geen auto te gebruiken op korte afstanden opzij. Simon met een stem vol verwondering: "makkie he mam, met de auto de heuvel op. We hoeven helemaal niets te doen."

Isis bereikt een kleine mijlpaal. Normaal gezien haal ik haar na school altijd op bij de klas. Vandaag  hebben we het anders afgesproken. Ze komt zelf naar het hek bij school, met haar tas, de Belangrijke Doorzichtige Envelop en boekje voor leeshuiswerk. Het klinkt makkelijk maar de chaos die ontstaat op school als de bel gaat is overweldigend. Om daar je weg doorheen te banen vergt moed en richtingsgevoel. Voor een klein mens een grote opgave. 

Het bespaart mij op dinsdag veel tijd. Dat is nodig omdat school om 15.30u uitgaat, dan Simon opgehaald moet worden en Isis om 16.00u klaar en omgekleed moet zijn bij dansles. Dat ze zelf naar het schoolhek mag komen vandaag heeft als gevolg dat ik ook niet mee naar binnen mag bij de dansschool, ze gaat zelf. En ik mag haar ook niet binnen ophalen. "Wacht buiten maar bij de auto mam, ik ben groot genoeg". En dat is ook zo. Maar ik ben natuurlijk wel een beetje teleurgesteld dat ze mij niet nodig heeft......;-)

Meestal gaan de jongens en ik tijdens de dansles naar een speeltuin samen met Emma en Kieran, de moeder en het broertje van Isis' dansvriendin Mabel. Vandaag konden we niet de speeltuin in vanwege de wind en het stof. Dus drinken we in een cafe een cuppa (=cup of tea). Emma heeft vanmiddag twee logees naar het vliegveld gebracht was verdrietig dat iedereen zo ver weg is. Een emotioneel moment en herkenbaar. Echte vriendschappen opbouwen kost tijd. Het is dan extra moeilijk als je weer op jezelf bent.

Na het dansen gaan ze mee met ons voor "tea". Na de gebruikelijke chaos, kippensoep op de grond, ketchup in haren, soepstengels bij wijze van kunstwerk in de hummusdip gaat de meute weer vrolijk en opgenapt naar huis. 

Intussen heeft het weer gegoten van de regen , is de wind gedraaid en is het koeler geworden. Dit is heel goed nieuws, is de hersfst begonnen?

Nu maken we ons op voor de inspectie van ons huis morgen, de makelaar komt dan langs om te kijken of we het netjes bewonen en of we geen haken in muren hebben geschroefd. Nog snel even een paar nieuwe anti-kras plakkers onder de stoelen geplakt, de mieren verdelgd en de speelkamer opgeruimd. Het is niet meer gelukt om de potloodstrepen van de muren te halen met de nieuw aangeschafte wonderblokjes "alleen al wijzen naar de muur met het wonderblokje laat de streep verdwijnen" en de berg van 10 meter was weg te strijken. Dus of het netjes genoeg is? Ik weet het niet. Morgen meer.  

Morgenmiddag komt de juf van Isis op "home visit". Alleen voor Isis dus ik mag me nergens mee bemoeien. 

En morgenavond Coldplay in de Rod Laver Arena. 

Weer genoeg om over te schrijven dus. Tot spreeks. 

day of total fire ban

Buiten is het verraderlijk stil. Geen zuchtje wind. Lekker warm. Krekels. Het ruisen van de zee op de achtergrond. Het is stilte voor de storm. Rond middernacht wordt er storm verwacht met noorderwind, heet dus. Inmiddels weten wij dat dat geen goed nieuws is, helemaal omdat het geen storm wordt met regen maar met wind en bliksem. De meeste mensen, inclusief wijzelf, hebben van de politie een SMS bericht gehad met een waarschuwing voor extreem weer en hoog vuur risico. In de kranten staan waarschuwingen. Bijna alle scholen buiten de stad worden morgen gesloten, schoolkampen zijn geannuleerd. Mensen in de buurt van de vuren die nog steeds branden worden gevraagd nu hun keuze nu al te maken. Blijven of gaan. Vannacht kan het te laat zijn om nog te vertrekken. De omstandigheden zijn niet zo extreem als op 7 februari, de dag dat de ergste branden ooit uitbraken. Maar toch worden alle mogelijke voorzorgsmaatregelen genomen.  

Wij zitten veilig en daar zijn we ontzettend blij om. We hopen dat morgen de schade beperkt blijft. Er is al teveel afgebrand. We houden jullie op de hoogte.

Tomorrow Tue, 3 Mar 2009 has been declared a Day of Total Fire Ban for the whole State of Victoria.

No fires can be lit or be allowed to remain alight in the open air from midnight on Mon, 2 Mar 2009 until midnight Tue, 3 Mar 2009.

General Advice on a Day of Total Fire Ban

Tools and Equipment

Tools and equipment that use a naked flame or generate sparks such as welding or grinding, must not be used in the open air.

If essential works are required to be done a special permit may be issued, after a thorough investigation of each application. Apply to your CFA Regional Office. See:Obtaining a Permit

All barbecues which use solid fuel such as wood, charcoal or briquettes are banned. This includes closed oven or kettle-type appliances.

Gas and electric barbecues provided in public reserves/campsites may be used providing:

• the barbecue is electric or gas fired
• the barbecue is fixed permanent structure
• the area for 3 metres around and above the barbeque is completely cleared of flammable material
• an adult is in attendance at all times
• a hose connected to a reticulated water supply or vessel containing at least 10 litres of water is on hand.

Portable gas and electric barbecues may be used provided:

• the barbecue is located within 20 metres of a permanent dwelling (mobile homes, caravans or tents are not classified as permanent dwellings)
• the area for 3 metres around and above the barbeque is completely cleared of flammable material
• an adult is in attendance at all times
• a hose connected to a reticulated water supply or vessel containing at least 10 litres of water is on hand.

Commercial caterers are required to obtain a special permit from your CFA Regional Office.