Het was echt wel even spannend, zo'n eerste sollicitatiegesprek. Na veel voorbereiding deze week, een uurtje ontstressen bij de sportschool vanochtend was het zover. In het pak gehesen. Hakken aan, werktas onder de arm. En daar ging de huismoeder, met de trein naar de stad. Op het station in de stad kwam ik er al heel snel achter dat mijn pak weliswaar keurig is, maar in ieder geval te warm voor de 30 graden. En dat de stadse werkende dames vooral bloemige jurken dragen, met gouden schoenen en een enorme zonnebril in hun haar. Ik ben dus hopeloos achter in de mode, en waarschijnlijk heel herkenbaar als vreemde eend in de bijt. Het gebouw waar ik heenga is op Collins Street, 1 van de duurste winkelstraten van Melbourne weet ik nu. Ik loop er rustig heen en voel mij een reus tussen alle mensen, er werken hier erg veel mensen met een Aziatische achtergrond. Ruim op tijd ben ik op plek van bestemming. Het is inmiddels lunchtijd en ik word opgenomen in de massa business mensen die uitgebreid gaan lunchen in de foodcourt, onder het gebouw waar ik moet zijn. Het is daar een stuk koeler dan buiten dus wacht ik daar op een marmeren bankje tot het tijd is om het gebouw binnen te gaan. Ik kijk mijn ogen uit naar de dynamiek van het lunchende werkgezelschap. Dan is het tijd. Met de lift naar de 5e verdieping. Ik stap uit en weet eigenlijk niet goed wat ik moet verwachten. Er is geen receptie. Wel een dichte glazen muur, met een deur die op slot zit. Een beetje stoffig en muffig. Een enorm contrast met de entreehal beneden in het gebouw en alle luxe in de straat. De vergaderzaal waar ik moet zijn is nergens te zien. Dus ik besluit rustig even te wachten. Het is dan 12.50u.
Om 13.45u sta ik alweer buiten en is het interview achter de rug. Ik vraag me twee dingen af. Is het heel goed gegaan? Of is het juist heel slecht gegaan? En ik kan het niet zeggen, ik heb geen idee. Ik weet alleen dat het een interessante baan is, dat ik denk dat ik van toegevoegde waarde voor het team kan zijn, en dat ik op alle vragen zonder al te veel moeite een antwoord kon geven. Maar dat laatste zegt niets want al in het begin wordt gezegd dat er geen goede of slechte antwoorden zijn.......... Nu is het afwachten. Als ik op de shortlist kom worden er referentie checks gedaan. Hoe, wat en wanneer nu verder is volledig onduidelijk. Zo snel mogelijk is het antwoord op de vraag wanneer ze iets laten horen. Dus ik zal ook zo snel mogelijk een blog update geven over de voortgang.
Bud heeft vanmiddag vrij genomen zodat ik weg kon. Hij doet het breng- en haal programma van de kindjes en hij doet de boodschappen. Want zijn baas komt eten. We maken tortilla's, zelf te bouwen aan tafel. Dan kan iedereen nemen wat hij wil. De kindjes nemen natuurlijk alleen een tortilla, een stuk paprika en een paar stukken meloen. Als Tom aan het eind van de maaltijd uitgebreid de rijpe stukken meloen in zijn haar smeert zegt onze gast geshockeerd "en dan te bedenken dat wij zoveel geld aan uitgeven om ons haar een vitaminekuur te geven". Verder verloopt de maaltijd zonder kleerscheuren en gaan de kindjes lief slapen. Simon als eerste. Hij was doodmoe. Hij is vandaag gevallen en heeft twee kleine gaatjes in zijn tong van de plekken waar zijn tanden erdoorheen zijn gegaan. Het valt ook niet altijd mee om klein te zijn......
