Waar laat je zo'n standaard maken, hij moet gelast worden.
Dus vanochtend met standaard in rugzak naar een autogarage gefietst. Na enkele minuten gewacht en geroepen te hebben in het uitgestorven kantoortje loop ik de werkplaats voorzichtig binnen. Voorzichtigheid is geboden, want voor je het weet overtreed je de "safety first" richtlijnen en overal staan borden verboden toegang.
Een garagemedewerker ziet mij eindelijk en verontschuldigt zich dat hij mij niet eerder gezien had. Ja, hij had de fiets wel gezien, maar dit is een garage voor auto's dus hij had niet gedacht dat ik hier moest zijn.
Ik doe mijn verhaal en hij knikt begrijpend. Dan geeft hij aan dat hij hier natuurlijk niet over kan beslissen, dus dat hij de manager moet halen. De manager is even weg, maar komt gelukkig al binnen enkele minuten terug. Ik doe nogmaals mijn verhaal. Tja tja tja, hij denk wel dat het kan, maar dit is natuurlijk een garage voor auto's, dus hij wil het toch ook nog met de directeur bespreken.
Met 4 mensen en mijzelf staan we uiteindelijk over de standaard van mijn fiets gebogen. Dan spreekt de directeur het verlossende woord en neem de spanning af. Ja, we kunnen het maken, kom hem straks maar ophalen.
Straks wordt pas twee uur later en ik heb dus de strenge regels van de tijd in de wind geslagen. Afspraak is afspraak. Als je "straks" afspreekt dan hoor je er ook binnen een half uur weer te zijn. Dat wordt mij direkt gemeld door de toesnellende monteur op het moment dat ik mijn fiets tegen een muurtje parkeer. Ze hadden al op me gewacht. Oeps, sorrie.
De directeur heeft iemand aangewezen de standaard te repareren en heeft daarbij de instructie gegeven dat deze ook weer op mijn fiets gezet moet worden. En zo gebeurt het ook. Onder de bewonderende blikken van Simon en Tom loopt de monteur naar de fiets. Helaas mogen we niet kijken hoe de standaard erop gezet wordt, en we worden vriendelijk verzocht om tijdens de handeling in het kantoortje te wachten. Dat zijn nu eenmaal de regels voor auto's, dus vanaf nu ook voor fietsen. Ok. Nog snel laat ik zien wat de achter- en de voorkant is en hoe de standaard weer vastgezet moet worden. Ik heb hem er tenslotte ook zelf afgeschroefd.
Als de taak volbracht is en mijn fiets nog nooit zo stevig heeft gestaan als nu mag ik afrekenen bij de assistente achter de bali. Er wordt wat gesmoesd en snel een prijs verzonnen. Dat had ik natuurlijk van tevoren af moeten spreken....... gelukkig valt het bedrag mee.
We worden uitgebreid uitgezwaaid door het team monteurs en zielsgelukkig fietsen we weer naar huis. Simon vertelt iedereen die het wil horen dat de fiets weer kan staan.
Nog andere dingen?
En uitspraak van de dag:
Isis thuis bij het eten over haar springtouw dat ze mee naar school had: "En toen kwamen er twee jongens, en die pakten mijn springtouw af. Dat vond ik helemaal niet leuk dus ik zei "that is mine and give it here. One, two three!" Ze gaven het meteen terug en renden naar de speeltuin. Het waren maar preppies hoor dus ik denk dat ze een beetje geschrokken zijn." Dat Isis zelf ook een preppie is (kind uit prep, zo heet het eerste schooljaar) is ze blijkbaar helemaal vergeten.
De rest van de maaltijd maken we natuurlijk allemaal "geef hier die paprika (etc) one, two, three" grappen, roept Tom voortdurend "nee, dat doe ik helemaal niet" en valt Simon van het lachen van zijn stoel.....
Het weekend is begonnen.
